ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY I POLITYKI SOCJALNEJ

z dnia 18 września 1998 r.

w sprawie rodzajów schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych oraz sposobu jego obniżania

Na podstawie art. 21 ust. 7 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776 i Nr 160, poz. 1082 oraz z 1998 r. Nr 99, poz. 628 i Nr 106, poz. 668) zarządza się, co następuje:

Do schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych zalicza się:

1) chorobę Parkinsona,

2) stwardnienie rozsiane,

3) paraplegię, tetraplegię, hemiplegię,

4) znaczne upośledzenie widzenia (ślepotę) oraz niedowidzenie,

5) głuchotę i głuchoniemotę,

6) nosicielstwo wirusa HIV oraz chorobę AIDS,

7) epilepsję,

8) przewlekłe choroby psychiczne,

9) upośledzenie umysłowe,

10) miastenię,

11) późne powikłania cukrzycy.

[1] Pracodawca obniża wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, o którym mowa w art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, zwanej dalej „ustawą”, w wysokości określonej w art. 21 ust. 2 albo ust. 2a ustawy, o wskaźnik ustalony według następującego wzoru:

WO = (3 x ZS + 2 x US) x 100%/ZOG,

gdzie znaczenie poszczególnych symboli jest następujące:

1) WO – wskaźnik obniżający,

2) ZS – zatrudnienie w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy pracowników zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono schorzenie wymienione w § 1,

3) US – zatrudnienie w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy pracowników zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono schorzenie wymienione w § 1,

4) ZOG – zatrudnienie pracowników ogółem w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy

– z zastrzeżeniem § 2a.

[2] Pracodawca będący państwową lub niepaństwową szkołą wyższą, wyższą szkołą zawodową, publiczną lub niepubliczną szkołą, zakładem kształcenia nauczycieli lub placówką opiekuńczo-wychowawczą lub resocjalizacyjną obniża wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych, o którym mowa w art. 21 ust. 2 ustawy, w wysokości określonej w art. 21 ust. 2b ustawy, o wskaźnik ustalony według następującego wzoru:

WOE = (3 x ZS + 2 x US) x 100%/ZOG + (3 x KZS + 2x KUS) x 100%/KOG,

gdzie znaczenie poszczególnych symboli jest następujące:

1) WOE – wskaźnik obniżający,

2) ZS – zatrudnienie w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy pracowników zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono schorzenie wymienione w § 1,

3) US – zatrudnienie w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy pracowników zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono schorzenie wymienione w § 1,

4) ZOG – zatrudnienie pracowników ogółem w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy,

5) KZS – liczba wychowanków, uczniów, studentów lub słuchaczy, uczących się lub studiujących w ramach ogólnie obowiązujących w danej jednostce regulaminów nauczania lub studiowania, zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono schorzenie wymienione w § 1,

6) KUS – liczba wychowanków, uczniów, studentów lub słuchaczy, uczących się lub studiujących w ramach ogólnie obowiązujących w danej jednostce regulaminów nauczania lub studiowania, zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, u których stwierdzono schorzenie wymienione w § 1,

7) KOG – liczba ogółem wychowanków, uczniów, studentów lub słuchaczy uczących się lub studiujących w ramach ogólnie obowiązujących w danej jednostce regulaminów nauczania lub studiowania.

[3] Obniżony wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych odpowiada:

1) różnicy pomiędzy wskaźnikiem zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości określonej w art. 21 ust. 2 ustawy a wskaźnikiem ustalonym na podstawie § 2 – w przypadku pracodawców, o których mowa w art. 21 ust. 2 ustawy,

2) różnicy pomiędzy wskaźnikiem zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości określonej w art. 21 ust. 2a ustawy a wskaźnikiem ustalonym na podstawie § 2 – w przypadku pracodawców, o których mowa w art. 21 ust. 2a ustawy,

3) różnicy pomiędzy wskaźnikiem zatrudnienia osób niepełnosprawnych w wysokości określonej w art. 21 ust. 2b ustawy a wskaźnikiem ustalonym na podstawie § 2a – w przypadku pracodawców, o których mowa w art. 21 ust. 2b ustawy.

Traci moc rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 21 kwietnia 1992 r. w sprawie rodzaju schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych oraz zasad i trybu jego obniżania (Dz. U. Nr 46, poz. 207).

Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1999 r.