Dziennik Ustaw - rok 1968 nr 44 poz. 318

Na podstawie art. 107 ust. 3, art. 108 ust. 4, art. 109 ust. 2 i 5, art. 111 ust. 3, art. 115 ust. 1 oraz art. 116 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44, poz. 220) zarządza się, co następuje:

2. Jeżeli żołnierz zwolniony z zasadniczej lub okresowej służby wojskowej nie może w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia ze służby podjąć zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym był zatrudniony w dniu powołania, ze względu na chorobę lub z innych przyczyn niezależnych od pracownika, termin ten uważa się za zachowany w razie zgłoszenia się w celu podjęcia zatrudnienia niezwłocznie po odzyskaniu zdolności do pracy lub ustaniu innej przeszkody.

3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli istniejący w dniu powołania do służby wojskowej stosunek pracy został rozwiązany zgodnie z art. 105 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44, poz. 220), zwanej dalej „ustawą”.

2. W razie niemożności zatrudnienia pracownika zgodnie z ust. 1 zakład pracy jest obowiązany za zgodą pracownika zatrudnić go na poprzednio zajmowanym lub równorzędnym stanowisku.

3. Pracownik, który nie został zatrudniony zgodnie z ust. 1, może zwrócić się do jednostki nadrzędnej nad zakładem pracy z wnioskiem o zatrudnienie go w innym podległym jej zakładzie pracy na stanowisku odpowiadającym uzyskanym przez niego kwalifikacjom. Jednostka nadrzędna jest obowiązana zaproponować pracownikowi zatrudnienie na stanowisku odpowiadającym uzyskanym przez niego kwalifikacjom lub zawiadomić go o braku możliwości zatrudnienia w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku.

4. Jeżeli pracownik nie wyrazi zgody na kontynuowanie zatrudnienia na poprzednio zajmowanym lub równorzędnym stanowisku (ust. 2) albo na zatrudnienie go na stanowisku zaproponowanym mu przez jednostkę nadrzędną (ust. 3), stosunek pracy między zakładem pracy a pracownikiem uważa się za rozwiązany za zgodą stron w terminie uzgodnionym, nie dłuższym jednak niż 7 dni od dnia, w którym pracownik nie wyraził zgody na kontynuowanie dotychczasowego lub podjęcie proponowanego zatrudnienia.

1) w wymiarze stanowiącym różnicę między wymiarem urlopu przysługującego zgodnie z przepisami o urlopach wypoczynkowych obowiązującymi w zakładzie pracy, w którym jest zatrudniony, a wymiarem urlopu okresowego lub wypoczynkowego przysługującego mu w ostatnim roku służby wojskowej;

2) w pełnym wymiarze, jeżeli ze względu na czas trwania służby wojskowej nie przysługiwał mu urlop okresowy łub wypoczynkowy albo urlopu nie wykorzystał w danym roku kalendarzowym z przyczyn przez niego nie zawinionych.

2. Urlop wypoczynkowy nie przysługuje pracownikowi, jeżeli po odbyciu służby wojskowej podjął zatrudnienie w tym samym roku kalendarzowym, za który przed odejściem do służby wojskowej urlop wykorzystał lub otrzymał ekwiwalent pieniężny za nie wykorzystany urlop wypoczynkowy.

3. Wymiar urlopu przysługującego żołnierzowi w ostatnim roku służby wojskowej (ust. 1 pkt 1) albo okoliczności wymienione w ust. 1 pkt 2 powinny być stwierdzone przez właściwy organ wojskowy.

2. Żołnierz, o którym mowa w ust. 1, nabywa prawo do pierwszego urlopu wypoczynkowego zgodnie z przepisami o urlopach wypoczynkowych obowiązującymi w zakładzie pracy, w którym przystąpił do wykonywania zatrudnienia.

3. Uprawnienia określone w ust. 1 i 2 przysługują również żołnierzowi zwolnionemu z zasadniczej lub okresowej służby wojskowej, który przed powołaniem do tej służby był zatrudniony, lecz po jej odbyciu nie podjął dotychczasowego zatrudnienia z przyczyn nie uznanych za ważne, a w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia ze służby wojskowej przystąpił do wykonywania zatrudnienia w innym zakładzie pracy łub w innej gałęzi pracy.

2. Jeżeli żołnierz określony w ust. 1 podjął zatrudnienie w gałęzi pracy, w której był zatrudniony w dniu powołania do służby wojskowej, okres odbytej służby wojskowej zalicza mu się również do okresu zatrudnienia w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie.

3. Żołnierzowi, o którym mowa w ust. 1 lub 2, przysługuje za rok bieżący urlop wypoczynkowy według zasad określonych w § 5.

1) okoliczności uzasadniające rozwiązanie stosunku pracy zgodnie z § 2 ust. 4;

2) zmianę po zwolnieniu ze służby wojskowej miejsca zamieszkania lub pobytu;

3) ubieganie się o zatrudnienie w miejscu zamieszkania lub w jego pobliżu, jeżeli przed powołaniem do służby wojskowej dojeżdżał do pracy z tego miejsca;

4) rozwiązanie stosunku pracy w okresie między powołaniem do służby wojskowej a jej odbyciem w sposób zapewniający zachowanie ciągłości pracy w myśl przepisów ogólnych, a zwłaszcza:

a) wskutek upływu terminu trwania umowy o pracę zawartej na czas oznaczony lub na okres wykonania określonej roboty,

b) wskutek likwidacji zakładu pracy.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w wypadkach określonych w § 6 ust. 3.

2. Zakład pracy, do którego żołnierz został skierowany, jest obowiązany zatrudnić go stosownie do posiadanych przez niego kwalifikacji i w miarę wolnych stanowisk. Jeżeli o zatrudnienie na tym stanowisku ubiegają się również inne osoby, żołnierzowi przysługuje prawo pierwszeństwa w zatrudnieniu go.

1) do żołnierzy zwolnionych z zasadniczej służby wojskowej bez przeniesienia do rezerwy – wskutek uznania ich za czasowo niezdolnych do służby wojskowej lub za jedynych żywicieli rodzin albo w razie odbywania tej służby w kilku okresach;

2) do żołnierzy zwolnionych że służby wojskowej kandydatów na żołnierzy zawodowych (ze szkół i kursów wojskowych);

3) do żołnierzy zwolnionych z długoterminowej zasadniczej służby wojskowej.

2. Jednakże żołnierzowi zwolnionemu z długoterminowej zasadniczej służby wojskowej, który przystąpił do wykonywania zatrudnienia w zawodzie wyuczonym w czasie odbywania tej służby, okres odbytej służby zalicza się do okresu zatrudnienia na zasadach określonych w § 3, nawet jeżeli w dniu powołania nie pozostawał w stosunku pracy.

2. Dzień zgłoszenia w organie do spraw zatrudnienia prezydium właściwej rady narodowej wniosku o zatrudnienie stwierdza ten organ.

1) w razie powołania:

a) do zasadniczej służby wojskowej,

b) do długoterminowej zasadniczej służby wojskowej,

c) do okresowej służby wojskowej

– za okres do końca miesiąca kalendarzowego, w którym rozpoczął odbywanie tej służby, a jeżeli okres ten wynosi mniej niż dwa tygodnie – za okres dwóch tygodni;

2) w razie powołania (wezwania):

a) na ćwiczenia wojskowe,

b) na przeszkolenie wojskowe w jednostce wojskowej w ramach wojskowego szkolenia studentów,

c) na przeszkolenie na obozie szkoleniowym w ramach wojskowego szkolenia poborowych,

d) do innej służby uzasadnionej potrzebami obrony lub interesem Państwa w ramach wojskowego szkolenia poborowych

– za czas pracy opuszczony z powodu odbywania czynnej służby wojskowej, nie dłużej jednak niż do końca miesiąca kalendarzowego, w którym rozpoczął odbywanie tej służby.

2. Pracownik odbywający czynną służbę wojskową, określoną w ust. 1 pkt 2, poczynając od następnego miesiąca kalendarzowego, zachowuje za czas pracy opuszczony z powodu odbywania tej służby prawo do wynagrodzenia od zakładu pracy w wysokości:

1) 50% wynagrodzenia, jeżeli nie utrzymuje rodziny;

2) 60% wynagrodzenia, jeżeli utrzymuje jednego członka rodziny;

3) 75% wynagrodzenia, jeżeli utrzymuje dwóch członków rodziny;

4) 85% wynagrodzenia, jeżeli utrzymuje trzech lub więcej członków rodziny.

3. Pracownik powołany (wezwany) na jednodniowe ćwiczenia wojskowe zachowuje prawo do pełnego wynagrodzenia od zakładu pracy za czas pracy opuszczony z powodu odbywania tych ćwiczeń.

4. Prawo do pełnego wynagrodzenia przysługuje również żołnierzowi rezerwy powołanemu do pełnienia w ramach ćwiczeń wojskowych funkcji dowódczych i instruktorskich związanych z prowadzeniem zajęć szkoleniowych w ramach wojskowego szkolenia poborowych lub szkolenia poborowych w oddziałach samoobrony – pod warunkiem, że odbycie tych ćwiczeń spowodowało konieczność opuszczenia przez niego pracy.

5. W razie powołania pracownika do służby wojskowej określonej w ust. 1 pkt 1, zakład pracy jest obowiązany wypłacić pracownikowi ekwiwalent pieniężny za nie wykorzystany urlop wypoczynkowy.

1) małżonek;

2) dzieci własne, przysposobione i pasierbowie oraz dzieci obce przyjęte na utrzymanie i wychowanie – do ukończenia 16 lat życia, a jeżeli uczęszczają do szkół – do ukończenia nauki, nie dłużej jednak niż do ukończenia 24 lat życia, jeżeli zaś są inwalidami I lub II grupy – bez względu na wiek;

3) rodzeństwo, jeżeli odpowiada warunkom określonym w pkt 2;

4) rodzice i inni wstępni, jeżeli ukończyli: mężczyzna – 65 lat, kobieta – 50 lal życia, a jeżeli są inwalidami lub wychowują przynajmniej jedno dziecko pracownika do ukończenia 16 lat życia – bez względu na wiek.

2. Dzieci obce uważa się za pozostające na utrzymaniu pracownika, jeżeli zostały przyjęte na utrzymanie i wychowanie przed ukończeniem 16 lat życia.

3. Nie uważa się za pozostającego na utrzymaniu pracownika członka rodziny, który posiada samodzielne źródło dochodu w wysokości co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę najniżej zarabiających pracowników.

2. Zakład pracy może dokonywać potrąceń z wynagrodzenia należnego pracownikowi stosownie do § 16 ust. 2 tylko na rzecz roszczeń alimentacyjnych – na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach.

2. Jeżeli powołanie (wezwanie) pracownika do czynnej służby wojskowej nastąpiło w inny sposób niż przez doręczenie karty powołania lub wezwania imiennego, podstawę do wypłaty wynagrodzenia stanowi okazany przez pracownika inny właściwy dokument stwierdzający powołanie (wezwanie) go do czynnej służby wojskowej.

3. Podstawę, do wypłaty pracownikowi wynagrodzenia zmniejszonego stosownie do § 16 ust. 2 stanowi zaświadczenie według ustalonego wzoru, wydane przez właściwego dowódcą jednostki wojskowej.

4. Podstawą wypłaty wynagrodzenia przewidzianego w § 16 ust. 3 i 4 stanowi karta powołania lub wezwanie wraz z zamieszczoną na nich adnotacją o stawieniu się do służby.

2. Jeżeli powołanie do czynnej służby wojskowej następuje z natychmiastowym terminem stawiennictwa, a zakład pracy nie mógł wypłacić pracownikowi przysługującego mu wynagrodzenia przed udaniem się do miejsca odbywania służby, oraz w innych wypadkach niepobrania przez pracownika wynagrodzenia z zakładu pracy w związku z powołaniem do czynnej służby wojskowej, wynagrodzenie to – na prośbą pracownika – zakład pracy przekazuje mu na swój koszt za pomocą przekazu pocztowego na adres jednostki wojskowej.

3. Do podjęcia z zakładu pracy nie pobranego wynagrodzenia pracownik powołany do czynnej służby wojskowej może upoważnić wybraną przez siebie osobę.

4. Jeżeli po ostatecznym rozliczeniu w terminie ogólnie przyjętym okaże się, że pracownikowi przypada do wypłaty jeszcze dalsza kwota, kwotę tą wypłaca się w tym terminie.

1) do pracowników powołanych do służby wojskowej określonej w § 12 ust. 1 pkt 2;

2) do pracowników powołanych do czynnej służby wojskowej w razie wprowadzenia stanu bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa Państwa, ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny.

2. Podstawę do wypłaty przez zakład pracy wynagrodzenia pracownikowi powołanemu do czynnej służby wojskowej w razie wprowadzenia stanu bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa Państwa, ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny może stanowić również karta mobilizacyjna oraz obwieszczenie o powołaniu.

1) ćwiczeń wojskowych trwających dłużej niż jeden dzień;

2) przeszkolenia wojskowego odbywanego w ramach wojskowego szkolenia studentów;

3) przeszkolenia na obozie szkoleniowym albo innej służby uzasadnionej potrzebami obrony lub interesem Państwa, odbywanych w ramach wojskowego szkolenia poborowych

– jeżeli żołnierzowi temu nie przysługuje prawo do wynagrodzenia na podstawie art. 109 ustawy.

2. Członkowie rodziny, z której jednocześnie więcej niż jedna osoba odbywa czynną służbą wojskową określoną w ust. 1, są uprawnieni do zasiłków dziennych tylko z tytułu odbywania służby przez jedną osobę.

3. Przepis § 17 stosuje się odpowiednio, z tym że prawo do zasiłków dziennych nie przysługuje członkowi rodziny żołnierza, prowadzącemu gospodarstwo rolne albo zakład handlowy, przemysłowy lub rzemieślniczy – niezależnie od wysokości osiąganych dochodów.

2. Przy ustalaniu wysokości zasiłków dziennych dla żołnierza uwzględnia się również członków jego rodziny (§ 25 ust. 3).

3. Niezdolność do pracy żołnierza oraz czas trwania tej niezdolności powinny być stwierdzone zaświadczeniem zakładu społecznego służby zdrowia lub wojskowego zakładu leczniczego albo lekarza wojskowej służby zdrowia przy zastosowaniu przepisów w sprawie orzekania o czasowej niezdolności do pracy.

2. Zasiłki dzienne wynoszą:

1) dla jednej uprawnionej osoby – 50%,

2) dla dwóch osób – 60%,

3) dla trzech osób – 75%,

4) dla czterech osób – 85%,

5) dla pięciu i więcej osób – 100%

kwoty określonej w ust. 1.

2. Zasiłki dzienne przyznaje się na wniosek osób uprawnionych.

3. Zgłoszenie wniosku powinno nastąpić najpóźniej w ciągu trzech miesięcy od dnia zwolnienia żołnierza z czynnej służby wojskowej – pod rygorem utraty prawa do zasiłków.

2. W zaświadczeniu, o którym mowa w ust. 1, określa się dzień rozpoczęcia i okres odbywania czynnej służby wojskowej (§ 25 ust. 1). W razie zwolnienia żołnierza z tej służby przed terminem określonym w zaświadczeniu dowódca jednostki wojskowej zawiadamia o tym organ określony w § 28 ust. 1.

2. Dzień zwolnienia żołnierza z czynnej służby wojskowej określają odpowiednie wpisy zamieszczone w jego wojskowym dokumencie osobistym.

1) dla członków rodziny żołnierza powołanego do odbycia czynnej służby wojskowej określonej w § 25 ust. 1 – z dniem stawienia się żołnierza do służby w określonym terminie i miejscu;

2) dla żołnierza zwolnionego z czynnej służby wojskowej (§ 26) – od dnia orzeczenia niezdolności żołnierza do pracy, nie wcześniej jednak niż od dnia zwolnienia ze służby.

1) dla członków rodziny żołnierza odbywającego czynną służbę wojskową – po upływie każdego miesiąca odbywania przez żołnierza tej służby, a jeżeli służba nie trwała dłużej niż jeden miesiąc – po jej odbyciu;

2) dla żołnierza zwolnionego z czynnej służby wojskowej – każdorazowo z góry za okres trwania niezdolności do pracy wskazany w zaświadczeniu (§ 26 ust. 3).

2. Jeżeli wniosek o przyznanie zasiłków został zgłoszony po ustaniu okoliczności uzasadniających przyznanie zasiłków, nie później jednak niż w ciągu trzech miesięcy od dnia zwolnienia żołnierza z czynnej służby wojskowej – należne zasiłki wypłaca się jednorazowo.

2. W szczególności tracą moc:

1) rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 lutego 1960 r. w sprawie wypłaty przez zakłady pracy wynagrodzenia pracownikom powołanym do czynnej służby wojskowej (Dz. U. Nr 7, poz. 48);

2) rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 lutego 1960 r. w sprawie zasiłków dziennych dla żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. Nr 7, poz. 49);

3) rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 marca 1960 r. w sprawie kierowania i przyjmowania do pracy osób zwolnionych z zasadniczej służby wojskowej (Dz. U. Nr 20, poz. 122).

Prezes Rady Ministrów: J. Cyrankiewicz