Dziennik Ustaw - rok 1984 nr 36 poz. 192

Z okazji jubileuszu 40-lecia Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

- mając na uwadze postępującą normalizację życia społecznego oraz umacnianie się państwa; czego przejawem są również wyniki wyborów do rad narodowych, i

- kierując się zasadami humanizmu socjalistycznego

- w celu stworzenia możliwości włączenia się do czynnego udziału w życie kraju obywatelom, którzy dopuścili się przestępstw z powodów politycznych oraz innych mniej groźnych przestępstw i wykroczeń,

Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej stanowi, co następuje

1) przestępstw przeciwko porządkowi prawnemu stanu wojennego, określonych w art. 46. 47 i 48 dekretu z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym (Dz. U. Nr 29, poz. 154 i z 1982 r. Nr 3; poz. 18).

2) przestępstw związanych z militaryzacją; określonych w art. 303 § 3 i 4. art. 304 § 1 i 2 oraz $ 3; z wyjątkiem wypadku usiłowania lub dokonania ucieczki za granicę; art. 305. 306 i 309 kodeksu karnego;

3) przestępstw popełnionych z powodów politycznych albo w związku ze strajkiem lub akcją protestacyjną:

a) przeciwko podstawowym interesom politycznym Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej; określonych w art. 123; 128 w związku z art. 123; oraz w art. 132 i 133 kodeksu karnego;

b) przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu; określonych w art. 137 § 1 art. 138 § 1; art. 139 § 1 i art. 140 § 1 pkt 4 i 5 kodeksu karnego;

c) przeciwko zdrowiu; określonych w art. 156 § 1i 2. art. 158 § 1; art. 159 i art. 160 § 1 kodeksu karnego.

d) przeciwko wolności; określonych w art. 165 § 1 kodeksu karnego.

e) przeciwko czci. określonych w art. 178 § 2 kodeksu karnego;

f) przeciwko wyborom; określonych w art. 189 § 1 kodeksu karnego;

g) przeciwko mieniu; określonych w art. 212 § 1 i 2 i art. 214 § 1 kodeksu karnego;

h) przeciwko działalności instytucji państwowych i społecznych, określonych w art. 233, 234 § 1 i art. 235 kodeksu karnego;

i) przeciwko wymiarowi sprawiedliwości, określonych w art. 252 § 1 i art. 259 § 1 w związku z art. 123 i 128 kodeksu karnego,

j) przeciwko porządkowi publicznemu, określonych w art. 270 § 1, art. 271, art. 233 § 1 i 2 w związku z art. 270 § 1 lub art. 271, art. 275 § 1, art. 271 § 1 i 3, art. 278 § 1-3 oraz art. 279, 280, 281 i 282a, 284 § 1, art. 287 i 288 § 1 kodeksu karnego.

1) daruje się orzeczone prawomocnie kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności,

2) podlegają wykonaniu orzeczone prawomocnie kary grzywny, kary dodatkowe, nawiązki oraz zasądzone opłaty i koszty sądowe, jak również odszkodowania.

2. W sprawach, o których mowa w ust: 1, nie. zakończonych prawomocnym orzeczeniem, postępowanie karne umarza się. W takim wypadku orzeka się przepadek narzędzi i innych przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa, a także przedmiotów pochodzących bezpośrednio lub pośrednio z przestępstwa, jak również przedmiotów, ,których posiadanie jest zakazane lub wymaga zezwolenia.

3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuj. się odpowiednio, gdy darowanie kary nie następuje z powodu jej wykonania.

2. Wobec sprawcy przestępstwa określonego w art. 122, 123, 124, 127 i 128 kodeksu karnego przepis ust. 1 stosuje się, jeżeli ujawni, on nadto wszystkie istotne okoliczności popełnionego czynu oraz. wyda narzędzia i inne przedmioty, o których mowa w art. 2 ust. 2.

3. W razie pobytu sprawcy za granicą, czynności, o których mowa w ust. 1 i 2, powinny nastąpić w polskim przedstawicielstwie dyplomatycznym lub w urzędzie konsularnym. W tym wypadku postanowienie o zastosowaniu amnestii wydaje właściwy prokurator.

1) prawomocnie orzeczone kary pozbawienia wolności do lat 2 oraz kary ograniczenia-wolności - daruje się,

2) prawomocnie orzeczone kary pozbawienia wolności do lat 3 - łagodzi się o połowę,

3) przepis art. 2 ust. i pkt 2 stosuje się odpowiednio.

2. W sprawach o przestępstwa, o których mowa w ust. 1, postępowanie karne umarza się, jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że należałoby za nie, orzec karę, która uległaby darowaniu; przepisy art. 2 ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio.

3. Umarzając postępowanie w sprawie o przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego, zwraca się oskarżycielowi prywatnemu wpłaconą przez niego zryczałtowaną równowartość kosztów postępowania, chyba że w sprawie zapadł już wyrok, chociażby nieprawomocny.

1) określonych w art. 136 § 1 pkt 1 i § 2, art. 145 § 2 i art. 323 § 2 kodeksu karnego, popełnionych w stanie nietrzeźwości,

2) określonych w art. 239, 240 i 241 kodeksu karnego, w art. 242 w związku z tymi przepisami oraz w art. 244 kodeksu karnego,

3) określonych w art. 221, 222, 223, 224 i 225 kodeksu karnego oraz w ustawie z dnia 25 września 1981 r. o zwalczaniu spekulacji (Dz. U. z 1982 r. Nr 36, poz. 243),

4) powrotnych, popełnionych w warunkach art. 60 kodeksu karnego lub art. 24 ustawy karnej skarbowej z dnia 26 października 1971 r. (Dz. U. z 1984 r, Nr 22, poz. 103).

2. W sprawach o przestępstwa wymienione w art. 1 przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się.

2. Organ stosujący amnestię jest obowiązany pouczyć osobę korzystającą z amnestii o treści, przepisu ust. 1.

2. W sprawach o wykroczenia inne niż wymienione w ust. 1, z wyjątkiem wykroczeń o charakterze spekulacyjnym, orzeczone prawomocnie kary aresztu i kary ograniczenia wolności - daruje się; przepis art. 2 stosuje się odpowiednio.

2. Po zastosowaniu amnestii w miarę potrzeby orzeka się karę łączną na ogólnych zasadach.

2. Jeżeli w drodze amnestii lub łaski złagodzono jedynie karę łączną. uważa się, że kary wymierzone za poszczególne zbiegające się przestępstwa zostały złagodzone do wysokości złagodzonej kary łącznej.

2. W postępowaniu przygotowawczym amnestię stosuje prokurator, jednakże sąd orzeka na wniosek prokuratora o przepadku przedmiotów, o których mowa w art. 2 ust. 2.

3. W sprawach o przestępstwa skarbowe oraz o wykroczenia amnestię stosuje organ właściwy do rozpoznania danej sprawy.

4. W stosunku do osób odbywających karę pozbawienia wolności i karę aresztu, jeżeli nie zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej, amnestię stosuje sąd wojewódzki, w którego okręgu skazany odbywa karę, a w zakresie właściwości sądów wojskowych - sąd wojskowy; sąd orzeka na posiedzeniu w składzie jednego sędziego.

2. Od orzeczenia o odmowie zastosowania amnestii przysługuje środek odwoławczy; od orzeczenia o zastosowaniu amnestii środek odwoławczy przysługuje tylko prokuratorowi. W wypadkach, o których mowa w art. 10 ust 4, zażalenie rozpoznaje sąd wojewódzki lub sąd wojskowy w składzie trzech sędziów.

2. Sąd orzeka na posiedzeniu, chociażby amnestię zastosowano w wyroku.

3. Na postanowienie przysługuje zażalenie.

Przewodniczący Rady Państwa: H. Jabłoński

Sekretarz Rady Państwa: J. Szymanek