Dziennik Ustaw - rok 1993 nr 55 poz. 251

2. Ustawa nie reguluje spraw związanych z opracowywaniem innych niż Polskie Normy dokumentów normalizacyjnych przez przedsiębiorców, stowarzyszenia i jednostki organizacyjne.

3. Przepisów ustawy nie stosuje się do normatywów — wskaźników pracy, płac, zaspokajania potrzeb, zużycia surowców, materiałów, paliw i energii, ubytków naturalnych, zaopatrzenia i obrotu oraz kosztorysowych i urbanistycznych.

1) działalności normalizacyjnej — rozumie się przez to działalność zarówno krajową, jak i w ramach współpracy międzynarodowej i regionalnej, obejmującą:

a) określanie stanu i kierunków rozwoju normalizacji,

b) prace badawczo—rozwojowe dotyczące podstaw i metod działalności normalizacyjnej,

c) prace związane z programowaniem, planowaniem oraz opracowywaniem, opiniowaniem, uzgadnianiem norm i ich zmian, zwane dalej „pracami normalizacyjnymi”,

2) [1] wyrobach — rozumie się przez to również ich części, podzespoły, zespoły, surowce, materiały, paliwa, produkty rolnictwa, leśnictwa i morskie, środki spożywcze, używki i substancje dodatkowe, opakowania, przedmioty użytku, a także obiekty budowlane i ich części w rozumieniu prawa budowlanego,

3) przedsiębiorcach — rozumie się przez to podmioty prowadzące działalność gospodarczą na podstawie odrębnych przepisów.

2. Polskie Normy określają wymagania, metody badań oraz metody i sposoby wykonywania innych czynności, w szczególności w zakresie:

1) bezpieczeństwa pracy i użytkowania oraz ochrony życia, zdrowia, mienia i środowiska, z uwzględnieniem potrzeb ludzi niepełnosprawnych,

2) podstawowych cech jakościowych wspólnych dla asortymentowych grup wyrobów, w tym właściwości techniczno—użytkowych surowców, materiałów, paliw i energii powszechnie stosowanych w produkcji i obrocie,

3) głównych parametrów, typoszeregów, wymiarów przyłączeniowych i innych charakterystyk technicznych związanych z klasyfikacją rodzajową i jakościową oraz zamiennością wymiarową i funkcjonalną wyrobów,

4) projektowania obiektów budowlanych oraz warunków wykonania i odbioru, a także metod badań przy odbiorze robót budowlano—montażowych,

5) dokumentacji technicznej.

3. Polskie Normy określają ponadto powszechnie używane pojęcia, nazwy, oznaczenia i symbole w zakresie, o którym mowa w ust. 2, a także metody prowadzenia działalności normalizacyjnej oraz badań i certyfikacji.

2. Komitet jest organem kolegialnym podległym Prezesowi Rady Ministrów.

2. Członkami Komitetu są:

1) osoby reprezentujące naczelne organy administracji państwowej, w tym odpowiedzialne za bezpieczeństwo pracy, ochronę zdrowia oraz środowiska — w liczbie 6,

2) osoby reprezentujące organizacje gospodarcze, naukowe, techniczne i społeczne, w tym związki zawodowe i organizacje konsumenckie — w liczbie 14,

3) przewodniczący Normalizacyjnych Komisji Problemowych — w liczbie 5.

3. Prezesa Komitetu powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów.

4. Zastępców Prezesa i Sekretarza Komitetu powołuje i odwołuje, na wniosek Prezesa Komitetu, Prezes Rady Ministrów.

5. Członków Komitetu powołuje i odwołuje Prezes Rady Ministrów, w zakresie ust. 2 pkt 1 i 2 — na wniosek właściwych organów instytucji i organizacji, a w zakresie ust. 2 pkt 3 — na wniosek Prezesa Komitetu.

6. Kadencja członków Komitetu trwa 4 lata.

1) określanie stanu i kierunków rozwoju działalności normalizacyjnej,

2) ustalanie programów i planów prac dotyczących projektów Polskich Norm z wykorzystaniem rezultatów międzynarodowej i regionalnej współpracy normalizacyjnej, w powiązaniu z planami prac badawczo—rozwojowych po rozpatrzeniu wniosków i zasięgnięciu opinii zainteresowanych ministrów, kierowników urzędów centralnych i Prezesa Narodowego Banku Polskiego, a także danych dotyczących stosowania norm, uzyskiwanych od przedsiębiorców,

3) prowadzenie prac dotyczących podstaw i metod działalności normalizacyjnej,

4) opracowywanie projektów Polskich Norm.

2. Ponadto do zadań Komitetu należy:

1) wydawanie i rozpowszechnianie na zasadzie wyłączności Polskich Norm i ich projektów oraz publikowanie i rozpowszechnianie norm europejskich i międzynarodowych, a także ich projektów; sposób realizacji prawa wyłączności określa Prezes Komitetu,

2) sprawy związane z finansowaniem działalności normalizacyjnej i ocena wykorzystania środków na tę działalność,

3) organizowanie i prowadzenie szkolenia, promocja i informacja o normach i normalizacji w kraju i za granicą, poradnictwo, w tym również w zakresie normalizacji zakładowej, wydawanie czasopism i innych fachowych publikacji z zakresu normalizacji.

3. Komitet, na wniosek Normalizacyjnych Komisji Problemowych, ustanawia Polskie Normy, oznacza je numerem i symbolem „PN” na zasadzie wyłączności oraz wycofuje je ze zbioru.

4. Komitet reprezentuje interesy państwa w międzynarodowych i regionalnych organizacjach normalizacyjnych, uczestniczy w ich pracach oraz występuje za granicą w sprawach dotyczących normalizacji.

5. Przy wykonywaniu swoich zadań Komitet współpracuje z zainteresowanymi ministrami, w szczególności w sprawach:

1) związanych z wprowadzaniem obowiązku stosowania Polskich Norm,

2) prac normalizacyjnych prowadzonych przez organizacje międzynarodowe i regionalne inne niż normalizacyjne, w których interesy państwa reprezentują właściwi ministrowie.

1) prac normalizacyjnych związanych w szczególności z wprowadzaniem norm europejskich do Polskich Norm,

2) przygotowań do sprzedaży oraz dystrybucji norm i innych produktów normalizacyjnych,

3) szkoleń normalizacyjnych.

2. Gospodarka finansowa środkami, o których mowa w ust. 1, jest prowadzona w formie środka specjalnego w rozumieniu ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 155, poz. 1014, z 1999 r. Nr 38, poz. 360, Nr 49, poz. 485, Nr 70, poz. 778 i Nr 110, poz. 1255 oraz z 2000 r. Nr 6, poz. 69, Nr 12, poz. 136, Nr 48, poz. 550 i Nr 95, poz. 1041).

2. Komitet podejmuje uchwały w sprawach dotyczących w szczególności:

1) określania stanu i kierunków rozwoju działalności normalizacyjnej,

2) programów i planów prac normalizacyjnych,

3) powoływania Normalizacyjnych Komisji Problemowych,

4) upoważnień do prowadzenia działalności normalizacyjnej jednostek organizacyjnych, o których mowa w art. 14 ust. 1,

5) rozbieżności stanowisk Normalizacyjnych Komisji Problemowych, zwłaszcza dotyczących postanowień Polskich Norm,

6) udziału Polski w międzynarodowej i regionalnej współpracy normalizacyjnej,

7) finansowania działalności normalizacyjnej i oceny wykorzystania środków na tę działalność,

8) ocen działalności Biura Komitetu i Normalizacyjnych Komisji Problemowych.

2. Prezes Komitetu współdziała z Ministrami Spraw Zagranicznych oraz Współpracy Gospodarczej z Zagranicą w realizacji polityki państwa w ramach udziału Polski w międzynarodowej i regionalnej współpracy normalizacyjnej, prowadzonej w organizacjach międzynarodowych i regionalnych.

2. Skład, zakres i sposób działania Rady określi statut nadany przez Prezesa Komitetu.

2. Do podstawowych zadań Biura należy:

1) realizacja uchwał Komitetu oraz przygotowywanie wniosków i projektów na posiedzenia Komitetu, w szczególności dotyczących potrzeb rozwoju i koordynacji działalności normalizacyjnej w kraju, a także projektów programów i planów prac normalizacyjnych,

2) współpraca z Normalizacyjnymi Komisjami Problemowymi i jednostkami, o których mowa w art. 13 i 14, zwłaszcza w zakresie przygotowywania projektów Polskich Norm do ustanowienia zgodnie z regułami prac normalizacyjnych,

3) prowadzenie prac dotyczących podstaw działalności normalizacyjnej,

4) przeprowadzanie ankiety powszechnej, o której mowa w art. 16 ust. 2,

5) organizowanie prac normalizacyjnych prowadzonych w kraju, w tym wynikających z uczestnictwa w działalności międzynarodowych i regionalnych organizacji normalizacyjnych,

6) publikowanie, rozpowszechnianie i promocja Polskich Norm oraz innych publikacji Komitetu,

7) gromadzenie i rozpowszechnianie informacji o normach i normalizacji w kraju i za granicą,

8) organizowanie i prowadzenie szkolenia oraz poradnictwa w zakresie działalności normalizacyjnej,

9) prowadzenie Krajowego Punktu Informacyjnego WTO/TBT, który realizuje postanowienia Porozumienia w sprawie barier technicznych w handlu (TBT) Światowej Organizacji Handlu (WTO), a którego zadania określają odrębne przepisy.

1) nauki i techniki,

2) ochrony życia, zdrowia, mienia i środowiska,

3) użytkowania i konsumpcji,

4) produkcji i handlu.

2. Do podstawowych zadań Normalizacyjnych Komisji Problemowych w powierzonych im zakresach tematycznych należy:

1) programowanie i planowanie prac normalizacyjnych w powiązaniu z planami prac badawczo—rozwojowych oraz z zadaniami wynikającymi z międzynarodowej i regionalnej współpracy normalizacyjnej,

2) opracowywanie projektów Polskich Norm, zgodnie z potrzebami społeczno—gospodarczymi i z uwzględnieniem interesów konsumentów i użytkowników,

3) udział w międzynarodowej i regionalnej współpracy normalizacyjnej w zakresie ustalonym przez Komitet oraz wykorzystywanie w Polskich Normach wyników tej współpracy,

4) ocena aktualności, poziomu i stanu stosowania Polskich Norm oraz przedstawianie Komitetowi odpowiednich wniosków.

3. Sekretariaty Normalizacyjnych Komisji Problemowych prowadzi Komitet.

4. Prowadzenie sekretariatów, o których mowa w ust. 3, Komitet może powierzać w drodze umowy innym jednostkom organizacyjnym.

5. Przewodniczącym, zastępcom przewodniczących i sekretarzom Normalizacyjnych Komisji Problemowych Prezes Komitetu może przyznać ryczałt miesięczny, a członkom tych komisji wynagrodzenie za udział w posiedzeniach. Wysokość ryczałtu i wynagrodzenia Prezes Komitetu ustala w porozumieniu z Ministrem Finansów.

6. Tryb, organizację i szczegółowy zakres działania Normalizacyjnych Komisji Problemowych określa Prezes Komitetu.

1) przedsiębiorców,

2) jednostki badawczo—rozwojowe,

3) stowarzyszenia naukowo—techniczne,

4) organizacje reprezentujące konsumentów,

5) placówki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz katedry i instytuty szkół wyższych.

2. Komitet powołuje w tych jednostkach Normalizacyjne Komisje Problemowe.

3. Upoważnienie, o którym mowa w ust. 1, z określeniem zakresu zadań, następuje w drodze umowy.

2. Prezes Rady Ministrów określi w drodze rozporządzenia:

1) tryb i organizację działalności Komitetu, a także szczegółowy zakres spraw wymagających uchwał Komitetu, o których mowa w art. 8 ust. 2,

2) szczegółowy zakres spraw należących do kompetencji Prezesa Komitetu,

3) zasady wynagradzania Prezesa Komitetu, zastępców Prezesa i Sekretarza Komitetu.

3. Minister Pracy i Polityki Socjalnej ustali zasady wynagradzania pracowników Biura Komitetu.

4. Prezes Komitetu określi organizację oraz zakres czynności Biura Komitetu.

2. Projekty Polskich Norm poddawane są powszechnej ankiecie poprzez podawanie do publicznej wiadomości tytułów, terminów zakończenia ankiety oraz miejsca i sposobu udostępniania zainteresowanym treści projektów.

3. Projekty Polskich Norm powinny uwzględniać postanowienia norm międzynarodowych i regionalnych w zakresie wynikającym z potrzeb państwa, związanych ze współpracą gospodarczą, a zwłaszcza wymianą towarową z zagranicą.

4. Polskie Normy są opracowywane zgodnie z wytycznymi metodycznymi wydawanymi przez Komitet, które powinny uwzględniać przepisy międzynarodowych i europejskich organizacji normalizacyjnych dotyczące wprowadzania norm europejskich i międzynarodowych do norm krajowych, w tym wprowadzania tych norm w języku oryginału.

5. Polskie Normy, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 1, powinny uwzględniać graniczne wartości wymagań regulowanych tymi normami, określone w aktach prawnych powszechnie obowiązujących.

6. Komitet ustanawia Polskie Normy na wniosek właściwej Normalizacyjnej Komisji Problemowej, uwzględniając potrzeby bezpieczeństwa pracy i użytkowania oraz ochrony życia, zdrowia, mienia i środowiska, w tym dopuszczalne graniczne wartości, o których mowa w ust. 5, ochronę konsumenta i użytkownika, a także zobowiązania państwa wynikające ze współpracy międzynarodowej.

7. Wnioski o wprowadzenie zmian do Polskich Norm zgłasza się bezpośrednio do Komitetu.

2. Ministrowie w sprawach należących do zakresu ich działania i po uzyskaniu opinii lub na wniosek Komitetu mogą, w drodze rozporządzenia, wprowadzić obowiązek stosowania Polskiej Normy, gdy dotyczy ona w szczególności:

1) ochrony życia, zdrowia, mienia, bezpieczeństwa pracy i użytkowania,

2) ochrony środowiska,

3) wyrobów zamawianych przez organy państwowe.

3. Stosowanie Polskich Norm jest również obowiązkowe, jeżeli normy te zostaną powołane w ustawach.

4. Obowiązek stosowania, o którym mowa w ust. 2 i 3, dotyczyć może grupy norm, jednej normy lub jej części, a także pełnego lub ograniczonego zakresu jej stosowania. Normy te są wprowadzane w języku polskim.

5. W planach prac normalizacyjnych, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2, wskazywane są projekty Polskich Norm przewidywanych do obowiązkowego stosowania.

1) deklaracją zgodności, wydaną na własną odpowiedzialność przez producenta,

2) znakiem zgodności w rozumieniu ustawy z dnia 28 kwietnia 2000 r. o systemie oceny zgodności, akredytacji oraz zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 43, poz. 489).

2. Wymagania stawiane deklaracji, o której mowa w ust. 1 pkt 1, określają Polskie Normy.

3. Właścicielem znaku zgodności z Polską Normą, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, jest Polski Komitet Normalizacyjny.

2. Wniosek o zezwolenie, uzgodniony z zainteresowanymi, o których mowa w art. 16 ust. 1, powinien zawierać uzasadnienie poparte, w miarę potrzeby, wynikami badań oraz dane niezbędne do podjęcia decyzji zgodnie z ust. 3 i 4.

3. W decyzji zezwalającej na odstąpienie od obowiązku stosowania Polskiej Normy określa się warunki, jakie mają być zachowane w związku z udzielonym zezwoleniem, oraz okres ważności lub ilość wyrobów, których zezwolenie dotyczy. Warunki zezwolenia nie mogą spowodować pogorszenia wymagań dotyczących bezpieczeństwa pracy i użytkowania oraz ochrony życia, zdrowia, mienia i środowiska, w szczególności nie mogą dotyczyć obniżenia granicznych wartości wymagań, o których mowa w art. 16 ust. 5.

4. Decyzję w sprawie zezwolenia wydaje się w terminie do 30 dni od daty otrzymania wniosku.

5. Zezwolenie może być, w drodze decyzji, cofnięte w razie naruszenia warunków stanowiących podstawę do jego udzielenia.

1) wyrobów wykonanych jednostkowo na indywidualne zamówienia użytkowników, pod warunkiem że zostaną spełnione wymagania dotyczące bezpieczeństwa pracy i użytkowania oraz ochrony życia, zdrowia, mienia i środowiska,

2) wyrobów przeznaczonych do wykonywania remontów i napraw innych wyrobów, wprowadzonych do obrotu przed terminem wprowadzenia obowiązku stosowania normy,

3) wyrobów przeznaczonych wyłącznie na eksport,

4) wyrobów i czynności będących przedmiotem badań naukowych i prac badawczo—rozwojowych oraz przedmiotem prac nad prototypami rozwiązań wynalazczych.

1) w produkcji wyrobów przeznaczonych do obrotu oraz przy wprowadzaniu ich do obrotu,

2) w obrocie wyrobami do czasu dokonania odbioru przez pierwszego użytkownika lub konsumenta albo do terminu określonego w normie,

3) przy wykonywaniu czynności objętych normami

— podlega karze grzywny.

— podlega karze grzywny.

2. Dotychczasowe normy branżowe mogą być stosowane na zasadzie dobrowolności, chyba że obowiązek ich stosowania wynika z powołania w aktach prawnych ogłoszonych przed dniem wejścia w życie ustawy.

3. Ministrowie mogą do dnia 31 marca 1994 r. wprowadzić, na podstawie art. 19 ust. 2, obowiązek stosowania normy branżowej.

4. Komitet zastąpi normy branżowe, o których mowa w ust. 3, Polskimi Normami najpóźniej do dnia 31 grudnia 1997 r.

2. Wnioski o wycofanie norm branżowych ze zbioru lub o zastąpienie ich Polskimi Normami zgłasza się bezpośrednio do Komitetu.

1) Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w zakresie jakości środków farmaceutycznych, artykułów sanitarnych i wyrobów techniki medycznej, środków spożywczych, używek i substancji dodatkowych, elementów środowiska, obiektów i materiałów budowlanych, przedmiotów użytku i innych wyrobów mających wpływ na zdrowie człowieka,

2) Ministra Przemysłu i Handlu w zakresie uzgadniania Polskich Norm dotyczących jakości paliw i energii, urządzeń i instalacji energetycznych oraz obiektów budowlanych, ich elementów, mających wpływ na poziom zużycia lub strat paliw i energii albo wielkość poboru mocy elektrycznej.