Dziennik Ustaw - rok 1994 nr 17 poz. 60

Na podstawie art. 34 ust. 2 oraz w związku z art. 39 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1963 r. o dyscyplinie wojskowej oraz o odpowiedzialności żołnierzy za przewinienia dyscyplinarne i za naruszenia honoru i godności żołnierskiej (Dz. U. z 1992 r. Nr 5, poz. 17) zarządza się, co następuje:

2. Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:

1) "ustawie" - rozumie się przez to ustawę z dnia 21 maja 1963 r. o dyscyplinie wojskowej oraz o odpowiedzialności żołnierzy za przewinienia dyscyplinarne i za naruszenia honoru i godności żołnierskiej (Dz. U. z 1992 r. Nr 5, poz. 17),

2) "ustawie o wychowaniu w trzeźwości" - rozumie się przez to ustawę z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. Nr 35, poz. 230, z 1984 r. Nr 34, poz. 184, z 1987 r. Nr 33, poz. 180, z 1989 r. Nr 35, poz. 192, z 1990 r. Nr 34, poz. 198 i Nr 73, poz. 431, z 1991 r. Nr 73, poz. 321 i Nr 94, poz. 419 oraz z 1993 r. Nr 40, poz. 184),

3) "ustawie o Policji" - rozumie się przez to ustawę z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. Nr 30, poz. 179, z 1991 r. Nr 94, poz. 422 i Nr 107, poz. 461 oraz z 1992 r. Nr 54, poz. 254).

2. Niezależnie od przypadków określonych w ust. 1 policjanci interweniują wobec żołnierzy przebywających poza terenami wojskowymi w sytuacjach, o których mowa w art. 40 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, jeżeli nie interweniują wojskowe organy porządkowe.

3. Policjanci interweniują wobec żołnierzy również na wezwanie przełożonych żołnierzy albo wojskowego organu porządkowego w celu udzielenia niezbędnej pomocy przy przywracaniu bezpieczeństwa lub porządku publicznego albo dyscypliny wojskowej, naruszonych zachowaniem sprawców.

2. Umundurowani policjanci, o których mowa w ust. 1, interweniują w stosunku do żołnierzy:

1) szeregowi Policji - wyłącznie w stosunku do żołnierzy w stopniu wojskowym do stopnia starszego kaprala (starszego mata) włącznie,

2) podoficerowie Policji - wyłącznie w stosunku do żołnierzy w stopniu wojskowym do stopnia starszego chorążego sztabowego (starszego chorążego sztabowego marynarki) włącznie,

3) aspiranci Policji - wyłącznie w stosunku do żołnierzy w stopniu wojskowym do stopnia kapitana (kapitana marynarki) włącznie,

4) oficerowie Policji - w stosunku do wszystkich żołnierzy.

3. Ograniczeń określonych w ust. 2 nie stosuje się w przypadku interweniowania policjantów w związku z popełnionym przez żołnierzy przestępstwem oraz wobec żołnierzy nietrzeźwych, a także w razie prowadzenia kontroli ruchu drogowego.

1) przed przystąpieniem do interwencji podają jej powód, a następnie swój stopień, imię i nazwisko oraz nazwę jednostki Policji, w której pełnią służbę, a także na żądanie żołnierzy okazują legitymację służbową w taki sposób, aby żołnierze mieli możliwość odczytania i zanotowania nazwiska policjanta oraz nazwy organu, który wydał legitymację,

2) interwencję przeprowadzają w taki sposób, by w miarę możliwości uniknąć zwracania uwagi osób postronnych.

2. W przypadkach wymagających natychmiastowego działania, a zwłaszcza w razie konieczności zapobieżenia dokonaniu przestępstwa przez żołnierza, przepisu ust. 1 nie stosuje się. Jednak wówczas policjanci wzywają żołnierzy do zaniechania bezprawnego działania słowami "stać Policja".

2. Przy doprowadzeniu żołnierzy do najbliższej jednostki organizacyjnej Policji lub wojskowego organu porządkowego policjanci powinni korzystać w miarę możliwości z pojazdu służbowego.

2. Jeżeli środki przymusu bezpośredniego są niewystarczające, policjanci mają prawo użyć broni palnej w przypadkach wymienionych w art. 17 ust. 1 ustawy o Policji.

3. Szczegółowe przypadki oraz warunki i sposoby użycia przez policjantów środków przymusu bezpośredniego określają przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 września 1990 r. w sprawie określenia przypadków oraz warunków i sposobów użycia przez policjantów środków przymusu bezpośredniego (Dz. U. Nr 70, poz. 410), a szczegółowe warunki i sposób postępowania przy użyciu broni palnej określają przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 września 1990 r. w sprawie szczegółowych warunków i sposobu postępowania przy użyciu broni palnej przez policjantów (Dz. U. Nr 70, poz. 411).

2. Żołnierzy doprowadzonych do jednostki organizacyjnej Policji oraz zatrzymanych w trybie i przypadkach określonych w przepisach Kodeksu postępowania karnego albo zatrzymanych żołnierzy nietrzeźwych, o których mowa w § 3 ust. 2 lub na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy o Policji, policjanci przekazują wojskowemu organowi porządkowemu. Zatrzymanych żołnierzy nietrzeźwych nie umieszcza się w izbie wytrzeźwień.

3. Żołnierze, o których mowa w ust. 2, nie mogą być przetrzymywani w pomieszczeniu przeznaczonym dla zatrzymanych w jednostce organizacyjnej Policji przez czas dłuższy niż dwanaście godzin.

4. W sytuacjach dotyczących żołnierzy, o których mowa w ust. 2, przepisy art. 15 ust. 2, 3, 5 i 7 ustawy o Policji stosuje się odpowiednio.

2. Jeżeli żołnierze, o których mowa w ust. 1, nie wyrażą zgody na przyjęcie mandatu, policjanci po wylegitymowaniu ich sporządzają wniosek o ukaranie w trybie dyscyplinarnym. Wniosek taki komendant jednostki organizacyjnej Policji przesyła do dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni czynną służbę wojskową.

2. Jeżeli zachowanie żołnierzy, o których mowa w ust. 1, wymaga natychmiastowego reagowania przed przybyciem wojskowego organu porządkowego, a także jeżeli istnieją podstawy do ich zatrzymania na podstawie art. 35 ustawy w związku z art. 40 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości, a żołnierze nie zastosowali się do poleceń, policjanci doprowadzają ich do wojskowego organu porządkowego, a w przypadku braku możliwości - do najbliższej jednostki organizacyjnej Policji.

3. Jeżeli żołnierze będący w stanie wskazującym na użycie alkoholu lub innego podobnie działającego środka posiadają broń lub materiał wybuchowy i istnieje obawa ich użycia, policjanci mają obowiązek je odebrać i przekazać wojskowemu organowi porządkowemu. Do chwili ich przekazania wojskowemu organowi porządkowemu policjanci obowiązani są do ich właściwego zabezpieczenia.

2. W związku z popełnieniem przestępstwa przez żołnierzy, a w szczególności z dokonaniem zabójstwa, rozboju, zgwałcenia lub kradzieży z włamaniem albo katastrofy w ruchu lądowym lub wypadku drogowego, policjanci podejmują wyłącznie czynności nie cierpiące zwłoki, zwłaszcza zmierzające do ujęcia sprawcy oraz zabezpieczenia śladów i dowodów, po czym niezwłocznie powiadamiają prokuratora wojskowego lub właściwą jednostkę organizacyjną Żandarmerii Wojskowej.

3. W razie ustalenia, że przybycie w najbliższym czasie wojskowego organu ścigania nie jest możliwe, policjanci dokonują zabezpieczenia śladów i dowodów dla celów procesowych poprzez wykonanie czynności przewidzianych w art. 267 Kodeksu postępowania karnego. Zebrane materiały przekazuje się niezwłocznie właściwemu prokuratorowi wojskowemu lub właściwej jednostce organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej.

4. Żołnierzy zatrzymanych z powodu podejrzenia o popełnienie przestępstwa policjanci niezwłocznie przekazują jednostce organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej lub prokuratorowi wojskowemu, wraz z dokumentacją procesową i dowodami rzeczowymi.

Minister Obrony Narodowej: P. Kołodziejczyk

Minister Spraw Wewnętrznych: A. Milczanowski