REKLAMA

Dziennik Ustaw - rok 1995 nr 92 poz. 460

Tekst pierwotny

Na podstawie art. 49 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535) zarządza się, co następuje:

§ 1.

1. Osoba, która wskutek choroby psychicznej lub upośledzenia umysłowego nie jest zdolna do zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych i nie ma możliwości korzystania z pomocy innych osób, może być skierowana do domu pomocy społecznej, zwanego dalej „domem”, jeżeli nie wymaga leczenia szpitalnego.

2. Na wniosek osoby, o której mowa w ust. 1, jej przedstawiciela ustawowego lub kierownika szpitala psychiatrycznego wojewoda kieruje tę osobę do domu, w trybie przewidzianym przepisami o pomocy społecznej.

§ 2.

4. Jeżeli osoba, o której mowa w § 1, nie wyraża zgody na skierowanie do domu lub nie wyraża na to zgody jej przedstawiciel ustawowy, a brak opieki zagraża jej życiu, kieruje się ją do domu na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego. Odnosi się to również do osoby, która nie jest zdolna do wyrażenia zgody.

2. Do czasu wydania przez sąd opiekuńczy orzeczenia o skierowaniu do domu osoby, o której mowa w ust. 1, organ do spraw pomocy społecznej właściwy ze względu na miejsce zamieszkania, zwany dalej „organem”, zapewnia tej osobie usługi opiekuńcze.

§ 3.

Po otrzymaniu orzeczenia sądu opiekuńczego o skierowaniu do domu wojewoda właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby kierowanej lub ze względu na siedzibę szpitala wydaje decyzję o skierowaniu do właściwego domu. Wydanie takiej decyzji nie wymaga przeprowadzenia wywiadu środowiskowego i rodzinnego oraz wypełnienia wniosku o umieszczenie w domu.

§ 4.

1. Jeżeli z wnioskiem o skierowanie do domu osoby, o której mowa w § 2 ust. 1, wystąpił do sądu opiekuńczego organ, wojewoda niezwłocznie wskazuje dom, do którego kieruje tę osobę.

2. Decyzję o odpłatności za pobyt w domu osoby, o której mowa w § 2 ust. 1, wydaje się na zasadach i w trybie określonych w ustawie o pomocy społecznej.

§ 5.

1. Jeżeli z wnioskiem o skierowanie do domu osoby, o której mowa w § 2 ust 1, wystąpił organ, a zachodzi konieczność użycia przymusu bezpośredniego, przy wykonywaniu tych czynności powinien być także obecny pracownik socjalny tego organu.

2. Jeżeli kierowana do domu osoba, o której mowa w § 2 ust. 1, jest samotna, organ właściwy ze względu na jej miejsce zamieszkania zawiadamia gminę o potrzebie porozumienia się z policją, w celu zabezpieczenia mienia tej osoby do czasu ustanowienia kuratora.

§ 6.

1. O przyjęciu do domu osoby, o której mowa w § 2 ust. 1, dyrektor domu zawiadamia sąd opiekuńczy, który wydał orzeczenie o skierowaniu.

2. Jeżeli osoba kierowana do domu na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego wymaga pomocy w prowadzeniu jej spraw, dyrektor domu powinien wystąpić do sądu właściwego ze względu na siedzibę domu z wnioskiem o ustanowienie kuratora.

3. Dyrektor domu powinien dołożyć starań, aby osoba, o której mowa w § 2 ust 1, przystosowała się do nowych warunków.

§ 7.

Jeżeli osoba, o której mowa w § 2 ust. 1, przebywała przed przyjęciem do domu:

– w środowisku – melduje się ją na pobyt czasowy,

– w szpitalu – melduje się ją na pobyt stały.

§ 8.

1. W razie uznania, że zmieniły się okoliczności uzasadniające orzeczenie o skierowaniu do domu osoby, o której mowa w § 2 ust. 1, dyrektor domu występuje do właściwego sądu opiekuńczego o zmianę tego orzeczenia.

2. Po zmianie orzeczenia sądu opiekuńczego o skierowaniu osoby do domu, dyrektor domu udziela pomocy osobie opuszczającej dom i zawiadamia o tym sąd opiekuńczy.

3. W sytuacji, o której mowa w ust. 2, wojewoda wydaje decyzję o wygaśnięciu decyzji o skierowaniu osoby do domu oraz o odpłatności za pobyt w domu. Osoba ta może ubiegać się o przyjęcie do domu w trybie przewidzianym przepisami ustawy o pomocy społecznej.

§ 9.

Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 7 dni od dnia ogłoszenia.

Minister Pracy i Polityki Socjalnej: L. Miller

Metryka