Dziennik Ustaw - rok 1996 nr 5 poz. 36

Na podstawie art. 37 ust. 4 i art. 38 ust. 3 ustawy z dnia 21 maja 1963 r. o dyscyplinie wojskowej oraz o odpowiedzialności żołnierzy za przewinienia dyscyplinarne i za naruszenia honoru i godności żołnierskiej (Dz. U. z 1992 r. Nr 5, poz. 17) zarządza się, co następuje:

2. Wojskowe organy porządkowe określa rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 maja 1992 r. w sprawie wojskowych organów porządkowych oraz składu służby garnizonowej (Dz. U. Nr 47, poz. 212).

1) żołnierzy pełniących czynną służbę wojskową,

2) osób nie będących żołnierzami:

a) wymienionych w art. 39 ust. 2 i 4 ustawy,

b) w przypadkach wskazanych w art. 39 ust. 3 ustawy.

2. W stosunku do uzbrojonych pododdziałów zwartych jednostek wojskowych podporządkowanych Ministrowi Spraw Wewnętrznych decyzję Zwierzchnika Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej albo Ministra Spraw Wewnętrznych o użyciu tych pododdziałów wykonują dowódcy tych jednostek.

3. Komendant jednostki organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej albo dowódca (komendant) garnizonu lub jednostki wojskowej, przystępując do wykonania decyzji, o której mowa w ust. 1 i 2, niezwłocznie zawiadamia o tym właściwego miejscowo wojewodę i komendanta wojewódzkiego Policji.

2. Decyzja, o której mowa w ust. 1, nie jest wymagana, jeżeli zwłoka w zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego groziłaby bezpośrednim niebezpieczeństwem dla życia lub zdrowia ludzkiego albo wolności obywateli.

3. Dowódca uzbrojonego pododdziału zwartego, przed wydaniem rozkazu użycia środków przymusu bezpośredniego:

1) wzywa do zachowania zgodnego z prawem, a w szczególności do porzucenia broni palnej lub innego niebezpiecznego narzędzia, zaniechania stosowania przemocy albo zaniechania innych bezprawnych działań,

2) uprzedza o użyciu środków przymusu bezpośredniego.

4. Przepisu ust. 3 można nie stosować w przypadkach, o których mowa w ust. 2.

2. Broni palnej nie używa się wobec kobiet o widocznej ciąży, osób, których wygląd wskazuje, że nie ukończyły trzynastu lat, starców oraz osób o widocznym kalectwie.

3. Rozkaz użycia broni palnej przez uzbrojony pododdział zwarty wydaje dowódca tego pododdziału, po otrzymaniu decyzji o jej użyciu, podjętej przez właściwy organ określony w § 4 ust. 1.

4. Decyzja właściwego organu o użyciu broni palnej nie jest wymagana w przypadkach określonych w § 4 ust. 2.

5. Dowódca uzbrojonego pododdziału zwartego przed wydaniem rozkazu użycia broni palnej do określonego celu:

1) wzywa do zachowania zgodnego z prawem,

2) uprzedza o użyciu broni palnej,

3) wydaje rozkaz dania strzału ostrzegawczego (salwy) w górę, jeżeli wezwanie, o którym mowa w pkt 1, nie zostało niezwłocznie wykonane.

6. Przepisu ust. 5 pkt 1 i 2 można nie stosować w przypadkach określonych w § 4 ust. 2.

7. Przepisu ust. 5 można nie stosować, jeżeli z broni palnej jest ostrzeliwany uzbrojony pododdział zwarty lub inni żołnierze albo też są ostrzeliwane inne osoby.

2. Decyzje (rozkazy), o których mowa w ust. 1, obok rozstrzygnięcia spawy co do jej istoty powinny zawierać w szczególności również miejsce, datę i godzinę ich wydania.

3. Organ wydający decyzje (rozkazy), o których mowa w ust. 1, prowadzi ich rejestr.

2. Dowódca uzbrojonego pododdziału zwartego lub jego przełożony wydaje rozkaz o wycofaniu pododdziału natychmiast po wykonaniu zadania oraz wykonaniu czynności określonych w § 11.

1) zabezpiecza na miejscu zdarzenia ślady i dowody związane z użyciem tego pododdziału oraz podejmuje inne czynności nie cierpiące zwłoki, aby nie dopuścić do ich zatarcia,

2) zabezpiecza odebraną broń palną, amunicję, materiały wybuchowe i inne niebezpieczne narzędzia,

3) przekazuje zatrzymane osoby do dyspozycji Żandarmerii Wojskowej lub Policji.

2. Jeżeli następstwem użycia uzbrojonego pododdziału zwartego jest uszkodzenie ciała lub śmierć człowieka albo szkoda w mieniu znacznej wartości, dowódca tego pododdziału ponadto:

1) zabezpiecza na miejscu zdarzenia ślady i dowody związane z użyciem środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej przez pododdział oraz podejmuje, w razie potrzeby, inne czynności nie cierpiące zwłoki, aby nie dopuścić do ich zatarcia,

2) w miarę możliwości ustala świadków zdarzenia,

3) niezwłocznie melduje o tym swojemu przełożonemu, który z kolei melduje drogą służbową organowi, który podjął decyzję o użyciu odpowiednio środka przymusu bezpośredniego lub broni palnej, oraz zawiadamia miejscowo właściwego prokuratora wojskowego.

2. Dokumentowanie użycia uzbrojonego pododdziału zwartego należy do miejscowo właściwego komendanta jednostki organizacyjnej Żandarmerii Wojskowej. Współdziała on w tym zakresie z miejscowo właściwym komendantem wojewódzkim Policji, który, na jego żądanie, udziela mu w tym względzie niezbędnej pomocy.

2. Pisemny meldunek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać w szczególności:

1) wskazanie stopnia wojskowego oraz imienia i nazwiska dowódcy uzbrojonego pododdziału zwartego, a także rodzaj wojskowego organu porządkowego, którego pododdział został użyty,

2) określenie czasu i miejsca użycia uzbrojonego pododdziału zwartego, a także wskazanie organu, który podjął decyzję o jego użyciu,

3) opis sytuacji poprzedzającej użycie i przebiegu użycia uzbrojonego pododdziału zwartego,

4) określenie użytych środków przymusu bezpośredniego i broni palnej oraz wskazanie organu, który podjął decyzję o ich użyciu,

5) opis przyczyn i skutków użycia środków przymusu bezpośredniego i broni palnej, w tym wyjaśnienie przyczyn skorzystania z uprawnień wynikających z § 4 ust. 2 oraz § 5 ust. 6 i 7,

6) dane o ustalonych świadkach zdarzenia,

7) w razie potrzeby określenie sposobu realizacji przepisów § 10 i 11.

8) podpis sporządzającego meldunek.

Prezes Rady Ministrów: J. Oleksy