REKLAMA

Dziennik Ustaw - rok 1996 nr 5 poz. 37

Tekst pierwotny

Na podstawie art. 14 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Milicji Obywatelskiej (Dz. U. Nr 53, poz. 345, z 1983 r. Nr 16, poz. 79, z 1985 r. Nr 20, poz. 85 i Nr 38, poz. 181 oraz z 1989 r. Nr 35, poz. 192) oraz art. 40 i 96 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. z 1984 r. Nr 29, poz. 149, z 1989 r. Nr 35, poz. 192, z 1991 r. Nr 94, poz. 422, Nr 105, poz. 453, z 1992 r. Nr 54, poz. 254, z 1994 r. Nr 53, poz. 214 i Nr 105, poz. 509 oraz z 1995 r. Nr 4, poz. 17 i Nr 34, poz. 163) zarządza się, co następuje:

§ 1.

Przepisy rozporządzenia stosuje się do funkcjonariuszy Służby Więziennej, zwanych dalej "funkcjonariuszami", i członków ich rodzin przy ustalaniu prawa do odszkodowań i wypłacie odszkodowań, określonych w ustawie z dnia 16 grudnia 1972 r. o odszkodowaniach przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą w Milicji Obywatelskiej (Dz. U. Nr 53, poz. 345, z 1983 r. Nr 16, poz. 79, z 1985 r. Nr 20, poz. 85 i Nr 38, poz. 181 oraz z 1989 r. Nr 35, poz. 192), zwanej dalej "ustawą".

§ 2.

Organami właściwymi do ustalania prawa do odszkodowania i jego wysokości, zwanymi dalej "właściwymi organami", są:

1) Minister Sprawiedliwości - w stosunku do dyrektora Centralnego Zarządu Zakładów Karnych, jego zastępców oraz członków ich rodzin,

2) dyrektor Centralnego Zarządu Zakładów Karnych - w stosunku do:

a) pozostałych funkcjonariuszy pełniących służbę w tym Zarządzie,

b) funkcjonariuszy zajmujących stanowiska służbowe naczelników rejonowych aresztów śledczych i rejonowych zakładów karnych, naczelników aresztów śledczych i zakładów karnych, komendanta Centralnego Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej i jego zastępców oraz komendantów ośrodków doskonalenia kadr,

c) członków rodzin osób wymienionych pod lit. a) i b),

3) naczelnicy rejonowych aresztów śledczych i rejonowych zakładów karnych, naczelnicy aresztów śledczych i zakładów karnych, komendant Centralnego Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej, komendanci ośrodków doskonalenia kadr - w stosunku do funkcjonariuszy pełniących służbę w podległych im jednostkach organizacyjnych i członków ich rodzin.

§ 3.

1. Właściwy organ bada i ocenia całokształt sprawy na podstawie zebranych dowodów i oświadczeń zainteresowanego.

2. W razie śmierci funkcjonariusza właściwy organ jest obowiązany ustalić wszystkich członków rodziny uprawnionych do odszkodowania.

§ 4.

Właściwy organ wszczyna postępowanie z urzędu w razie:

1) śmierci funkcjonariusza w okresie służby wskutek wypadku pozostającego w związku z pełnieniem służby lub choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby,

2) doznania przez funkcjonariusza w okresie służby trwałego uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku lub choroby, o których mowa w pkt 1.

§ 5.

1. W razie ustalenia, że wypadek, któremu uległ funkcjonariusz, jest wypadkiem pozostającym w związku z pełnieniem służby, a choroba powstała w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby, właściwy organ kieruje funkcjonariusza do komisji lekarskiej służby zdrowia resortu spraw wewnętrznych w celu ustalenia stopnia uszczerbku na zdrowiu wskutek tego wypadku lub choroby.

2. W razie śmierci funkcjonariusza właściwy organ zwraca się niezwłocznie do komisji lekarskiej służby zdrowia resortu spraw wewnętrznych z wnioskiem o ustalenie, czy śmierć funkcjonariusza pozostaje w związku ze służbą wskutek wypadku lub choroby, o których mowa w ust. 1.

§ 6.

1. Właściwy organ wszczyna postępowanie na wniosek zainteresowanego, jeżeli:

1) śmierć funkcjonariusza lub uszczerbek na jego zdrowiu wskutek wypadku lub choroby, o których mowa w § 4 pkt 1, nastąpiły po zwolnieniu ze służby,

2) stan zdrowia funkcjonariusza uległ pogorszeniu wskutek wypadku lub choroby.

2. Przepisy § 5 stosuje się odpowiednio.

§ 7.

Jeżeli w związku z wypadkiem, któremu uległ funkcjonariusz, jest prowadzone postępowanie karne, a wynik tego postępowania może mieć wpływ na uprawnienia funkcjonariusza lub członków jego rodziny do odszkodowania, właściwy organ może zawiesić wydanie decyzji do czasu zakończenia postępowania karnego.

§ 8.

Prawo do odszkodowania należnego funkcjonariuszowi ustala się na podstawie:

1) protokołu powypadkowego, sporządzonego przez komisję powypadkową,

2) orzeczenia komisji lekarskiej służby zdrowia resortu spraw wewnętrznych, ustalającej procentowy stopień uszczerbku na zdrowiu funkcjonariusza wskutek doznanego wypadku lub choroby, z tytułu których przysługuje mu odszkodowanie,

3) zaświadczenia stwierdzającego wysokość otrzymywanego uposażenia, określonego w art. 5 ust. 2 ustawy.

§ 9.

1. Prawo do odszkodowania należnego małżonkowi zmarłego funkcjonariusza ustala się na podstawie:

1) protokołu powypadkowego, o którym mowa w § 8 pkt 1,

2) orzeczenia komisji lekarskiej służby zdrowia resortu spraw wewnętrznych stwierdzającego związek śmierci funkcjonariusza ze służbą wskutek wypadku lub choroby, z tytułu których przysługuje odszkodowanie,

3) wyciągu z aktu małżeństwa,

4) zaświadczenia, o którym mowa w § 8 pkt 3.

2. Prawo do odszkodowania należnego pozostałym członkom rodziny funkcjonariusza ustala się na podstawie dokumentów wymienionych w ust. 1 pkt 1 i 2 oraz zaświadczenia właściwego organu emerytalnego, stwierdzającego spełnienie przez te osoby warunków do uzyskania renty po zmarłym funkcjonariuszu.

§ 10.

Prawo do odszkodowania za szkody poniesione wskutek utraty, zniszczenia lub uszkodzenia przedmiotów osobistego użytku w związku z wypadkiem i wysokość tego odszkodowania ustala się na podstawie:

1) protokołu powypadkowego, o którym mowa w § 8 pkt 1,

2) innych dowodów przedstawionych przez osobę uprawnioną do odszkodowania.

§ 11.

1. Właściwy organ wydaje decyzje w sprawie odszkodowania niezwłocznie, nie później jednak iż w ciągu 7 dni od zebrania dowodów, o których mowa w § 8-10.

2. Decyzja powinna zawierać:

1) podstawę prawną rozstrzygnięcia,

2) określenie wysokości:

a) jednorazowego odszkodowania pieniężnego i sposób jego obliczenia,

b) odszkodowania przysługującego każdemu z uprawnionych członków rodziny zmarłego funkcjonariusza,

c) odszkodowania przyznanego za szkody poniesione wskutek utraty, zniszczenia lub uszkodzenia przedmiotów osobistego użytku w związku z wypadkiem, jeżeli odszkodowanie takie jest równocześnie przyznawane,

3) uzasadnienie,

4) pouczenie o środkach odwoławczych.

§ 12.

1. Do przyznania odszkodowania wyższego niż określone w art. 5 i 6 ustawy albo przyznania odszkodowania członkom rodziny zmarłego funkcjonariusza, nie spełniającym wymaganych warunków, lub innej osobie bliskiej albo członkom rodziny funkcjonariusza, który zginął w czasie pełnienia służby, właściwy jest:

1) Minister Sprawiedliwości - w stosunku do dyrektora Centralnego Zarządu Zakładów Karnych i jego zastępców oraz członków ich rodzin,

2) dyrektor Centralnego Zarządu Zakładów Karnych - w stosunku do pozostałych funkcjonariuszy oraz członków ich rodzin; podwyższenie odszkodowania o więcej niż 50% przez dyrektora Centralnego Zarządu Zakładów Karnych wymaga zgody Ministra Sprawiedliwości.

2. Wniosek o przyznanie odszkodowania, o którym mowa w ust. 1, wnosi się odpowiednio do Ministra Sprawiedliwości lub dyrektora Centralnego Zarządu Zakładów Karnych.

§ 13.

Sprawy wszczęte, lecz nie zakończone przed dniem wejścia w życie rozporządzenia, prowadzi się na podstawie przepisów niniejszego rozporządzenia.

§ 14.

Traci moc rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 stycznia 1976 r. w sprawie przyznawania i wypłaty odszkodowań przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą więzienną (Dz. U. Nr 3, poz. 20 oraz z 1990 r. Nr 31, poz. 187).

§ 15.

Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Minister Sprawiedliwości: w z. G. Ciecierski

Metryka