Dziennik Ustaw - rok 1996 nr 136 poz. 637

Na podstawie art. 22 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. Nr 61, poz. 283 i Nr 106, poz. 496) zarządza się, co następuje:

1) ustawa - ustawę z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (Dz. U. Nr 61, poz. 283 i Nr 106, poz. 496),

2) osadzony - osobę:

a) tymczasowo aresztowaną,

b) odbywającą karę pozbawienia wolności,

c) w stosunku do której wykonywany jest areszt zastosowany na podstawie innych przepisów oraz umów międzynarodowych, których stroną jest Rzeczpospolita Polska,

3) inna osoba - osobę, o której mowa w art. 19 ust. 3 ustawy,

4) funkcjonariusz - funkcjonariusza Służby Więziennej,

5) kierownik jednostki - Dyrektora Generalnego Służby Więziennej, dyrektora okręgowego Służby Więziennej, dyrektora zakładu karnego i aresztu śledczego oraz kierownika podległego im oddziału, komendanta ośrodka szkolenia i ośrodka doskonalenia kadr Służby Więziennej,

6) dowódca zmiany - funkcjonariusza kierującego zmianą w zakładzie karnym, areszcie śledczym lub w podległym im oddziale.

2. W razie uzasadnionej potrzeby można stosować jednocześnie kilka środków przymusu bezpośredniego.

3. Funkcjonariusze mogą stosować wyłącznie znajdujące się na wyposażeniu Służby Więziennej środki przymusu bezpośredniego, broń palną oraz psa służbowego.

4. Przed zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego funkcjonariusz jest obowiązany wezwać osadzonego lub inną osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w razie niepodporządkowania się wezwaniu - ostrzec o możliwości zastosowania tego środka.

5. Zastosowanie środków przymusu bezpośredniego albo użycie broni palnej lub psa służbowego należy odnotować w książkach przebiegu służby i protokołach, o których mowa w § 3 ust. 4 lub w § 30.

2. Funkcjonariusz może samodzielnie decydować o zastosowaniu środków przymusu bezpośredniego, w które został wyposażony w związku z wykonywaną czynnością służbową, w przypadku usiłowania zamachu na życie lub zdrowie ludzkie, usiłowania ucieczki przez osadzonego, a także w pościgu za osadzonym lub inną osobą. O zaistniałym zdarzeniu funkcjonariusz niezwłocznie melduje swojemu bezpośredniemu przełożonemu.

3. O zaprzestaniu stosowania środków przymusu bezpośredniego decydują odpowiednio osoby wymienione w ust. 1 i 2.

4. W razie zastosowania środków przymusu bezpośredniego funkcjonariusz dowodzący tą czynnością lub funkcjonariusz, o którym mowa w ust. 2, sporządza odpowiedni protokół, chyba że środki zastosowano na podstawie art. 19 ust. 5 ustawy. Wzory protokołów stanowią załączniki nr 1 i 2 do rozporządzenia.

2. W razie nieobecności lekarza na terenie zakładu karnego lub aresztu śledczego, badanie lekarskie osadzonego, po zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego, powinno być przeprowadzone bez zbędnej zwłoki.

3. W razie konieczności stosowania środków przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2-5 ustawy, przez okres przekraczający 24 godziny, lekarz, po przeprowadzeniu badania, przedstawia opinię co do możliwości dalszego ich stosowania.

4. Wyniki badania lekarskiego, o którym mowa w ust. 1 i 3, należy odnotować w dokumentacji medycznej osadzonego.

5. W razie zastosowania środka przymusu bezpośredniego wobec innej osoby, badanie, o którym mowa w ust. 1, wykonuje się niezwłocznie po przerwaniu stosowania środka, o ile osoba ta wyrazi zgodę, chyba że zachodzi stan zagrożenia życia lub nie jest ona w stanie wyrazić swojej woli.

2. Zachowanie osadzonego, wobec którego zastosowano środki przymusu bezpośredniego, o których mowa w art. 19 ust. 1 pkt 2-5 ustawy, podlega kontroli przez funkcjonariusza pełniącego służbę w oddziale dla osadzonych lub innego funkcjonariusza wyznaczonego przez dowódcę zmiany, nie rzadziej niż co godzinę.

3. W przypadku usiłowania zamachu na życie własne, zachowanie osadzonego podlega kontroli, o której mowa w ust. 2, nie rzadziej niż co 15 minut.

4. Zasad kontroli, o których mowa w ust. 2, można nie stosować, jeżeli wobec osadzonego umieszczonego w celi zabezpieczającej zastosowano monitorowanie telewizyjne, a zasad kontroli, o których mowa w ust. 3 - jeżeli monitorowanie połączone jest z nasłuchem.

2. Po zapoznaniu się z protokołem, o którym mowa w § 3 ust. 4, kierownik jednostki dokonuje oceny zasadności stosowania środka przymusu, a także potrzeby przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego.

2. Używając siły fizycznej nie należy zadawać uderzeń, chyba że funkcjonariusz działa w celu odparcia zamachu na życie lub zdrowie ludzkie albo mienie, a także w celu przeciwdziałania ucieczce osadzonego.

2. Umieszczenie w celi zabezpieczającej kilku osadzonych dozwolone jest tylko w przypadkach, w których brak jest możliwości bezpiecznego odosobnienia ich w innych pomieszczeniach jednostki.

2. Osadzony umieszczony w celi zabezpieczającej nie może posiadać żadnych przedmiotów; na czas niezbędny do utrzymania higieny i spożycia posiłków osadzony otrzymuje przedmioty osobistego użytku.

3. Na czas pobytu w celi zabezpieczającej wydaje się osadzonemu odzież, bieliznę i obuwie, będące własnością zakładu karnego lub aresztu śledczego, a na okres pory nocnej - materac z pościelą.

2. Kajdany lub prowadnice zakłada się na ręce trzymane z przodu. W przypadku gdy osadzony lub inna osoba jest agresywna lub niebezpieczna, można założyć kajdany na ręce trzymane z tyłu.

3. W szczególnie uzasadnionych przypadkach można także założyć kajdany na nogi.

2. Pas obezwładniający jednoczęściowy stosuje się w celu częściowego unieruchomienia rąk osadzonego.

3. Pas obezwładniający trzyczęściowy stosuje się w celu całkowitego unieruchomienia osadzonego. Pas ten przymocowany jest do łóżka odpowiedniej konstrukcji.

2. Na czas stosowania pasa obezwładniającego trzyczęściowego lub kasku ochronnego osadzonego umieszcza się w celi zabezpieczającej.

2. Siatkę obezwładniającą miota się z broni palnej albo zarzuca ręcznie.

2. Chemiczne środki obezwładniające stosuje się ręcznie albo miota z broni palnej.

3. W czasie stosowania chemicznych środków obezwładniających w pomieszczeniu, funkcjonariusz zakłada maskę przeciwgazową, jeżeli użycie środka mogłoby spowodować u niego skutki, o których mowa w ust. 1.

4. Jeżeli wskutek stosowania chemicznych środków obezwładniających nastąpiło silne podrażnienie błon śluzowych, należy poszkodowanemu udzielić pierwszej pomocy.

2. Petardy miota się przed zgrupowanie osadzonych lub innych osób.

3. Petardy stosuje się na przestrzeni otwartej, a także w dużych pomieszczeniach zamkniętych.

2. Zabrania się:

1) zadawania uderzeń i pchnięć pałką służbową, z zastrzeżeniem ust. 3, w głowę, szyję, brzuch i nieumięśnione oraz szczególnie wrażliwe części ciała, a także stosowania na te części ciała blokady i zakładania dźwigni,

2) zadawania uderzeń rękojeścią pałki służbowej,

3) stosowania pałki służbowej wobec osadzonego lub innej osoby, której założono kajdany, prowadnice, kaftan bezpieczeństwa, pasy obezwładniające albo która jest unieruchomiona siatką obezwładniającą.

3. Uderzenia i pchnięcia pałką służbową mogą być zadawane we wszystkie części ciała w celu odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie lub zdrowie ludzkie.

2. Jeżeli nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 21 ust. 2 ustawy, funkcjonariusz przed użyciem broni palnej lub psa służbowego jest obowiązany:

1) wezwać osadzonego lub inną osobę do zachowania zgodnego z prawem, a w szczególności do natychmiastowego porzucenia broni lub niebezpiecznego narzędzia, zaniechania ucieczki, odstąpienia od bezprawnych działań lub użycia przemocy; wezwanie w stosunku do innej osoby należy poprzedzić okrzykiem „SŁUŻBA WIĘZIENNA”,

2) w razie niepodporządkowania się wezwaniu określonemu w pkt 1, uprzedzić o możliwości użycia broni palnej lub psa służbowego okrzykiem „STÓJ - BO STRZELAM” albo „STÓJ - BO UŻYJĘ PSA”.

3. W przypadku gdy wezwania, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, okażą się bezskuteczne, funkcjonariusz obowiązany jest oddać strzał ostrzegawczy.

2. Użycie psa służbowego polega na puszczeniu psa bez kagańca w kierunku osadzonego lub innej osoby.

3. W razie podjęcia ucieczki przez osadzonego z terenu zakładu karnego zamkniętego lub aresztu śledczego, funkcjonariusz może użyć broni palnej lub psa służbowego dopiero wówczas, gdy osadzony wkroczy na pas ochronny.

4. O każdym przypadku oddania strzału ostrzegawczego, użycia broni palnej lub psa służbowego funkcjonariusz jest obowiązany niezwłocznie powiadomić bezpośredniego przełożonego.

2. Jeżeli wskutek zastosowania środków przymusu bezpośredniego, użycia broni palnej lub psa służbowego nastąpiło zranienie lub śmierć człowieka, funkcjonariusz jest obowiązany natychmiast powiadomić o tym kierownika jednostki oraz zabezpieczyć ślady i, w miarę możliwości, ustalić świadków zdarzenia.

3. Kierownik jednostki jest obowiązany zawiadomić właściwego prokuratora o skutkach, o których mowa w ust. 2.

Prezes Rady Ministrów: W. Cimoszewicz

Załączniki do rozporządzenia Rady Ministrów
 z dnia 20 listopada 1996 r. (poz. 637)

Załącznik nr 1

PROTOKÓŁ ZASTOSOWANIA ŚRODKÓW PRZYMUSU BEZPOŚREDNIEGO WZGLĘDEM OSADZONEGO

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

Załącznik nr 2

PROTOKÓŁ ZASTOSOWANIA ŚRODKÓW PRZYMUSU BEZPOŚREDNIEGO WOBEC INNEJ OSOBY NIŻ POZBAWIONA WOLNOŚCI

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj

Załącznik nr 3

PROTOKÓŁ UŻYCIA BRONI PALNEJ / PSA SŁUŻBOWEGO WZGLĘDEM OSADZONEGO

Treść załącznika w wersji PDF do pobrania tutaj

Załącznik nr 4

PROTOKÓŁ UŻYCIA BRONI PALNEJ / PSA SŁUŻBOWEGO WOBEC INNEJ OSOBY NIŻ POZBAWIONA WOLNOŚCI

Treść załącznika w formie PDF do pobrania tutaj