Na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. Nr 89, poz. 414, z 1996 r. Nr 100, poz. 465, Nr 106, poz. 496 i Nr 146, poz. 680, z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 111, poz. 726, z 1998 r. Nr 22, poz. 118 i Nr 106, poz. 668, z 1999 r. Nr 41, poz. 412, Nr 49, poz. 483 i Nr 62, poz. 682 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136, Nr 29, poz. 354 i Nr 43, poz. 489) zarządza się, co następuje:

2. Do obiektów inżynierskich zalicza się:

1) obiekty mostowe,

2) tunele,

3) przepusty,

4) konstrukcje oporowe.

3. Warunki techniczne, o których mowa w ust. 1, przy zachowaniu przepisów Prawa budowlanego i przepisów o drogach publicznych oraz innych ustaw, a także wymagań Polskich Norm, zapewniają w szczególności:

1) bezpieczeństwo konstrukcji w aspekcie zapewnienia nośności i stateczności,

2) bezpieczeństwo obiektów inżynierskich, w szczególności z uwagi na możliwość pożaru, powodzi, pochodu lodów, uderzenia statków i pojazdów, wpływu ruchu zakładu górniczego,

3) bezpieczeństwo użytkowania,

4) bezpieczeństwo obsługi i bieżącego utrzymania obiektów inżynierskich,

5) trwałość obiektów inżynierskich,

6) ochronę środowiska przyrodniczego, zwanego dalej „środowiskiem",

7) warunki użytkowe uwzględniające potrzeby osób niepełnosprawnych.

1) obiekcie mostowym – rozumie się przez to budowlę przeznaczoną do przeprowadzenia drogi, samodzielnego ciągu pieszego lub pieszo-rowerowego, szlaku wędrówek zwierząt dziko żyjących lub innego rodzaju komunikacji gospodarczej nad przeszkodą terenową, a w szczególności: most, wiadukt, estakadę, kładkę,

2) tunelu – rozumie się przez to budowlę przeznaczoną do przeprowadzenia drogi, samodzielnego ciągu pieszego lub pieszo-rowerowego, szlaku wędrówek zwierząt dziko żyjących lub innego rodzaju komunikacji gospodarczej przez lub pod przeszkodą terenową, a w szczególności: tunel, przejście podziemne,

3) przepuście – rozumie się przez to budowlę o przekroju poprzecznym zamkniętym, przeznaczoną do przeprowadzenia cieków, szlaków wędrówek zwierząt dziko żyjących lub urządzeń technicznych przez korpus drogi,

4) konstrukcji oporowej – rozumie się przez to budowlę przeznaczoną do utrzymywania w stanie stateczności uskoku naziomu gruntów rodzimych lub nasypowych,

5) ruchomym obiekcie mostowym – rozumie się przez to obiekt mostowy, zawierający co najmniej jedno przęsło obracane, podnoszone lub przesuwane,

6) składanym obiekcie mostowym – rozumie się przez to obiekt mostowy o przęsłach wykonanych z uprzednio przygotowanych elementów zaopatrzonych w złącza wielokrotnego użycia,

7) balustradzie – rozumie się przez to konstrukcję zabezpieczającą użytkowników chodników, schodów i pochylni przed upadkiem z wysokości; określone w Polskiej Normie obciążenia działające na poręcz obiektu mostowego uznaje się za działające na balustradę,

8) poręczy – rozumie się przez to element zwieńczający balustradę lub samodzielny element mocowany do konstrukcji obiektu inżynierskiego bądź innego elementu, służący do oparcia lub przytrzymania; określone w Polskiej Normie obciążenia działające na pochwyt uznaje się za działające na poręcz,

9) klasie drogi – rozumie się przez to określone w rozporządzeniu Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430), klasy dróg i ich symbole, tj.:

a) autostrady – symbol A,

b) ekspresowe – symbol S,

c) główne ruchu przyspieszonego – symbol GP,

d) główne – symbol G,

e) zbiorcze – symbol Z,

f) lokalne – symbol L,

g) dojazdowe – symbol D,

10) przeszkodzie terenowej – rozumie się przez to :

a) przeszkodę naturalną – element środowiska, a w szczególności dolinę, bagno, rzekę, wąwóz, wzniesienie, szlak wędrówek zwierzyny dziko żyjącej,

b) przeszkodę sztuczną – dzieło ludzkie, a w szczególności drogę, linię kolejową, kanał, rurociąg, ciąg pieszy lub rowerowy.

2. Usytuowanie obiektu inżynierskiego na terenach podlegających wpływom ruchu zakładu górniczego powinno uwzględniać w szczególności niekorzystne oddziaływania, które występują bądź mogą wystąpić w kolejnych etapach eksploatacji górniczej.

1) bezpieczeństwo ruchu pojazdów na obiekcie mostowym,

2) zabezpieczenie gruntu oraz wód powierzchniowych przed zanieczyszczeniem będącym skutkiem wypadków drogowych.

1) przejścia w tunelach w poprzek korpusu drogi,

2) przejścia po kładkach (wiaduktach) nad drogą.

2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do istniejących dróg klas GP i G poddawanych odbudowie, rozbudowie i przebudowie.

1) w przęsłach płytowych – o więcej niż 30°,

2) w przęsłach belkowych – o więcej niż 45°.

2. Powinno się dążyć do usytuowania mostu w takim miejscu, gdzie koryto cieku jest najbardziej zbliżone do prostego. Mosty nie powinny być usytuowane na odcinkach, na których:

1) występują gwałtowne zwężenia koryta, ostre zakręty lub progi – powodujące powstawanie zatorów lodowych lub gromadzenie się rumowiska,

2) występują w szczególności rozgałęzienia, starorzecza, jeziora – powodujące odchylenia nurtu przy wysokich stanach wód,

3) występują niesprzyjające warunki geologiczne w postaci nienośnych gruntów, dużego upadu warstw, żył wodnych pod ciśnieniem, zjawisk krasowych.

1) swobodny przepływ wód i spływ lodów w ciekach,

2) żeglugę pod mostami,

3) bezpieczny ruch pojazdów kołowych i szynowych,

4) bezpieczny ruch pieszych,

5) przemieszczanie się zwierząt dziko żyjących,

6) ciągłość ekosystemu cieku.

2. Spełnienie wymagań, o których mowa w ust. 1, powinno być zapewnione w szczególności poprzez odpowiednią długość i szerokość mostu, podział na przęsła o właściwej długości w świetle oraz odpowiednie usytuowanie wysokościowe mostu w stosunku do przeszkody – co gwarantuje, w zależności od potrzeb, odpowiednie skrajnie dla ruchu pojazdów, statków, pieszych i prześwity umożliwiające przemieszczanie się zwierząt dziko żyjących.

2. Światło mostu, o którym mowa w ust. 1, jest to odległość między ścianami przyczółków, mierzona na poziomie miarodajnej rzędnej zwierciadła wody prostopadle do kierunku przepływu, zmniejszona o sumę grubości filarów na tym samym poziomie. W mostach bez przyczółków z przęsłami zatopionymi w nasypie światło mostu powinno być odniesione do poziomu określonego wyżej, jako odległość między umocnionymi skarpami stożków nasypowych, odpowiednio zmniejszone o sumę grubości filarów.

3. Przepływ miarodajny, o którym mowa w ust. 1, jest to maksymalny przepływ roczny, którego prawdopodobieństwo przekroczenia równe jest p. Wartość prawdopodobieństwa p, w zależności od klasy drogi i rodzaju obiektu, określa tabela:

W przypadku tymczasowych mostów objazdowych, wznoszonych na okres nie dłuższy niż 3 lata, dopuszcza się inne wartości p, nie większe jednak niż podwojone z tabeli.

2. Na potokach górskich i rzekach podgórskich oraz na odcinkach cieków łączących je:

1) światło mostu powinno być zwiększone o 15 % wartości określonej w obliczeniach,

2) mosty o świetle nie większym niż 25 m powinny być przewidziane jako jednoprzęsłowe,

3) w mostach wieloprzęsłowych nad środkiem nurtu powinno być usytuowane przęsło o świetle nie mniejszym niż 25 m.

3. Przez potoki górskie rozumie się cieki o poniższych cechach:

1) powierzchnia zlewni jest nie większa niż 180 km²,

2) stosunek przepływu maksymalnego rocznego o prawdopodobieństwie przekroczenia równym 1% do przepływu średniego z wieloletniego okresu jest większy niż 120,

3) spadek zwierciadła jest nie mniejszy niż 0,3%.

4. Przez rzeki podgórskie rozumie się cieki o poniższych cechach:

1) powierzchnia zlewni jest większa niż 180 km²,

2) stosunek przepływów, o których mowa w ust. 3 pkt 2, jest większy niż 50,

3) spadek zwierciadła jest nie mniejszy niż 0,05%.

2. Pasy terenu, o których mowa w ust. 1, w przypadku przewidywanej migracji określonego gatunku zwierząt, powinny mieć wymiary spełniające wymagania określone w § 67 ust.1 i 2.

2. W przypadku trudności z ustaleniem rozdziału przepływu, o którym mowa w ust. 1, powinny być wykonane badania studialne, a w szczególności modelowe lub numeryczne.

2. W mostach stałych minimalne światło poszczególnych przęseł w korycie rzeki, w celu zapewnienia niezakłóconego spływu lodów, nie powinno być mniejsze niż 1/10 normalnej szerokości koryta mierzonej w poziomie wody brzegowej, z zachowaniem wymagań określonych w ust. 4 i § 23 ust. 2 pkt 3.

3. Przez wodę brzegową, o której mowa w ust. 2, rozumie się taki stan przepływu, przy którym woda wypełnia koryto cieku w granicach naturalnej linii brzegowej.

4. Światła przęseł żeglownych powinny być ustalone dla poszczególnych klas wód śródlądowych zgodnie z odrębnymi przepisami.

2. Dla przeprowadzenia przepływu miarodajnego dopuszcza się zwiększenie wolnej powierzchni pod mostem poprzez obniżenie brzegów koryta cieku do poziomu znajdującego się o 0,5 m od poziomu niskiej wody, z zastrzeżeniem ust. 3, przy czym powierzchnia obniżenia nie może być większa niż 20% powierzchni przepływu pod mostem.

3. W przypadku usytuowania mostu na zakolu rzeki obniżenie brzegów koryta, o którym mowa w ust. 2, dozwolone jest tylko na brzegu o mniejszym promieniu krzywizny.

2. Wzniesienie dolnej krawędzi konstrukcji tymczasowych mostów objazdowych, wznoszonych na okres nie dłuższy niż 3 lata, określają odrębne przepisy.

2. Wzniesienie dolnych krawędzi przęseł mostów łukowych lub o krzywoliniowym zarysie nad najwyższy poziom wody żeglownej odnosi się do tych punktów spodu konstrukcji, które są wyznaczone przez wymaganą szerokość przęsła żeglownego dla danej klasy wód śródlądowych żeglownych.

1) ulokowanie odkrytych części łożysk powyżej spiętrzonej miarodajnej wody, przy czym warunek ten odnosi się do ich najniższych elementów,

2) ulokowanie betonowych ciosów podłożyskowych bądź elementów przegubów betonowych i żelbetowych, wykazujących naprężenia rozciągające w betonie, powyżej poziomu spiętrzonej miarodajnej wody,

3) odległość konstrukcji ze stali trudno rdzewiejącej bez powłok malarskich od lustra wody lub poziomu terenu chroniącą przed zawilgoceniem, wynoszącą:

a) przy wodach stojących – 3 m,

b) przy wodach płynących, ponad średnie stany wód – 2,5 m,

c) od poziomu terenu – 1 m,

4) odległość nie mniejszą niż 1,9 m od terenu lub odsadzki stożka nasypowego w obrębie przyczółka, gdy wymagany jest dostęp do łożysk w przypadku braku innych możliwości, z zastrzeżeniem ust. 2; w mostach belkowych o prześwicie między belkami nie mniejszym niż 0,9 m odległość tę odnosi się do spodu płyty pomostu.

2. Wymagania określone w ust.1 pkt 4 nie dotyczą odbudowywanych, rozbudowywanych i przebudowywanych mostów, w których warunki terenowe lub konstrukcja podpór nie pozwalają na uzyskanie wymaganej odległości.

2. Na rzekach żeglownych dopuszcza się odchylenie kierunku płaszczyzn filarów i przyczółków od kierunku spływu wód żeglownych o kąt nie większy niż 10°.

3. W przypadku mostów w skosie płaszczyzny boczne ścian filarów i ściany przednie przyczółków powinny być usytuowane skośnie do osi mostu, z zachowaniem wymagań określonych w ust. 1 i 2.

4. Wymagania określone w ust. 1 i 3 nie mają zastosowania do podpór estakad nad dolinami z ciekami o niewielkim przepływie.

5. Fundamenty podpór powinny być dostosowane do zmiennego ukształtowania dna koryta w przekroju mostowym, spowodowanego rozmyciem dna. Dopuszczalne wartości stopnia rozmycia, zależne od rodzaju fundamentu, określa załącznik nr 1 do rozporządzenia.

2. Wały kierujące, o których mowa w ust. 1, powinny być zastosowane w szczególności, gdy:

1) występują jednocześnie następujące czynniki:

a) przepływ na terenach zalewowych jest większy niż 15% całkowitego przepływu miarodajnego,

b) średnia prędkość wody na terenie zalewowym jest większa niż 0,6 m/s,

c) nasyp drogowy przegradza teren zalewowy na odcinku większym niż 1/3 jego szerokości,

2) wody występują z brzegów częściej niż raz na 3 lata,

3) koryto rzeki jest nieuregulowane, niestabilne i wykazuje tendencje do tworzenia się zatorów lodowych,

4) w przekroju mostowym występują zaburzenia przepływu wywołane niesymetrycznym usytuowaniem podpór mostu w stosunku do osi cieku.

3. Wały kierujące powinny być zaprojektowane dla przepływu miarodajnego, zgodnie z zasadami określonymi w załączniku nr 1 do rozporządzenia.

4. Wały kierujące nie powinny być zastosowane na potokach górskich i rzekach podgórskich oraz na odcinkach cieków łączących je.

1) zwiększenie spiętrzenia wody przed mostem,

2) wywołanie ruchu krytycznego pod mostem,

pod warunkiem umocnienia dna cieku na odcinku za mostem.

2. Przepusty

2. Przepusty łączące przydrożne rowy powinny być usytuowane prostopadle do osi drogi.

2. Przepływ miarodajny, o którym mowa w ust. 1, powinien być określony w zależności od klasy drogi i rodzaju obiektu w oparciu o wartości prawdopodobieństwa p określone w tabeli:

2. Dno przepustu na ciekach powinno mieć pochylenie podłużne, zapewniające pokonanie oporów ruchu w przepuście przy przepływie miarodajnym, dostosowane do warunków napełnienia przepustu. Jeśli zastosowanie takiego pochylenia wymagałoby nadmiernego podniesienia wlotu lub wylotu przepustu ponad naturalne dno cieku, to pochylenie powinno być odpowiednio skorygowane. Pochylenie nie może być jednak mniejsze niż 0,5% z uwagi na niebezpieczeństwo nadmiernego zamulenia dna przepustu.

3. Ze względu na utrzymanie ciągłości ekosystemu dopuszcza się niewielkie zamulenie w przepustach na ciekach stale prowadzących wodę.

1) nie powodować:

a) nadmiernego spiętrzenia wody przed przepustem,

b) nadmiernie wysokiego poziomu wody na wlocie i w przewodzie przepustu w przypadku przepustów niezatopionych,

2) zapewnić odpowiednie warunki odpływu wody od przepustu,

3) zabezpieczyć przed istotnym rozmyciem lub zamuleniem dna cieku przed i za przepustem.

2. Prędkość przepływu wody nie powinna być, przy wysokości przewodu przepustu:

1) nie większej niż 1,5 m – większa niż 3,5 m/s,

2) większej niż 1,5 m – większa niż 3 m/s.

1) dla dróg klas A i S – nie mniejszą niż 1 m,

2) dla dróg klas GP, G i Z – nie mniejszą niż 0,8 m,

3) dla pozostałych dróg, gdy długość przewodu przepustu:

a) jest nie większa niż 10 m – nie mniejszą niż 0,6 m,

b) jest równa lub większa niż 10 m – nie mniejszą niż 0,8 m.

2. Wysokość przewodów przepustów o przekrojach prostokątnych i owalnych powinna wynosić:

1) przy długości nie większej niż 20 m pod drogami klas L i D – nie mniej niż 0,8 m,

2) przy długości nie większej niż 20 m pod drogami pozostałych klas – nie mniej niż 1 m,

3) przy długościach większych niż 20 m – nie mniej niż 1,2 m,

wysokość przewodów przepustów przełazowych zaś powinna wynosić nie mniej niż 1,9 m.

3. Dopuszcza się zwielokrotnienie liczby otworów kosztem średnicy przewodu kołowego w przypadku, gdy przewód o dużej średnicy powoduje nadmierne podniesienie niwelety jezdni, z zastrzeżeniem § 49 ust. 3.

2. Przepusty przewidziane do przechodzenia małych zwierząt powinny mieć uformowaną ścieżkę dla zwierząt o szerokości nie mniejszej niż 0,5 m, wzniesioną ponad zwierciadło średniej wody w przepuście.

1) nie spowodowało zalania w szczególności gruntów, uprawnych, zabudowań, okolicznych dróg, terenów szczególnie chronionych,

2) nie sięgało korony drogi wyżej niż określa Polska Norma.

2. Przez spiętrzenie wody przed przepustem rozumie się wzniesienie zwierciadła wody przed budowlą ponad miarodajną rzędną zwierciadła wody przy tym samym przepływie i w tym samym przekroju cieku przed jego zabudową.

2. W przepustach na potokach górskich z ruchem spokojnym przekrój przewodu przepustu powinien być nie mniejszy niż przekrój koryta cieku przy przepływie wody średniej rocznej, przy zachowaniu niezmienionego poziomu zwierciadła wody.

3. Na potokach górskich nie dopuszcza się zastosowania przepustów o wlotach zatopionych i wielootworowych oraz o przewodach kołowych.

3. Wiadukty, estakady, kładki

2. Długość wiaduktu nad linią kolejową powinna zapewnić w szczególności bezpieczny ruch pociągów, niezmienione parametry układu torowego oraz skrajnię budowli dla kolei odpowiednią do szerokości torów.

1) skrajnię drogi określonej klasy,

2) skrajnię autostrady płatnej,

3) skrajnię chodnika,

4) skrajnię budowli dla tras tramwajowych,

5) skrajnię budowli linii kolejowych,

6) skrajnię ścieżki rowerowej,

7) skrajnie budowli dla innych środków transportu.

2. Skrajnie, o których mowa w ust. 1, określają:

1) drogi, chodnika, ścieżki rowerowej – warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie,

2) autostrady płatnej – przepisy techniczno-budowlane dotyczące autostrad płatnych,

3) budowli dla tras tramwajowych – Polska Norma,

4) budowli linii kolejowych – Polskie Normy,

5) budowli dla innych środków transportu – dokumentacja techniczno-ruchowa.

3. Przy wyznaczaniu wysokości skrajni, o których mowa w ust. 1, powinno się przyjmować pionowe odległości odpowiednio od najwyższego punktu nawierzchni jezdni, chodnika lub płaszczyzny główek szyn tramwajowych i kolejowych do spodu najniżej usytuowanego elementu konstrukcji przęsła w obrębie danej skrajni, z uwzględnieniem jego przemieszczeń wywołanych obciążeniami, z zastrzeżeniem ust. 4. Odnosi się to do całego obszaru rzutu konstrukcji w obrębie danej skrajni, z tym że w pasach oddzielonych krawężnikami, wchodzących w skład skrajni drogi, wysokości te są odpowiednio zmniejszone o wyniesienie krawężnika ponad poziom jezdni.

4. Dopuszcza się dostosowanie górnych zarysów skrajni odpowiednio do pochyleń poprzecznych jezdni, chodników i torowisk.

1) w pasie dzielącym lub w pasach oddzielających poszczególne skrajnie bądź poza skrajniami,

2) w pasie zieleni,

3) na chodnikach – jeśli ich szerokość na to pozwala,

4) na międzytorzu linii tramwajowej – jeśli przewidziane są odpowiednie przestrzenie,

5) w bocznym pasie dzielącym, oddzielającym jezdnię zbierająco-rozprowadzającą od jezdni głównej w węźle.

2. Wymagania bezpieczeństwa, o których mowa w ust. 1, dotyczą:

1) zabezpieczenia pojazdów przed możliwością najechania na podporę na drogach określonych klas – poprzez zastosowanie w szczególności drogowych barier ochronnych, zwanych dalej „barierami", lub odpowiednio ukształtowanych cokołów,

2) zapewnienia odpowiedniej widoczności drogi.

1) poza obrysem skrajni budowli linii jedno- i dwutorowej,

2) na międzytorzu przy większej liczbie torów – jeśli rozstaw torów na to pozwala, z uwzględnieniem również możliwości wykonania fundamentów podpór,

3) na peronach stacyjnych – pod warunkiem zachowania wolnych przestrzeni między torem a podporą dla ruchu pasażerów i wózków bagażowych,

4) na stokach wykopów.

2. Wolne przestrzenie, o których mowa w ust. 1 pkt 3, powinny mieć:

1) wysokość mierzoną od powierzchni peronu do spodu elementów konstrukcyjnych wiaduktu nie mniejszą niż 2,5 m,

2) szerokość mierzoną od krawędzi peronu do elementów konstrukcyjnych podpory większą od sumy szerokości strefy bezpieczeństwa i strefy swobodnego poruszania się po peronie, ustalonych dla peronu, na którym ustawiana jest podpora.

3. Wymagania bezpieczeństwa, o których mowa w ust. 1, dotyczą w szczególności:

1) zabezpieczenia podpór przed skutkami wykolejenia się taboru,

2) zapewnienia odpowiedniej widoczności na szlaku kolejowym lub stacji, zwłaszcza widoczności sygnałów kolejowych.

4. Zabezpieczenie podpór, o którym mowa w ust. 3 pkt 1, powinno być przewidziane w szczególności, gdy odległość lica podpory od osi toru kolei normalnotorowej jest mniejsza niż 3,2 m, z zastrzeżeniem ust. 5, i wykonane według sposobu określonego w warunkach technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle kolejowe i ich usytuowanie.

5. Odległość określona w ust. 4 dotyczy toru kolei normalnotorowej na odcinku prostym; dla torów na krzywiźnie poziomej powinno być uwzględnione zwiększenie odległości o wielkości przewidziane w Polskich Normach dla poszerzenia skrajni na łukach toru.

1) być wyposażone w pokrywę wegetacyjną i zieleń ekranizującą rozmieszczoną wzdłuż bocznych krawędzi obiektu,

2) mieć szerokość użytkową przeznaczoną dla poruszania się zwierząt nie mniejszą niż 10 m i w miarę możliwości zwiększającą się ku przyczółkom,

3) być wyposażone w zasłaniające ogrodzenia na dojściach do obiektu, odchylone od osi przejścia pod kątem zbliżonym do 60° i łączące się z zielenią ekranizującą na obiekcie – w celu naprowadzenia zwierzyny.

2. Dojście do kładek, o którym mowa w ust. 1, powinno być przewidziane jako pochylnia, a wyjątkowo jako schody, gdy warunki terenowe i brak miejsca nie pozwalają na wykonanie pochylni, pod warunkiem że zapewniono osobom niepełnosprawnym możliwość przekroczenia przeszkody w poziomie w odległości nie większej niż 200 m.

4. Tunele

2. Poszczególne kierunki ruchu bądź jego rodzaje powinny być umieszczone w oddzielnych tunelach. Jeśli konstrukcja tunelu może pomieścić obie jezdnie i torowisko tramwajowe, to jezdnie i torowisko powinny być wydzielone specjalnymi przegrodami lub barierami betonowymi.

2. Wysokość skrajni tunelu, o którym mowa w ust. 1, powinna spełniać wymagania skrajni chodnika, o której mowa w § 55 ust. 2 pkt 1, a dla przypadków, kiedy przewidywany jest przejazd pojazdów uprzywilejowanych o masie całkowitej nie większej niż 2,5 t – powinna wynosić 3 m.

3. Dojścia do tuneli, o których mowa w ust. 1, powinny odpowiednio spełniać wymagania określone w § 59 ust. 2.

2. Obiekty, o których mowa w ust. 1, powinny być usytuowane prostopadle do osi jezdni lub pod kątem zbliżonym do prostego.

2. Nie zachodzi potrzeba stosowania sztucznego oświetlenia tuneli i podziemnych przejść dla pieszych w porze dziennej, jeśli usytuowane są w linii prostej, a stosunek powierzchni przekroju wejść do powierzchni nawierzchni jezdni i chodników jest nie mniejszy niż 1:12 i zapewniony jest nieograniczony dostęp naturalnego światła do przejścia. Za elementy ograniczające dostęp światła uznaje się w szczególności:

1) skarpę nasypu lub ścianę usytuowaną naprzeciw wejść,

2) zadrzewienie lub zakrzewienie wokół wejść,

3) wysoką zabudowę w sąsiedztwie wejść.

2. Oświetlenie w tunelu powinno być wspomagane uzupełniającymi rozwiązaniami, polegającymi w szczególności na:

1) zmianie barwy nawierzchni – z ciemnej na drodze na jasną w tunelu,

2) odpowiednim zadrzewieniu i zakrzewieniu oraz stosowaniu osłon,

3) zastosowaniu jasnych oblicowań ścian tunelu nie dających refleksów.

1) małych – przekrój okrągły o średnicy nie mniejszej niż 1 m,

2) średnich – przekrój prostokątny o wysokości nie mniejszej niż 1,5 m i szerokości nie mniejszej niż 3,5 m,

3) dużych – przekrój prostokątny o wysokości nie mniejszej niż 4 m i szerokości wynikającej ze współczynnika względnej ciasnoty E nie mniejszego niż 1,5, określonego w ust. 2.

2. Współczynnik względnej ciasnoty E, wyrażający wzajemne relacje między wysokością, szerokością i długością przejścia przewidzianego jako otwór w korpusie drogi, określa zależność:

E = (B x H): L,

gdzie:

B – szerokość przejścia,

H – wysokość,

L – długość.

3. Rura tunelu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, powinna mieć u wlotu i wylotu na odcinkach o długości 3 m pochylenie pod kątem 15°, a na pozostałym obniżonym odcinku powinna być w poziomie. Wlot i wylot powinien być wyposażony w kratę o oczkach 20 cm x 20 cm.

4. Tunele, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, powinny mieć:

1) prześwity w stropie na odcinku pasa dzielącego, odpowiednio zabezpieczone barierami, o których mowa w § 90 ust. 3 pkt 1 lit. b),

2) przy wlotach i wylotach:

a) skośne ściany czołowe, odchylone od osi przejścia pod kątem nie mniejszym niż 45° i zagospodarowane zbocza nasypów poprzez zastosowanie odpowiednich zakrzaczeń i zadrzewień,

b) płoty zasłaniające o długości (30 – 50) m – w przypadku braku ogrodzenia na drodze.

5. Konstrukcje oporowe

1) elementy konstrukcji obiektów mostowych obramowujących korpus drogi,

2) elementy konstrukcji tuneli i przepustów, stanowiące ich głowice,

3) samodzielne konstrukcje związane z drogą.

2. Minimalna grubość elementów żelbetowych powinna wynosić dla płyt:

1) ściennych – 0,18 m,

2) fundamentowych – 0,25 m.

1) naddatki przekrojów na ubytki korozyjne w wielkościach określonych w Polskiej Normie lub zapewnioną ochronę katodową w przypadku środowiska gruntowego silnie agresywnego,

2) zwieńczenie zabezpieczające przed nierównomiernym przemieszczaniem się elementów palisady oraz przed zagrożeniami korozyjnymi.

2. Nie dopuszcza się stosowania stali trudno rdzewiejących na elementy konstrukcji oporowych.

1) zmian temperatury,

2) skurczu betonu w konstrukcjach betonowych i żelbetowych,

3) nierównomiernego osiadania i przemieszczenia;

rozmieszczenie i wykonanie przerw dylatacyjnych powinno spełniać wymagania Polskiej Normy.

2. Przerwy dylatacyjne:

1) powinny przechodzić w jednej płaszczyźnie pionowej przez ścianę i fundament, z wyjątkiem przerw:

a) oddzielających ścianę przednią od ścian bocznych przyczółka, zamocowanych we wspólnym fundamencie,

b) o których mowa w ust. 3,

2) mogą być wykonane jako:

a) szczelinowe – jeśli oprócz zmian temperatury i skurczu betonu zapewniają swobodę przemieszczeń wywołanych osiadaniem i przechyleniem rozdzielonych części konstrukcji,

b) stykowe – jeśli umożliwiają tylko skrócenie rozdzielonych części konstrukcji,

3. Dopuszcza się stosowanie pozornych przerw dylatacyjnych, wykonanych jako pionowe szczeliny obejmujące tylko część grubości ściany, spełniających następujące wymagania:

1) szczeliny są usytuowane naprzeciwległe,

2) szczelina stanowi 1/6 grubości ściany,

3) odstęp szczelin wzdłuż ściany wynosi przy grubości ściany:

a) nie większej niż 1 m – (5÷8) m,

b) większej niż 1 m – (4÷6) m,

4) beton w miejscu przerw dylatacyjnych uzupełniony jest odpowiednio zbrojeniem przeciwskurczowym, identycznym jak przy powierzchniach zewnętrznych ściany.

4. Szczeliny, o których mowa w ust. 2 pkt 2 lit. a) i w ust. 3, powinny być wypełnione elastycznymi przekładkami zabezpieczonymi przed nasiąkaniem wodą i wilgocią.

1) stanu granicznego nośności w zakresie nośności podłoża i ogólnej stateczności podpory,

2) odległości fundamentu podpory od krawędzi ściany osłonowej nie mniejszej niż 1 m,

3) nieprzekazywania bezpośredniego oddziaływania fundamentu podpory obiektu mostowego na ścianę osłonową lub jej usztywnienie.

1) swobodę przemieszczeń poszczególnych brył konstrukcyjnych wywołanych deformacją terenu spowodowaną robotami górniczymi,

2) możliwość rektyfikacji położenia brył konstrukcji obiektów – w celu likwidacji odkształceń zagrażających bezpieczeństwu ruchu pojazdów,

3) wymagane skrajnie uwzględniające oprócz czynników, o których mowa w pkt 1 i 2, również przewidywane zmiany niwelety jezdni i usytuowania krzyżujących się dróg, linii kolejowych i cieków.

2. Do brył konstrukcyjnych obiektu mostowego, o których mowa w ust. 1, zalicza się konstrukcję przęsła, filary, przyczółki, części przyczółków dwudzielnych, ściany oporowe.

1) oparcie podpór monolitycznych na głowicach pali, bez ich zakotwienia,

2) posadowienie obiektów na gruntach słabszych, podatnych, niezbyt zagęszczonych,

3) zastosowanie warstw przekładkowych z piasków– w przypadkach gruntów mało podatnych (skaty, gliny zwarte i półzwarte, piasek i żwir o stopniu zagęszczenia bliskim jedności) lub fundamentów opieranych na płytach zwieńczających pale, gdy występują trudności z zastosowaniem rozwiązań, o których mowa w pkt 1.

2. W przypadku posadowień na gruntach, o których mowa w ust. 1 pkt 2, powinno być zapewnione:

1) ograniczenie osiadania podpór i nasypów drogowych oraz przechylenia podpór w szczególności poprzez:

a) zwiększenie wymiarów fundamentów lub posadowienie obu przyczółków w przypadku krótkich obiektów jednoprzęsłowych na wspólnej płycie fundamentowej,

b) uprzednie lub równoczesne wykonanie nasypów z budową podpór,

c) wzmocnienie podłoża za pomocą pali piaskowych,

d) zwiększenie zagłębienia fundamentów,

2) oparcie przęseł na łożyskach po wystąpieniu osiadań podpór, wywołanych ciężarem własnym podpór i ustroju nośnego oraz nasypów,

3. Wartości uogólnionych przemieszczeń od ciężaru własnego konstrukcji, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie powinny być:

1) większe niż 0,2 m – dla średnich osiadań podstawy fundamentu,

2) większe niż 0,01 rad – dla kąta obrotu podpory lub poszczególnych wydzielonych jej części.

4. Warstwy przekładkowe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, powinny mieć grubość nie mniejszą niż 0,5 m i być wykonane z piasków średnioziarnistych o wskaźniku zagęszczenia nie większym niż 0,85.

2. Dopuszcza się zastosowanie ustrojów nośnych ciągłych, z zastrzeżeniem ust. 3, pod warunkiem przygotowania konstrukcji do:

1) przejęcia sił wywołanych dostosowywaniem się konstrukcji do odkształceń podłoża gruntowego,

2) zabezpieczenia przerw dylatacyjnych odpowiednimi przykryciami,

3) zmiennych warunków podparcia na łożyskach,

4) rektyfikacji przęseł.

3. Nie dopuszcza się projektowania kratowych ustrojów nośnych ciągłych.

1) przygotowana do ustawienia konstrukcji pomocniczych i sprzętu oraz narzędzi niezbędnych do podnoszenia i przesuwania przęseł oraz podwyższania podpór,

2) wyposażona w dodatkowe elementy konstrukcyjne, służące do likwidacji lokalnych deformacji osi jezdni obiektu w stosunku do osi jezdni drogi.

1) kontynuację ruchu drogowego,

2) właściwe warunki pracy konstrukcji obiektu,

3) odpowiednie ukształtowanie przestrzeni pod obiektem mostowym w zależności od rodzaju przeszkody i zagospodarowania terenu,

4) stabilność nasypu drogowego i terenu,

5) stabilność i szczelność nawierzchni jezdni.

2. Jeśli w pobliżu nie ma innych możliwości dla ruchu osób niepełnosprawnych, zwłaszcza osób na wózkach inwalidzkich, schody powinny być zastąpione pochylniami spełniającymi wymagania określone w § 131–134 lub powinny być wykonane schody i pochylnie, jeśli korzystanie z pochylni wydłużyłoby znacznie drogę pieszych.

3. Jeśli w ciągu drogi nie jest przewidywany ruch pieszych, a długość obiektu jest większa niż 10 m, to na skarpach nasypu o wysokości większej niż 2 m powinny być wykonane schody przeznaczone dla ekip ratowniczych i obsługi obiektu inżynierskiego, zwanej dalej „obsługą".

1) wykonanie chodników dla obsługi – gdy na obiekcie nie są przewidziane chodniki dla pieszych, pasy awaryjne, utwardzone pobocza i brak innych możliwości dostępu do górnych powierzchni obiektu mostowego,

2) wykonanie galerii lub pomostów wewnątrz konstrukcji obiektów lub na odcinkach obiektu, do których brak bezpośrednio dostępu z terenu lub dla których nie przewidziano specjalnych urządzeń, w szczególności wózków rewizyjnych, pojazdów wysięgnikowych z koszami,

3) wykonanie specjalnych przejść kontrolnych w przyczółkach i na filarach obiektów mostowych –jeśli brak bezpośredniego dostępu z terenu do łożysk,

4) podwieszenie do konstrukcji obiektu mostowego specjalnych wózków rewizyjnych poruszanych mechanicznie lub ręcznie – jeśli brak bezpośredniego dostępu z terenu w obiektach o całkowitej długości większej niż 400 m i zawierających przęsła o długości większej niż 40 m,

5) zastosowanie drabin zejściowych,

6) wykonanie schodów na skarpach nasypów lub wykopów,

7) wykonanie odsadzek stożków nasypowych przy przyczółkach,

8) dostosowanie obiektu do specjalnych pojazdów wysięgnikowych z koszami, poruszających się po obiekcie mostowym lub w tunelu,

9) wykonanie niedostępnych dla osób postronnych zatok postojowych dla pojazdów służb utrzymaniowych – gdy brak pasów awaryjnego postoju lub utwardzonych poboczy przy obiektach o długości większej niż 200 m.

2. Teren, o którym mowa w ust. 1, w miarę możliwości powinien być wyrównany i dostępny z drogi, z tym że w przypadku drewnianych obiektów mostowych wzdłuż obiektu na dostępnym terenie powinny być wykonane utwardzone pasy o szerokości nie mniejszej niż 4,5 m dla pojazdów straży pożarnej,

2. W razie braku możliwości przyłączenia instalacji elektrycznej, o której mowa w ust. 1, do sieci elektroenergetycznej, powinno być zapewnione zasilanie z innych źródeł, np. z agregatu prądotwórczego.

1) jezdnię,

2) torowisko tramwajowe,

3) utwardzone pobocze, pas dzielący, pas awaryjny,

4) chodnik, z wyjątkiem tunelu do ruchu pojazdów,

5) ścieżkę rowerową, z wyjątkiem tunelu do ruchu pojazdów.

2. Dopuszcza się umieszczenie torowiska tramwajowego, chodników dla pieszych bądź ścieżek rowerowych na innych poziomach niż poziom jezdni, jeśli nie spowoduje to utrudnień konstrukcyjnych i eksploatacyjnych obiektu.

2. W zależności od długości obiektu mostowego i klasy technicznej drogi dopuszcza się zmniejszenie szerokości elementów drogi na obiekcie mostowym lub w tunelu, z wyjątkiem jezdni, z zastrzeżeniem ust. 3, w następujących przypadkach:

1) mostu lub wiaduktu o długości większej niż 200 m zlokalizowanego w ciągu drogi klasy S,

2) mostu lub wiaduktu o długości większej niż 100 m zlokalizowanego w ciągu dróg klas GP, G i Z,

3) tunelu o długości większej niż 200 m w ciągu dróg klas A i S,

4) tunelu o długości większej niż 100 m w ciągu drogi klasy GP oraz dróg niższych klas,

5) istniejących mostów i wiaduktów:

a) w ciągu dróg krajowych włączonych do autostrad płatnych,

b) poddawanych odbudowie, rozbudowie i przebudowie w ciągu dróg wszystkich klas.

3. Zmniejszenie szerokości elementów, o której mowa w ust. 2, powinno zapewnić zachowanie odległości:

1) między krawędzią jezdni a:

a) prowadnicą bariery stalowej lub pionowym elementem zarysu ściany bocznej bariery betonowej na drogach klas A, S, GP, G i Z,

b) balustradą na drogach klas G i Z,

c) ścianą tunelu na drogach klas A, S i GP,

– nie mniejszej niż 1 m,

2) między krawędzią jezdni, jeśli ograniczona jest krawężnikiem wystającym ponad poziom nawierzchni jezdni nie mniej niż 0,14 m, a:

a) prowadnicą bariery stalowej lub pionowym elementem zarysu ściany bocznej bariery betonowej na drogach klas GP, G i Z na terenie zabudowy oraz dróg klas L i D,

b) balustradą na drogach klas L i D,

c) ścianą tunelu na drogach klas G, Z, L i D,

d) prowadnicą bariery stalowej, przewidzianej zgodnie z § 274, na drodze klasy GP i drogach niższych klas,

– nie mniejszej niż 0,5 m.

4. Jezdnie na obiekcie mostowym wraz z opaskami lub poboczami, jeśli występują, oraz jezdnie w tunelach powinny być ograniczone krawężnikami, które powinny być wyprowadzone poza obiekt. Na obiektach odbudowywanych, rozbudowywanych i przebudowywanych dopuszcza się jezdnie bez krawężników.

5. Przejście z przekroju drogi z krawężnikami na obiekcie na przekrój bezkrawężnikowy na dojazdach powinno być wykonane, począwszy od końca obiektu mostowego bądź ścian czołowych tunelu, na odcinkach przejściowych zapewniających:

1) bezpieczeństwo użytkowników drogi,

2) możliwość usytuowania na koronie drogi w szczególności elementów odwodnienia.

1) w ust. 3 pkt 1 lit. a) – nie mniejsza niż 3 m,

2) w ust. 3 pkt 1 lit. b) – nie mniejsza niż 4 m,

przy czym rozdzielenie dotyczy ustroju nośnego i podpór.

2. Tunele, przejścia podziemne oraz przepusty krzyżujące się z drogą klas A i S w obrębie pasa dzielącego powinny być:

1) nie rozdzielone – gdy przewidziane są do ruchu pojazdów i ruchu pieszych lub przeprowadzenia cieków,

2) rozdzielone – gdy przewidziane są do ruchu zwierząt dziko żyjących.

3. Rozdzielenie, o którym mowa w ust. 1, powinno polegać:

1) dla ustroju nośnego – na zachowaniu prześwitu między krawędziami pomostu:

a) o wielkości 0,1 m, zabezpieczonego w sposób określony w § 268 ust. 2 i 4 lub w § 270 ust. 1 pkt 2 lit. a) – gdy zapewniony jest dostęp od spodu do elementów konstrukcji w celu dokonania przeglądów i napraw,

b) nie mniejszego niż 0,8 m, zabezpieczonego barierami spełniającymi wymagania określone w § 265, usytuowanymi na sąsiednich krawędziach obiektów – gdy brak dostępu, o którym mowa w lit. a),

2) dla podpór – na wykonaniu szczelin dylatacyjnych w osi obiektu, zabezpieczonych w przyczółkach przed przenikaniem wody.

4. W obiektach, o których mowa w ust. 1, o długościach nie większych niż 20 m dopuszcza się wykonanie przykrycia prześwitu między sąsiednimi ustrojami nośnymi, pod warunkiem że konstrukcja przykrycia:

1) nie będzie sztywno połączona z ustrojami nośnymi obiektów i nie będzie ograniczała swobody przemieszczeń sąsiadujących przęseł,

2) będzie przystosowana do przenoszenia obciążeń, jakie przewidziane są dla danych obiektów,

3) będzie zapewniała szczelność połączenia z ustrojami nośnymi obiektów.

5. Dla obiektów, o których mowa w ust. 1, lecz przy szerokości pasa dzielącego w przypadku określonym w:

1) ust. 3 pkt 1 lit. a) – mniejszej niż 3 m,

2) ust. 3 pkt 1 lit. b) – mniejszej niż 4 m,

dopuszcza się ustroje nośne nierozdzielone, wspólne dla obu jezdni.

2. Szerokość skrajni jezdni, torowiska tramwajowego, chodników, ścieżek rowerowych powinna być ustalona jako wielokrotność szerokości pasów ruchu lub liczby torów. Szerokość pasów ruchu lub wydzielonego torowiska tramwajowego określają warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie.

2. Dopuszcza się w przypadku obiektów mostowych rozdzielonych w ciągu dróg klas A i S wykonanie obiektu tylko dla jednej jezdni, jeśli wynika to z planów budowy drogi.

2. Ścieżki rowerowe, stanowiące przedłużenie ścieżek na drodze, powinny być umieszczone przy krawężnikach w pasie jezdni lub chodników.

3. Torowisko tramwajowe nie powinno być umieszczone między jezdnią a chodnikiem.

4. Słupy do podwieszenia sieci trakcyjnej, niezależnie od ich umiejscowienia na dojazdach do obiektu, powinny być umieszczone na krawędziach obiektu, poza skrajnią dla ruchu pojazdów i pieszych.

1) między pasem ruchu pojazdów samochodowych a pasem ruchu pieszych – 50 cm,

2) między jezdnią a wydzielonym dwutorowym torowiskiem tramwajowym – według wymagań określonych w warunkach technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie,

3) między krawędzią konstrukcji a skrajnią dla ruchu pojazdów samochodowych – 50 cm.

2. Krawężnik między jezdnią a wydzielonym torowiskiem tramwajowym może być zastosowany, gdy jezdnia przylegająca do torowiska zawiera co najmniej dwa pasy ruchu.

1) w planie – do łuków kołowych lub ich kombinacji i krzywych przejściowych,

2) w przekroju podłużnym – do niwelety jezdni i przyjętych pochyleń poprzecznych na odcinkach prostych i krzywoliniowych.

2. Dostosowanie:

1) o którym mowa w ust. 1 pkt 1, powinno obejmować w szczególności elementy ustroju nośnego, tj. gzymsy, balustrady, płytę pomostu i w miarę możliwości dźwigary główne,

2) o którym mowa w ust. 1 pkt 2, powinno obejmować nie tylko nawierzchnię jezdni i chodników wraz z gzymsami, lecz również płytę pomostu oraz balustrady i bariery.

2. Pochylenia jezdni, o których mowa w ust. 1, powinny być przewidziane jako:

1) daszkowe na jezdniach dwukierunkowych niezależnie od liczby pasów ruchu – na prostych odcinkach i na tukach nie wymagających jednostronnej przechyłki,

2) z jednostronnym pochyleniem poprzecznym na jezdniach:

a) dróg dwujezdniowych,

b) dwukierunkowych przewidzianych w przyszłości jako jezdnie dróg dwujezdniowych,

c) na poziomych tukach kołowych,

d) dróg jednopasowych,

e) o przekroju półulicznym – dla dróg klas L i D,

3) o zmiennym pochyleniu poprzecznym, zmieniającym się od kształtu daszkowatego do pochylenia jednostronnego – na odcinkach przejściowych między odcinkami prostymi i krzywoliniowymi.

3. Pochylenie poprzeczne chodników, o którym mowa w ust. 1, powinno być zaprojektowane i wykonane jako jednostronne, skierowane do ścieku przykrawężnikowego odprowadzającego wody opadowe.

1) zastosowanie pochyleń niwelety jezdni nie mniejszych niż 0,5%, z wyjątkiem odcinków w obrębie wierzchołków krzywych wypukłych, gdzie dopuszcza się mniejsze pochylenie,

2) wyeliminowanie krzywych wklęsłych oraz wklęsłych załamań niwelety jezdni w obrębie obiektu mostowego,

3) zastosowanie wartości promieni krzywych wypukłych niwelety jezdni, przewidzianych dla danej klasy drogi, o wielkościach zapewniających uzyskanie co najmniej minimalnych pochyleń niwelety jezdni, o których mowa w pkt 1,

4) umieszczenie najniższego punktu krzywej wklęsłej niwelety jezdni w odległości nie mniejszej niż 20 m od końca obiektu, za który uznaje się początek nasypu drogowego.

2. W przypadku trudności z uzyskaniem minimalnego pochylenia niwelety jezdni powinny być zastosowane rozwiązania określone w § 137.

2. Większe pochylenie może być zastosowane w przypadku, gdy rodzaj konstrukcji zapewnia stateczność obiektu, a niweleta jezdni wymusza takie rozwiązanie.

2. Na obiektach w ciągu krzywoliniowych odcinków dróg niezależnie od pochyleń, o których mowa w ust. 1, powinny być zastosowane poszerzenia jezdni określone w warunkach technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie.

1) na chodnikach dla pieszych i ścieżkach rowerowych, gdy liczba pasów ruchu:

a) jest nie większa niż 2 – nie mniej niż 3%,

b) jest większa niż 2 – nie mniej niż 2,5%,

2) na chodnikach dla obsługi – nie mniej niż 4%.

1) przyczółki masywne,

2) przyczółki ściankowe,

3) ściany ramownic skrzynkowych,

4) filary lub słupy ramownic przewidziane w nasypie drogowym,

5) wsporniki przęsła wprowadzonego w nasyp drogowy.

2. Przez nasyp drogowy, o którym mowa w ust. 1, rozumie się nie tylko nasyp drogi stykającej się z obiektem, lecz również naziom gruntów rodzimych.

3. Połączenie, o którym mowa w ust. 1, powinno zapewnić:

1) zabezpieczenie nasypu drogowego przed osiadaniem i powstawaniem nierówności nawierzchni,

2) zbliżone warunki przejazdu pojazdów na jezdni obiektu i drogi,

3) stabilność wzajemnych oddziaływań konstrukcji obiektu i nasypu drogowego.

4. Zbliżone warunki przejazdu, o których mowa w ust. 3 pkt 2, powinny być zapewnione w szczególności poprzez:

1) zastosowanie nawierzchni o zgodnych parametrach technicznych (szorstkość, równość),

2) zabezpieczenie nawierzchni przed spękaniami wynikającymi z wzajemnych oddziaływań konstrukcji obiektu i nasypu drogowego.

5. Stabilność wzajemnych oddziaływań, o których mowa w ust. 3 pkt 3, powinna być zapewniona w szczególności poprzez:

1) wykonanie nasypu na odcinkach przyległych do obiektu z gruntów o właściwościach mechanicznych niezależnych od zawilgocenia,

2) wykonanie odwodnienia gruntu nasypu drogowego w obrębie ścian podpór lub przęseł zatopionych w nasypach.

Stabilność wzajemnych oddziaływań powinna być zagwarantowana w szczególności przy obiektach mostowych, w których wykorzystuje się sprężyste odkształcenia podpór do przenoszenia wydłużeń konstrukcji ustrojów nośnych w celu eliminacji łożysk przesuwnych.

1) wykorzystania masy przyczółka lub spoczywającego na nim gruntu do regulacji sił wewnętrznych w konstrukcji obiektu,

2) uzyskania stabilnych punktów podparcia dla przęsła,

3) wypełnienia przerw dylatacyjnych między przęsłem a nasypem za pomocą urządzeń dylatacyjnych – gdy przewidywane są znaczne i szybko występujące przemieszczenia końca przęsła,

4) wykonania pomieszczeń dla urządzeń obcych przechodzących przez obiekt,

5) zapewnienia swobody przemieszczeń poszczególnych brył konstrukcyjnych obiektów na terenach górniczych,

6) zwiększenia wymiarów podpór i ich ław podłożyskowych w celu umożliwienia podwyższenia podpór oraz podnoszenia przęseł w okresie eksploatacji obiektów na terenach górniczych.

2. Przyczółki, o których mowa w ust. 1, na terenach górniczych powinny być wykonane jako:

1) jedna bryła konstrukcyjna obejmująca ścianę przednią i ściany boczne na wspólnym fundamencie,

2) kilka zwartych brył przedzielonych przerwami dylatacyjnymi i spoczywających na oddzielnych fundamentach – w przypadku obiektów szerokich, spełniając jednocześnie następujące wymagania:

a) przerwy dylatacyjne rozmieszczone są w odstępach nie większych niż 10 m,

b) przerwy dylatacyjne przyczółków znajdują się w jednej płaszczyźnie pionowej z podłużnymi przerwami dylatacyjnymi przęseł,

c) rozwarcia szczelin dylatacyjnych gwarantują swobodę przemieszczeń poszczególnych brył konstrukcyjnych wywołanych odkształceniem terenu oraz siłami działającymi na poszczególne bryły konstrukcyjne.

3. Przy znacznej wysokości przyczółków na terenach górniczych dopuszcza się zastosowanie przyczółków dwudzielnych, w których:

1) część przednia przenosi obciążenia przęsła,

2) część tylna przenosi oddziaływania naziomu,

3) nie ma ścian bocznych równoległych do osi podłużnej obiektu,

pod warunkiem spełnienia odpowiednio wymagań określonych w ust. 2 pkt 2.

1) przyczółek połączony jest z przęsłem i oparty na jednym rzędzie pali,

2) grunt zalegający za ścianą przyczółka zapewnia sprężyste odkształcenia, umożliwiające przemieszczenia przęsła,

3) rozpiętość przęsła jest nie większa niż 20 m, a wysokość nasypu drogowego jest nie większa niż 5 m,

4) rozmycia dna w korycie rzeki są niewielkie.

2. Przyczółki ściankowe nie powinny być zastosowane na terenach górniczych.

2. Na terenach górniczych konstrukcje, o których mowa w ust. 1, powinny być zastosowane jako ramownice otwarte, umożliwiające podnoszenie rygla górnego i nadbudowę ścianek nadłożyskowych. Przez ramownice otwarte rozumie się konstrukcje skrzynkowe z ryglem górnym opartym swobodnie na ścianach pionowych.

1) obiekt mostowy usytuowany jest nad drogą w wykopie,

2) spełnione są warunki odnośnie do gruntu zasypowego, określone w § 106 ust. 1 pkt 2 – gdy podpora ma zapewniać poziome przemieszczenia przęsła.

2. Na terenach górniczych jako podpory słupowe dopuszcza się zastosowanie pali wielkośrednicowych nie związanych z ustrojem nośnym obiektu. W przypadku zastosowania łożysk skrajne podpory powinny być zakończone ściankami nadłożyskowymi.

1) zapewnienia swobody przemieszczeń końców wsporników przęseł,

2) nieuszkodzenia stożków nasypowych,

3) utrzymania stabilnego połączenia obiektu z drogą.

2. Rozwiązania, o których mowa w ust. 1, mogą być zastosowane na terenach górniczych, gdy:

1) dotyczą obiektów jednoprzęsłowych,

2) krawędzie nasypu zabezpieczone są blokami betonowymi, oddzielonymi przerwami dylatacyjnymi od czoła konstrukcji przęsła i stanowiącymi oparcie dla płyt przejściowych.

2. Ścianę czołową może stanowić w szczególności:

1) korpus przyczółka masywnego lub ściana przyczółka ściankowego bądź ramy zamkniętej – które są wymagane dla obiektów w ciągu dróg klas A, S i GP,

2) ścianka nadłożyskowa oczepu zwieńczającego filar osadzony w nasypie – którą dopuszcza się dla obiektów w ciągu dróg klas G, Z, L i D,

3) skrajna poprzecznica przęsła – którą dopuszcza się dla obiektów w ciągu dróg klas Z, L i D.

3. Ścianę boczną może stanowić w szczególności:

1) wolno stojąca ściana oporowa – która wymagana jest dla obiektów w ciągu dróg klas A i S,

2) skrzydło w kształcie trójkątnej tarczy podwieszone do korpusu lub ściany przyczółka, do ściany ramownicy skrzynkowej bądź do oczepu zwieńczającego filar przewidziany w nasypie albo do skrajnej poprzecznicy – które dopuszcza się dla obiektów w ciągu dróg klas GP, G, Z, L i D.

4. Dopuszcza się rezygnację ze ścian bocznych i utrzymanie nasypu tylko przez ścianę czołową dostosowaną odpowiednio do skarp nasypu – dla obiektów w ciągu dróg klas L i D oraz dla obiektów, o których mowa w § 105 ust. 3.

2. Obsypanie, o którym mowa w ust. 1, odnosi się do kierunku podłużnego i poprzecznego nasypu drogowego i powinno wynosić nie mniej niż 1 m na poziomie płaszczyzny ścięcia stożka, wyznaczonym górną powierzchnią nasypu.

3. Podstawa stożka nasypu powinna być odsunięta od przedniej powierzchni ściany czołowej na odległość nie mniejszą niż 0,5 m w kierunku nasypu.

4. Tworząca stożka nasypu powinna być odsunięta na odległość nie mniejszą niż 0,5 m od tylnej krawędzi nieosłoniętej ławy podłożyskowej skrajnej podpory.

5. Przy ścianie czołowej, od strony przęsła, powinna być wykonana przylegająca do niej pozioma odsadzka o szerokości nie mniejszej niż 1 m, uformowana w stożku nasypu lub na poziomie terenu. Szerokość odsadzki może wynosić 0,5 m, gdy nie zapewnia dostępu do łożysk i teren lub stożek nasypu są umocnione.

6. Dopuszcza się pochylenie skarpy 1:1 w kierunku podłużnym obiektu mostowego, pod warunkiem odpowiedniego jej umocnienia i przy wysokości nasypu nie większej niż 6 m.

2. Ściana boczna o długości większej niż 5 m powinna być wykonana jako ściana oporowa, z zastrzeżeniem ust. 3, która może być zakończona skrzydłem podwieszonym.

3. Ściana boczna o długości większej niż 7 m powinna być zdylatowana z korpusem przyczółka, z tym że na terenach górniczych dylatacja powinna przechodzić również przez fundament.

4. Długość skrzydła podwieszonego nie może być większa niż 5 m.

5. Ściana boczna nie zakończona skrzydłem podwieszonym powinna mieć krawędź od strony nasypu odchyloną pod kątem 60° od poziomu.

6. Górna krawędź ścian bocznych powinna być dostosowana do linii gzymsu obiektu mostowego oraz do przekroju poprzecznego drogi. Ściana boczna może być zwieńczona płytą chodnika, stanowiącą przedłużenie płyty chodnika obiektu mostowego.

2. Umocnienie poprzez obsianie trawami, obsadzenie krzewami lub darniowanie powinno być zastosowane na skarpach i stożkach nasypu, z wyłączeniem odcinków skarpy pod przęsłem.

3. W zależności od potrzeb, skarpa pod przęsłem może być zaopatrzona w szczególności w ścieki skarpowe dla odprowadzenia wód opadowych i schody umożliwiające wejście na odsadzkę.

1) wykonanie i zagęszczenie gruntu nasypu drogowego, stosownie do wymagań Polskiej Normy,

2) wykonanie płyt przejściowych między obiektem a nasypem, z zastrzeżeniem § 117 ust. 3,

3) wzmocnienie podłoża gruntowego, w zależności od potrzeby, w szczególności za pomocą:

a) zagęszczenia podłoża gruntowego – w przypadku występowania gruntów słabo zagęszczonych,

b) wymiany gruntu podłoża – w przypadku występowania gruntów słabych lub nienośnych,

c) wypełnienia pustek po płytkiej eksploatacji górniczej.

2. Wskaźnik zagęszczenia gruntu, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, powinien być nie mniejszy niż 1,0, z wyjątkiem stożków nasypu przy ścianach bocznych oraz stożków nasypu, o których mowa w § 119 ust. 1 pkt 2, dla których powinien być on nie mniejszy niż 0,95.

1) być posadowione na zagęszczonym gruncie nasypu poniżej podbudowy nawierzchni i oparte jednym końcem na konstrukcji obiektu,

2) mieć długość stanowiącą 60% wysokości nasypu, lecz nie mniejszą niż 4 m, przy czym w wysokości nasypu powinna być uwzględniona warstwa gruntu rodzimego naruszonego w wyniku wykonywania podpory,

3) mieć pochylenie podłużne – nie mniejsze niż 10% i nie większe niż 12,5%,

4) być przewidziane z betonu zbrojonego klasy nie mniejszej niż B30.

2. Dopuszcza się wykonanie płyt przejściowych z elementów prefabrykowanych, pod warunkiem zapewnienia pełnego ich przylegania do elementów, na których są oparte.

3. Dopuszcza się rezygnację z płyt przejściowych w przypadku, kiedy nasyp drogowy spoczywa na fundamencie przyczółka i jest obramowany na całej swojej wysokości ścianą przednią i obustronnymi ścianami bocznymi na odcinku odpowiadającym co najmniej długości płyty przejściowej, jaką należałoby zastosować zgodnie z wymaganiami określonymi w ust. 1 pkt 2. Sztywność ścian przedniej i bocznych powinna gwarantować wychylenie górnych krawędzi nie większe niż 0,08% ich wysokości, lecz nie większe niż 10 mm.

4. Nawierzchnia jezdni w obrębie płyt przejściowych powinna być przewidziana:

1) na podbudowie sztywnej – z wykonaniem przekładki podatnej o grubości nie mniejszej niż 5 cm między płytą przejściową a podbudową,

2) na podbudowie podatnej – bezpośrednio na podbudowie.

5. W przypadku występowania szkód spowodowanych ruchem zakładu górniczego, konstrukcja płyt przejściowych powinna być dostosowana do przewidywanych osiadań i obrotów poszczególnych elementów konstrukcji obiektu. W tym celu płyty przejściowe powinny:

1) być połączone przegubowo z ustrojem nośnym obiektu,

2) mieć zagwarantowaną możliwość przemieszczeń w nasypie drogowym w szczególności poprzez:

a) odpowiedni kształt – polegający na zmiennej grubości oraz ostro zakończonej krawędzi od strony nasypu,

b) podparcie końcowej części płyty w obszarze nasypu drogowego zapewniające odkształcenia kątowe,

c) gładką fakturę powierzchni,

d) pokrycie nasypu w obrębie przesunięć płyty powłoką o małym współczynniku tarcia,

e) oddzielenie od podbudowy jezdni przekładką podatną z piasku – o grubości nie mniejszej niż 5 cm.

1) co najmniej klina odłamu za podporą skrajną, którego płaszczyzna odłamu jest odchylona od poziomu pod kątem nie większym niż 45° i znajduje się w odległości 1 m od tylnej krawędzi:

a) spodu fundamentu, z zastrzeżeniem ust. 2,

b) spodu oczepu lub ściany, wieńczących pale zagłębione poniżej poziomu terenu,

c) spodu skrajnej poprzecznicy wspornika przęsła wprowadzonego w nasyp,

d) pala na poziomie terenu – gdy wprowadzony jest w nasyp,

2) stożków nasypu zachodzących nie mniej niż 1 m poza tylną płaszczyznę podpór przewidzianych w nasypie,

3) nadsypki obiektu zagłębionego w gruncie – na wysokość 1 m ponad najwyższy punkt jego konstrukcji, przy czym nadsypka powinna być przeprowadzona również nad klinem odłamu odpowiadającym wysokości zagłębionego obiektu.

2. W przypadku gdy fundamenty ścian bocznych przyczółków wystają od strony nasypu poza fundament ściany przedniej, płaszczyzna klina odłamu, o której mowa w ust. 1 pkt 1, powinna znajdować się na całej szerokości przyczółka na poziomie spodu fundamentów w odległości 1 m od pionowej płaszczyzny wyznaczonej przez końce ścian bocznych.

3. W przypadku występowania w obszarze połączenia obiektu mostowego z nasypem drogowym gruntów podłoża zmieniających pod wpływem wody cechy wytrzymałościowo-strukturalne, nasyp klina odłamu poniżej poziomu terenu powinien być wykonany z gruntów:

1) spoistych nieprzepuszczalnych – gdy nie są wymagane właściwości gruntu, o których mowa w § 106 ust. 1 pkt 2,

2) przepuszczalnych, lecz przykrytych materiałem zabezpieczającym przed przenikaniem wody, z nadaniem im odpowiednich pochyleń w celu odprowadzenia wody od podpory.

2. Warstwy filtracyjne mogą być wykonane w szczególności jako:

1) pionowe i poziome przy podporach skrajnych,

2) ukośne, ułożone na stoku zbocza za klinem odłamu – w celu eliminacji nadmiernego ciśnienia spływowego wody gruntowej.

3. Warstwy filtracyjne pionowe w zależności od ukształtowania połączenia obiektu mostowego z nasypem mogą być wykonane w szczególności:

1) w przyczółkach masywnych – przy ścianie przedniej i ścianach bocznych,

2) w przyczółkach ściankowych i ramownicach skrzynkowych – przy ścianach pionowych,

3) w filarach lub słupach ramownic osadzonych w nasypie – przy ścianie nadłożyskowej oraz przy filarach lub słupach od strony nasypu,

4) w przęsłach wspornikowych wprowadzonych w nasypy – przy skrajnej poprzecznicy przęsła.

4. Warstwy filtracyjne poziome, w zależności od ukształtowania połączenia obiektu mostowego z nasypem i w zależności od potrzeb, mogą być wykonane w szczególności:

1) na ławach fundamentowych,

2) na stropach ramownic skrzynkowych,

3) jako przewarstwienia nasypu drogowego.

1) z gruntów niespoistych, tj. ze żwiru, pospółki, piasku grubo- i średnioziarnistego o współczynniku filtracji spełniającym wymagania Polskiej Normy odnoszącej się do odwodnienia dróg,

2) z pustaków z betonu porowatego klasy nie mniejszej niż B15, o stopniu mrozoodporności nie mniejszym niż F 75, o współczynniku filtracji nie mniejszym niż 1,5 x 10^-4 m/s,

3) z geokompozytów drenażowych o strukturze wielowarstwowej lub z geowłókniny filtracyjnej, z tworzyw sztucznych, o współczynniku filtracji nie mniejszym niż 1,5 x 10^-4 m/s.

1) uziarnienie zabezpieczające przed zamuleniem cząsteczkami gruntu nasypu, zgodnie z wymaganiami Polskiej Normy, z zastrzeżeniem ust. 3,

2) grubość nie mniejszą niż 0,5 m, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Grubość, o której mowa w ust. 1 pkt 2, powinna być zwiększona do 1 m, a warstwa filtracyjna powinna być wykonana ze żwiru, w przypadku blisko zalegających warstw wodonośnych za klinem odłamu i trudności z wykonaniem ukośnej warstwy filtracyjnej.

3. Dopuszcza się rezygnację z doboru uziarnienia warstwy filtracyjnej i wykonanie zabezpieczenia przed zamuleniem za pomocą geowłókniny o odpowiednich parametrach hydraulicznych, tj. wodoprzepuszczalności prostopadle do jej powierzchni i rozkładu porów we włókninie, oddzielającej warstwę filtracyjną od zasypki lub zbocza.

4. Dopuszcza się wykonanie nasypu w obrębie klina odłamu z gruntu niespoistego o właściwościach określonych w § 121 pkt 1 i z zachowaniem odpowiednio wymagań określonych w § 119 ust. 3.

2. Warstwa filtracyjna z pustaków powinna być zabezpieczona przed:

1) dostaniem się gruntu zasypowego do otworów w pustakach – w szczególności za pomocą zwieńczających elementów wykonanych z betonu o właściwościach, jakie spełniają pustaki,

2) zamuleniem – w szczególności za pomocą geowłókniny, o której mowa w § 122 ust. 3, umieszczonej od strony nasypu na ścianie pustaków i wieńczących ją elementach.

2. Dopuszcza się stosowanie kompozytów drenażowych pozbawionych fabrycznie wykonanych warstw osłaniających, pod warunkiem uzupełnienia ich od strony nasypu warstwą geowłókniny, o której mowa w § 122 ust. 3.

2. Geowłókniny, o których mowa w ust. 1, powinny być zabezpieczone przed zamuleniem w szczególności za pomocą geowłókniny, o której mowa w § 122 ust. 3, przyłożonej od strony gruntu zasypowego w trakcie wykonania warstwy filtracyjnej.

2. Dopuszcza się odprowadzenie wody, o której mowa w ust. 1, bezpośrednio do podłoża, jeśli zbudowane jest ono z gruntów niespoistych i nie ma przeciwwskazań do odprowadzenia jej do wód gruntowych.

3. Rurki drenarskie lub rynny ściekowe, o których mowa w ust. 1, powinny być umieszczone w szczególności

1) na dnie warstwy zasypowej klina odłamu, jeśli grunt podłoża nie jest wrażliwy na działanie wody i istnieje możliwość odprowadzenia wody poza obszar nasypu,

2) na poziomie terenu lub powyżej, z zachowaniem możliwości odprowadzenia wody i zabezpieczenia jej przed zamarzaniem.

4. Woda z rurek drenarskich lub rynien ściekowych powinna być odprowadzona, z zastrzeżeniem ust. 5, w szczególności:

1) na przylegający do nasypu teren w pasie drogowym,

2) do rowów drogowych,

3) do drogowej kanalizacji deszczowej,

4) do wód stojących lub płynących, pod warunkiem że poziom ujścia wody z rurek znajduje się 0,3 m powyżej poziomu wód stojących i 0,5 m powyżej średnich stanów wód płynących.

5. Woda, o której mowa w ust. 4, nie może być odprowadzona na nawierzchnię jezdni i chodników.

6. Dopuszcza się odprowadzenie wody z warstw filtracyjnych, o których mowa w § 121 pkt 1, przez otwory odpływowe o średnicy nie mniejszej niż 7 cm przewidziane w ścianach podpór, z zastrzeżeniem ust. 5.

7. Wylot rurek drenarskich lub rynien ściekowych powinien być:

1) obsypany grubym tłuczniem na odcinku o długości nie mniejszej niż 25 cm – gdy dotyczy przypadków, o których mowa w ust. 4 pkt 1, 2 i 4,

2) umieszczony 20 cm powyżej dna rowu lub podstawy nasypu – gdy dotyczy przypadków, o których mowa w ust. 4 pkt 1 i 2.

8. Rurki drenarskie powinny mieć średnicę nie mniejszą niż 10 cm i powinny być układane z pochyleniem nie mniejszym niż 3%; z takim samym pochyleniem powinny być układane rynny ściekowe.

1) zastosowanie gruntów zasypowych z lekkich kruszyw, a w szczególności z kruszyw spiekanych popiołoporytowych,

2) wypełnienie klina odłamu lekkimi materiałami z tworzyw sztucznych, nie wywołującymi parcia,

pod warunkiem iż korpus drogi wykonany z tych materiałów nie wykaże osiadania i nierówności nawierzchni w stopniu większym niż grunt zasypowy spełniający wymagania określone w niniejszym rozdziale.

2. Materiały, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, powinny być zabezpieczone przed:

1) czynnikami agresywnymi,

2) uszkodzeniami mechanicznymi,

3) wyparciem przez wodę.

2. Liczba stopni w biegu powinna być nie większa niż 13 i nie mniejsza niż 3.

3. W schodach jednobiegowych dopuszcza się liczbę stopni nie większą niż 17.

4. Wysokość stopnia nie powinna być większa niż 17,5 cm, a szerokość – nie większa niż 35 cm i nie mniejsza niż 30 cm. Wzajemne relacje między wysokością a szerokością stopnia określają warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

5. Szerokość stopnia schodów kręconych oraz zabiegowych powinna wynosić nie mniej niż 25 cm w odległości 40 cm od wewnętrznej balustrady.

6. Stopnie schodów powinny być bez nosków i nasunięć.

7. Biegi schodów powinny być przewidziane jako proste lub łamane o kącie skrętu 90° lub 180°, z wyjątkiem schodów usytuowanych na skarpach korpusu drogi, które mogą mieć kąty odbiegające od określonych w przepisie.

1) w ciągu schodów – po wyczerpaniu dopuszczalnej liczby stopni w jednym biegu określonej w § 128 ust. 2,

2) na załamaniach schodów – jeżeli nie przewiduje się schodów zabiegowych,

3) jako zakończenie górnego biegu schodów – na poziomie chodnika obiektu mostowego.

2. Długość spoczników pośrednich, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, mierzona w osi biegów, powinna:

1) w schodach prostych bez względu na szerokość biegu wynosić 1,5 m,

2) w schodach łamanych wynikać z szerokości biegu schodów i ze skrętu kierunku wchodzenia, tj. kąta odchylenia sąsiednich biegów, i mieć wymiar:

a) określony w pkt 1, odmierzony po połowie wielkości od punktu załamania osi sąsiednich biegów – gdy długości krawędzi rozgraniczających spocznik i bieg są równe szerokości biegu,

b) wyznaczony przez krawędzie biegów przechodzące przez punkt ich styku – gdy nie zachodzą okoliczności określone w lit. a).

3. Dopuszcza się zastosowanie pośrednich spoczników jako półkolistych lub zaokrąglonych, pod warunkiem zachowania szerokości nie mniejszej niż szerokość biegów.

4. Spocznik, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, niezależnie od usytuowania schodów względem obiektu, powinien mieć długość nie mniejszą niż 1,2 m, mierzoną:

1) wzdłuż osi biegu od ostatniego stopnia – przy schodach przewidzianych jako równoległe bądź prostopadłe do linii gzymsu obiektu,

2) od ostatniego stopnia, w obrębie jego szerokości użytkowej w punkcie najbardziej zbliżonym do linii gzymsu obiektu – przy schodach przewidzianych jako skośne do linii gzymsu obiektu.

5. Połączenie spocznika z biegiem schodów usytuowanych skośnie do krawędzi obiektu powinno być wykonane jako stopnie zabiegowe, z zachowaniem wymagań określonych w ust. 4 pkt 2.

1) pochylenie biegu schodów – w przybliżeniu 40% (1:2,5),

2) pochylenie pochylni – określone w § 131 ust. 1.

2. Pochylnie o długości większej niż 10 m powinny mieć:

1) biegi o długości nie większej niż 9 m, mierzonej w rzucie na płaszczyznę poziomą,

2) spoczniki pośrednie o długości nie mniejszej niż 1,5 m.

3. Niezależnie od spoczników, o których mowa w ust. 2, powinny być przewidziane spoczniki przed i na końcu pochylni, o długości nie mniejszej niż 1,5 m.

4. Spoczniki, o których mowa w ust. 2 i 3, powinny być stosowane, z zachowaniem wymagań określonych w § 129 ust. 2–4.

5. Jeśli nachylenie pochylni jest nie większe niż 6 %, dopuszcza się rezygnację ze spoczników pośrednich, pod warunkiem że nie znajdują się one w miejscach załamań pochylni.

2. Szerokość użytkową schodów lub pochylni mierzy się między wewnętrznymi krawędziami balustrad, a w przypadku ścian lub słupów ograniczających schody - między poręczami mocowanymi do nich.

3. Przy schodach lub pochylniach, stanowiących przedłużenie przejść podziemnych lub kładek dla pieszych, szerokość użytkowa powinna być dostosowana do szerokości przejścia lub kładki.

4. W przypadkach gdy za obiektami, o których mowa w ust. 3, następuje rozdzielenie ruchu pieszych, szerokości poszczególnych biegów schodów lub rozgałęzień pochylni powinny być odpowiednio zmniejszone w stosunku do rozdzielonego ruchu, przy czym suma rozdzielonych szerokości nie może być mniejsza od szerokości użytkowej schodów lub pochylni, a poszczególne szerokości powinny spełniać odpowiednio wymagania określone w ust. 1.

2. Pochylnie powinny mieć wydzielony pas ruchu dla osób niepełnosprawnych, wyposażony w:

1) obustronną balustradę – o odstępie między poręczami 1 m, z zastrzeżeniem ust. 5,

2) ograniczniki zabezpieczające płaszczyzny ruchu, przy czym szerokość pasa ruchu dla ogółu pieszych, poza wydzielonym pasem ruchu, powinna być nie mniejsza niż 1,2 m.

3. Wysokość balustrad powinna być przewidziana analogicznie jak na obiekcie mostowym, z tym że wymaganą wysokość balustrady w obrębie stopni biegów powinno się mierzyć od górnej krawędzi czoła stopni.

4. Można zrezygnować z balustrady:

1) na odcinkach zabezpieczonych ścianą lub słupem – pod warunkiem przymocowania poręczy na wysokości odpowiadającej poręczy balustrady schodów lub pochylni,

2) w schodach usytuowanych skośnie na skarpie – od strony wznoszącej się skarpy nasypu, gdy szerokość użytkowa schodów wynosi nie mniej niż 1,2 m.

5. Balustrady i ściany, zabezpieczające na pochylniach pasy ruchu przeznaczone dla osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach inwalidzkich, powinny mieć dwie dodatkowe poręcze umieszczone na wysokości 0,75 m i 0,9 m od płaszczyzny ruchu, spełniające wymagania określone w § 253 ust. 2 pkt 1, przy czym wysokość ściany musi spełniać wymagania, jakie stosuje się w przypadku balustrady.

1) kolorystyki – barwa żółta lub pomarańczowa, przewidziana w postaci powłok malarskich twardych i odpornych na ścieranie i poślizg lub w postaci dodatków bądź domieszek barwiących do betonów lub zapraw,

2) guzkowatego wykończenia powierzchni wyczuwalnego stopami.

2. Powierzchnie, o których mowa w ust. 1, powinny być przewidziane do wykończenia w zakresie:

1) kolorystyki:

a) na czole i podnóżku pierwszego i ostatniego stopnia każdego z biegów schodów,

b) przy krawędziach biegów i spoczników pochylni, w częściach przeznaczonych dla ruchu pieszych – na pasach o szerokości 30 cm z obu stron krawędzi,

2) guzkowatego wykończenia – jako pasy o szerokości 30 cm:

a) przed pierwszym stopniem i na podnóżku ostatniego stopnia każdego z biegów schodów,

b) w miejscach określonych w pkt 1 lit. b) – w przypadku pochylni.

3. Nawierzchnia pochylni powinna być szorstka.

4. Stopnie schodów oraz spoczniki schodów i pochylni powinny mieć pochylenie, zapewniające spływ wody opadowej, nie mniejsze niż 2%. Pochylenia te powinny być wykonane zgodnie z nachyleniem biegu schodów lub pochylni.

2. W schodach, o których mowa w ust. 1, dopuszcza się:

1) dostosowanie wysokości i szerokości stopni do nachylenia skarpy 1:1,5,

2) wysokość stopnia nie większą niż 18 cm,

3) szerokość stopnia nie mniejszą niż 27 cm.

3. Schody, o których mowa w ust. 1, jeśli różnica poziomów jest większa niż 1 m, powinny być zabezpieczone w szczególności:

1) jednostronną balustradą składającą się ze słupków i poręczy – usytuowaną po prawej stronie schodzącego,

2) poręczą spełniającą wymagania określone w § 252 pkt 1 oraz w § 253 ust. 2 – w przypadku schodów usytuowanych przy ścianie przyczółka.

2. Wody opadowe powinny być szybko i skutecznie odprowadzone z powierzchni obiektu mostowego lub jezdni tunelu w wyniku zastosowania odpowiednich pochyleń określonych w § 98–103 i sprowadzone w kierunku osi odwodnienia.

3. Osie odwodnienia, o których nowa w ust. 2, powinny być przeprowadzone zgodnie z pochyleniem podłużnym jezdni i znajdować się poza jezdnią przy krawężnikach w odległości nie mniejszej niż 0,2 m. Osie odwodnienia, z zachowaniem wymagań określonych w ust. 4, powinny być umieszczone w szczególności:

1) z obu stron jezdni o kształcie daszkowym,

2) przy krawężniku usytuowanym w dolnej części jezdni z pochyleniem jednostronnym,

3) w osi podłużnej kładek dla pieszych z dwustronnym pochyleniem poprzecznym skierowanym do osi.

4. Osie odwodnienia mogą być stosowane w pasie awaryjnym lub w utwardzonym poboczu, a wyjątkowo w opasce, w zależności od możliwości osadzenia wpustów w konstrukcji ustroju nośnego.

2. Ścieki podłużne, o których mowa w ust. 1, powinny:

1) być wykonane z materiałów spełniających wymagania określone w § 230 ust. 1,

2) mieć:

a) szerokość – nie mniejszą niż 0,15 m,

b) zagłębienie poniżej poziomu nawierzchni przy ścieku – (0,01÷0,05) m,

3) zawierać:

a) wpusty mostowe, zwane dalej „wpustami” – usytuowane w dolnych punktach załamań pochyleń ścieku,

b) odcinek poziomy przy wpuście – równy co najmniej wymiarowi wpustu wzdłuż ścieku.

3. Wpusty, o których mowa w ust. 2 pkt 3 lit.a), jeśli usytuowane są w obrębie jezdni, nie powinny wystawać poza krawędź ścieku od strony nawierzchni jezdni. Wpusty w tym przypadku mogą być wprowadzone pod krawężnik, który dla ułatwienia dopływu wody powinien mieć:

1) sfazowanie płaszczyzny pionowej wzdłuż ścieku – o skosie 1:3 z obu stron wpustu,

2) prześwit nad kratką ściekową – nie mniejszy niż 0,1 m.

1) powinny być w szczególności ujęte do urządzeń odwadniających i odprowadzone do środowiska w sposób zapewniający spełnienie wymagań ekologicznych określonych w Polskiej Normie,

2) nie powinny:

a) spływać na znajdujące się pod obiektem nawierzchnie dróg i chodników oraz na torowiska kolejowe bądź tramwajowe,

b) powodować zalewania elementów konstrukcji.

2. Jako elementy urządzeń odwadniających, o których mowa w ust. 1 pkt 1, powinny być przewidziane w szczególności:

1) wpusty, sączki, drenaże,

2) rury: podłużne, poprzeczne, pionowe,

3) ścieki na skarpie – do odprowadzania wód opadowych ze ścieków przykrawężnikowych, wyłącznie na drodze klasy G i drogach niższych klas.

1) studzienek ściekowych odwodnienia drogi – znajdujących się w obrębie przyczółków lub głowic tuneli,

2) ścieków skarpowych – usytuowanych przed przyczółkami obiektów mostowych bądź wzdłuż ściany konstrukcji oporowej, wyłącznie na drodze klasy G i drogach niższych klas.

2. Woda opadowa spływająca z obszaru obiektu w kierunku drogi powinna być ujęta przed jego zakończeniem do wpustów.

3. W szczególnych przypadkach dopuszcza się rezygnację z wpustów w obszarze obiektu, gdy:

1) długość obiektu mostowego pozwala na spełnienie wymagań określonych w § 241,

2) obiekt przeznaczony jest wyłącznie dla ruchu pieszych.

4. W obszarze opadania wody z wpustów na teren powinny być zastosowane warstwy odsączające z narzutem kamiennym lub żwirowym bądź koryta ściekowe.

2. Zbiorniki na wody opadowe, w zależności od ich konstrukcji, powinny:

1) zapewnić retencję i oczyszczenie wód opadowych,

2) przechwytywać gwałtowne opady.

3. W szczególnych przypadkach, gdy wymagania ochrony środowiska będą wskazywały na potrzebę oczyszczenia wód opadowych z produktów ropopochodnych, zbiorniki na wody opadowe powinny być uzupełnione dodatkowymi urządzeniami oczyszczającymi.

1) rowy trawiaste,

2) powierzchnie trawiaste,

3) rowy infiltracyjne.

2. Rowy trawiaste mogą być wykorzystane również do odprowadzenia wód opadowych bez ich oczyszczenia do zbiorników przejmujących gwałtowne opady, po spełnieniu wymagań określonych w ust. 4.

3. Rowy, o których mowa w ust. 1, powinny spełniać następujące wymagania:

1) pochylenie podłużne dna – (0,2÷0,3)%,

2) pochylenie skarp – nie większe niż 1:3,

3) pokrycie gęstą trawą, wysoko koszoną, odporną na wodę zasoloną,

4) grunt rowu przepuszczalny, o współczynniku filtracji większym niż 1,25 cm/h – gdy nie zachodzi niebezpieczeństwo zanieczyszczenia wód gruntowych, tj. przy gruntach nienawodnionych i o głębokim poziomie zalegania wód gruntowych,

5) dno rowu wyposażone w przegrody obsypane kamieniami przeciwdziałającymi wymywaniu gruntu.

4. Rowy służące tylko do przepływu wód opadowych nie muszą spełniać wymagań określonych w ust. 3. Powinny one mieć natomiast większe pochylenie podłużne.

2. Powierzchnie trawiaste powinny spełniać odpowiednio wymagania określone dla rowów w § 142 ust. 3 pkt 1, 3 i 4 oraz zapewniać równomierne rozprzestrzenienie wód opadowych.

3. Rozprzestrzenienie wód opadowych, o którym mowa w ust. 2, powinno być uzyskane w szczególności za pomocą sztucznych przegród z otworami lub kanałów wypełnionych kamieniami, usytuowanych poprzecznie do pochylenia terenu trawiastego.

4. Wielkość powierzchni trawiastej powinna wynikać z warunku oczyszczenia pełnej objętości wód opadowych z obiektu, przy czasie eksfiltracji 72 h.

2. Rów infiltracyjny, o którym mowa w ust. 1, powinien spełniać następujące wymagania:

1) głębokość – ( 1÷2,5) m,

2) grunt rodzimy zastąpiony płukanymi rozdrobnionymi kamieniami lub grubym żwirem o średnicy ziaren – (3,15÷6,3) cm,

3) ściany boczne odizolowane od gruntu materiałem zabezpieczającym przed zamuleniem,

4) w górnej części zasypki kamiennej umieszczona przekładka z geowłókniny filtrującej – zabezpieczająca przed zanieczyszczeniem materiał wypełniający rów,

5) dno wypełnione filtrem piaskowym o grubości (15÷30) cm,

6) od strony napływu wody przewidziane pasmo trawiastego terenu, a po przeciwnej stronie próg przelewowy,

7) wyposażenie w studnię kontrolną w postaci perforowanej pionowej rury z odpowiednim przykryciem.

3. Wymiary rowu infiltracyjnego powinny zapewnić eksfiltrację pełnej objętości wód opadowych do gruntu w czasie 72 h.

2. Zbiorniki, o których mowa w ust. 1, mogą być wykonane w zależności od rodzaju podłoża w szczególności jako zbiorniki:

1) infiltracyjne,

2) retencyjne,

3) odparowujące,

spełniające wymagania Polskiej Normy.

3. Odległość zbiorników na wody opadowe od zabudowy określają warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie.

1) zniszczenia całości lub części obiektu,

2) przemieszczeń i odkształceń o niedopuszczalnej wielkości,

3) uszkodzenia części obiektów, połączeń lub zainstalowanego wyposażenia w wyniku znacznych przemieszczeń elementów konstrukcji,

4) uszkodzenia na skutek wypadku w stopniu nieproporcjonalnym do wywołującej go przyczyny.

2. Stany graniczne nośności uważa się za przekroczone, jeśli konstrukcja obiektu powoduje zagrożenie bezpieczeństwa budowli i jego użytkowników. Oznacza to, że w konstrukcji obiektu nie powinny wystąpić:

1) utrata stateczności położenia lub stateczności sprężyste ,

2) zmiana układu geometrycznie niezmiennego w układ geometrycznie zmienny,

3) zniszczenie elementu,

4) przekroczenie określonych naprężeń prowadzące do:

a) uplastycznienia – z wyjątkiem przegubów betonowych,

b) poślizgów w złączach,

c) niebezpiecznego rozwarcia rys.

3. Stany graniczne użytkowania uważa się za przekroczone, jeżeli wymagania użytkowe dotyczące konstrukcji obiektu nie są dotrzymane. Oznacza to, że w konstrukcji obiektu nie powinny wystąpić:

1) nadmierne ugięcia – które mogą wpływać ujemnie na przydatność użytkową i wygląd konstrukcji obiektu, jego wyposażenia, a także ograniczające jego użytkowanie zgodnie z przeznaczeniem,

2) zarysowania – które mogą wpływać ujemnie na przydatność użytkową, trwałość i wygląd konstrukcji obiektu,

3) nadmierne drgania – dokuczliwe dla użytkowników lub powodujące uszkodzenia konstrukcji obiektu oraz jego wyposażenia,

4) drgania własne o częstotliwości mniejszej niż 3 Hz.

4. Warunki bezpieczeństwa konstrukcji, o których mowa w ust. 1, uznaje się za spełnione, jeżeli konstrukcja obiektu została zaprojektowana zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi projektowania i obliczania konstrukcji i wykonana przez wykonawcę spełniającego warunki określone odrębnymi przepisami.

2. Ocena stanu technicznego, o której mowa w ust. 1, niezależnie od oceny cech fizykochemicznych i wytrzymałościowych materiału konstrukcji, powinna polegać na określeniu, w szczególności dla:

1) betonu – jego właściwości ochronnych względem zbrojenia,

2) stali zbrojeniowej – rozmieszczenia stref korozji,

3) stali konstrukcyjnej – wpływu starzenia i zmęczenia materiału,

2. Mosty o rozpiętościach przęseł większych lub równych 50 m powinny być zaprojektowane na obciążenie o jedną klasę wyższą niż przewidziano dla obiektów na danej drodze.

3. Tunele powinny być zaprojektowane na działanie obciążeń, o których mowa w ust. 1, znajdujących się nad tunelem lub w jego pobliżu – gdy stosunek zagłębienia stropu H poniżej powierzchni tunelu do szerokości wyrobiska B jest umownie przyjęty mniejszy niż 5.

4. Obiekty inżynierskie usytuowane w ciągu danej drogi powinny być projektowane na tę samą klasę obciążenia taborem samochodowym, z zastrzeżeniem ust. 2.

5. Klasę obciążenia taborem samochodowym ustala zarządzający drogą, zgodnie z wykazem aktualnych klas obciążeń, określonym w załączniku nr 2 do rozporządzenia, oraz wykazem pojazdów specjalnych, określonym w załączniku nr 3 do rozporządzenia.

2. W obiektach przewidzianych z różnych materiałów i zawierających drewno jako elementy konstrukcyjne powinno się przyjmować współczynnik obciążeń jak dla drewna.

3. Dla konstrukcji nośnych mostów składanych z elementów stalowych powinno się przyjmować pięcioletni okres eksploatacji i klasy obciążenia taborem samochodowym określone w załączniku nr 2 do rozporządzenia.

4. Do zakładanego okresu eksploatacji mostów, o których mowa w ust. 3, można nie wliczać okresu składowania elementów, jeśli ich przegląd techniczny nie wykaże ubytków korozyjnych lub uszkodzeń mechanicznych, a elementy nie były dotychczas użytkowane.

5. Liczbę lat eksploatacji większą niż 5, lecz nie większą niż 20, dopuszcza się dla konstrukcji betonowych i stalowych w szczególnie uzasadnionych przypadkach.

1) całego obiektu – jako średnia trwałość podstawowych elementów nie podlegających okresowej wymianie,

2) podstawowych elementów obiektu, tj. podpór, dźwigarów i pomostu,

3) elementów podlegających okresowej wymianie.

2. Dla elementów obiektu inżynierskiego przyjmuje się okresy użytkowania:

1) dla podpór mostów:

a) w nurtach rzek – nie mniejszy niż 150 lat,

b) w wodach stojących o ustabilizowanym poziomie – nie mniejszy niż 200 lat,

c) na terenach zalewowych – nie mniejszy niż 100 lat,

2) dla przyczółków masywnych i konstrukcji oporowych – nie mniejszy niż 100 lat,

3) dla podpór wiaduktów i lekkich przyczółków – nie mniejszy niż 60 lat,

4) dla masywnych konstrukcji łukowych i płytowych oraz tuneli – nie mniejszy niż 100 lat,

5) dla ustrojów nośnych przęseł belkowych i skrzynkowych z pomostami:

a) masywnymi – nie mniejszy niż 80 lat,

b) lekkimi i gęstożebrowymi – nie mniejszy niż 60 lat,

6) dla ustrojów nośnych przęseł sprężonych całym przekrojem – nie mniejszy niż 60 lat,

7) dla pomostów:

a) masywnych – nie mniejszy niż 40 lat,

b) lekkich i gęstożebrowych – nie mniejszy niż 30 lat,

8) dla izolacji wodoszczelnych pomostów:

a) masywnych – nie mniejszy niż 30 lat,

b) lekkich i gęstożebrowych – nie mniejszy niż 20 lat,

9) dla warstw ochronnych izolacji wodoszczelnych nie mniejszy, niż przewidziano dla izolacji wodoszczelnych w pkt 8,

10) dla płyt chodnikowych i belek podporęczowych nie mniejszy niż 20 lat,

11) dla nawierzchni jezdni – nie mniejszy niż 10 lat, pod warunkiem że nie są przewidziane jako warstwy ochronne izolacji wodoszczelnych,

12) dla urządzeń dylatacyjnych – nie mniejszy niż 20 lat,

13) dla urządzeń odwadniających – nie mniejszy niż 25 lat,

14) dla łożysk:

a) stycznych i wałkowych – nie mniejszy niż 50 lat,

b) elastomerowych i z wkładkami ślizgowymi – nie mniejszy niż 20 lat,

15) dla malarskich powłok ochronnych konstrukcji stalowych:

a) nowych – nie mniejszy niż 15 lat,

b) przemalowanych – nie mniejszy niż 5 lat,

16) dla osłon sieci trakcyjnej i barier – nie mniejszy niż 20 lat,

17) dla balustrad – nie mniejszy niż 30 lat,

18) dla przepustów - nie mniejszy niż 40 lat.

3. Przez pomost masywny, o którym mowa w ust. 2 pkt 5 lit. a), pkt 7 lit. a) i pkt 8 lit. a), rozumie się pomost z płyt betonowych o grubości nie mniejszej niż 25 cm, zamocowany w dźwigarach o dużej sztywności skrętnej, który nie jest poddany działaniu momentów zginających o przemiennych znakach, tj. w szczególności pomost bez dodatkowych podłużnic i poprzecznic. Przez pomost lekki, o którym mowa w ust. 2 pkt 5 lit. b), pkt 7 lit. b) i pkt 8 lit. b), rozumie się pomost, który nie spełnia wymagań pomostu masywnego.

4. Okresy użytkowania, o których mowa w ust. 2, dotyczą obiektów inżynierskich nowo zbudowanych. Dla obiektów odbudowywanych, rozbudowywanych i przebudowywanych powinien być określony skorygowany okres użytkowania, uwzględniający zakres wykorzystania elementów starej konstrukcji oraz ich stan techniczny i wiek.

2. Przy ocenie trwałości materiałów, o której mowa w ust. 1, powinny być brane pod uwagę nie tylko cechy fizyczne i mechaniczne, określone dla poszczególnych wyrobów w Polskich Normach lub aprobatach technicznych, lecz również odporność na oddziaływanie środowiska uwzględniająca czynniki określone w Polskich Normach.

3. W przypadkach gdy nie są spełnione wymagania określone w ust. 1, powinny być zastosowane odpowiednie rozwiązania ochronne ograniczające oddziaływanie środowiska, przewidziane jako zabezpieczenia antykorozyjne, których skuteczność działania powinna odpowiadać przyjętym okresom użytkowania.

1) usytuowaniu obiektu inżynierskiego,

2) ukształtowaniu konstrukcji – zwane dalej „ochroną konstrukcyjną”,

3) doborze materiałów konstrukcyjnych lub doborze składu oraz struktury materiałów wykonywanych na budowie i w wytwórniach elementów – zwane dalej „ochroną materiałowo-strukturalną”,

4) stosowaniu ochrony powierzchniowej konstrukcji lub jej elementów – zwane dalej „ochroną powierzchniową”,

powinny spełniać wymagania Polskich Norm i rozporządzenia, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Jako uzupełnienie rozwiązań, o których mowa w ust. 1, powinny być zależnie od okoliczności i w miarę możliwości zastosowane:

1) dodatkowe zabezpieczenia techniczne,

2) wyposażenie zabezpieczające pracę konstrukcji.

3. Zabezpieczenia techniczne, o których mowa w ust. 2 pkt 1, polegają w szczególności na ochronie:

1) katodowej:

a) zbrojenia w konstrukcjach żelbetowych,

b) konstrukcji stalowych i żelbetowych – zabezpieczającej przed działaniem prądów błądzących,

2) protektorowej – polegającej na powlekaniu prętów zbrojenia preparatami zabezpieczającymi przed korozją.

4. Jako wyposażenie zabezpieczające, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, mogą być zastosowane w szczególności:

1) bariery osłonowe – umieszczone przy podporach wiaduktów i kładek usytuowanych w pobliżu jezdni,

2) odbojnice – umieszczone wewnątrz toru pod wiaduktami i kładkami nad liniami kolejowymi i tramwajowymi,

3) dalby – umieszczone w pobliżu podpór mostów.

1) atmosferycznego,

2) wodnego,

3) gruntowo-wodnego,

4) materiałowego,

5) specjalnego,

pod kątem jego oddziaływania fizycznego, chemicznego, fizykochemicznego, mechanicznego i stwarzanego zagrożenia dla obiektu inżynierskiego i jego elementów składowych.

2. Jako oddziaływanie środowiska, o którym mowa w ust. 1 pkt 1–3, powinno się uwzględnić w szczególności:

1) korozyjne działanie atmosfery, zwłaszcza wilgotnej i zanieczyszczonej agresywnymi gazami,

2) promieniowanie słoneczne powodujące przedwczesne starzenie niektórych materiałów,

3) cykliczne zmiany temperatury powodujące zamrażanie i odmrażanie wody,

4) opady atmosferyczne zawierające zanieczyszczenia chemiczne,

5) erozyjne działanie wód płynących i kry,

6) erozyjne działanie ścieków,

7) agresję biologiczną, a w szczególności ze strony grzybów, bakterii, roślin i owadów,

8) działanie wód gruntowych, zwłaszcza zanieczyszczonych środkami chemicznymi.

3. Jako oddziaływanie środowiska materiałowego, o którym mowa w ust. 1 pkt 4, powinno się uwzględnić wzajemne reakcje składników wyrobu, a w szczególności:

1) reaktywność alkaliczną kruszyw z cementem,

2) aktywność korozyjną w stosunku do stali niektórych składników kruszyw, zapraw używanych do napraw lub domieszek i dodatków do betonu,

3) jonizację metali lub ich stopów w obecności elektrolitów.

4. Jako oddziaływanie środowiska specjalnego, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinno się uwzględnić w szczególności:

1) środki chemiczne stosowane do walki z gołoledzią,

2) prądy błądzące wywołane trakcją elektryczną.

1) różnica potencjałów w zakresie wartości i znaków między stalowymi elementami konstrukcji, a w szczególności między tymi elementami a szyną,

2) rozkład stref anodowych i katodowych na szynach.

1. Konstrukcje drewniane

1) konstrukcyjną,

2) powierzchniową.

2. Ochrona, o której mowa w ust. 1 pkt 1, powinna w szczególności:

1) zabezpieczyć przed nasiąkaniem – poprzez zainstalowanie osłon lub daszków,

2) umożliwić osuszenie drewna – poprzez zastosowanie otworów przewietrzających, skraplaczy oraz nawiewu powietrza.

3. Ochrona, o której mowa w ust. 1 pkt 2, powinna zabezpieczyć przed korozją biologiczną poprzez zastosowanie zgodnie z Polską Normą, w szczególności:

1) trudno zapalnych impregnatów bakterio-, grzybo- i owadobójczych,

2) preparatów hydrofobowych lub powłok lakierniczych.

2. Konstrukcje betonowe, żelbetowe i z betonu sprężonego

1) konstrukcyjną,

2) materiałowo-strukturalną,

3) powierzchniową.

1) zastosowanie w miarę możliwości konstrukcji monolitycznych betonowanych na miejscu budowy lub prefabrykowanych przęseł jako jednolitych elementów

2) zastosowanie elementów prefabrykowanych w ustrojach nośnych z zachowaniem warunków określonych w ust. 3,

3) wyeliminowanie elementów prefabrykowanych w korpusach podpór,

4) dobór odpowiednich kształtów i wymiarów elementów konstrukcji, tak aby:

a) zapewnione były co najmniej minimalne grubości otulin zewnętrznych prętów zbrojenia i cięgien sprężających przewidzianych przez Polską Normę,

b) uniemożliwione było pojawienie się rys bądź ich rozwartość nie przekraczała wartości określonych za dopuszczalne w Polskiej Normie,

c) wyeliminowane zostały zamknięte przestrzenie niedostępne dla kontroli stanu konstrukcji,

d) zapewniona była możliwość odprowadzenia skroplin pary wodnej,

5) dobór stali zbrojeniowej i sprężającej, z uwzględnieniem właściwego oszacowania strat, gwarantujący przenoszenie obciążeń podstawowych jak i dodatkowych oraz spełnienie wymogu minimalnego procentu zbrojenia przewidzianego w Polskiej Normie,

6) zastosowanie rozwiązań zamykających dostęp wód opadowych do wnętrza elementów konstrukcji w wyniku:

a) zapewnienia odpowiednich pochyleń,

b) wykonania kapinosów,

c) osadzenia elementów wyposażenia przed betonowaniem konstrukcji, a w szczególności dolnych części wpustów, kotwi, rur osłonowych,

7) zastosowanie szczelnych zabezpieczeń przerw dylatacyjnych,

8) zabezpieczenie cięgien sprężających przed korozją za pomocą:

a) preparatów chroniących przed korozją i zapewniających przesuw cięgien – w przypadku wypełnienia kanałów na cięgna sprężające,

b) preparatów chroniących przed korozją oraz osłon – w przypadku cięgien sprężających usytuowanych na zewnątrz przekroju elementu, z zastrzeżeniem ust. 2,

c) otuliny na wystających po obcięciu cięgnach strunobetonowych i kablobetonowych wraz z blokami kotwiącymi.

2. Dopuszcza się zabezpieczenie cięgien sprężających, o których mowa w ust.1 pkt 8 lit. b), tylko za pomocą preparatów chroniących przed korozją, pod warunkiem że powłoki z tych preparatów nie są narażone na uszkodzenia mechaniczne i uszkodzenia wywołane czynnikami atmosferycznymi.

3. Elementy prefabrykowane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, powinny być w szczególności zastosowane jako:

1) zespolone z betonem wykonanym na budowie – dla układów konstrukcyjnych gwarantujących współpracę łączonych części w przenoszeniu obciążeń,

2) uciąglone – w przypadku wieloprzęsłowych obiektów mostowych,

3) odpowiednio przygotowane do zespolenia w szczególności poprzez:

a) obróbkę płaszczyzn kontaktowych – usunięcie szkliwa cementowego i w szczególnych przypadkach dodatkowo żłobkowanie,

b) wypuszczone zbrojenie – do połączenia z betonem wykonanym na budowie,

c) pokrycie preparatami poprawiającymi przyczepność,

d) wypełnienie styków kontaktowych klejem w przypadku sprężenia,

4) współpracujące ze sobą w kierunku poprzecznym – w szczególności poprzez sprężenie lub wypełnienie przerw między prefabrykatami betonem zbrojonym, po spełnieniu odpowiednio wymagań pkt 3.

1) odpowiednią klasę betonu,

2) rodzaj cementu,

3) rodzaj kruszywa i jego uziarnienie,

4) dodatki i domieszki,

zgodnie z Polskimi Normami, z zastrzeżeniem ust. 2 oraz § 164–166.

2. Beton powinien mieć wytrzymałość określoną klasą:

1) w fundamentach i podporach obiektów mostowych, tunelach i konstrukcjach oporowych, których najmniejszy wymiar jest większy niż 60 cm, znajdujących się w nieagresywnym środowisku, z wyjątkiem podpór mostów narażonych na niszczące działanie wody i kry – nie mniejszą niż B25,

2) w elementach i konstrukcjach wymienionych w pkt 1:

a) znajdujących się w agresywnym środowisku lub narażonych na niszczące działanie wody i kry,

b) których najmniejszy wymiar jest nie większy niż 60 cm,

– nie mniejszą niż B30,

3) w konstrukcjach nośnych przęseł i w elementach ich wyposażenia, w przepustach – nie mniejszą niż B30,

4) w konstrukcjach sprężonych – nie mniejszą niż B35.

3. Beton, o którym mowa w ust. 2, powinien spełniać wymagania w zakresie:

1) nasiąkliwości – określone Polską Normą odnoszącą się do obiektów mostowych, z zastrzeżeniem ust. 4,

2) przepuszczalności wody – mierzone stopniem wodoszczelności nie mniejszym niż W8,

3) mrozoodporności – określone Polską Normą odnoszącą się do obiektów mostowych.

4. Dopuszcza się w konstrukcjach poddawanych odbudowie, rozbudowie i przebudowie nasiąkliwość betonu określoną ułamkiem masowym nie większą niż 5%.

1) do betonu klasy B25 – klasy 32,5 NA,

2) do betonu klasy B30, B35 i B40 – klasy 42,5 NA,

3) do betonu klasy B45 i większej – klasy 52,5 NA,

spełniający wymagania Polskiej Normy, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Cement, o którym mowa w ust. 1, powinien charakteryzować się następującym składem:

1) zawartość określona ułamkiem masowym krzemianu trójwapniowego (alitu) C₃S – nie większa niż 60%,

2) zawartość określona ułamkiem masowym glinianu trójwapniowego C₃A – nie większa niż 7%,

3) zawartość określona ułamkiem masowym C₄AF + 2 x C₃A – nie większa niż 20%.

3. Dopuszcza się, w razie potrzeby, zastosowanie cementów o wysokiej wczesnej wytrzymałości.

2. Jako kruszywo grube powinny być zastosowane:

1) do betonów klasy B30 i większych – grysy granitowe, bazaltowe lub z innych skał zbadanych przez uprawnioną jednostkę badawczą, o maksymalnym wymiarze ziarna nie większym niż 16 mm, spełniające następujące wymagania;

a) zawartość określona ułamkiem masowym pyłów mineralnych – nie większa niż 1%,

b) wskaźnik określony ułamkiem masowym rozkruszenia dla grysów bazaltowych i innych, z wyjątkiem granitowych – nie większy niż 8%,

c) nasiąkliwość dla kruszywa marki 30 i marki 50 odmiany II – nie większa niż 1,2%,

d) mrozoodporność dla kruszywa marki 30:

– według metody bezpośredniej – nie większa niż 2%,

– według zmodyfikowanej metody bezpośredniej – nie większa niż 10%,

e) zalecana zawartość określona ułamkiem masowym:

– podziarna – nie większa niż 5%,

– nadziarna – nie większa niż 10%,

2) do betonu klasy B25 – żwir o maksymalnym wymiarze ziarna nie większym niż 31,5 mm, spełniający następujące wymagania:

a) w zakresie cech fizycznych i chemicznych określone w Polskiej Normie dla kruszywa marki 30,

b) mrozoodporność według zmodyfikowanej metody bezpośredniej – nie większa niż 10%,

c) zalecana zawartość określona ułamkiem masowym:

– podziarna – nie większa niż 5%,

– nadziarna – nie większa niż 10%.

3. Jako kruszywo drobne powinny być zastosowane piaski o uziarnieniu nie większym niż 2 mm pochodzenia rzecznego lub kompozycja piasku rzecznego i kopalnianego uszlachetnionego, spełniające wymagania:

1) w zakresie zawartości określonych ułamkiem masowym poszczególnych frakcji w stosie okruchowym:

a) ziarna nie większe niż 0,25 mm – (14÷19)%,

b) ziarna nie większe niż 0,5 mm – (33÷48)%,

c) ziarna nie większe niż 1 mm – (57÷76)%,

z zastrzeżeniem wymagań określonych w ust. 4,

2) w zakresie cech fizycznych i chemicznych:

a) zawartość określona ułamkiem masowym pyłów mineralnych – nie większa niż 1,5%,

b) zawartość określona ułamkiem masowym związków siarki – nie większa niż 0,2%,

c) zawartość określona ułamkiem masowym zanieczyszczeń obcych – nie większa niż 0,25%.

4. Uziarnienie kruszywa powinno:

1) być ustalone doświadczalnie w czasie projektowania mieszanki betonowej – dla betonów klasy B35 i klas większych,

2) dla betonów klas B25 i B30 mieścić się odpowiednio w granicach dla łącznego uziarnienia podanych w tabeli:

1) domieszek uplastyczniających,

2) domieszek upłynniających (superplastyfikatorów),

3) domieszek zwiększających wiąźliwość wody,

4) domieszek napowietrzających,

5) domieszek przyspieszających wiązanie,

6) domieszek przyspieszających początkowy przyrost wytrzymałości (twardnienie),

7) domieszek opóźniających wiązanie,

8) domieszek i dodatków uszczelniających,

9) domieszek i dodatków mineralnych,

10) domieszek barwiących, z zastrzeżeniem że dotyczy to tylko rozwiązań, o których mowa w § 134 ust. 1 pkt 1,

11) domieszek mrozochronnych.

2. W przypadku zastosowania dodatków i domieszek badanie odporności betonu na działanie mrozu powinno być wykonane według Polskiej Normy, z zastosowaniem wody oraz 2% roztworu solnego (NaCI), na oddzielnych próbkach.

1) nowo zbudowanych, gdy ochrona, o której mowa w § 162 i 163, nie stanowi wystarczającego zabezpieczenia przed korozją, zwłaszcza w środowisku o średnim lub silnym stopniu agresywności,

2) poddawanych odbudowie, rozbudowie i przebudowie, gdy:

a) powierzchniowe warstwy betonu w wyniku karbonatyzacji zatraciły właściwości ochronne w stosunku do stali zbrojeniowej,

b) grubość otuliny stali zbrojeniowej przy powierzchniach odkrytych nie spełnia wymagań Polskiej Normy,

c) usytuowane są w środowisku agresywnym i ich konstrukcja nie wykazuje rozwiązań, o których mowa w § 162 i 163, a stopień agresywności środowiska wskazuje na potrzebę ochrony.

2. Uznaje się, że powierzchniowe warstwy betonu nie zatraciły właściwości, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. a), ale nastąpiło znaczne ich obniżenie, gdy pH wyciągu wodnego jest nie mniejsze niż 11, z zastrzeżeniem § 169; przy pH mniejszym niż 10 beton nie ma właściwości ochronnych.

2. Uznaje się, iż beton zachowuje właściwości, o których mowa w ust. 1, gdy zachowane są wartości określone w tabeli:

1) na ściskanie, określoną zgodnie z Polską Normą – nie mniejszą niż:

a) w konstrukcjach nowo zbudowanych obiektów

– wytrzymałość gwarantowaną wynikającą z przyjętej klasy betonu,

b) w konstrukcjach odbudowywanych, rozbudowywanych i przebudowywanych – 25 MPa,

2) na odrywanie:

a) w konstrukcjach nowo zbudowanych obiektów

– nie mniejszą niż 1,5 MPa,

b) w konstrukcjach odbudowywanych, rozbudowywanych i przebudowywanych – średnią nie mniejszą niż 1,5 MPa, przy wartości minimalnej nie mniejszej niż 1 MPa.

1) impregnacja powierzchni, tj. nasączenie stwardniałego betonu cieczami lub gazami, powodującymi zmianę niektórych jego cech, np. hydrofobowość,

2) powłoki malarskie o grubości (0,1÷1,0) mm,

3) powłoki grubowarstwowe o grubości (1÷2) mm z ciekłych wyrobów żywicznych lub komponentów żywicznych,

4) wyprawy o grubości (1÷10) mm z kompozytów żywicznych, mineralnych lub mineralno-żywicznych o konsystencji plastycznej,

5) wykładziny o grubości większej niż 5 mm – zespalane z chronioną konstrukcją za pomocą klejów, kitów lub zapraw.

1) być dostosowane do stanu podłoża, jego zawilgocenia i szczelności,

2) stanowić opór dla dyfuzji dwutlenku węgla (CO₂), z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 1,

3) nie stanowić oporu dla dyfuzji pary wodnej, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 2.

2. Opór dyfuzji, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, powinien wynosić:

1) dla dwutlenku węgla (CO₂) – nie mniej niż 50 m oporu dyfuzji słupa powietrza,

2) dla pary wodnej – nie więcej niż 4 m oporu dyfuzji słupa powietrza.

3. Ochrona powierzchniowa betonu powinna:

1) zapewnić zamknięcie rys, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 1, zależnie od ich wielkości w przedziale temperatur dodatnich i ujemnych, określonych w Polskiej Normie jako wartości ekstremalne zmian temperatury wywołujące siły wewnętrzne w konstrukcji,

2) spełniać wymagania wytrzymałości na oderwanie od podłoża określone w tabeli:

4. Nie dopuszcza się zastosowania ochrony powierzchniowej, która:

1) zamyka rysy – na powierzchniach elementów znajdujących się od spodu elementu konstrukcji,

2) uniemożliwia zaobserwowanie ewentualnego pojawienia się zarysowań oraz obserwacji propagacji rys istniejących.

5. Dopuszcza się zastosowanie ochrony powierzchniowej, która:

1) nie stanowi oporu, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 – na powierzchniach nie zarysowanych bądź nie ulegających zarysowaniu,

2) stanowi opór, o którym mowa w ust.1 pkt 3 – na powierzchniach zarysowanych bądź ulegających zarysowaniu, pod warunkiem zapewnienia możliwości odprowadzenia pary wodnej z betonu, tj. w szczególności poprzez niewykonanie powłoki ze wszystkich stron elementu,

1) przypowierzchniowe warstwy betonu konstrukcji podpór odpowiednio zbrojone,

2) rury obsadowe pali – pozostawione w gruncie,

3) skrzynie stalowe lub formy użyte do wykonania podpór – pozostawione w konstrukcji.

3. Konstrukcje stalowe

1) konstrukcyjną,

2) materiałowo-strukturalną,

3) powierzchniową.

1) nie powinny mieć w szczególności:

a) miejsc trudno dostępnych, nieprzewiewnych – uniemożliwiających wykonanie powłok ochronnych oraz narażonych na zbieranie się kurzu, pyłów, wody lub skroplin pary wodnej,

b) rozczłonowanych elementów o gęstym skratowaniu i małych przekrojach – utrudniających wykonanie powłok ochronnych i ich renowację,

c) stref kontaktu z materiałami porowatymi i higroskopijnymi,

d) miejsc (punktów) o nadmiernej koncentracji naprężeń, zwłaszcza lokalnych,

2) powinny być przewidziane w szczególności:

a) z elementów o dużych gładkich powierzchniach, z żebrami usztywniającymi umieszczonymi od strony wewnętrznej, chyba że względy konstrukcyjne wymagają inaczej,

b) z elementów bez progów zatrzymujących wodę i zanieczyszczenia,

c) z elementów zamkniętych hermetycznie lub zapewniających odprowadzenie skroplin pary wodnej bądź otwartych, o mało rozwiniętej powierzchni i wyokrąglonych narożach i krawędziach,

d) z elementów bez karbów lub z rozwiązaniami łagodzącymi ich skutki,

3) powinny mieć w szczególności:

a) szczelne połączenia stykowe,

b) naddatki przekrojów na korozję w stalach trudno rdzewiejących, jeśli nie jest przewidywana powłoka ochronna, przy czym naddatki grubości przewidziane dla każdej strony elementu narażonej na wpływy atmosferyczne nie mogą być:

– większe niż 1,5 mm – w atmosferze przemysłowej lub w przypadku oddziaływania chlorków,

– większe niż 1 mm – w atmosferze miejskiej i wiejskiej,

c) zapewnione odległości od powierzchni wód i gruntu, zgodnie z wymaganiami określonymi w § 33 ust. 1 pkt 3,

4) powinny zapewnić w szczególności:

a) odpływ zbierających się wód opadowych lub skroplin pary wodnej,

b) dostęp do wewnętrznych przestrzeni elementów zamkniętych – jeśli ich wymiary pozwolą na poruszanie się obsługi,

c) ochronę przed gnieżdżeniem się ptactwa.

2. Szczelne połączenia stykowe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 lit. a), powinny być zapewnione w szczególności poprzez:

1) zagęszczenie nitów lub śrub,

2) umieszczenie śrub trzpieniami od spodu łączonych elementów lub wyjątkowo trzpieniami od góry z zastosowaniem nakrętek kołpakowych – w przypadkach specjalnych zaleceń Urzędu Dozoru Technicznego bądź trudności konstrukcyjnych,

3) uszczelnienie szczelin między elementami,

4) wykonanie ciągłych spoin łączących elementy na całym obwodzie przylegania,

5) zastosowanie spoin pachwinowych dwustronnych i spoin brzeżnych całkowicie przetopionych.

3. Eliminowanie karbów, o których mowa w ust, 1 pkt 2 lit. d), powinno być zapewnione w szczególności poprzez:

1) zaniechanie złączy nakładkowych,

2) zastosowanie pasów dźwigarów z jednolitych blach, z łagodnymi zmianami przekrojów zgodnymi z Polską Normą,

3) zaniechanie spawanych połączeń usztywnień średników z pasami rozciąganymi,

4) zastosowanie łagodnej zmiany przekroju w kształcie zaokrągleń – przy prostopadłych połączeniach elementów.

4. Odpływ wody, o którym mowa w ust. 1 pkt 4 lit. a), powinien być zapewniony, z zachowaniem odpowiednio wymagań określonych w § 138, w szczególności:

1) z przekrojów otwartych od góry – za pomocą otworów o średnicy nie mniejszej niż 50 mm zaopatrzonych w rurki odpływowe, przewidzianych w półkach dźwigarów w odstępach nie większych niż 3 m oraz w najniższych punktach,

2) z dolnych pasów dźwigarów za pomocą otworów:

a) w usztywnieniach średnika na styku z pasem – o szerokości nie mniejszej niż 50 mm i o wysokości nie mniejszej niż 30 mm,

b) w miejscach przewidywanych zastoisk wody – o średnicy nie mniejszej niż 50 mm, zaopatrzonych w rurki odpływowe,

3) z przekrojów zamkniętych – za pomocą wycięć naroży w przeponach i otworów odpływowych określonych w pkt 2 lit. b) przewidzianych w najniższych punktach.

5. Rurki odpływowe, o których mowa w ust. 4 pkt 1, pkt 2 lit. b) i pkt 3, powinny być zakończone ukośnie i wystawać nie mniej niż 50 mm poza obrys elementu, w którym są osadzone.

6. Dźwigary kratownicowe, niezależnie od wymagań określonych w ust. 1, powinny mieć w szczególności:

1) w przypadku stosowania elementów o otwartych przekrojach:

a) pasy górne otwarte od dołu,

b) pasy dolne dwuczłonowe z przewiązkami,

2) w przypadku konstrukcji z jazdą dołem i chodnikami przewidzianymi na zewnątrz dźwigarów:

a) pomost rozdzielony na części – oddzielny pod jezdnię i chodniki,

b) otwory w pomoście zabezpieczone przed napływem wody opadowej obrzeżami o wysokości nie mniejszej niż 50 mm – dla przenikania elementów dźwigara z zachowaniem prześwitów 50 mm, gdy nie zachodzą okoliczności określone w pkt 2 lit. a).

1) nie powinny zawierać w szczególności:

a) materiałów o bardzo zróżnicowanych potencjałach elektrochemicznych,

b) żużli i wtrąceń metalicznych będących wynikiem procesów spawalniczych,

2) powinny być przewidziane w szczególności:

a) z gatunków stali o podwyższonej odporności na korozję, tj. niskostopowych lub ze stali trudno rdzewiejącej użytej w przypadkach zaniechania powłok malarskich, o grubościach blach i profili określonych w Polskiej Normie, z tym że stal trudno rdzewiejąca nie powinna być zastosowana w pomieszczeniach zamkniętych, zagłębionych w wodzie lub gruncie oraz w środowisku o silnej agresywności atmosfery,

b) z elementów łączonych za pomocą spawania materiałami spawalniczymi dostosowanymi do łączonych gatunków stali.

2. Ochrona powierzchniowa może być zrealizowana w szczególności jako:

1) powłoki malarskie,

2) powłoki metalizacyjne, przewidziane na elementach wyposażenia z wyjątkiem elementów konstrukcyjnych, z zastrzeżeniem ust. 4,

3) powłoki metalizacyjno-malarskie,

wykonane na odpowiednio przygotowanym podłożu zgodnie z Polską Normą, o grubości i liczbie warstw pokrycia zależnych od przewidzianego materiału oraz w dostosowaniu do stopnia agresywności środowiska i okresu użytkowania obiektu.

3. W przypadku zastosowania stali trudno rdzewiejących:

1) można zaniechać powłok malarskich, jeśli spełnione są wymagania określone w § 33 ust. 1 pkt 3 i w § 176 ust. 1 pkt 3 lit. b),

2) powinny być zastosowane powłoki malarskie w przestrzeniach zamkniętych pozostających pod normalnym ciśnieniem atmosferycznym, jeśli względna wilgotność powietrza jest większa niż 60%.

4. Powłoki metalizacyjno-malarskie powinny być przewidziane również, bez względu na planowany okres trwałości, w szczególności na powierzchniach elementów urządzeń dylatacyjnych oraz elementów wyposażenia pozbawionych dostępu w celu renowacji powłok ochronnych.

5. Grubość powłok metalizacyjnych na elementach konstrukcyjnych określa Polska Norma, z tym że nie powinna ona być mniejsza niż 150 µm.

1) łożyska,

2) zabezpieczenia przerw dylatacyjnych,

3) izolację wodoszczelną, w szczególności pomostów obiektów mostowych i powierzchni konstrukcji oporowych stykających się z gruntem,

4) nawierzchnię jezdni i chodników,

5) krawężniki oddzielające jezdnię od chodników lub torowiska bądź ograniczające jezdnie w obiektach bez chodników,

6) tory tramwajowe i słupy sieci trakcyjnej,

7) urządzenia odprowadzenia wód opadowych,

8) balustrady zabezpieczające pieszych i obsługę przed upadkiem z wysokości,

9) bariery przeciwdziałające wyjechaniu pojazdu poza jezdnię lub obiekt bądź zabezpieczające pojazdy przed najechaniem na obiekt lub przeszkody stałe znajdujące się w pobliżu jezdni,

10) osłony zabezpieczające przed porażeniem prądem sieci trakcyjnych,

11) ekrany przeciwhałasowe,

12) osłony przeciwolśnieniowe,

13) instalacje oświetleniowe,

14) urządzenia wentylacyjne,

15) urządzenia zabezpieczające dostęp do obiektu w celach utrzymaniowych,

16) urządzenia mechaniczne dla ruchomych elementów konstrukcji,

17) płyty przejściowe w strefie połączenia obiektu z nasypem drogowym,

18) elementy zabezpieczające podpory mostów przed działaniem kry, spławu i żeglugi oraz podpory wiaduktu przed najechaniem pojazdów i skutkami wykolejenia pojazdów szynowych,

19) tablice określające szlak żeglugowy zgodnie z odnośnymi przepisami,

20) sprzęt i środki gaśnicze,

21) specjalnie uformowane nisze podporowe na urządzenia umożliwiające podnoszenie ustroju nośnego,

22) zabezpieczenia przed dostępem:

a) ptactwa, nietoperzy,

b) osób postronnych do pomieszczeń technicznych, urządzeń technicznych oraz przestrzeni zamkniętych,

23) znaki pomiarowe.

1) zainstalowane reklamy i dekoracje, nie stanowiące elementu plastycznego obiektu lub wyposażenia,

2) umieszczone na chodnikach maszty latarń i słupów podtrzymujących sieć trakcyjną – z wyjątkiem linii balustrady i poza balustradą.

2. Pomosty, o których mowa w ust. 1, jeśli przewidywany jest na nich ruch pieszych lub przepęd zwierząt hodowlanych, powinny spełniać wymagania określone w § 307 ust. 4.

1) w specjalnych komorach przewidzianych poza obiektem inżynierskim – dla urządzeń obcych,

2) w przyczółkach, jeśli konstrukcja i rozmiary przyczółka pozwolą na to – w szczególności na potrzeby obiektu.

2. Dopuszcza się wykorzystanie przestrzeni pod spocznikami i biegami schodów oraz pochylni w celu budowy pomieszczeń technicznych, jeśli nie stanowi to zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu pojazdów i ruchu pieszych.

2. Przekazywanie sił, o którym mowa w ust. 1, powinno nastąpić w szczególności poprzez bezpośrednie oparcie jednego elementu na drugim lub za pomocą elementów przekładkowych w postaci łożysk bądź przegubów konstrukcyjnych kształtowanych w konstrukcjach betonowych lub żelbetowych, spełniających wymagania Polskich Norm.

3. Dopuszcza się bezpośrednie oparcie belek na podporach w przypadku:

1) belek drewnianych leżajowych pojedynczych i złożonych, opartych na drewnianych oczepach bądź za pomocą siodełek lub siodełek z zastrzałami,

2) belek lub płyt żelbetowych o rozpiętości nie większej niż 10 m – jeśli długość podparcia spełnia wymagania Polskiej Normy, a elementy podpierające są zabezpieczone przed skutkami nadmiernej koncentracji sił na krawędzi elementu podpierającego, z zastrzeżeniem ust. 4,

3) walcowanych dźwigarów stalowych o rozpiętości nie większej niż 18 m – jeśli oparte są na oczepach drewnianych w mostach objazdowych o niewielkim natężeniu ruchu i obciążeniu nie przekraczającym najmniejszego ciężaru pojazdu dopuszczonego do ruchu na drogach publicznych.

4. Wymagania określone w ust. 3 pkt 2 nie odnoszą się do belek prefabrykowanych o rozpiętościach większych niż 10 m – jeśli połączone są poprzez obetonowanie i powiązanie odpowiednim zbrojeniem w szczególności z poprzecznicami podporowymi, oczepami podpór lub elementami konstrukcji.

1) punktowo-przechylne,

2) liniowo-przechylne.

2. Elementy przekładkowe powinny:

1) gwarantować:

a) stateczność obiektu,

b) stabilne warunki podparcia,

c) przenoszenie sit pionowych oraz poziomych – w przypadku ograniczenia swobody przesuwu w określonym kierunku,

d) poziome przesunięcia punktów podparcia przęseł w zależności od przyjętego kierunku swobody przesuwu, wywołane zmianami temperatury, skurczu i pełzania betonu oraz sprężeniem i obciążeniami,

e) obroty przekrojów podporowych,

f) możliwość korygowania poziomu podparcia w przypadkach przewidywanych osiadań podłoża lub występowania wpływów eksploatacji górniczej,

2) być odporne w zależności od rodzaju zastosowanego materiału na:

a) wpływy atmosferyczne, a w szczególności niskie i wysokie temperatury, ozon, promieniowanie ultrafioletowe,

b) środki chemiczne używane do walki z gołoledzią oraz smary i benzyny,

c) przyspieszone starzenie materiałów,

3) być zabezpieczone przed:

a) korozją – w szczególności poprzez zapewnienie odpływu wód opadowych z ław podłożyskowych i umieszczenie powyżej najwyższych poziomów wód w przypadku mostów,

b) zmianą położenia elementu lub poszczególnych jego części składowych,

c) zanieczyszczeniem powierzchni ślizgowych i tocznych,

4) mieć zapewniony dostęp w celu przeglądów, konserwacji i wymiany.

3. W przęsłach wolnopodpartych o rozpiętości:

1) nie większej niż 6 m,

2) nie większej niż 10 m – pod warunkiem ograniczenia w osi podparcia w kierunku podłużnym długości styku do 60 mm,

3) nie większej niż 15 m –w tymczasowych obiektach mostowych z belek walcowanych opieranych na drewnianych oczepach, po spełnieniu wymagań pkt 2 odnośnie do długości styku,

dopuszcza się stosowanie płaskich łożysk stalowych jako elementów przekładkowych.

1) zakrzywionych lub ukośnych w planie,

2) prostokątnych o dużym rozstawie łożysk lub małej sztywności ustrojów nośnych na zginanie w kierunku poprzecznym,

3) o trudnych do określenia kierunkach przemieszczeń i obrotów ustrojów nośnych,

4) o zróżnicowanych lub niepewnych warunkach posadowienia podpór.

2. Podparcie liniowo-przechylne dopuszcza się w szczególności w obiektach mostowych:

1) płytowych o prostokątnym zarysie w planie bądź lekko zakrzywionych,

2) belkowych o dużej sztywności na zginanie w kierunku poprzecznym bądź niewielkim odstępie łożysk w kierunku poprzecznym,

3) wspartych na podporach podatnych na zginanie w kierunku poprzecznym,

4) skośnych płytowych szerokich, określonych w § 190 ust. 3 pkt 2.

2. Główne osie przemieszczeń, o których mowa w ust. 1, zależne od kształtu i wymiarów obiektu oraz rodzaju podpór, powinny przechodzić wzdłuż długości obiektu w szczególności:

1) przez środek szerokich przęseł prostokątnych, skośnych lub trapezowych,

2) pod jedną z krawędzi wąskiego obiektu lub skrajnym dźwigarem przęseł dwudźwigarowych,

3) po cięciwie łączącej wewnętrzne skrajne punkty podparcia obiektów zakrzywionych w planie,

4) przez rozwarte naroża skośnych płyt wąskich bądź o dużym skosie lub przez jedno z rozwartych naroży prostopadle do osi podparcia – w przypadku skośnych płyt szerokich.

3. Przez wymienione w ust. 2 skośne przęsło płytowe:

1) wąskie bądź o dużym skosie – rozumie się płytę, w której prosta prostopadła do osi podparcia wystawiona w rozwartym narożu nie przecina przeciwległej osi podparcia lub przecina ją w odległości nie większej niż 3 m od rozwartego naroża,

2) szerokie – rozumie się płytę, w której prosta prostopadła do osi podparcia, określona w pkt 1, przecina przeciwległą oś podparcia w odległości większej niż 3 m od rozwartego naroża.

4. Na głównych osiach przemieszczeń powinny być przewidziane, dostosowane do ich kierunków, łożyska stałe oraz łożyska jednokierunkowo-przesuwne, o liczebności zależnej od podatności podpór na siły poziome i liczby przęseł, z tym że miejsce umieszczenia łożysk stałych uwarunkowane jest możliwością zabezpieczenia przerw dylatacyjnych na końcach obiektu.

5. Łożyska przewidziane poza główną osią przemieszczeń powinny zapewnić:

1) identyczne warunki podparcia oraz swobodę przesuwów we wszystkich kierunkach, z wyjątkiem osi podparcia przechodzących przez łożyska stałe przęseł prostokątnych, skośnych i trapezowych, na których powinien być zapewniony tylko przesuw w kierunku zgodnym z kierunkiem osi podparcia, z zastrzeżeniem ust. 6 i 7,

2) w miarę możliwości obroty we wszystkich kierunkach, zależnie od zastosowanego podparcia.

6. Dopuszcza się przenoszenie sit poziomych działających w poprzek obiektu przez łożyska znajdujące się w sąsiedztwie głównej osi przemieszczeń – w przypadku dużej koncentracji poziomych sił na łożyskach przewidzianych na głównej osi przemieszczeń.

7. W obiektach ze sprężeniem poprzecznym łożyska znajdujące się poza główną osią przemieszczeń powinny zapewnić swobodę przemieszczeń w kierunkach zgodnych z kierunkiem sił sprężających.

8. Dopuszcza się:

1) wykorzystanie podatności podpór na siły poziome – do przenoszenia poziomych przemieszczeń punktów podparcia,

2) wykorzystanie luzów w elementach ograniczających przesunięcia łożysk w kierunku poprzecznym – do przenoszenia wydłużeń przęseł prostokątnych w tym kierunku, pod warunkiem że odległość między skrajnymi łożyskami na osi podparcia jest mniejsza niż 10 m i nie dotyczy to przęseł ze sprężeniem w kierunku poprzecznym,

3) stałe podparcie liniowo-przechylne dla szerokich skośnych przęseł płytowych – pod warunkiem że jego długość jest mniejsza niż 10 m, a przeciwległe mu podparcie liniowe zapewnia podłużne i poprzeczne przesunięcia płyty.

1) mogą być zastosowane do podparcia przęseł o długościach nie większych niż 12 m, a wyjątkowo nie większych niż 18 m, pod warunkiem zapewnienia współczynnika tarcia nie większego niż 0,1 między płytami łożyska, z zastrzeżeniem ust. 2,

2) powinny mieć co najmniej jedną z płyt o cylindrycznej powierzchni styku,

3) w miarę potrzeby mogą być wyposażone w elementy ograniczające przesuwy w określonych kierunkach i przenoszące siły poziome z przęsła na podpory.

2. Niedopuszczalne jest zastosowanie łożysk, o których mowa w ust. 1 pkt 1, do podparcia przęseł zawieszonych w ciągłych konstrukcjach przegubowych.

2. Wałki, o których mowa w ust. 1, powinny:

1) mieć w obszarze przekazywania nacisku:

a) gładką walcową powierzchnię bez rowków lub innych osłabień przekroju,

b) długość nie mniejszą niż średnica wałka,

2) być zaopatrzone w urządzenia zapewniające właściwy kierunek toczenia się, z tym że rowki dla prowadnic lub lin prowadzących powinny być przewidziane poza obszarem przekazywania nacisków, z zastrzeżeniem ust. 3.

3. Dopuszcza się zastosowanie wątków z rowkami dla prowadnic w obszarze przekazywania nacisków w łożyskach o obciążeniach nie większych niż 1000 kN, pod warunkiem że poszczególne odcinki wałka spełniają wymagania określone w ust. 2 pkt 1 lit. b).

2. Beton przegubów betonowych powinien:

1) być poddany stałym naprężeniom dociskającym, wynoszącym nie mniej niż 25% i nie więcej niż 150% wytrzymałości gwarantowanej betonu przy uwzględnieniu pracy przegubu w dwu wzajemnie prostopadłych kierunkach,

2) przenosić siły poprzeczne nie większe niż 25% sił pionowych, występujących jednocześnie z siłami poziomymi (wypadkową sił z obu kierunków).

3. Beton przegubów żelbetowych, przy uwzględnieniu pracy w dwu wzajemnie prostopadłych kierunkach:

1) powinien brać udział w przenoszeniu naprężeń normalnych łącznie ze zbrojeniem przegubu,

2) nie powinien mieć naprężeń, analizowanych według metody naprężeń liniowych w l fazie i określonych w Polskiej Normie:

a) rozciągających – większych niż obliczeniowe, zapewniające 95% pewności niepojawienia się zarysowania,

b) ściskających – większych od wytrzymałości obliczeniowej na ściskanie,

c) ścinających – większych od wytrzymałości obliczeniowej na ścinanie, przy jednoczesnym wymaganiu, aby wypadkowa sił poziomych nie była większa niż 25% najmniejszej pionowej siły ściskającej, występującej w przegubie łącznie z wypadkową sił poziomych.

1) być wzmocnione stalowymi wkładkami, z zachowaniem wymagań Polskiej Normy,

2) zapewniać poziome przemieszczenia i obroty elementów podpieranych, przy dopuszczalnym kącie odkształcenia postaciowego tg φ = 0,7 dobranych grubości warstw elastomeru, z zastrzeżeniem § 196 ust. 2,

3) mieć powierzchnię gwarantującą przy obciążeniu osiowym naprężenia dociskowe:

a) dla powierzchni łożysk nie większych niż 1200 cm² – nie mniejsze niż 3 MPa,

b) dla powierzchni łożysk większych niż 1200 cm² – nie mniejsze niż 5 MPa.

2. Przy naciskach mniejszych, niż określono w ust. 1 pkt 3, łożyska powinny być wyposażone w elementy kotwiące, przy czym pod łożyskami nie dopuszcza się naprężeń rozciągających od obciążeń przekazanych przez łożysko na podporę.

1) krótszym wymiarem w miarę możliwości równolegle do płaszczyzny największych obrotów przekrojów podporowych,

2) w jednym rzędzie na podporze, poprzecznie do głównej osi przemieszczeń, z możliwością skupienia kilku obok siebie, pod warunkiem że wykazują identyczne właściwości, z zastrzeżeniem ust. 2,

3) w płaszczyźnie poziomej, z zastosowaniem ewentualnych podlewek lub podkładek wyrównawczych, – w przypadku podparcia pochyłych płaszczyzn, przy czym części odkształcalne łożysk nie mogą być obetonowane.

2. Dopuszcza się umieszczenie na jednej podporze dwóch łożysk usytuowanych w jednej linii wzdłuż długości obiektu, jeśli odległość między nimi jest nie mniejsza niż 2 m.

2. W przypadku gdy odkształcalność łożysk nie spełnia wymagań, o których mowa w § 194 ust. 1 pkt 2, łożyska powinny być zaopatrzone w urządzenia ślizgowe, zapewniające przemieszczenia w określonych kierunkach, regulowanych odpowiednimi prowadnicami.

1) być zastosowane do przenoszenia nacisków nie mniejszych niż 2000 kN,

2) przekazywać obciążenia pionowe całą powierzchnią, z jednoczesnym zagwarantowaniem wielokierunkowych obrotów konstrukcji w punktach podparcia,

3) być wyposażone w oddzielne powierzchnie do przenoszenia przemieszczeń liniowych i kątowych,

4) przekazywać siły poziome z pominięciem powierzchni przenoszących naciski pionowe,

5) zapewnić małe opory tarcia przy przemieszczeniach liniowych i kątowych poprzez zastosowanie w szczególności odpowiednio:

a) wkładek z politetrafluoroetylenu (PTFE) o współczynniku tarcia nie większym niż 0,03 – przy naprężeniach dociskających nie mniejszych niż 30 MPa,

b) blach ślizgowych z wysokostopowych stali austenitycznych o chropowatości powierzchni spełniającej wymagania Polskich Norm,

c) chromowanych zakrzywionych powierzchni ślizgowych o chropowatości powierzchni spełniającej wymagania Polskich Norm.

2. Łożyska, o których mowa w ust. 1, nie powinny przenosić:

1) obrotów większych niż 0,01 rad,

2) sił poziomych większych niż 10% wielkości nacisków pionowych.

2. Urządzenia ograniczające przesuw, o których mowa w ust. 1, powinny być tak skonstruowane, aby nie ograniczały obrotów łożyska i nie powodowały jego zaklinowania.

1) mieć część garnkową łożyska z poduszką elastomerową:

a) w łożyskach przesuwnych – w dolnej lub górnej ich części,

b) w łożyskach stałych – w górnej ich części,

2) być wyposażone w:

a) element dociskający poduszkę elastomerową na jej styku z przykrywą garnka i zabezpieczający ją przed wyciśnięciem, z zastrzeżeniem ust. 3,

b) dodatkowe płyty ślizgowe na pokrywie garnka, z odpowiednimi prowadnicami w przypadku ukierunkowania przesuwu, z zastrzeżeniem ust. 2,

c) uszczelnienia zapobiegające przenikaniu wilgoci do garnka.

2. Prowadnice płyt ślizgowych, o których mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b), powinny przenieść na pokrywę garnka siły poziome działające na łożysko; siły te powinny być przekazane na ścianki garnka poprzez bezpośredni docisk, bez oddziaływania na poduszkę elastomerową.

3. Osadzenie pokrywy w garnku nie powinno ograniczać obrotów łożyska i nie powinno powodować jego zaklinowania.

1) powłok metalizacyjnych lub powłok specjalnie utwardzonych na powierzchniach kontaktowych łożysk,

2) materiałów nierdzewnych przewidzianych na powierzchnie kontaktowe,

3) zabezpieczeń antykorozyjnych identycznych, jakie przewidziano dla konstrukcji stalowej przylegającej do łożyska,

4) smarów o właściwościach antykorozyjnych na powierzchniach kontaktowych.

1) elementy zabezpieczające powierzchnie ślizgowe i toczne przed zanieczyszczeniem,

2) wskaźniki przesuwu łożyska – przy przemieszczeniach poszczególnych części łożysk większych niż 20 mm,

3) elementy stabilizujące wzajemne położenie części łożyska w czasie transportu i montażu,

4) uchwyty – usuwane po zmontowaniu łożyska.

2. Dopuszcza się zastosowanie sprężenia w łożyskach betonowych i żelbetowych w przypadku działania małych sił ściskających lub występowania naprężeń rozciągających w betonie przegubu nie spełniających wymagań określonych w § 193 ust. 3 pkt 2 lit. a).

2. Grubsze warstwy wyrównawcze, niż określono w ust. 1, powinny być przewidziane z betonu odpowiednio zbrojonego.

1) w środkowej części obiektu w ustrojach ciągłych – gdy zachodzi potrzeba ograniczenia rozwarcia przerw dylatacyjnych,

2) na podporach o niezbędnej sztywności – w celu zapewnienia stabilnych punktów podparcia,

3) na podporach usytuowanych pod niżej umieszczonym końcem przęsła – w obiektach o dużym pochyleniu podłużnym.

2. Swoboda obrotów i przesunięć, o której mowa w ust. 1, powinna być dostosowana do konstrukcji obiektu i charakteru eksploatacji górniczej:

1) dla obiektu krzyżującego się z przeszkodą pod kątem prostym i w przypadku długiego frontu eksploatacji górniczej prostopadłego do osi podłużnej obiektu – powinny być zapewnione przesunięcia podłużne przęsła względem jednej z podpór,

2) dla obiektu w skosie lub w przypadku gdy linia frontu eksploatacji górniczej przebiega skośnie w stosunku do osi lub linii podpór – powinny być zapewnione obroty przęsła w płaszczyźnie poziomej, z zastrzeżeniem ust. 3, oraz swoboda przesunięć na obu podporach poprzez zastosowanie:

a) jednego łożyska nieprzesuwnego uzupełnionego łożyskiem przesuwnym działającym w kierunku zgodnym z główną osią przemieszczeń obiektu,

b) łożysk przesuwnych we wszystkich kierunkach lub w dwu wzajemnie prostopadłych – dla łożysk poza główną osią przemieszczeń.

3. Łożyska, o których mowa w ust. 2 pkt 2, powinny zapewnić możliwość obrotu przęsła względem ich dolnych płyt.

4. Dopuszcza się oparcie przęsła dwudźwigarowego na czterech łożyskach przesuwnych we wszystkich kierunkach, pod warunkiem zastosowania dodatkowego łożyska spełniającego funkcję czopa skrętu i przenoszącego siłę hamowania.

5. Wymiary płyt łożysk powinny być odpowiednio zwiększone o przewidywane przemieszczenia przęseł wywołane eksploatacją górniczą.

6. Dopuszcza się przy zastosowaniu łożysk elastomerowych stopniowe podnoszenie przęsła w miarę przesuwania się linii frontu eksploatacji górniczej – w celu likwidacji przemieszczeń łożysk i dostosowania ich do przemieszczeń przęsła.

1) urządzeń dylatacyjnych – zamocowanych w konstrukcji obiektu mostowego,

2) bitumicznych przykryć dylatacyjnych – kształtowanych w nawierzchni jezdni, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Nie wymagają zabezpieczeń, o których mowa w ust. 1, przerwy dylatacyjne wykonane jako szczeliny w nawierzchni jezdni i jej podbudowie na końcach obiektu mostowego, jeśli występują tylko obroty przekrojów podporowych przęsła lub przesunięcia są nie większe niż 5 mm, pod warunkiem wypełnienia tych szczelin elastyczną masą zalewową z zachowaniem wymagań Polskiej Normy.

3. Przez przesunięcia, o których mowa w ust. 2, rozumie się długości poziomych odcinków, wzdłuż których przemieszczają się leżące naprzeciw siebie punkty szczeliny nawierzchni lub przerwy dylatacyjnej.

4. Zabezpieczenie przerw dylatacyjnych powinno zapewnić:

1) szczelność połączenia,

2) równość nawierzchni,

3) swobodę odkształceń ustroju nośnego obiektu,

4) zbliżone warunki ruchu dla kół pojazdów w obrębie nawierzchni i dylatacji,

5) swobodę poziomych przemieszczeń zdylatowanych krawężników i odpowiednią osłonę szczelin w obrębie chodników.

5. Zabezpieczenie przerw dylatacyjnych powinno być nieprzerwane na całej szerokości pomostu w obrębie jezdni, pasów awaryjnych, opasek, utwardzonych poboczy i chodników.

6. Na torach tramwajowych przewidzianych na pomoście obiektu mostowego, gdy przesunięcia przerwy dylatacyjnej są większe niż 20 mm, powinny być zastosowane przyrządy wyrównawcze.

1) występuje nawierzchnia bitumiczna lub betonowa o grubości nie mniejszej niż 6 cm i nie większej niż 15 cm,

2) przesunięcia przerwy dylatacyjnej są nie większe niż 25 mm,

3) istnieje możliwość ukształtowania nawierzchni jezdni na całej szerokości pomostu,

4) istnieje stabilne podparcie dla nawierzchni jezdni z obu stron szczeliny dylatacyjnej.

2. Przykrycie dylatacyjne powinno:

1) być przewidziane w korycie wyciętym w nawierzchni jezdni i chodników,

2) mieć szerokość mierzoną w kierunku przesunięcia zdylatowanej krawędzi przęsła – nie mniejszą niż 0,45 m i nie większą niż 0,8 m,

3) mieć strukturę wielowarstwową – o grubości warstw nie większej niż 3 cm,

4) zabezpieczyć szczelinę przed przenikaniem masy zalewowej,

5) umożliwić przemieszczanie się masy zalewowej po elemencie zabezpieczającym szczelinę.

2. Urządzenia dylatacyjne, o których mowa w ust. 1, powinny:

1) przebiegać w sposób ciągły na całej szerokości pomostu, w szczególności na wysokości:

a) wierzchniej warstwy nawierzchni w obrębie jezdni oraz pod chodnikami,

b) wierzchnich warstw nawierzchni jezdni i chodników, z załamaniem linii urządzenia dylatacyjnego między jezdnią a chodnikiem w obrębie krawężników, z zastrzeżeniem ust. 3,

2) być zamocowane za pomocą śrub lub kotwi we wnękach wyciętych w nawierzchni lub uformowanych w konstrukcji obiektu, zapewniających przenoszenie sił od dynamicznych oddziaływań kół pojazdów,

3) mieć odpowiednio ukształtowane krawężniki stanowiące integralną część urządzenia.

3. Kąt załamania urządzenia, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 lit. b), powinien zapewnić swobodę odkształceń elementów uszczelniających i nie powodować ich uszkodzenia.

1) elastycznych materiałów z tworzyw sztucznych w postaci:

a) profilowanych taśm – zamocowanych wewnątrz dylatowanych elementów konstrukcji lub przy ich powierzchniach od strony materiału zasypowego,

b) profilowanych wkładek – zamocowanych w szczelinach dylatowanych elementów konstrukcji, z tym że wkładki na zewnętrznych płaszczyznach powinny osłonić szczelinę,

c) taśm – przyklejonych na zdylatowanych elementach konstrukcji od strony materiału zasypowego,

2) materiałów uszczelniających styki śrubowych złączy elementów konstrukcji.

2. Materiały używane do zabezpieczeń, o których mowa w ust. 1, powinny:

1) zapewniać szczelność połączeń,

2) zapewniać zdolność do przenoszenia odkształceń łączonych elementów konstrukcji w przedziale temperatur (–30÷60)°C,

3) być odporne, w zależności od zastosowania, na działanie wód gruntowych bądź wód płynących,

4) umożliwiać wykonanie szczelnych połączeń poszczególnych odcinków materiału,

5) być niewrażliwe na kontakt z materiałem zabezpieczanych elementów konstrukcji oraz z materiałem zasypowym.

3. Elementy, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a) i c), zainstalowane na zewnętrznych powierzchniach elementów konstrukcji powinny być zabezpieczone przed mechanicznym uszkodzeniem w trakcie budowy.

2. Zabezpieczenie, o którym mowa w ust. 1, powinno być zapewnione w szczególności poprzez:

1) zastosowanie szczelnych, trwałych, gładkich i jednolitych izolacji wodoszczelnych, zwanych dalej „izolacjami", na całej szerokości pomostu, który nie powinien mieć odcinków o pochyleniu większym niż 45°, z zastrzeżeniem ust. 3,

2) zastosowanie pochyleń nie mniejszych niż pochylenia nawierzchni określone w § 99–103,

3) zastosowanie drenaży ułatwiających spływ wody – w przypadku braku odpowiednich pochyleń na izolowanych płaszczyznach lub w przypadku dużych odstępów między wpustami,

4) uszczelnienie styków technologicznych nawierzchni oraz styków nawierzchni w szczególności z krawężnikami, wpustami odwadniającymi, urządzeniami dylatacyjnymi, studzienkami kontrolnymi.

3. Dopuszcza się w obiektach odbudowywanych, rozbudowywanych i przebudowywanych, w których konstrukcja chodnika uformowana jest wzdłuż krawężnika jako podwyższenie płyty pomostu, zastosowanie izolacji tylko w obrębie jezdni, pod warunkiem:

1) wprowadzenia izolacji pod krawężnik i w specjalnie przygotowane wgłębienie w pionowej ściance podwyższenia płyty pomostu za krawężnikiem,

2) wykonania izolacji na chodniku – z odpowiednim przykryciem lub zabezpieczeniem szczeliny między podwyższeniem płyty a krawężnikiem.

2. Izolacje, o których mowa w ust. 1, powinny:

1) być nieprzepuszczalne dla wody, pary wodnej i gazów oraz odporne na działanie substancji chemicznych związanych z eksploatacją i utrzymaniem dróg,

2) mieć grubość nie mniejszą niż 5 mm przy arkuszowych oraz nie mniejszą niż 2 mm przy powłokowych,

3) mieć gładką powierzchnię ułatwiającą spływ wody,

4) zawierać całkowicie wtopioną w lepiszcze izolacji osnowę wzmacniającą – jeśli wzmocnienie jest przewidziane,

5) składać się z materiałów o zbliżonych współczynnikach rozszerzalności cieplnej i być dostosowane do materiału pomostu,

6) przenosić różnice temperatur nawierzchni i pomostu,

7) być elastyczne w przedziale temperatur (–30÷60)°C i nie ulegać deformacjom,

8) mieć dobrą przyczepność do podłoża oraz gwarantować dobre połączenie z warstwą ochronną lub z nawierzchnią,

9) zapewniać stabilność nawierzchni i przenoszenie obciążeń z nawierzchni na pomost,

10) być odporne w trakcie układania warstw ochronnych lub warstw wiążących nawierzchni na uszkodzenia mechaniczne i temperaturę:

a) mieszanek bitumicznych zagęszczanych mechanicznie (watowanych) – nie mniejszą niż 160°C,

b) asfaltów lanych, gdy materiały izolacyjne nie mają specjalnych zabezpieczeń przewidzianych przez producentów – nie mniejszą niż 200°C, z zastrzeżeniem § 220.

2. Za podłoże równe uznaje się powierzchnię pomostu o stałym pochyleniu, która na dowolnie wybranych odcinkach o długości 4 m nie wykazuje zagłębień:

1) gdy pochylenie pomostu jest większe niż 1,5% – większych niż 10 mm,

2) gdy pochylenie jest nie większe niż 1,5% – większych niż 5 mm.

3. Za podłoże gładkie uznaje się powierzchnię pomostu nie wykazującą lokalnych nierówności:

1) w przypadku wybrzuszeń – większych niż 3 mm,

2) w przypadku zagłębień – większych niż 2 mm,

przy czym nierówności te nie mogą wykazywać ostrych krawędzi.

4. Za podłoże nieodkształcalne uznaje się podłoże wykazujące właściwości ciała stałego w stanie sprężystym w zakresie temperatur (–30÷200)°C.

5. Za podłoże betonowe suche uznaje się podłoże, w którym wilgotność betonu nie przekracza 4%.

1) nawierzchni bitumicznych – układanych na pokładzie z bali,

2) powłok arkuszowych – w celu oddzielenia poszczególnych pokładów dwuwarstwowej nawierzchni drewnianej,

3) materiałów nieprzepuszczalnych – w celu oddzielenia warstwy tłucznia od dyliny pomostu.

1) należyte oczyszczenie górnej powierzchni płyty pomostu z rdzy, zendry i wszelkich zanieczyszczeń do stopnia czystości Sa3 – określonego Polską Normą,

2) wykonanie powłoki ochronnej zabezpieczającej przed korozją,

3) wykonanie warstwy sczepnej między powłoką ochronną a uszczelniającą pomost.

2. Powłoki i warstwy, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, powinny być jednolite pod względem właściwości fizykochemicznych i mechanicznych.

3. Dopuszcza się zastąpienie powłoki i warstwy, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, powłoką ochronną stanowiącą jednocześnie warstwę ochronną i sczepną między płytą pomostu a nawierzchnią.

4. Wytrzymałość na odrywanie powłoki i warstw, o których mowa w ust. 1 i 3, powinna odpowiadać wartościom podanym w tabeli:

1) przygotowanie podłoża równego, uszorstnionego, o wysokiej wytrzymałości,

2) wykonanie warstwy gruntującej zaporowej w betonie, zamykającej pory i odcinającej dostęp pary wodnej z betonu.

2. Podłoże pod izolację, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, powinno mieć wytrzymałość taką, jak podłoże w przypadku ochrony powierzchniowej, o którym mowa w § 170 pkt 1 i 2.

3. Wytrzymałość na oderwanie izolacji od podłoża spełniającego wymagania, o których mowa w ust. 1 i 2, powinna być w przypadku izolacji:

1) powłokowych natryskiwanych – nie mniejsza niż 1,0 MPa,

2) arkuszowych, określona w temperaturze otoczenia:

a) 22°C – nie mniejsza niż 0,4 MPa,

b) 8°C – nie mniejsza niż 0,7 MPa.

2. Warstwa ochronna, o której mowa w ust. 1, powinna być dostosowana do rodzaju nawierzchni i sposobu jej układania. Powinno się dążyć do zastosowania na izolacjach jednowarstwowych warstw ochronnych z asfaltu lanego modyfikowanego.

3. Warstwy ochronne, o których mowa w ust. 1, powinny:

1) być odporne na działanie substancji chemicznych związanych z eksploatacją i utrzymaniem dróg,

2) składać się z elementów o zbliżonych współczynnikach rozszerzalności cieplnej do współczynników rozszerzalności cieplnej izolacji i nawierzchni,

3) gwarantować dobre połączenie z izolacją i nawierzchnią oraz mieć wytrzymałość na odrywanie od izolacji nie mniejszą niż przewidziano dla warstw izolacyjnych od podłoża,

4) być odporne na wysokie temperatury i uszkodzenia mechaniczne przy układaniu warstw nawierzchni,

5) spełniać łącznie z izolacją wymagania określone w § 214 ust. 2 pkt 7 i 9.

4. Warstwa ochronna, spełniająca cechy, o których mowa w ust. 3, może jednocześnie stanowić dolną warstwę nawierzchni.

1) samoprzylepne taśmy z mieszanek asfaltowokauczukowych lub podobnego typu, topliwe pod wpływem temperatury układanych warstw nawierzchni,

2) masy zalewowe wprowadzone w szczeliny wykonane przez wycięcie odpowiednimi maszynami.

1) koryta uformowane lub wycięte w warstwie ochronnej izolacji lub w warstwie wiążącej nawierzchni, o szerokości nie mniejszej niż 15 cm i wysokości nie mniejszej niż 4 cm – wypełnione warstwą filtracyjną przewidzianą z grysu jedno-frakcjowego (8÷16) mm ze skat magmowych, otoczonego kompozycją z żywicy spełniającą wymagania określone w ust. 3,

2) paski o szerokości nie mniejszej niż 3 cm z podwójnie złożonej geowłókniny filtracyjnej, ułożone na warstwie izolacji i obłożone warstwą filtracyjną przewidzianą z grysu bazaltowego jednofrakcjowego (4÷6) mm otoczonego kompozycją z żywicy spełniającą wymagania określone w ust. 3 – szerokość warstwy filtracyjnej nie mniejsza niż 7 cm, a grubość nie mniejsza niż 15 mm.

2. Drenaże, o których mowa w ust. 1, powinny być:

1) umieszczone:

a) wzdłuż osi jezdni w osiach odwodnienia, o których mowa w § 136 ust. 2–4,

b) przed zabezpieczeniami przerw dylatacyjnych,

c) w miejscach przewidywanych zastoisk wody spływającej po izolacji,

2) wyposażone w sączki odwadniające osadzone w płycie pomostu i rozmieszczone w odstępie (3÷5) m.

3. Ilość kompozycji żywicy w warstwie filtracyjnej powinna zapewnić tylko całkowite otoczenie ziaren kruszywa bez wypełnienia pustek między ziarnami.

4. Warstwy filtracyjne, o których mowa w ust. 1 i w § 222, oraz warstwa, o której mowa w § 232 ust. 1 pkt 2, powinny być zabezpieczone przed zamuleniem w przypadku przewidzianego kontaktu z betonem cementowym. Zabezpieczenie może być wykonane w szczególności za pomocą:

1) geowłókniny filtracyjnej,

2) zaprawy cementowopiaskowej,

3) odpowiedniej konsystencji betonu – co najmniej twardoplastycznej.

2. Nawierzchnia na obiekcie powinna zapewnić takie same warunki ruchu, jak na dojazdach do obiektu.

1) rozkładać obciążenia na pomost,

2) tłumić efekty dynamiczne obciążeń ruchomych,

3) mieć dobrą przyczepność do podłoża, przejmować odkształcenia płyty pomostu wywołane zmianami temperatury w przedziale (–30÷70)°C oraz działaniem obciążeń i mieć wytrzymałość na odrywanie nie mniejszą niż wytrzymałość warstw izolacji na odrywanie określona w rozporządzeniu,

4) być równa, szorstka,

5) być odporna na ścieranie, wpływy reologiczne i powstawanie kolein,

6) być niewrażliwa na niskie i wysokie temperatury.

2. Nawierzchnia w obrębie pasów awaryjnych, opasek i utwardzonych poboczy powinna być identyczna jak w pasie jezdni.

2. Torowisko tramwajowe obiektu inżynierskiego powinno być ograniczone krawężnikami, jeśli stanowi ono wydzieloną część jezdni i po każdej jego stronie znajdują się co najmniej dwa pasy ruchu.

1) nieodkształcalnych w przedziale temperatur – (–30÷200)°C,

2) o wytrzymałości na ściskanie – nie mniejszej niż 40 MPa,

3) odpornych na ścieranie – o ścieralności na tarczy Boehmego nie większej niż 2,5 mm,

4) odpornych na działanie mrozu, o nasiąkliwości i przepuszczalności – według kryteriów jak dla betonu, określonych w § 163 ust. 3.

Dopuszcza się zastosowanie krawężników wykonanych z wyrobów stalowych, pod warunkiem że nie stanowią one elementów nośnych konstrukcji.

2. Krawężnik może być przewidziany jako obrzeże żelbetowych płyt chodnika, przy czym beton tych płyt lub beton części krawężnikowej powinien spełniać wymagania określone w ust. 1 i być zabezpieczony przed skutkami działania chlorków.

1) jeśli między jezdnią a chodnikiem dla pieszych lub obsługi bądź ścieżką rowerową:

a) nie ma bariery – nie mniej niż 0,14 m i nie więcej niż 0,18 m,

b) jest bariera – nie mniej niż 0,08 m i nie więcej niż 0,14 m,

2) jeśli umieszczony jest przy barierze zamocowanej na skraju obiektu – nie mniej niż 0,14 m i nie więcej niż 0,18 m.

2. Górna krawędź krawężników powinna być dostosowana do pochylenia niwelety jezdni.

3. Krawężnik powinien mieć ścięcie od strony jezdni, powyżej poziomu nawierzchni, o pochyleniu nie większym niż 2,5 : 1 i nie mniejszym niż 4 : 1.

1) zaprawie niskoskurczowej o spoiwie cementowym, z zastrzeżeniem ust. 2,

2) warstwie wykonanej z grysu jednofrakcjowego (4÷6) mm ze skał magmowych, otoczonego kompozycją z żywicy spełniającą wymagania określone w § 223 ust. 3,

wykonanych na warstwie izolacji dodatkowo wzmocnionej w paśmie krawężnika, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Osadzenie krawężników na zaprawie, o której mowa w ust. 1 pkt 1, wymaga wykonania drenażu za krawężnikami od strony chodnika i odprowadzenia z niego wody za pomocą sączków lub przepuszczenia jej przez otwory uformowane w zaprawie pod krawężnikami – w celu odprowadzenia do wpustów lub sączków drenażu podłużnego, o którym mowa w § 223 ust. 2 pkt 1 lit. a).

3. Wzmocnienie izolacji, o którym mowa w ust. 1, mogą stanowić w szczególności przyklejone taśmy ze stali nierdzewnej lub dodatkowe warstwy izolacji.

1) zapewnić trwałe przenoszenie pionowych i poziomych oddziaływań kół tramwaju poprzez szynę na konstrukcję pomostu, z możliwie największym wytłumieniem wpływów dynamicznych,

2) umożliwić wykonanie izolacji na całej szerokości pomostu i odprowadzenie z niej wód opadowych,

3) zapewnić możliwość rektyfikacji położenia szyn w planie i profilu.

1) do podkładów umieszczonych na warstwie tłucznia w specjalnie uformowanym korycie – w przypadku torowiska przęseł o długościach nie większych niż 30 m,

2) bezpośrednio do konstrukcji płyty pomostu za pomocą kotwi śrubowych i podkładek sprężystych tłumiących drgania, z zastrzeżeniem ust. 2,

3) do podkładów umieszczonych na elementach pomostu stalowego.

2. Szyny przymocowane bezpośrednio do konstrukcji pomostu betonowego powinny być umieszczone w specjalnych wnękach stalowych lub przymocowane do specjalnych blach osadzonych w konstrukcji pomostu.

1) szyny bezstykowe,

2) podkładki lub masy podlewowe pod szyny, tłumiące hałas i drgania,

3) podsypka wypełniająca torowisko.

2. Dopuszcza się umieszczenie wpustów w obrębie pasów awaryjnych, utwardzonych poboczy lub opasek.

1) nie większym niż 0,3% – (5÷8) m,

2) większym niż 0,3%, lecz nie większym niż 0,5% – (8÷10) m,

3) większym niż 0,5%, lecz nie większym niż 1% – (10÷15) m,

4) większym niż 1%, lecz nie większym niż 2% – (15÷20) m,

5) większym niż 2% – nie więcej niż 25 m.

2. Droga spływu wody opadowej do wpustu nie powinna być dłuższa niż 30 m.

2. Dolny element wpustu powinien być osadzony w pomoście:

1) betonowym – przed jego betonowaniem,

2) stalowym – w specjalnie uformowanych wnękach dostosowanych do kształtu dolnej części wpustu i odpowiednio przymocowany.

3. Wpusty powinny być wyposażone w:

1) kołnierz wokół dolnej części wpustu, o szerokości nie mniejszej niż 80 mm – do przymocowania izolacji wodoszczelnej,

2) osadnik na zanieczyszczenia, z zastrzeżeniem ust. 4,

3) otwory na obwodzie górnej części wpustu – do umożliwienia spływu wody z izolacji wodoszczelnej,

4) kratki ściekowe o przekroju przepływu nie mniejszym niż 500 cm², o prętach kratki umieszczonych prostopadle do osi podłużnej obiektu i o prześwicie kratek na powierzchniach przeznaczonych do ruchu:

a) pieszych – nie większym niż 20 mm,

b) pojazdów – nie większym niż 36 mm,

zabezpieczone przed wyjmowaniem przez osoby postronne, z zastrzeżeniem ust. 5,

5) element dociskający izolację do kołnierza dolnej części wpustu,

6) rurę odpływową o średnicy wewnętrznej nie mniejszej niż 150 mm.

4. Dopuszcza się rezygnację z osadników, jeśli woda z wpustów nie jest ujęta do przewodów odprowadzających.

5. W przypadku wpustów z kratkami o przekroju przepływu nie spełniającym wymagań określonych w ust. 3 pkt 4, dopuszcza się ich zastosowanie pod warunkiem umieszczania obok siebie dwóch wpustów, rozmieszczonych w odległościach gwarantujących ich prawidłowe osadzenie w płycie pomostu.

6. Wokół otworów, o których mowa w ust. 3 pkt 3, powinna być wykonana warstwa filtracyjna, o której mowa w § 222.

2. Przewody, o których mowa w ust. 1, powinny być:

1) otulone betonem o grubości nie mniejszej niż 8 cm i nie mniejszej niż 5 cm na odcinkach kielichów rur – w przypadku wbudowania w płytę pomostu,

2) osłonięte rurami o większych średnicach osadzonych w dźwigarach z betonu wykonanego na budowie – w przypadku przenikania przez dźwigary.

3. Przewody, o których mowa w ust. 1, powinny być wprowadzone do przewodów zbiorczych od góry, za pomocą odgałęzień (trójników) odchylonych pod kątem nie większym niż 60°, mierzonym od osi przewodu zbiorczego.

2. Dopuszcza się średnicę rur 150 mm w przypadku podłączenia do przewodu zbiorczego nie więcej niż trzech wpustów i gdy jego długość jest nie większa niż 40 m.

3. W przypadku przewidzianego dużego napływu wód opadowych lub podłączenia wpustów na odcinku obiektu o długości większej niż 150 m, średnice rur powinny być odpowiednio zwiększone.

1) mieć pochylenie nie mniejsze niż 2%, z zastrzeżeniem ust. 3,

2) przenikać przez dźwigary poprzeczne w specjalnie ukształtowanych otworach,

3) być wyposażone w czyszczaki po każdym podłączeniu przewodu odprowadzającego wodę z wpustów oraz na każdej zmianie kierunku przewodu i w najniższym jego punkcie,

4) mieć elastyczne połączenie w miejscach przerw dylatacyjnych konstrukcji obiektu lub w miejscach odprowadzenia wody do rur spustowych, z zastrzeżeniem ust. 2.

2. Zamiast elastycznych połączeń, o których mowa w ust. 1 pkt 4, dopuszcza się zastosowanie koryt zbiorczych zapewniających zbieranie wody na odcinkach przemieszczania się konstrukcji obiektu lub wylotu rury. Koryta zbiorcze powinny być zastosowane również w przypadku rur spustowych dłuższych niż 20 m – w celu umożliwienia ich odpowietrzenia.

3. W przypadku trudności z uzyskaniem pochylenia, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, dopuszcza się pochylenie nie mniejsze niż 1%, pod warunkiem odpowiedniego zwiększenia średnicy rur w stosunku do wielkości określonych w § 245.

4. W przypadku prowadzenia przewodów zbiorczych w zamkniętych przekrojach konstrukcji obiektu, powinno być zapewnione odprowadzenie wody z tych przekrojów na wypadek awarii.

2. Rury spustowe nie powinny być wbetonowane w filary lub przyczółki.

3. Rury spustowe powinny być wprowadzone do studzienek rewizyjnych lub wyposażone w czyszczaki umieszczone w dolnej ich części – w przypadku odprowadzenia wody do przewodów kanalizacyjnych.

2. Rury i wpusty, o których mowa w ust. 1, powinny być zabezpieczone antykorozyjnie.

2. Zabezpieczenie, o którym mowa w ust. 1, powinno znajdować się na całej długości obiektu, nawet jeśli okoliczności je wymuszające występują na krótszym odcinku. Nie powinno ono być umieszczone poza zewnętrznymi krawędziami obiektu.

3. Zabezpieczenia, o których mowa w ust. 1, mogą być wykonane w szczególności jako:

1) balustrady,

2) bariery uzupełnione poręczą oraz dodatkowymi elementami poziomymi,

3) ekrany przeciwhałasowe uzupełnione poręczą.

1) przy chodnikach dla pieszych i obsługi – nie mniej niż 1,1 m,

2) przy ścieżkach rowerowych znajdujących się przy balustradzie – nie mniej niż 1,2 m,

3) przy chodnikach dla pieszych nad liniami kolejowymi – nie mniej niż 1,3 m.

1) pieszych i rowerów – nie mniej niż 8 cm,

2) obsługi i pieszych przy barierze wyposażonej w poręcz – 3,5 cm.

2. Poręcz na schodach lub pochylniach znajdujących się przy ścianie przyczółka oraz na ekranach przeciwhałasowych powinna być przymocowana do ściany w odległości nie mniejszej niż 5 cm. Szerokość poręczy powinna wynosić przy zabezpieczeniu ruchu:

1) pieszych – nie mniej niż 6 cm,

2) obsługi – 3,5 cm.

2. Dopuszcza się zastosowanie balustrady pełnościennej, pod warunkiem uzupełnienia jej poręczą, spełniającą wymagania określone w § 253 ust. 1.

3. Elementy poziome balustrady powinny przebiegać w sposób ciągły na całej długości oprócz przerw dylatacyjnych obiektu, z zastrzeżeniem ust. 4.

4. Przerwy, o których mowa w ust. 3, powinny być zabezpieczone przed wzajemnymi przemieszczeniami segmentów balustrady z jej płaszczyzny.

5. W obiektach usytuowanych w odległości nie większej niż 1000 m w szczególności od szkół, przedszkoli i terenów rekreacyjno-sportowych, na których przewidziany jest ruch pieszych, balustrady powinny być zabezpieczone przed wspinaniem się na nie oraz przed zsuwaniem się po poręczy.

6. Na schodach lub pochylniach, których szerokość jest większa niż 4 m, powinna być przewidziana w połowie ich szerokości dodatkowa balustrada składająca się tylko z poręczy i słupków.

7. Poręcze przy schodach i pochylniach powinny być przedłużone o 0,3 m poza oba końce biegu i mieć zaokrąglenia. Zaokrągleniami powinny być zakończone poręcze na obiektach.

8. Balustrady zabezpieczające ruch pieszych lub rowerów powinny zawierać prześwity elementów wypełnienia:

1) pionowych – nie większe niż 0,14 m,

2) poziomych rozmieszczonych do wysokości 0,7 m – nie większe niż 0,15 m,

3) poziomego, łączącego elementy pionowe wypełnienia – nie większe niż 0,12 m od płaszczyzny chodnika.

9. W balustradzie zabezpieczającej ruch obsługi dopuszcza się zastosowanie oprócz poręczy tylko dwóch równoległych do niej elementów, z których jeden powinien być umieszczony w połowie jej wysokości, a drugi – na wysokości nie większej niż 0,15 m od płaszczyzny chodnika lub schodów.

2. Rozstaw słupków, które przewidziane są do zamocowania balustrady w elementach konstrukcji obiektu, nie powinien być większy niż 2,5 m.

2. Urządzenia zabezpieczające, o których mowa w ust. 1, powinny być:

1) wykonane w szczególności jako bariery:

a) stalowe,

b) betonowe pełne,

c) stalowo-betonowe,

2) umieszczone:

a) na skraju obiektu albo między jezdnią a chodnikiem – jako bariery skrajne,

b) w pasie dzielącym na obiektach w ciągu dróg dwujezdniowych jednoprzestrzennych bądź rozdzielonych wąską szczeliną – jako bariery dzielące,

z zachowaniem wymagań określonych w § 262 ust. 1.

1) podatne – przy odkształceniu nie większym niż 2 m,

2) wzmocnione (o ograniczonej podatności) – przy odkształceniu nie większym niż 0,85 m,

3) sztywne (niepodatne) – przy odkształceniu równym lub zbliżonym do 0 m,

powinny zapewnić przenoszenie odpowiednich wielkości obciążeń od uderzenia pojazdów przewidzianych w Polskiej Normie.

1) stalowe:

a) prowadnice z profilowanej taśmy stalowej zgodne z Polską Normą,

b) wysokość mierzoną od powierzchni, na której podczas kolizji znajduje się koło pojazdu, do górnej krawędzi prowadnicy – 0,75 m, z zastrzeżeniem ust. 2,

c) słupki – o wysokościach przekrojów w kierunku prostopadłym do osi obiektu nie mniejszych niż 100 mm,

d) rozstaw słupków – nie większy niż 2 m,

e) zachodzące końce elementów prowadnicy zwrócone zgodnie z kierunkiem ruchu pojazdów przy barierze,

2) betonowe pełne:

a) wysokość – nie mniejszą niż 0,81 m, mierzoną jak w pkt 1 lit. b),

b) zarys ściany bocznej od strony ruchu pojazdów w kształcie linii łamanej, zapewniający wyprowadzenie najeżdżającego pojazdu w kierunku zbieżnym lub bliskim linii bariery, z zastrzeżeniem ust. 3.

2. W przypadku gdy między jezdnią a prowadnicą bariery stalowej lub pionowym elementem zarysu ściany bocznej bariery betonowej znajduje się krawężnik w odległości równej lub mniejszej niż 0,2 m, wysokość bariery, o której mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b), powinna być mierzona od powierzchni jezdni.

3. Dopuszcza się w barierach betonowych stosowanie pionowego zarysu ściany bocznej na całej wysokości, gdy prędkość przejeżdżających samochodów jest nie większa niż 60 km/h.

2. Bariery przewidziane tylko na obiekcie mostowym powinny mieć długość:

1) dla barier skrajnych:

a) w ciągu dróg klas A i S – nie mniejszą niż 60 m,

b) w ciągu dróg klas GP i G – nie mniejszą niż 40 m, z zastrzeżeniem lit. c),

c) w przypadku barier stalowych przy prędkości pojazdów:

– mniejszej niż 70 km/h – nie mniejszą niż 28 m,

– (70÷100) km/h – nie mniejszą niż 48 m,

– większej niż 100 km/h – nie mniejszą niż 60 m,

nawet jeśli długości obiektów, łącznie z długością przyczółków, są mniejsze od podanych powyżej,

2) dla barier w pasie dzielącym – nie mniejszą niż 60 m, a w wyjątkowych przypadkach nie mniejszą niż długość barier skrajnych określona w pkt 1.

3. Do długości barier nie wlicza się wymaganych odcinków początkowych i końcowych barier.

4. Bariery powinny przebiegać w sposób ciągły, bez przerw. W przypadku koniecznych przerw powinny być wykonane odpowiednie rozwiązania, zabezpieczające przed wjechaniem pojazdu na przerwę w barierze.

2. Odcinki przejściowe powinny realizować zmianę sztywności na długości nie mniejszej niż 12 m.

3. Zmiana sztywności, o której mowa w ust. 2, powinna być dokonana w szczególności poprzez zmianę: sposobu zamocowania, profilu kształtownika słupka lub odległości między słupkami.

4. Odcinki przejściowe barier stanowią czynną długość bariery.

2. Płyty chodnika, w których zakotwione są bariery określone w ust. 1, powinny mieć zapewnioną stateczność na obrót i przesunięcie, jeśli oddzielone są od płyty pomostu warstwą izolacji.

2. Odległość od krawędzi obiektu lica kotwionych słupków bezpośrednio w konstrukcji obiektu powinna być nie mniejsza niż 0,2 m i zapewniać zamocowanie słupków zarówno w kierunku poprzecznym, jak i podłużnym.

1) dla barier podatnych:

a) wysięgnikowych – nie mniej niż 2 m, z zastrzeżeniem ust. 2,

b) przekładkowych i bezprzekładkowych – nie mniej niż 1,8 m,

2) dla barier wzmocnionych – nie mniej niż 1,1 m.

2. W przypadku barier, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a), dopuszcza się odległość nie mniejszą niż 1,4 m, pod warunkiem zastosowania słupków w rozstawie 1,33 m lub 1 m; w tym przypadku bariery te uważa się za bariery wzmocnione.

3. Słupki barier, o których mowa w ust. 1, powinny być zakończone standardowymi podstawami płytowymi i łączone do konstrukcji obiektu za pomocą śrub i nakrętek.

1) stanowią przedłużenie barier na drodze dojazdowej do obiektu,

2) obiekty w pasie dzielącym rozdzielone są otwartą szczeliną o szerokości nie większej niż 0,1 m.

2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, przy krawędzi jednego z obiektów powinna być ustawiona bariera dwustronna nieznacznie przesunięta od osi pasa dzielącego, przy czym różnica wysokości między rozdzielonymi obiektami powinna zapewnić wymagania określone w § 261 ust. 1 pkt 1 lit. b) przy każdej z prowadnic bariery, a pochylenie poprzeczne wyrównujące różnicę wysokości między obiektami nie może być większe niż 15%.

3. Słupki bariery, o której mowa w ust. 2, powinny przenosić obciążenia od uderzenia pojazdów przewidziane w Polskiej Normie dla barier podatnych.

4. W przypadku gdy przerwa, o której mowa w ust. 1 pkt 2, jest większa niż 0,1 m lub nie są spełnione warunki, o których mowa w ust. 2, powinna być przy krawędzi każdego z obiektów przewidziana bariera skrajna spełniająca wymagania określone w § 265 i 266.

2. Przy tymczasowych pasach ruchu dopuszcza się w czasie kolizji poprzeczne przesunięcia barier betonowych pełnych przestawnych na odległość nie większą niż 0,5 m, pod warunkiem że konstrukcja obiektu pozwala na takie przesunięcie.

3. Dopuszcza się wykonanie betonowych barier pełnych z elementów prefabrykowanych, pod warunkiem że konstrukcja spełnia wymagania określone w ust. 1 oraz zapewnia:

1) gładką powierzchnię połączonych elementów,

2) połączenia nierozłączalne w czasie kolizji.

1) między jezdnią a chodnikiem, gdy:

a) stanowią przedłużenie barier betonowych przed i za obiektem, umieszczonych między jezdnią a chodnikiem,

b) zachodzi potrzeba rozdzielenia intensywnego ruchu pieszych na chodniku od ruchu pojazdów na jezdni obiektu, a ruch pieszych poza obiektem prowadzony jest na chodnikach odsuniętych od krawędzi jezdni,

2) w pasie dzielącym, gdy;

a) szerokość jego jest nie większa niż 3,5 m i znajduje się na obiekcie:

– jednoprzestrzennym,

– rozdzielonym szczeliną nie większą niż 0,1 m, w którym różnica poziomów sąsiednich krawędzi obiektu stanowi pionowy element zarysu bocznej ściany bariery, przy czym na pasie dzielącym poza opaskami dopuszczone jest pochylenie poprzeczne nie większe niż 15%,

b) stanowi przedłużenie bariery betonowej przed i za obiektem,

3) na skraju obiektu, gdy:

a) zachodzi konieczność pełnego zabezpieczenia krawędzi obiektu przed spływem wód opadowych i zrzucaniem przedmiotów – nad liniami tramwajowymi lub kolejowymi,

b) stanowią elementy składowe lub samodzielne konstrukcje ekranów przeciwhałasowych.

2. Bariery betonowe pełne, o których mowa w ust. 1 pkt 3, powinny spełniać odpowiednio wymagania określone dla balustrad w § 252, § 255 ust. 2–4 i w § 257.

2. Betonowa część bariery, o której mowa w ust. 1, powinna:

1) mieć wysokość nie mniejszą niż 0,45 m i ukształtowaną płaszczyznę od strony pojazdu samochodowego odpowiednio do wymagań określonych w § 261 ust. 1 pkt 2 lit. b),

2) być uzupełniona elementami stalowej bariery, które nie powinny wykraczać poza zarys bariery betonowej o pełnej wysokości.

1) użytkowników motocykli i innych pojazdów jednośladowych – przed uderzeniem w słupki barier stalowych przy przewróceniu się pojazdu, w szczególności na drogach o znaczącym ruchu motocykli lub innych pojazdów jednośladowych, odbywającym się z dużą prędkością, i na wyjazdowych łącznicach o małych promieniach łuków dróg klas A i S,

2) pieszych przed upadkiem z wysokości – w przypadku zastosowania barier przy krawędziach obiektu,

3) pieszych przed porażeniem prądem – w przypadku zastosowania barier przy krawędziach obiektu usytuowanego nad linią tramwajową lub kolejową z trakcją elektryczną.

2. Zabezpieczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, powinno polegać w szczególności na zamocowaniu dodatkowej niżej umieszczonej prowadnicy lub wykonaniu elastycznych osłon na słupkach bariery.

3. Zabezpieczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, powinno polegać na wyposażeniu bariery w:

1) poręcz,

2) elementy poziome, a w szczególności pasy profilowe przymocowane do słupków barier stalowych,

z zachowaniem odpowiednio wymagań określonych w § 252, § 253 ust. 1 pkt 2 oraz w § 255 ust. 3, 4 i 8 pkt 2.

4. Zabezpieczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, powinno być przewidziane na odcinkach obiektu określonych w § 276 ust. 1 pkt 1 i polegać w szczególności na:

1) zamocowaniu osłon, o których mowa w § 275 pkt 1, do bariery stalowej po zewnętrznej stronie,

2) uzupełnieniu bariery betonowej elementami osłony, o której mowa w § 275 pkt 1, spełniającymi odpowiednio wymagania określone w § 276 ust. 1 pkt 2–5.

2. Odległość między elementami odblaskowymi określają odrębne przepisy.

1) osłony zabezpieczające pieszych przed porażeniem prądem elektrycznym z sieci jezdnej,

2) urządzenia zabezpieczające przed zetknięciem elementów sieci jezdnej z elementami przęsła,

3) urządzenia zabezpieczające przed pojawieniem się napięcia elektrycznego na konstrukcji obiektu.

1) być ustawione przy balustradzie lub barierze znajdującej się na skraju obiektu, na takich odcinkach obiektu, aby pionowa krawędź osłony znajdowała się w odległości nie mniejszej niż 2 m od:

a) płaszczyzny pionowej wyznaczonej przez oś toru, w miejscu największego zbliżenia,

b) elementów sieci jezdnej znajdującej się pod napięciem elektrycznym, podwieszonej do konstrukcji obiektu,

2) mieć pełne wypełnienie o wysokości 1,2 m, licząc od nawierzchni chodnika, uzupełnione wypełnieniem ażurowym do wysokości 2,1 m,

3) przylegać ściśle do górnej powierzchni chodnika lub gzymsu,

4) być zamocowane do balustrady lub bariery za pomocą trwałych złączy,

5) składać się z odcinków łączonych za pomocą trwałych i szczelnych złączy.

2. Przyleganie osłony, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, powinno być zapewnione za pomocą elastycznych wodoszczelnych przekładek, umieszczonych między powierzchnią chodnika lub gzymsu a osłoną i uformowanych tak, aby nie zatrzymywały wody przy dolnych obrzeżach osłon.

1) dostępu światła do budynków usytuowanych przy obiekcie,

2) przewiewu powietrza w celu odprowadzenia spalin z obiektu.

1) dostosowane architektonicznie do otaczającej zabudowy w szczególności poprzez:

a) kolorystykę materiałów,

b) ukształtowanie powierzchni i zarysu górnej krawędzi,

2) wykonane z materiałów lekkich, trudno zapalnych, o dobrych właściwościach dźwiękochłonnych.

2. Faktura materiałów, o których mowa w ust. 1, i farba ich pokryć powinny zabezpieczać przed powstawaniem odblasków od świateł pojazdów i słońca.

1) na obiektach w ciągu dróg klas A i S:

a) od krawędzi pasa awaryjnego postoju – nie mniejszej niż 1 m,

b) od krawędzi pasa ruchu – nie mniejszej niż 3 m,

2) na obiektach w ciągu dróg pozostałych klas od krawędzi pasa ruchu, w przypadku ekranów:

a) odbijających – nie mniejszej niż 1 m,

b) pochłaniających – nie mniejszej niż 2 m,

z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

2. W przypadku gdy odległość ekranu od krawędzi pasa ruchu jest nie większa niż 9 m, ekrany powinny być w szczególności:

1) zabezpieczone barierami,

2) umieszczone na barierach betonowych pełnych – jako ich nadbudowa.

3. Dopuszcza się zmniejszenie odległości, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i pkt 2 lit. b), pod warunkiem wykonania zabezpieczeń przed zachlapaniem ekranu.

4. Ekrany nie powinny ograniczać widoczności użytkownikom drogi.

2. Ściany, o których mowa w ust. 1, powinny mieć zapewnioną możliwość wymiany uszkodzonych elementów.

2. Osłony przeciwolśnieniowe powinny spełniać wymagania określone w warunkach technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie.

1) tunele,

2) przejścia podziemne,

3) obiekty mostowe, jeśli:

a) przewidywane jest oświetlenie jezdni na dojeździe lub na dojściu do kładek dla pieszych,

b) konstrukcja ma zamknięte przekroje ustroju nośnego lub podpór, wymagające dostępu i oświetlenia w celach utrzymaniowych.

2. Oświetlenie sztuczne powinno być zgodne z Polską Normą.

3. Oświetlenie obiektów powinno być dostosowane do rodzaju oświetlenia na dojeździe lub dojściu do obiektu.

4. Przez zamknięte przekroje, o których mowa w ust. 1 pkt 3 lit. b), rozumie się w szczególności wnętrza dźwigarów skrzynkowych, pomieszczenia techniczne w przyczółkach lub filarach oraz przestrzenie w wydrążonych filarach, dostępne dla obsługi. Przekroje zamknięte, oprócz oświetlenia, powinny być wyposażone w gniazda wtyczkowe.

5. Oświetlenie przekrojów zamkniętych powinno zapewnić dostateczną widoczność przy poruszaniu się w nich obsługi, a szczególnie w miejscach wejść i wyjść, progów, stopni schodów, otworów i przeszkód ograniczających swobodę poruszania się.

6. Oświetlenie, w zależności od ukształtowania przestrzennego obiektu, powinno być przewidziane w szczególności za pomocą opraw świetlnych mocowanych do elementów konstrukcji, balustrad lub do masztów latarń.

1) w paśmie balustrady,

2) poza balustradą:

a) na poszerzeniach gzymsu,

b) na bocznych płaszczyznach gzymsu.

2. Maszty latarń powinny mieć w szczególności:

1) poziome podstawy płytowe służące do łączenia z konstrukcją obiektu – dla przypadków określonych w ust. 1 pkt 1 i pkt 2 lit. a),

2) pionowe płyty kotwiące służące do łączenia z konstrukcją obiektu – dla przypadków określonych w ust. 1 pkt 2 lit. b).

2. Rury ochronne, o których mowa w ust. 1, powinny mieć:

1) średnicę nie mniejszą niż 75 mm,

2) promienie krzywizn na załamaniach trasy kabla większe niż 0,5 m,

3) zapewniony odpływ zbierającej się w nich wody.

3. Kable, o których mowa w ust. 1, powinny spełniać odpowiednio wymagania określone w dziale VII dla urządzeń obcych.

1) wymianę powietrza – aby nie zostały przekroczone stężenia zanieczyszczeń zagrażające przebywającym w tunelu użytkownikom dróg,

2) bezpieczeństwo i komfort jazdy – poprzez usuwanie dymów ograniczających widoczność oraz regulowanie temperatury i ruchu powietrza.

2. Dopuszczalne stężenie określone ułamkiem molowym tlenku węgla w powietrzu tunelu określa tabela:

3. Dopuszczalne stężenie, określone ułamkiem molowym tlenku azotu w powietrzu tunelu, wynosi 0,0025%.

4. Dopuszczalne stężenie dymu w powietrzu tunelu, określone współczynnikiem widoczności i komfortu jazdy, podaje tabela:

5. Dopuszczalne stężenie masowe sadzy w powietrzu tunelu wynosi 2 mg/m³.

1) naturalna,

2) mechaniczna:

a) wzdłużna,

b) poprzeczna,

c) mieszana.

1) w ciągu dróg z ruchem jednokierunkowym, bez zatorów, gdy droga przebiega poza tunelem:

a) w poziomie terenu lub na nasypie – nie większej niż 600 m,

b) w wykopie – nie większej niż 400 m,

2) w ciągu dróg o dużym natężeniu ruchu, z zatorami – nie większej niż 200 m.

2. W przypadku korzystnych warunków topograficznych i klimatycznych dopuszcza się wentylację naturalną w tunelach dłuższych, niż podano w ust. 1, pod warunkiem zastosowania rezerwowej wentylacji mechanicznej.

1) wzdłużnej – jest nie większa niż 1000 m,

2) poprzecznej – jest większa niż 1000 m.

2. Wentylacja mechaniczna wzdłużna wymaga:

1) przy wentylatorach umieszczonych wzdłuż stropu tunelu:

a) zachowania odległości od ściany – dla ograniczenia wpływu tarcia powietrza o ścianę,

b) grupowania wentylatorów – aby odległości między grupami były nie mniejsze niż 60 m i nie większe niż 120 m,

c) odpowiedniej liczby wentylatorów w grupach – dla zapewnienia równomiernego ciśnienia powietrza,

2) przy zastosowaniu szybów wentylacyjnych – rozmieszczenia czerpni w pobliżu głowic tuneli oraz w środkowej ich części w przypadku nieparzystej liczby czerpni.

3. Wentylacja mechaniczna poprzeczna, z poprzecznym ruchem powietrza na całej długości tunelu, działająca w wyniku różnicy ciśnień w kanałach umieszczanych wzdłuż tunelu, wymaga umieszczenia otworów:

1) do doprowadzenia powietrza – w dolnej części tunelu na wysokości kół pojazdów,

2) do odprowadzenia powietrza – w części stropowej, z zastrzeżeniem ust. 4.

4. W wentylacji, o której mowa w ust. 3, dopuszcza się rezygnację z kanałów odprowadzających i usuwanie zużytego powietrza przez głowice tuneli lub pośrednie szyby wywiewne.

5. Prędkość przepływu powietrza w tunelu z wentylacją mechaniczną nie powinna być większa niż 10 m/s.

2. Otwory, o których mowa w ust. 1, powinny być:

1) rozmieszczone tak, aby zapewniały ruch powietrza wewnątrz przekroju,

2) zabezpieczone przed opadami atmosferycznymi oraz dostępem ptactwa i nietoperzy,

3) wykonane w betonowych przekrojach skrzynkowych w szczególności za pomocą rur z tworzyw sztucznych, o średnicy 150 mm, z zachowaniem wymagań określonych w § 138 ust.1 pkt 2.

1) znaki wysokościowe (repery) na obiektach,

2) wodowskazy przy mostach.

2. Znaki wysokościowe, o których mowa w ust. 1, powinny być umieszczone:

1) na głowicach tuneli – nie mniej niż 3 sztuki,

2) na każdej z podpór obiektu mostowego – nie mniej niż 4 sztuki,

3) po obu stronach przęseł:

a) nad podporami,

b) w środku rozpiętości przęseł dłuższych niż 21 m,

w osiach skrajnych dźwigarów lub w punktach znajdujących się nad dolnymi krawędziami ustrojów płytowych.

3. Znaki wysokościowe powinny być powiązane ze stałym znakiem wysokościowym, wykonanym z trwałego materiału i posadowionym na gruncie rodzimym poniżej poziomu przemarzania, poza korpusem drogi w niewielkiej odległości od obiektu.

4. Stały znak wysokościowy, o którym mowa w ust. 3, powinien być w miarę możliwości dowiązany do niwelacji państwowej, z zastrzeżeniem ust. 5.

5. Przy obiektach o długości większej niż 100 m powinny być wykonane dwa znaki, o których mowa w ust. 4, rozmieszczone w pobliżu końców obiektu.

6. Powinno się dążyć do tego, aby obiekty mostowe o długościach nie mniejszych niż 200 m i wymagające stałej obserwacji były wyposażone w stanowiska pomiarowe rozmieszczone poza nimi –w celu umożliwienia cyklicznych pomiarów niwelacyjnych (osiadanie, przechyły podpór, ugięcia przęseł).

2. Urządzenia, o których mowa w ust. 1, powinny być zabezpieczone przed dostępem osób postronnych.

1) jako przejście lub dojście – nie mniej niż 0,9 m,

2) do wykonywania prac obsługowych – nie mniej niż 1,2 m.

1) w przyczółkach między ścianą nadłożyskową a skrajną poprzecznicą lub płaszczyzną stanowiącą zakończenie dźwigarów,

2) w głowicach filarów – jeśli układ konstrukcji przęsła pozwala na uzyskanie odpowiedniej wysokości do poruszania się obsługi i istnieją zabezpieczenia przed upadkiem od strony otwartej przestrzeni.

2. Rolę korytarzy mogą spełniać wewnętrzne przestrzenie dźwigarów skrzynkowych, umożliwiające komunikację w obrębie przęsła bądź między przęsłami oraz dostęp do filarów.

3. Dostęp do korytarzy może być zapewniony w szczególności jako właz:

1) zamykany w ścianie przyczółka – o szerokości nie mniejszej niż 0,8 m i wysokości nie mniejszej niż 1,6 m,

2) w płycie chodnika lub w przegrodzie stropowej filara lub w płycie dolnej ustroju skrzynkowego nad filarem, wyposażony w drabinę zamocowaną na stałe lub przestawną – o wymiarach nie mniejszych niż 0,8 m x 0,8 m, z zastrzeżeniem ust. 4.

4. Jeśli otwory, o których mowa w ust. 3 pkt 2, przewidziane są do:

1) transportu materiałów – powinny mieć wymiary nie mniejsze niż 0,9 m x 0,9 m,

2) umieszczenia przestawnych drabin – powinny spełniać wymagania określone w § 308 ust. 9 pkt 3.

5. Otwory włazowe, o których mowa w ust. 3 i 4, z wyjątkiem otworów w płycie chodnika, powinny być zabezpieczone za pomocą ażurowych przykryw na zawiasach. Otwory włazowe w płycie chodnika powinny być zabezpieczone przed napływem wody opadowej.

2. Wysokość otworu, o którym mowa w ust. 1, powinna być mierzona od:

1) podłogi korytarza – gdy suma wysokości i szerokości przegrody jest nie większa niż 0,6 m,

2) od wierzchu przegrody – gdy suma wysokości i szerokości jest większa niż 0,6 m, z tym że w przypadku progu o wysokości większej niż 0,4 m powinny być przewidziane stopnie spełniające wymagania określone w § 135 ust. 2 pkt 2 i 3.

2. Dostęp do pomostów może być zapewniony jak dla korytarzy bądź za pomocą schodów o szerokości biegu równej 0,8 m, bądź drabin.

2. Dostęp do galerii i spoczników, o których mowa w ust. 1, powinien być zapewniony za pomocą schodów o szerokości nie mniejszej niż 0,8 m lub drabin.

2. Konstrukcja przęseł i podpór pośrednich powinna być tak przewidziana, aby umożliwiony był przejazd wózka wzdłuż całego obiektu bez konieczności jego demontażu, przy czym powinna być w szczególności zapewniona zmiana gabarytów wózka w celu przejazdu nad podporami.

3. Szerokość pomostu wózka, mierzona wzdłuż osi podłużnej obiektu, powinna być nie mniejsza niż 2 m i swym zasięgiem powinna obejmować całą szerokość obiektu. Jeśli uformowanie konstrukcji obiektu od spodu wykazuje znaczne różnice poziomów, wózki powinny być wyposażone w szczególności w dodatkowe rusztowania.

4. Wózki powinny być podwieszone do specjalnych torów jezdnych zamocowanych do konstrukcji obiektu. Tor jezdny powinien zapewnić:

1) stateczność wózka bez względu na umieszczenie pomostu i obciążenie wynikające z funkcji, jaką wózek ma spełniać,

2) stały rozstaw i prostoliniowy przebieg szyn,

3) płynność przejazdu kół wózka,

4) pochylenie podłużne nie większe niż 3% w przypadku napędu ręcznego,

5) możliwość ograniczenia ruchu i zablokowania wózka w czasie postoju.

5. Wózki powinny mieć cztery zestawy kół, po dwa zestawy kół na każdej szynie, napędzane ręcznie lub mechanicznie. Rozstaw kół w kierunku podłużnym obiektu powinien zagwarantować stateczność wózka bez względu na umieszczenie pomostu i obciążenie wynikające z funkcji, jaką wózek spełnia. Wymagania w zakresie poruszania i napędu wózka podlegają przepisom Urzędu Dozoru Technicznego.

6. Dostęp do wózków, zależnie od sytuacji, może być zapewniony w szczególności z poziomu terenu, z ławy podłożyskowej przyczółka lub z chodnika obiektu.

1) być umieszczone na skarpach – zapewniając dostęp do obiektu,

2) stanowić niezależne konstrukcje lub być powiązane z konstrukcją pomostów, galerii lub spoczników – jako elementy zapewniające do nich dostęp.

2. Schody, o których mowa w ust. 1 pkt 2, powinny spełniać wymagania określone w § 128 ust. 2 i 3, § 135 ust. 2 pkt 2 i 3 oraz w § 307 ust. 5.

2. Dopuszcza się ograniczenie wysokości, o której mowa w ust. 1, przez wystające elementy na odcinkach przejścia nie dłuższych niż 1,5 m, pod warunkiem że zostaną one odpowiednio oznakowane i prześwit pod nimi będzie nie mniejszy niż 1,6 m. Ograniczenie wysokości nie może być zastosowane na odcinkach przejścia, na których przewidziane jest wykonanie napraw lub czynności obsługowych.

3. Nawierzchnia urządzeń określonych w ust. 1 powinna mieć właściwości przeciwpoślizgowe.

4. Nawierzchnie ażurowe nie mogą mieć otworów o powierzchni większej niż 1700 mm² i wymiarów umożliwiających przejście kuli o średnicy większej niż 36 mm.

5. Urządzenia określone w ust. 1 powinny być zabezpieczone od strony otwartej przestrzeni balustradą o wysokości 1,1 m, składającą się z poręczy oraz przeciągów rozmieszczonych w połowie wysokości balustrady i na wysokości 15 cm od podłogi.

2. Klamry powinny być zastosowane jako zamocowane na stałe do konstrukcji obiektu, a drabiny w szczególności jako:

1) stałe – zamocowane do konstrukcji obiektu,

2) przestawne – gdy zamocowanie na stałe jest niemożliwe lub niewskazane z uwagi na dostęp osób postronnych,

3) stałe lub ruchome – zawieszone na poręczy balustrady.

3. Szerokość użytkowa drabin lub klamer, o których mowa w ust. 1, powinna być nie mniejsza niż 0,5 m, a odstępy między szczeblami drabiny lub pionowymi klamrami nie mogą być większe niż 0,3 m. Począwszy od wysokości 3 m od poziomu podłogi, drabiny i klamry powinny być wyposażone w urządzenia zabezpieczające przed upadkiem. Przez szerokość użytkową drabin rozumie się długość szczebli drabiny w prześwicie jej pobocznic.

4. Jako zabezpieczenie przed upadkiem, o którym mowa w ust. 3, powinny być zastosowane poziome obręcze. Rozstaw obręczy powinien być nie większy niż 0,8 m, przy czym obręcze powinny być usztywnione pionowymi prętami, rozmieszczonymi w odstępie nie większym niż 0,3 m. Odległość obręczy ochronnej od drabiny lub klamer w miejscu najbardziej oddalonym nie powinna być mniejsza niż 0,7 m i większa niż 0,8 m.

5. Odległość drabiny lub klamer od ściany bądź innego elementu konstrukcji, do których są zamocowane, powinna być nie mniejsza niż 0,15 m.

6. Drabiny stałe i zawieszone oraz ciągi klamer o wysokości większej niż 10 m powinny być wyposażone w spoczniki o wymiarach nie mniejszych niż 0,8 m x 0,8 m, rozmieszczone w odstępie (8÷10) m. Spoczniki umieszczone z boku drabin lub ciągu klamer powinny być zabezpieczone poręczą spełniającą wymagania określone w § 307 ust. 5, a w konstrukcji urządzeń zabezpieczających przed upadkiem powinny być przewidziane odpowiednie wycięcia prętów podłużnych umożliwiające wejście na spocznik.

7. Drabiny stałe, o których mowa w ust. 2 pkt 1, powinny być zamocowane pionowo. Zamocowanie drabiny nie powinno ograniczać wzajemnych przemieszczeń łączonych elementów konstrukcji.

8. Drabiny lub klamry powinny wystawać 1,1 m ponad poziom, do którego prowadzą. Drabiny stałe, w razie braku możliwości wyprowadzenia do wymaganej wysokości, powinny być przedłużone:

1) klamrami – rozmieszczonymi jak szczeble drabiny,

2) dwoma pionowymi klamrami o długości 1 m – rozmieszczonymi w odstępie 0,6 m.

9. Drabiny przestawne, o których mowa w ust. 2 pkt 2, powinny mieć:

1) nachylenie do poziomu ~70°,

2) zabezpieczenie podstawy przed przesunięciem,

3) prześwit między krawędzią otworu, w którym zostały umieszczone, a płaszczyzną drabiny od strony wchodzącego – nie mniejszy niż 0,8 m.

10. Drabiny zawieszone, o których mowa w ust. 2 pkt 3, niezależnie od spełnienia odpowiednio wymagań określonych w ust. 3–7, powinny mieć pobocznice i urządzenia zabezpieczające przed upadkiem, wystające 1,1 m ponad poziom poręczy, oraz powinny być dodatkowo wyposażone w szczególności w:

1) uchwyty – do podnoszenia w czasie montażu,

2) spocznik w dolnej części drabiny o wymiarach nie mniejszych niż 0,8 m x 1,2 m, przewidziany asymetrycznie w stosunku do drabiny i zabezpieczony balustradami zgodnie z wymaganiami określonymi w § 307 ust. 5,

3) drabinę od strony chodnika – do umożliwienia wejścia na poziom poręczy,

4) blachy dociskowe przymocowane do pobocznic drabiny na poziomie belki gzymsowej obiektu mostowego – do opierania drabiny o konstrukcję obiektu.

11. Nawierzchnia spoczników drabin, o których mowa w ust. 6 i 10, powinna spełniać wymagania określone w § 307 ust. 3 i 4.

2. W wyjątkowych przypadkach, gdy nie ma możliwości zastosowania rozwiązań, o których mowa w ust. 1, dopuszcza się przeprowadzenie tych urządzeń przez obiekty mostowe, z wyjątkiem tymczasowych obiektów mostowych, pod warunkiem uzyskania zgody zarządzającego obiektem i spełnienia wymagań określonych w § 310.

3. Urządzenia obce emitujące hałasy, drgania i prądy błądzące, zainstalowane w pomieszczeniach technicznych, o których mowa w § 185, lub podwieszone do obiektu inżynierskiego, nie powinny przekazywać szkodliwych oddziaływań na konstrukcję obiektu i pomieszczeń oraz na otoczenie.

1) nie powinny:

a) zagrażać bezpieczeństwu ruchu na obiekcie i pod obiektem,

b) zagrażać bezpieczeństwu konstrukcji,

c) pogarszać wyglądu obiektu przez wystające elementy urządzeń,

d) być wbudowane w elementy konstrukcji obiektu,

e) utrudniać robót utrzymaniowych obiektu,

f) utrudniać wykonywania przeglądów technicznych obiektu,

2) powinny:

a) być umieszczone na specjalnych galeriach lub wspornikach przewidzianych między dźwigarami lub pod wspornikami chodnikowymi z zastosowaniem odpowiednich osłon maskujących, spełniając wymagania określone w § 319 ust. 5,

b) zachować odległości między przewodami i urządzeniami spełniające wymagania Polskiej Normy i zapewniające ich przeglądy i naprawy,

c) mieć zapewniony dostęp w celach utrzymaniowych,

d) przechodzić przez elementy poprzeczne obiektu w specjalnie uformowanych otworach lub rurach ochronnych,

e) spełniać wymagania określone w odnośnych przepisach, dotyczących budowy i eksploatacji przewidzianych dla poszczególnych urządzeń,

f) być zaopatrzone w rozwiązania techniczne umożliwiające samokompensację wydłużeń cieplnych oraz eliminację ewentualnych odkształceń urządzeń obcych wywołanych deformacją lub osiadaniem obiektu,

g) być zabezpieczone antykorozyjnie, jeśli wykonane są ze stali; odnosi się to również do konstrukcji podpierających, o których mowa w lit. a).

2. W przypadku przeprowadzenia przewodów z cieczami w zamkniętych (skrzynkowych) lub korytowych konstrukcjach obiektu, powinny być przewidziane otwory umożliwiające odpływ cieczy z tych obiektów w sytuacjach awaryjnych.

2. Przewody gazowe powinny być zaopatrzone w zawory odcinające, umieszczone na odcinkach poza rurami ochronnymi po obu stronach obiektu w odległości nie mniejszej niż 25 m i nie większej niż 110 m.

3. Rury ochronne, o których mowa w ust. 1, powinny być wyprowadzone poza koniec obiektu (ścianę przyczółka, skrajną poprzecznicę przęsła zatopionego w nasypie, płytę przejściową) przy ciśnieniu gazu:

1) nie większym niż 0,4 MPa – na odległość 4 m,

2) większym niż 0,4 MPa – na odległości określone w warunkach technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe.

4. Rury ochronne, o których mowa w ust. 1, powinny być zakończone studniami z odpowiednią wentylacją grawitacyjną lub mechaniczną – w przypadku gęstości gazu większej niż gęstość powietrza. Wylot przewodu wentylacyjnego powinien być wyprowadzony poza korpus drogi i umieszczony na wysokości:

1) od terenu – nie mniejszej niż 2,5 m,

2) od przewodu z gazem lżejszym od powietrza – nie mniejszej niż 1 m.

2. Przewody kanalizacyjne powinny być zaopatrzone w zawory odcinające:

1) od strony napływu ścieków – przy cyrkulacji grawitacyjnej,

2) z obu stron obiektu – przy cyrkulacji ciśnieniowej,

3. Rury ochronne, o których mowa w ust. 1, powinny mieć zapewnioną możliwość odprowadzenia ścieków do specjalnych zbiorników rezerwowych, umieszczonych poza drogą.

2. Przewody wodociągowe powinny być zaopatrzone w zawory odcinające, umieszczone poza obiektem po obu jego stronach.

3. Rury ochronne, o których mowa w ust. 1, powinny mieć zapewnioną możliwość odprowadzenia wody do kanalizacji.

2. Kable elektroenergetyczne powinny być zaopatrzone w urządzenia do wyłączenia napięcia, umieszczone poza obiektem po obu jego stronach, w odległości określonej w § 319 ust. 6.

2. Urządzenia umożliwiające dostęp do elementów obiektu inżynierskiego, o którym mowa w ust. 1, oraz do urządzeń obcych przeprowadzonych przez obiekt, o których mowa w § 312–316, powinny być zaprojektowane i wykonane z materiałów niepalnych.

3. Dopuszcza się zaprojektowanie i wykonanie kładek z materiałów trudno zapalnych.

2. Pod obiektami mostowymi zabrania się usytuowania obiektów zagrożonych wybuchem oraz obiektów, w których występują materiały palne, a obciążenie ogniowe jest większe niż 500 MJ/m².

3. Obiekty, o których mowa w ust. 2, powinny być wykonane z materiałów niepalnych i znajdować się w odległości nie mniejszej niż 6 m od rzutu poziomego obiektu mostowego.

4. Przestrzenie pod obiektami mogą być wykorzystane na garażowanie samochodów osobowych, pod warunkiem że spód ustroju nośnego znajduje się od poziomu terenu na wysokości:

1) dla konstrukcji stalowych – nie mniejszej niż 4,5 m,

2) dla konstrukcji betonowych – nie mniejszej niż 3 m.

Inne wykorzystanie przestrzeni pod przęsłami obiektów mostowych może być dopuszczone za zgodą jednostek zarządzających tymi obiektami oraz właściwej komendy powiatowej Państwowej Straży Pożarnej, przy zapewnieniu swobodnych dojazdów i dróg ewakuacyjnych.

5. Kable elektroenergetyczne nie powinny być umieszczone z przewodami gazowymi i cieczami palnymi we wspólnych kanałach lub w tych samych przedziałach między dźwigarami lub podłużnicami.

6. Zawory odcinające dopływ gazu lub cieczy palnych oraz urządzenia do wyłączenia napięcia w kablach elektroenergetycznych powinny być zainstalowane poza obiektem w odległości nie mniejszej niż 25 m od przyczółków.

7. Dojścia do kanałów lub pomostów, w których umieszczone są przewody gazowe lub z cieczami palnymi, powinny być zapewnione w obiektach o długości większej niż 100 m w każdym przęśle, przy czym odległości między dojściami i włazami nie powinny być mniejsze niż 50 m; dojścia i włazy powinny być dostosowane do wprowadzenia sprzętu i środków gaśniczych. Wymiary i oznakowanie włazów powinno być uzgodnione z właściwą komendą powiatową Państwowej Straży Pożarnej.

2. Kable elektroenergetyczne oraz oświetlenia awaryjnego powinny być umieszczone w dolnej części tunelu i odporne na działanie wysokiej temperatury.

3. Zasilanie oświetlenia i sygnalizacji w energię elektryczną powinno być przeprowadzone z obu końców tunelu i rozdzielone na sekcje.

4. Wentylatory umieszczone w stropie tunelu przy wentylacji wzdłużnej powinny być przystosowane do oddymiania w przypadku pożaru.

5. W tunelach z wentylacją poprzeczną kanały świeżego i zużytego powietrza powinny być oddzielone przegrodami z materiałów niepalnych o odporności ogniowej nie mniejszej niż 120 minut.

6. Wentylatory wywiewne we wszystkich systemach wentylacyjnych powinny być przystosowane do pracy w podwyższonej temperaturze lub chłodzone.

2. Długości i odstępy, o których mowa w ust. 1, mogą być powiększone w przypadku:

1) tuneli wyższych niż 5 m – o 25% ich wartości,

2) zastosowania automatycznych urządzeń oddymiających – o 50% ich wartości,

3) zaistnienia łącznie okoliczności wymienionych w pkt 1 i 2 – o 75% ich wartości.

3. Tunele dwukomorowe o długości większej niż 400 m powinny być wyposażone w przejścia ewakuacyjne między komorami, zastępujące nisze ratunkowe sąsiadujących ze sobą ścian komór, rozmieszczone w odstępach nie większych niż 100 m lub zwiększonych zgodnie z wymaganiami określonymi w ust. 2.

2. Kanalizacja, o której mowa w ust. 1, powinna zapobiec rozprzestrzenieniu się pożaru.

2. Tymczasowe obiekty mostowe przewidziane na okres nie dłuższy niż 3 lata, wykonane w całości lub częściowo z materiałów palnych, powinny być wyposażone w następujący sprzęt i środki gaśnicze:

1) skrzynie z suchym piaskiem po obu stronach obiektu w pobliżu przyczółków, o pojemności nie mniejszej niż 0,5 m³,

2) jedną beczkę z wodą o pojemności 200 l oraz jedną skrzynię z suchym piaskiem o pojemności nie mniejszej niż 0,25 m³ – na obiektach, których długość jest większa niż 50 m, a nie przekracza 100 m,

3) beczki z wodą i skrzynie z piaskiem o pojemnościach, jak określono w pkt 2, rozmieszczone w odstępie nie większym niż 100 m – na obiektach o długości większej niż 100 m.

3. W okresach jesienno-zimowych woda, o której mowa w ust. 2 pkt 2 i 3, powinna zawierać substancje obniżające temperaturę krzepnięcia.

1) nie powinny znajdować się zabudowania i składowiska materiałów,

2) powinny być zainstalowane oddymnice z blach o grubości nie mniejszej niż 2 mm lub z innych materiałów niepalnych – jeśli obiekty usytuowane są nad torami linii kolejowych z trakcją parową lub spalinową.

Minister Transportu i Gospodarki Morskiej: T. Syryjczyk

Załączniki do rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej
z dnia 30 maja 2000 r. (poz. 735)

Załącznik nr 1

OBLICZANIE ŚWIATEŁ MOSTÓW l PRZEPUSTÓW

1. Wstęp

1. 1. Przedmiot załącznika

Przedmiotem załącznika są zasady określania świateł mostów i przepustów.

1. 2. Zakres stosowania

Załącznik obowiązuje przy projektowaniu mostów oraz przepustów na ciekach naturalnych i sztucznych.

Podane wzory i zalecenia mogą być stosowane:

– dla mostów na drogach klas A, S, GP, G i Z projektowanych w przekrojach, dla których powierzchnia zlewni nie przekracza 20 000 km²,

– dla pozostałych obiektów projektowanych w przekrojach, dla których powierzchnia zlewni nie przekracza 30 000 km².

Dla mostów projektowanych w przekrojach o zlewniach większych, w trudnych warunkach terenowych lub z nietypowym usytuowaniem mostu, obliczenia hydrauliczne powinny być poprzedzone rozszerzonymi badaniami terenowymi, konsultowane z właściwymi jednostkami naukowo-badawczymi i ewentualnie poparte wynikami badań modelowych.

1. 3. Określenie przepływu miarodajnego i miarodajnej rzędnej zwierciadła wody

1. 3. 1. Obliczenia hydrauliczne przeprowadza się dla przepływu miarodajnego Q_m. Jest on równy maksymalnemu przepływowi rocznemu o odpowiednim prawdopodobieństwie wystąpienia lub przewyższenia, podanym w rozporządzeniu.

1. 3. 2. Wielkość przepływu miarodajnego wynika z obliczeń hydrologicznych, nie objętych treścią załącznika.

1. 3. 3. Miarodajna rzędna zwierciadła wody z_m Jest to rzędna w niezabudowanym przekroju mostowym odpowiadająca przepływowi miarodajnemu Q_m.

1. 3. 4. Sposób wyznaczenia miarodajnej rzędnej zwierciadła wody zależy od lokalizacji przekroju mostowego:

1. 3. 4. 1. Jeżeli odległość między przekrojami mostowym i wodowskazowym l nie jest duża, a na odcinku między nimi nie występują ani dopływy, ani wyraźne nieregulamości koryta wielkich wód, rzędną z_m obliczyć można dodając lub odejmując od rzędnej wody w przekroju wodowskazowym, odpowiadającej przepływowi miarodajnemu, różnicę poziomów między przekrojem wodowskazowym i mostowym ∆z = il. Spadek zwierciadła wody i należy określić wykorzystując wyniki pomiarów terenowych.

1. 3 .4. 2. Jeżeli powyższe warunki nie są spełnione, miarodajną rzędną zwierciadła wody określa się zgodnie z zasadami obliczeń hydraulicznych przepływów w korytach otwartych.

1. 3. 4. 3. Jeżeli most lub przepust znajduje się w zasięgu spiętrzenia istniejącej lub projektowanej budowli wodnej, to miarodajną rzędną zwierciadła wody należy przyjąć na podstawie krzywej spiętrzenia obliczonej dla tej budowli przy przepływie miarodajnym Q_m.

1. 3. 4. 4. Jeżeli przeprawa drogowa projektowana jest na odcinku ujściowym rzeki, należy rozpatrzyć wpływ wezbrania na rzece głównej na podniesienie się zwierciadła w przekroju przeprawy.

1. 4. Dane wyjściowe do obliczeń

Do obliczeń niezbędne są informacje pochodzące z istniejących map, planów, materiałów pomiarowych i inwentaryzacyjnych, projektów i prac studialnych oraz pomiarów terenowych i badań gruntu, pozwalające na:

– zorientowanie się co do charakteru cieku, stabilności jego koryta, zmian przebiegu nurtu, występowania rozgałęzień itp.,

– określenie miarodajnej rzędnej zwierciadła wody i spadku zwierciadła wody przy przepływie miarodajnym,

– określenie przekrojów koryta w osi przeprawy, powyżej i poniżej,

– określenie warunków transportu rumowiska w cieku w czasie wezbrań i ustalenie, czy ruch ten odbywa się całym przekrojem, czy tylko korytem głównym cieku,

– określenie prędkości nierozmywających w przekroju pod mostem bądź za przepustem.

2. Obliczenia hydrauliczne mostów

2. 1. Zasady obliczeń

2. 1. 1. Obliczenia hydrauliczne mostów obejmują:

– wyznaczenie minimalnego światła mostu,

– określenie spodziewanego pogłębienia koryta w przekroju mostowym,

– określenie rozmyć lokalnych przy filarach,

– określenie wysokości spiętrzenia przed mostem.

2. 1. 2. Minimalne światło mostu należy wyznaczać z warunku dopuszczalnych rozmyć w przekroju mostowym. Jeżeli nie jest przewidywane rozmycie (pogłębienie) koryta, prędkość w przekroju mostowym nie może przekraczać prędkości nierozmywających, natomiast w przypadku dopuszczalnego pogłębienia koryta obliczenia opierają się na warunku zrównania ilości transportowanego rumowiska w przekroju niezabudowanym i w przekroju mostowym.

Podstawową zależnością stosowaną w załączniku, wiążącą parametry dwóch przekrojów (1 i 2) ze względu na wyrównanie zdolności transportowej, jest wzór:

gdzie B – szerokość koryta, h –jego głębokość, Q – przepływ w korycie.

2. 1. 3. Schematyzacja przekroju mostowego:

a) do obliczeń należy przyjąć rzędną zwierciadła wody w przekroju mostowym równą rzędnej miarodajnej z_m,

b) w przypadku przekroju mostowego, obejmującego koryto główne oraz część terenów zalewowych, na których nie występuje znaczący ruch rumowiska, do obliczeń pogłębienia koryta należy stosować schemat przekroju dwuczęściowego złożonego z części: głównej i zalewowej, obejmującej oba tarasy łącznie; dla każdej z tych części określa się głębokość średnią i prędkość średnią,

c) we wszystkich innych przypadkach należy określać głębokość średnią i prędkość średnią dla całego przekroju mostowego.

2. 1. 4. Podstawowe oznaczenia

2. 1. 4. 1. Przekrój niezabudowany, przekrój powyżej mostu

Przy określaniu parametrów koryta niezabudowanego używa się podziału na koryta o przekroju „wielodzielnym" i „zwartym". Schemat przekroju wielodzielnego należy stosować w przypadku, gdy intensywny ruch rumowiska odbywa się wyłącznie korytem głównym, a na terenach zalewowych występują tylko lokalne rozmycia i odkłady materiału niesionego przez rzekę. W pozostałych przypadkach należy stosować schemat przekroju zwartego.

Dla przekroju wielodzielnego (rys. 2. 1) stosuje się oznaczenia:

Rys.2. 1. Przekrój wielodzielny powyżej mostu

Do oznaczenia elementów hydraulicznych przekroju zwartego lub całego przekroju wielodzielnego używa się symboli z pojedynczym indeksem F_o, B_o, h_o, Q_o = Q_m, v_o.

2. 1. 4. 2. Zabudowany przekrój mostowy

W obliczeniach zabudowanego przekroju mostowego wyróżnia się dwa schematy zależnie od stosowanego schematu obliczeniowego. Schemat „dwuczęściowy" dotyczy przypadku, gdy pod mostem, w części przekroju, nazwanej główną, odbywa się transport rumowiska, natomiast w częściach bocznych dno jest nierozmywalne lub mogą powstać tylko rozmycia lokalne wywołane przekroczeniem prędkości nierozmywających. Schemat ten należy stosować tylko wtedy, gdy koryto niezabudowane jest korytem wielodzielnym. We wszystkich innych przypadkach należy stosować schemat „jednoczęściowy".

Dla przekroju dwuczęściowego (rys. 2. 2) przed wystąpieniem rozmyć stosuje się oznaczenia:

Rys.2. 2. Zabudowany przekrój dwuczęściowy

Rys.2. 3. Rzędne i głębokości charakterystyczne

2.2. Światło mostu

2.2.1. Tok obliczeń

Światło mostu należy ustalać drogą prób, polegających na określeniu światła minimalnego, założeniu położenia przyczółków, filarów i ich wymiarów, na obliczeniu przewidywanych rozmyć i spiętrzenia, a następnie ich porównaniu z warunkami określonymi w rozporządzeniu oraz wynikającymi z uzgodnień.

2.2.2. Przypadki obliczeniowe

2.2.2.1. Ruch w korycie niezabudowanym, przy przepływie miarodajnym, jest ruchem spokojnym. Ze względu na różnice w sposobie obliczeń wyróżnia się następujące przypadki:

a) dno w przekroju mostowym jest rozmywalne, ruch rumowiska odbywa się w całej szerokości tego przekroju,

b) dno w przekroju mostowym jest rozmywalne, ruch rumowiska odbywa się tylko na części tego przekroju (na ogół korytem głównym),

c) dno w przekroju mostowym jest nierozmywalne, ruch rumowiska odbywa się nad tym dnem, bez jego naruszenia.

2.2.2.2. Ruch w korycie niezabudowanym, przy przepływie miarodajnym, jest ruchem rwącym. Zaleca się doprowadzenie przepływu do przeprawy i przeprowadzenie go pod mostem uregulowanym korytem, bez jego zwężenia konstrukcją mostu. Podane dalej zasady obliczeń nie dotyczą tego przypadku.

2.2.3. Obliczenia dla przekroju mostowego z dnem rozmywalnym i ruchem rumowiska na całej szerokości przekroju

2.2.3.1. Wymiarowania światła mostu należy dokonać ze względu na przewidywane pogłębienie dna, wyznaczone z warunku zachowania ciągłości ruchu rumowiska w cieku.

Wyjściowymi wielkościami do obliczeń w przypadku ogólnym są: Q_og, B_og, h_og, ν_og. Jeżeli ruch rumowiska odbywa się całym przekrojem niezabudowanym, to w obliczeniach stosuje się parametry dla całego przekroju:

2.2.3.2. Określenie minimalnego światła mostu L polega na założeniu stopnia rozmycia P zgodnie z 2.3.1.1 i obliczeniu:

Przyjmuje się rozmycie koryta proporcjonalnie do pierwotnych głębokości.

Jeśli w przekroju mostowym, powyżej linii przewidywanego rozmycia, leżą warstwy trudno rozmywalne, dla których prędkości nierozmywające v_nr (zob. 2.3.1.2) są większe od prędkości w przekroju zabudowanym, należy uznać, że rozmycia nastąpią tylko do tych warstw.

2.2.3.3. Stopień rozmycia koryta pod mostem o założonym świetle L należy obliczać z wzoru:

2.2.4. Obliczenia dla przekroju mostowego z dnem rozmywalnym i ruchem rumowiska w części przekroju

2.2.4.1. Przekrój mostowy dzieli się na część główną o świetle L_g usytuowaną w części koryta, w której odbywa się ruch rumowiska, poszerzonej ewentualnymi wcięciami, oraz na części boczne o łącznym świetle L_z, w których nie występuje znaczący ruch rumowiska.

Rozmycia dla części głównej przekroju należy obliczać z warunku zachowania ciągłości ruchu rumowiska. W częściach bocznych ewentualne rozmycia należy określać, porównując powstałe tam prędkości z prędkościami nierozmywającymi.

2.2.4.2. Określenie minimalnego światła mostu L polega na obliczeniu przepływu przypadającego na część główną przekroju o świetle L_g, przy jego rozmyciu w stopniu P określonym zgodnie z 2.3.1.1, a następnie doborze światła L_z; koniecznego dla przepuszczenia pozostałej części przepływu. Tok postępowania jest następujący:

a) określenie światła L_g w głównej części koryta,

b) obliczenie przepływu przez część przekroju o świetle L_g

c) obliczenie przepływu przez część przekroju o świetle L_z

d) obliczenie wartości współczynnika:

gdzie: g – przyspieszenie ziemskie,

i – spadek cieku,

B_l =B_o- L_br przy jednostronnym tarasie zalewowym,

B_l =0,5 (B_o - L_br) przy symetrycznych terenach zalewowych;

dla niesymetrycznych terenów zalewowych należy przyjmować pośrednie wartości B_l.

L_br – szerokość przekroju mostowego między przyczółkami,

e) obliczenie wartości przepływu Q_ozx przypadającego w korycie niezabudowanym na szerokość światła mostu L_z brutto (rys.2.4):

Rys. 2.4. Podział przepływu w przekroju niezabudowanym

f) określenie położenia przyczółków w przekroju mostowym.

2.2.4.3. Określenie pogłębienia w przekroju mostowym dla założonych świateł mostu w obu częściach koryta L_g i L_z polega na:

a) wyznaczeniu przepływu Q_ozx przypadającego w korycie nie zabudowanym na część objętą światłem L_z wraz z szerokością filarów ustawionych w tej części przekroju,

b) określeniu współczynników:

oraz współczynnika ƒ z wzoru [2.6],

c) wyznaczeniu wartości β = Q_ozIQ_og jako pierwiastka równania kwadratowego:

d) obliczeniu przepływów (Q_z = β_zQ_og i Q_g = Q_m - Q_z,

e) obliczeniu średniej głębokości po rozmyciu w korycie głównym z wzoru:

f) obliczeniu średniei głębokości po rozmyciu na terenie zalewowym z wzoru:

gdzie ν_nr – prędkość nierozmywająca określona wg 2.3.1.2.

2.2.5. Obliczenia dla przekroju mostowego z dnem nierozmywalnym

2.2.5.1. Dno w przekroju mostowym nie ulegnie pogłębieniu, jeżeli średnia prędkość w tym przekroju będzie nie większa:

– dla naturalnego podłoża – od prędkości nierozmywającej ν_nr określonej wg 2.3.1.2,

– dla podłoża umocnionego – od prędkości dopuszczalnych v_d określonych wg 2.3.1.3.

2.2.5.2. Minimalne światło mostu należy określać z wzoru:

gdzie: h – średnia głębokość w przekroju mostowym,

v – założona średnia prędkość przepływu, nie większa niż:

– prędkość krytyczna

– najmniejsza w przekroju prędkość nierozmywająca v_nr lub dopuszczalna v_d,

µ – współczynnik, który należy przyjmować:

dla mostów jednoprzęsłowych z tabeli 3.5,

dla filarów zaokrąglonych od strony napływu wody

dla filarów zaostrzonych od strony napływu wody

(we wzorach tych L wyrażone jest w metrach),

jeżeli światło mostu L jest większe niż 100 m, przyjmuje się µ = 0,99,

dla mostów o świetle mniejszym niż 30 m, gdy miarodajnemu przepływowi towarzyszy spływ lodów, zaleca się zmniejszyć obliczoną wartość µ o 0,05.

2.2.5.3. Średnią prędkość przepływu, dla założonego światła L należy obliczać z wzoru:

2.3. Rozmycia dna

2.3.1. Pogłębienie dna w przekroju mostowym

2.3.1.1. Wielkość pogłębienia dna wyraża się przez stopień rozmycia przekroju mostowego P. Jest to stosunek średnich głębokości po rozmyciu i przed rozmyciem dna, obliczonych dla miarodajnej rzędnej zwierciadła wody z_m. Dopuszczalne wartości stopnia rozmycia, w zależności od sposobu fundamentowania podpór, podano w tabeli 2.1.

Tabela 2.1 Dopuszczalny stopień rozmycia P

Przyjmuje się, że głębokości po rozmyciu są proporcjonalne do pierwotnych głębokości w przekroju, a więc otrzymuje się je przez pomnożenie głębokości w przekroju nierozmytym i stopnia rozmycia P.

2.3.1.2. Średnie prędkości wody, nie powodujące rozmycia podłoża v_nr przy głębokości strumienia równej 1 m, podano w tabelach 2.2 i 2.3.

Tabela 2.2. Prędkości nierozmywające v_nr dla gruntów niespoistych przy głębokości strumienia równej 1 m

Tabela 2.3. Prędkości nierozmywające v_nr (m/s) dla gruntów spoistych przy głębokości strumienia równej 1 m

Przy głębokościach różnych od 1 m prędkości odczytane z tabeli należy pomnożyć przez h^1/5, gdzie h jest głębokością cieku podaną w metrach.

Dla gruntów spoistych, przy głębokościach wody większych od 3 m, prędkość nierozmywającą przyjmuje się jak dla głębokości równej 3 m.

Dla niejednorodnych gruntów niespoistych za miarodajną do określenia prędkości nierozmywającej przyjmuje się średnią ważoną średnicę cząstek gruntu, obliczoną wg wzoru:

gdzie: d_i - średnica frakcji i,

p_i - udział procentowy frakcji i.

Dla gruntów o dużej nierównomierności uziarnienia, zawierających frakcje od ilastej do kamienistej, za miarodajne prędkości nierozmywające należy przyjmować prędkości odpowiadające średnicy d_80%. Jest to średnica ziaren, które wraz z mniejszymi stanowią 80% masy gruntu.

2.3.1.3. Przy przepływie nad dnem umocnionym rozmycie nie nastąpi pod warunkiem nieprzekroczenia prędkości przepływu v_d podanych w tabeli 2.4.

Tabela 2.4. Prędkości dopuszczalne w korytach umocnionych V_d

2.3.2. Rozmycia dna przy filarach mostowych

2.3.2.1. Niezależnie od pogłębienia koryta cieku pod mostem, bezpośrednio przy podporach mostowych powstają rozmycia lokalne (wyboje), mające wpływ na stateczność podpór.

2.3.2.2. Głębokość rozmyć lokalnych zależy od kształtu filara, prędkości w korycie przed mostem, rodzaju gruntu i kierunku napływu wody na filar. Należy ją obliczyć z wzoru:

gdzie: h_w – głębokość wyboju mierzona od poziomu rozmytego dna cieku przy filarze,

v – średnia prędkość wody w odpowiedniej części przekroju powyżej mostu,

K₁ - współczynnik zależny od kształtu filara; jego wartość dla najczęściej występujących kształtów podano w tabeli 2.5.

Tabela 2.5. Schematy wybranych filarów i wartości współczynnika K₁

K₂ – współczynnik określany z wykresu (rys. 2.5.) w funkcji wyrażenia v²/(gb_z), w którym:

b_z – szerokość zastępcza filara przyjmowana (tab. 2.5):

gdzie α – kąt odchylenia osi podpory od kierunku napływu wody

Rys. 2.5. Wartości współczynnika K₂

a – współczynnik uwzględniający rozkład prędkości w przekroju rzeki:

dla koryta głównego α = 0,6,

dla części przybrzeżnych przekroju i terenów zalewowych α = 1,0,

K₃, - współczynnik zależny od stosunku głębokości w korycie rozmytym do szerokości zastępczej filara h_r/b_z, odczytywany z nomogramu (rys. 2.6)

Rys. 2.6. Wartości współczynnika K₃,

c – wielkość zależna od rodzaju gruntu stanowiącego podłoże cieku:

gdzie: d₉₀ – średnica charakterystyczna w m,

v_nr – prędkość nierozmywająca określona z tabeli 2.3

Filar składający się z dwóch okrągłych elementów (studni, pali) ustawionych jeden za drugim należy traktować jak filar typu C (tabela 2.5). W przypadku innych kształtów filarów niż podane w tej tabeli należy przyjmować wartości współczynnika K₁ jak dla najbliższego schematu występującego w tabeli 2.5. lub na podstawie literatury.

2.3.2.3. Obliczoną wg wzoru [2.15] głębokość wyboju h_w należy zmniejszyć o 20% w przypadku:

– rzeki o spadku doliny i < 1 ‰ i płaskich falach wezbraniowych,

– przekroju mostowego poniżej zbiornika wodnego (jeziora lub zbiornika sztucznego).

2.3.2.4. Jeżeli kształt projektowanego filara odbiega w sposób istotny od kształtów podanych w tabeli 2.5, należy określić wielkość i zasięg rozmycia na podstawie literatury lub badań modelowych.

2.4. Spiętrzenie przed mostem

2.4.1. Spiętrzenie przy nierozmytym przekroju mostowym

2.4.1.1. Spiętrzenie ∆z należy obliczać z wzoru:

w którym:

v – średnia prędkość pod mostem w przekroju nierozmytym ograniczonym miarodajną

rzędną zwierciadła wody,

v_o – średnia prędkość w przekroju niezabudowanym równa Q_m/F_o,

v_s – średnia prędkość powyżej mostu, po spiętrzeniu, równa Q_m/(F_o+B_o∆z),

α_o, α – współczynniki Saint-Yenanta odpowiednio w przekroju przed i pod mostem

obliczone wg 2.4.1.3,

K – współczynnik strat obliczany wg 2.4.1.2.

Wartość ∆z określa się metodą kolejnych przybliżeń, przyjmując w pierwszym przybliżeniu wartość w nawiasie równą zeru.

Jeżeli powierzchnia przekroju cieku przed mostem z uwzględnieniem spiętrzenia ∆z, określonego w pierwszym przybliżeniu, nie różni się od powierzchni pierwotnej więcej niż o 5%, obliczona wartość spiętrzenia nie wymaga korekty. W przeciwnym przypadku należy obliczyć wartości v_o i v_s i wprowadzić je do wzoru [2.16].

2.4.1.2. Współczynnik strat K oblicza się z wzoru:

w którym:

K_o – podstawowy współczynnik strat zależny od stopnia zwężenia cieku przez przyczółki i od ich kształtu; jego wartość odczytuje się z wykresu (rys. 2.7) w zależności od wartości współczynnika

gdzie: Q_s – przepływ w części koryta niezabudowanego odpowiadającej powierzchni przekroju mostowego brutto,

Q_m – przepływ miarodajny.

Jeżeli odległość między przyczółkami jest większa niż 60 m, to wartość współczynnika K_o odczytuje się z krzywej 1 niezależnie od kształtu przyczółka.

Przy odległości między przyczółkami mniejszej oraz:

– przyczółkach zakończonych stożkami nasypowymi, przyczółkach o skrzydłach pionowych odchylonych o kąt (30÷45)°, współczynnik odczytuje się z krzywej l,

– przyczółkach o skrzydłach pionowych odchylonych o kąt 60°, współczynnik odczytuje się z krzywej 2,

– przyczółkach o skrzydłach pionowych równoległych do kierunku przepływu, współczynnik odczytuje się z krzywej 3.

Rys. 2.7. Wartości podstawowego współczynnika strat K_o

∆K_f – poprawka uwzględniająca wpływ filarów równa m∆K_f' wartości m oraz ∆K_f' określa się z rys. 2.8 w zależności od kształtu filara, wartości współczynnika M oraz wyrażenia F_f/F_br, w którym F_f jest to pole powierzchni zajętej przez filary, F_br - pole powierzchni przekroju ograniczone ścianami przyczółków.

Rys. 2.8. Wartości współczynników m i ΔK_f'

ΔK_e – poprawka uwzględniająca wpływ niesymetryczności zwężenia cieku; wartość jej odczytuje się z wykresu na rys. 2.9 w zależności od wartości M oraz wartości

gdzie: Q_p i Q_l – przepływy w częściach prawej i lewej koryta niezabudowanego, zamkniętych nasypami dojazdowymi.

Rys. 2.9. Wartości współczynnika poprawkowego ΔK_e

ΔK_φ – poprawka uwzględniająca wpływ ukośnego usytuowania mostu w stosunku do osi cieku; jej wartość określa się z wykresu na rys. 2.10 w zależności od wartości M i kąta skrzyżowania osi mostu z osią cieku φ.

Rys. 2.10. Wartości współczynnika poprawkowego ΔK_φ

2.4.1.3. Współczynnik Saint-Yenanta dla przekroju przed mostem α_o dla przekroju zwartego należy przyjmować równy 1,2. Dla przekroju wielodzielnego należy go obliczać z wzoru:

Oznaczenia we wzorze wg 2. 1 .4. 1.

Współczynnik Saint-Yenanta w przekroju pod mostem a należy przyjmować jako równy:

2.4.2. Spiętrzenie po wystąpieniu rozmycia dna należy obliczyć z wzoru:

w którym:

∆z – spiętrzenia obliczone wg 2.4.1.1,

C_r – współczynnik korekcyjny, zależny od stosunku pola przekroju mostowego przed rozmyciem F do pola tego przekroju po rozmyciu F_r, równy:

2.5. Rzędna spodu konstrukcji mostowej

2.5.1. Minimalną rzędną spodu konstrukcii z_k należy wyznaczać z wzoru

gdzie: z_s, – rzędna spiętrzonej wody powyżej mostu,

h_wt – wysokość fali i spiętrzenia wiatrowego określonego zgodnie z 2.5.2.,

∆h – wolna przestrzeń określona zgodnie z odnośnymi przepisami.

2.5.2. Oddziaływanie wiatru

Spiętrzenie wiatrowe oraz falowanie powierzchni wody należy uwzględniać na ujściowych odcinkach rzek wpadających do morza oraz na odcinkach rzek wpływających do lub wypływających z naturalnych lub sztucznych zbiorników wodnych. Wysokość h_wt, określającą całkowite oddziaływanie wiatru należy obliczać z wzoru:

gdzie: h_e – wysokość spiętrzenia wiatrowego (eolicznego),

h_f – wysokość fali.

Wysokości te zależne są od miarodajnej prędkości wiatru, głębokości wody w zbiorniku lub korycie oraz długości rozbiegu fali. Obliczenia h_e i h_f należy wykonać wg zasad podanych w opracowaniu Centralnego Biura Studiów i Projektów Budownictwa Wodnego „Hydroprojekt" w Warszawie, pt. „Obliczanie falowania na zbiornikach – wytyczne projektowania". Stosując powyższe wytyczne dla obiektów mostowych należy przyjmować miarodajną prędkość wiatru równą 20 m/s oraz wysokość fali o prawdopodobieństwie wystąpienia 1%, czyli h_f= h_1%.

2.6. Zasady projektowania wałów kierujących

2.6.1. Części wału kierującego i jego ogólny kształt

Podane dalej zalecenia dotyczą sytuacji, gdy most jest budowany na prostoliniowym odcinku rzeki, a układ przepływu jest w miarę symetryczny. W innych przypadkach należy stosować zalecenia podawane w literaturze przedmiotu.

Wał kierujący (rys. 2.11.) składa się z wału górnego i wału dolnego. Obie te części zakończone są głowicami. Oś wału kierującego górnego jest łukiem eliptycznym, oś wału dolnego zaś – odcinkiem łuku kołowego zakończonego odcinkiem prostym.

Rys. 2.11. Osie wałów kierujących i ich głowic

2.6.2. Wyznaczanie osi wału górnego

Długości półosi elipsy: dużej a i małej b, wyznaczających oś wału górnego określone są w zależności od stopnia zwężenia koryta d.

– dla jednostronnego terenu zalewowego

– dla każdego z obustronnych terenów zalewowych

gdzie: Q_l,p – część przepływu miarodajnego Q_m, jaka w warunkach naturalnych przypadała na zamkniętą nasypem część terenu zalewowego (lewą lub prawą),

Q_{oz l,,p} – część przepływu miarodajnego, jaka w warunkach naturalnych przypadała na teren zalewowy (lewy lub prawy),

Q_og – część przepływu miarodajnego, jaka w warunkach naturalnych przypadała na koryto główne cieku.

Stosunek długości dużej i małej półosi elipsy K= alb wyznacza się wg poniższych zależności:

Długość krótszej półosi elipsy b określa się z wzoru:

gdzie: B – szerokość zwierciadła wody brzegowej,

A – parametr zależny od stopnia zwężenia koryta d wg tabeli 2.6.

Tabela 2.6. Zależność parametru A od stopnia zwężenia koryta

Dla określonych długości krótszej półosi elipsy b, oraz wartości parametru K, współrzędne osi wału górnego x, y wyznacza się korzystając z tabeli 2.7.

Tabela 2.7. Bezwymiarowe współrzędne osi górnego wału kierującego

2.6.3. Wyznaczanie osi wału dolnego

Oś wału dolnego stanowi odcinek łuku kołowego o środku położonym na osi mostu i promieniu równym podwójnej wartości dużej półosi elipsy (r=2a). Promieniem tym należy zatoczyć łuk od osi drogi o kącie wewnętrznym (7¸8)°, a następnie przedłużyć odcinkiem prostej stycznej tak, aby długość rzutu całego wału dolnego na kierunek prostopadły do osi drogi była równa połowie długości rzutu wału górnego (rys.2.11).

2.6.4. Głowice wału kierującego

Górna i dolna głowica wału kierującego stanowią zakończenia górnego i dolnego wału. Osie głowic mają kształt odcinków łuku kołowego o promieniu r=0,2b odłożonym na prostej normalnej do końcowego punktu łuku elipsy (dla wału górnego) lub do odcinka prostego (dla wału dolnego). Oś głowicy górnej stanowi łuk o kącie wewnętrznym (90¸120)°, dolnej zaś łuk o kącie do 90°.

2.6.5. Inne zalecenia projektowe:

a) rzędna korony wału górnego powinna być wyższa o 0,5 m od rzędnej zwierciadła wody miarodajnej, spiętrzonej przed mostem, natomiast rzędna korony wału dolnego wyższa o 0,5 m od rzędnej zwierciadła wody miarodajnej; szerokość korony wałów powinna wynosić co najmniej 1 m,

b) ubezpieczenia skarp i konstrukcja wałów kierujących i ich głowic powinny być wykonywane jak dla innych budowli regulacyjnych w zależności od ich usytuowania w korycie wielkich wód i od przewidywanych prędkości wody,

c) we wszystkich bardziej złożonych układach topograficznych i hydraulicznych kształty wałów kierujących i ich wymiary należy określić na podstawie hydraulicznych badań modelowych,

d) przyjęte rozwiązania projektowe wałów kierujących należy dowiązać do istniejących lub projektowanych wałów przeciwpowodziowych i uzgodnić z ich projektantem lub służbami eksploatacyjnymi.

3. Obliczenia hydrauliczne przepustów i małych mostów

3.1. Określenia podstawowe i zasady obliczeń

3.1.1. Obliczenia hydrauliczne przepustów i małych mostów obejmują:

– wyznaczenie wymiarów przepustu (przewodu, wlotu i wylotu) lub światła małego mostu,

– określenie wysokości spiętrzenia przed budowlą,

– określenie rozmyć za budowlą i dobór odpowiednich umocnień.

3.1.2. Oznaczenia

a) dla cieku przed przepustem, po jego spiętrzeniu do projektowanej rzędnej:

B_o – szerokość zwierciadła wody,

F_o – pole przekroju cieku,

v_o = Q_m/F_o – prędkość wody dopływającej,

H – wzniesienie zwierciadła nad dnem przepustu na jego wlocie,

H_o = H + v_o²l2g – wysokość energii strumienia na wlocie do przepustu,

b) dla przepustu:

b – szerokość przewodu przepustu lub łączna szerokość przewodów przepustu wielootworowego,

h_p – wysokość przewodu przepustu,

D – średnica przewodu przepustu o przekroju kołowym,

F_p – pole przekroju przewodu przepustu,

L_p – długość przewodu przepustu,

i_p – spadek dna przewodu przepustu,

F – pole przekroju strumienia wody w przewodzie przepustu,

v = Q_mlF – prędkość wody w przepuście,

h_kr – głębokość krytyczna w przepuście,

i_t – spadek hydrauliczny przy przepływie Q_m wypełniającym cały przekrój przewodu przepustu,

c) dla wylotu z przepustu i wypadu:

h_wyl – głębokość wody na wylocie z przewodu przepustu,

v_wyl – prędkość na wylocie z przewodu przepustu,

h_d – wzniesienie zwierciadła wody za przepustem nad dnem wylotu przewodu,

B_w – szerokość wypadu,

h _w – głębokość wody na wypadzie.

3. 1. 3. Przepusty długie i krótkie

Przepust długi jest to przepust o długości przewodu L_p ≥ 20 h_p, a przepust krótki – o długości L_p < 20 h_p. W obliczeniach przepustów krótkich nie uwzględnia się strat energii na długości przewodu przepustu.

3. 2. Światło przepustów i spiętrzenie przed przepustami

3.2.1. Tok postępowania obejmuje:

a) wybranie rodzaju przepustu: kształtu przekroju przewodu i wlotu do przepustu,

b) ustalenie profilu podłużnego przepustu: długości, rzędnych dna na wlocie i wylocie przepustu,

c) dobranie schematu obliczeniowego (wg 3. 2. 2),

d) dla założonej wysokości spiętrzenia przed przepustem H, wyznaczenie minimalnych wymiarów przewodu przepustu: średnicy, szerokości lub pola przekroju,

e) założenie wymiarów przepustu i obliczenie rzeczywistej wysokości spiętrzenia,

f) sprawdzenie zgodności dobranego schematu z wynikami obliczeń, w razie potrzeby dobranie innego schematu obliczeniowego i powtórzenie obliczeń od punktu d),

g) obliczenie głębokości i prędkości na wylocie z przepustu,

h) obliczenie głębokości rozmycia za przepustem, porównanie otrzymanych wyników z wartościami dopuszczalnymi

i) dobranie niezbędnych umocnień koryta za przepustem, biorąc pod uwagę głębokość rozmycia.

Do realizacji wybiera się rozwiązanie zapewniające nieprzekroczenie dopuszczalnego spiętrzenia i prędkości oraz techniczno-ekonomicznie korzystną głębokość zakończenia umocnień.

3.2.2. Przypadki obliczeniowe

3.2.2.1. Dla przepustów nizinnych, na ciekach o spadkach i < 0,02, zaleca się do stosowania następujące podstawowe i najczęściej występujące schematy hydrauliczne (rys.3. l.):

a) przepust o niezatopionych wlocie i wylocie (rys.3. 1.a.) spełniający warunki:

b) przepust o zatopionym wlocie i niezatopionym wylocie prowadzący wodę niepełnym przekrojem (ze swobodnym zwierciadłem wody w przewodzie, rys. 3. 1. b), spełniający warunki:

c) przepust o zatopionym wlocie i niezatopionym wylocie prowadzący wodę pełnym przekrojem (rys. 3. 1 c), spełniający warunki:

– zatopienia wlotu i przepływu pełnym przekrojem, co wymaga jednoczesnego:

* zastosowania opływowego wlotu,

d) przepust o zatopionych wlocie i wylocie (rys. 3. 1. d) prowadzący wodę pełnym przekrojem, spełniający warunki:

Rys.3. 1. Schematy hydrauliczne przepustów

Przepusty: a) z niezatopionym wlotem i wylotem, b) z zatopionym wlotem, niezatopionym wylotem, przepływ niepełnym przekrojem, c) z zatopionym wlotem, niezatopionym wylotem, przepływ pełnym przekrojem, d) z zatopionym wlotem i wylotem.

Metody obliczeń dotyczące wymienionych schematów hydraulicznych można wykorzystywać także i do innych przypadków, niewiele się od nich różniących. Nie zaleca się stosowania przepustów, dla których H > 1,2 h_p i jednocześnie h_d > 1,25 h_kr. Obliczenia takich przepustów nie są omówione w załączniku.

3.2.2.2. Przepusty na potokach, w których panuje ruch rwący, w przypadku gdy budowa ich jest dopuszczalna, projektować należy tak, aby na doprowadzeniu do nich, w samym przewodzie i na początkowym odcinku odprowadzenia za nim, zachowany był ruch rwący i wykluczona możliwość powstania odskoku hydraulicznego. Jako jedno z możliwych rozwiązań służących temu zaleca się stosowanie łącznie:

– przepustu o dnie wykonanym ze spadkiem zbliżonym do spadku cieku,

– bystrotoku doprowadzającego strumień do przepustu; szerokość bystrotoku nie powinna przekraczać dwukrotnej szerokości zwierciadła wody w przepuście przy przepływie miarodajnym,

– długiego i płynnego przejścia od bystrotoku do wlotu przepustu.

3.2.3. Obliczenia przepustów o niezatopionych wlocie i wylocie (rys. 3. 1.a)

3.2.3.1. Dla przepustów krótkich zależność przepływu w przepuście (zdolności przepustowej) Q od wysokości energii H₀ strumienia spiętrzonego przed przepustem wyraża wzór:

gdzie: b_kr – światło przepustu prostokątnego; dla innych przepustów:

h_kr i F_kr – głębokość krytyczna i pole przekroju strumienia przy tej głębokości,

m – współczynnik wydatku z tabeli 3.1.

Z wzoru [3.10] można wyznaczyć wstępnie, dla Q = Q_m, minimalne światło przepustu b_kr. Wysokość linii energii spiętrzonego strumienia przed wlotem do przepustu H₀wynosi:

Głębokość wody górnej należy wyznaczać drogą prób z równania:

3.2.3.2. Głębokość wody H_d przed przepustem długim, o długości L_p > 2Qh_p, wyznacza się z wzoru:

gdzie: H_k – głębokość wody przed przepustem określona jak dla przepustu krótkiego wzorami [3. 12] i [3. 13].

3.2.4. Obliczanie przepustów o zatopionym wlocie, niezatopionym wylocie, częściowo wypełnionych (rys. 3. 1.b)

3.2.4.1 .Dla przepustów krótkich zależność zdolności przepustowej Q od wysokości energii H₀ strumienia spiętrzonego przed przepustem wyraża wzór:

gdzie: µ, ε, – współczynniki z tabeli 3. 1.

Wysokość energii H₀ spiętrzonego strumienia przy przepływie miarodajnym wynosi:

Wartość H wyznacza się z wzoru [3.13].

3.2.4.2. Przepusty długie, o spadkach dna 0 ≤ i_p ≤ i_kr, mogą prowadzić wodę przewodem wypełnionym wodą częściowo lub całkowicie. Dla tego przypadku zaleca się wykonanie obliczeń jak dla przepustu krótkiego wg 3. 2. 4. 1 oraz jak dla przepustu o niezatopionym wylocie, prowadzącego wodę pełnym przekrojem wg 3. 2. 5. Za miarodajny należy przyjąć schemat mniej korzystny, tzn. dający mniejszą przepustowość lub większą wysokość spiętrzenia.

3.2.5. Obliczanie przepustów o zatopionym wlocie i niezatopionym wylocie, całkowicie wypełnionych wodą (rys. 3. 1 .c).

Zależność zdolności przepustowej Q od wysokości energii H₀ strumienia spiętrzonego przed przepustem wyraża wzór:

Współczynnik wydatku μ należy obliczać z wzoru:

gdzie: ζ_W1 – współczynnik straty na wlocie o wartościach orientacyjnych:

– dla wlotów kołnierzowych, korytarzowych, portalowych i rozchylonych 0,33,

– dla wlotów podwyższonych i opływowych 0,20,

– dla przewodu wysuniętego z nasypu bez konstrukcji wlotowej 0,60,

ζ_L – współczynnik strat na długości równy:

n – współczynnik szorstkości przewodu przepustu,

L₀ – długość obliczeniowa przepustu

R_h – promień hydrauliczny,

ε– współczynnik z tabeli 3. 1.

Dla wlotu podwyższonego z rozchylonymi skrzydłami przyjmować można:

Wysokość energii H₀ spiętrzonego strumienia przy przepływie miarodajnym wynosi:

Wysokość H należy wyznaczać z wzoru [3. 13].

3.2.6. Obliczanie przepustów z zatopionym wlotem i zatopionym wylotem oraz przepływem pełnym przekrojem przewodu (rys. 3. 1. d).

Zależność zdolności przepustowej Q od wysokości energii H₀ strumienia spiętrzonego przed przepustem wyraża wzór:

gdzie: μ – współczynnik wydatku wg wzoru [3.18].

Wysokość energii H₀ spiętrzonego strumienia o przepływie miarodajnym wynosi:

Tabela 3. 1. Wartości współczynników m, ε i μ dla niektórych przepustów

* Podane w tabeli wartości m dotyczą przypadku pełnego dławienia bocznego, tzn. przypadku gdy B₀ ≤ 6b. Dla przepustów z niepełnym dławieniem bocznym w wyznacza się z wzoru:

gdzie: m_t – wartość współczynnika m odczytana z tabeli 3. 1.,

F_p' – pole przekroju wlotu przewodu przepustu przy rzędnej zwierciadła wody spiętrzonej.

3.2.7. Przepusty z przewodami o przekroju kołowym

3.2.7.1. Dla przepustów z niezatopionym wylotem (rys.3. 1. a, b, c) omówionych w 3.2.3, 3.2.4 i 3.2.5 wstępnego doboru średnicy przewodu przepustu D dla przepływu Q = Q_m można dokonać korzystając z tabeli 3. 2. Podaje ona dla różnych przepływów Q i średnic D wysokości spiętrzonej wody przed przepustem H i prędkości wody w przepuście v. Tabela ta dotyczy przypadku szczególnego:

– przepust krótki, o spadku dna zbliżonym do spadku krytycznego,

– pełne dławienie boczne na wlocie, czyli B₀ > 6b,

– przepust z wlotem prostopadłym, ze współczynnikami: m = 0,31, ε = 0,79, μ = 0,65,

– pomijalnie mała prędkość dopływowa v₀, czyli H₀ = H.

Dla innych przypadków odczytane wartości mają charakter orientacyjny.

3.2.7.2. Parametry ruchu krytycznego h_kr, b_kr i F_kr obliczyć można korzystając z tabeli 3.3. Wartości względne tych parametrów odczytuje się w funkcji parametru pomocniczego:

3.2.7.3. Dla przepustów całkowicie wypełnionych wodą (rys.3. 1. c i d) omówionych w 3.2.5 i 3.2.6.:

– wartość współczynnika ζ_wl zależy od geometrii wlotu; należy ją przyjmować z literatury lub w przybliżeniu wg 3. 2. 5,

– wartość współczynnika ζ_L jest równa

można ją również obliczyć z wzoru

przyjmując λ. = 0,025÷ 0,03 zależnie od szorstkości przewodu przepustu.

Tabela 3. 2. Orientacyjne zdolności przepustowe, głębokości spiętrzonej wody i prędkości przepływu dla przepustów o kołowym przekroju przewodu

Tabela 3.3. Parametry ruchu krytycznego w przewodach o przekroju kołowym

3. 3. Obliczenia stanowiska dolnego

3.3.1. Cel i zakres obliczeń

Obliczenia mają na celu zaprojektowanie dolnego stanowiska budowli w sposób zapobiegający jej zniszczeniu wskutek podmycia fundamentów. Zakres analiz i obliczeń obejmuje:

– wymiary i kształt wylotu,

– wymiary umocnień koryta w dolnym stanowisku,

– głębokość rozmyć,

– zaprojektowanie umocnień koryta.

3.3.2. Głębokość i prędkość na wylocie z przewodu przepustu

3.3.2.1. Głębokości wody h_wyl w przekroju wylotowym przewodu przepustu, potrzebne do oceny warunków przepływu za budowlą, można przyjmować wg tabeli 3. 4.

3.3.2.2. Prędkości wody w przekroju wylotowym przewodu przepustu należy określać z wzoru:

gdzie: F_wyl – pole przekroju strumienia na wylocie odpowiadające napełnieniu h_wyl.

3.3.3. Ukształtowanie wypadu

Odpowiednio ukształtowany i umocniony odcinek koryta poniżej wylotu, nazywany wypadem, ma na celu rozprowadzenie przepływu na większą szerokość i zmniejszenie głębokości rozmyć koryta. Podane dalej zalecenia ograniczają się tylko do konstrukcji wypadu i nie obejmują sposobów kształtowania przejść z wypadu w koryto naturalne.

Wypad wymaga umocnienia, gdy v_wyl > 1,2 v_nr. Prędkość nierozmywającą v_nr należy przyjmować wg 2.3.1.2.

Wypad powinien być ukształtowany względem osi przewodu przepustu tak, aby strumień rozszerzał się symetrycznie z szerokości wylotu b_wyl (rys.3. 2) do szerokości koryta umocnionego B_w, na długości zależnej od warunków hydraulicznych w dolnym stanowisku budowli.

Tabela 3. 4. Głębokości w przekroju wylotowym przepustu

gdzie: h₀ – głębokość w ruchu jednostajnym w przewodzie,

* – za głębokość bezpieczną zaleca się przyjmować h_wyl = 0,7h₀.

Rys.3. 2. Schemat wypadu i jego umocnień

Jeśli wypad ma charakter umocnionej powierzchni, a przekrój poprzeczny koryta cieku jest bardzo mały lub koryto nie jest wykształcone, zaleca się formowanie wypadu w postaci prostokątnej powierzchni umocnionej o wymiarach w planie L_u x B_w.

We wszystkich przypadkach, gdy koryto wypadu przechodzi w ukształtowane koryto cieku, np. rowu, zaleca się stosowanie prostoliniowego w planie rozszerzenia wypadu.

Podane dalej zalecenia dotyczą przypadków, gdy uskok dna na końcu wylotu przepustu p nie przekracza 0,2 m. Gdy uskok ten jest większy, w obliczeniach wypadu należy uwzględnić rzeczywistą wysokość energii strumienia wody spadającego na płytę wypadu.

Kąt β odchylenia ścian wypadu od jego osi (rys.3. 2) należy określać:

– dla ruchu rwącego w korycie odpływowym z wzoru:

– dla ruchu spokojnego w tym korycie z wykresu Cerenkova na rys. 3. 3

Rys.3. 3. Wykres Cerenkova do określania kąta β w stopniach

Wartości h_wyl i v_wyl należy określać zgodnie z 3. 3. 2. 1 i 3. 3. 2. 2, a wartość średniej głębokości wody h i prędkości v_d wyznaczać z warunków przepływu w korycie odpływowym przy przepływie miarodajnym. Jeśli na wylocie przepustu występuje uskok dna, to przy obliczeniach głębokość odmierza się od dna koryta lub powierzchni umocnionej.

Po określeniu kąta β rozszerzenia ścian wylotu przepustu lub umocnionego koryta za małym mostem należy obliczyć długość wypadu L_w, na którym następuje całkowite rozszerzenie się strumienia:

w którym za B_w należy podstawiać szerokość umocnień na wypadzie równą:

– szerokości koryta wypadu (dno i skarpy umocnione) równej (2÷3) świateł małego mostu lub (3÷5) świateł przepustu,

– szerokości umocnionej powierzchni traktowanej jako szerokość wypadu, gdy dolina cieku jest płaska i szeroka, zatapiana w czasie przejścia przepływu miarodajnego, a koryto cieku niewykształcone lub bardzo małe.

3.3.4. Ocena warunków hydraulicznych poniżej wylotu.

Warunki przepływu w dolnym stanowisku budowli kształtują się pod wpływem głębokości i prędkości przepływu w przekroju wylotu i w korycie odpływowym. Głębokość h_m w dolnym stanowisku budowli określa się jako różnicę rzędnej zwierciadła wody odpowiadającej przepływowi miarodajnemu i rzędnej dna wypadu (dna koryta poniżej wylotu).

W celu ustalenia warunków hydraulicznych na wypadzie, w przypadku ruchu spokojnego w korycie odpływowym, należy porównać h_wyl z głębokością h_kr w przewodzie przepustu.

Jeżeli h_wyl < h_kr, to w obrębie stanowiska dolnego wystąpi odskok hydrauliczny i wymagane jest specjalne ukształtowanie odcinka koryta – wypadu.

Jeżeli h_wyl ≥ h_kr, to na wylocie z przepustu odskok hydrauliczny nie wystąpi i wystarczy wtedy umocnienie dna odpowiednie dla prędkości wylotowej.

W przypadku wystąpienia odskoku należy obliczyć:

– głębokość sprzężoną z głębokością na wylocie:

– głębokość strumienia w ruchu rwącym, w przekroju poprzecznym na końcu rozszerzenia wypadu h_w, z równania:

gdzie: B_w – szerokość umocnień na wypadzie dobrana wg 3. 3. 3,

p – wzniesienie dna przepustu na wylocie nad poziomem płyty dna wypadu;

– głębokość strumienia sprzężoną z głębokością h_w z równania:

Porównanie wartości obliczonych głębokości pozwala zakwalifikować rozpatrywaną sytuację do jednego z następujących przypadków:

a) h_2wył ≤ h_d – przejście z ruchu rwącego w przewodzie w ruch spokojny w korycie odbywa się w formie odskoku zatapiającego strumień w przekroju wylotowym budowli,

b) h2_wyl > h_m > h_2w – odskok powstaje na długości rozszerzającego się wypadu lub w jego końcowym przekroju,

c) h_2w > h_m – odskok jest odsunięty, co oznacza, że powstaje on w korycie, poniżej rozszerzonego wypadu,

gdzie: h_m = h_d+p – głębokość w kanale odpływowym, odpowiadająca rzędnej miarodajnej z_m.

3. 3. 5. Umocnienia wypadu

Koryto za wylotem przepustu lub małego mostu powinno być umocnione, a długość umocnień L_u powinna spełniać następujące warunki:

– L_u ≥ L_w, gdzie L_w – długość wypadu określona wg 3. 3. 3.,

– L_u = (2÷3) D lub (2÷3)b; D – średnica przewodu kołowego, b – szerokość otworu prostokątnego.

Typ umocnienia należy dobierać w zależności od prędkości obliczeniowej v_obl, której wartość zaleca się przyjmować jako równą 1,5 v_wyl i powinno być ono układane na filtrze odwrotnym.

Zaleca się stosować na końcu umocnień pionowy lub nachylony element ochronny (rys.3. 4), zagłębiony na h_u ≥ 1,3 ∆h_r, gdzie: ∆h_r – głębokość rozmycia obliczona dla występującego w dolnym stanowisku rodzaju ruchu wg 3. 3. 6.

3.3.6. Głębokość rozmycia

Do zaprojektowania głębokości założenia elementu zabezpieczającego na końcu umocnień potrzebna jest znajomość głębokości rozmycia koryta. Teoretyczną głębokość rozmycia należy obliczać w zależności od lokalizacji odskoku zgodnie z przypadkami podanymi w 3. 3. 4:

– w przypadku a), gdy odskok zatapia wylot budowli:

– w przypadku b), gdy odskok powstaje na rozszerzającym się wypadzie:

– w przypadku c), gdy odskok powstaje poza wypadem:

Rzeczywistą maksymalną głębokość rozmycia oblicza się z wzoru:

Współczynnik redukcyjny k należy przyjmować z przedziału (0,6÷0,8), przy czym wartości mniejsze odpowiadają małym zlewniom, w których wezbrania są krótkotrwałe.

Jeśli obliczona głębokość rozmyć przekracza 2 m, należy na wylocie budowli zaprojektować urządzenie do rozpraszania energii (nieckę, próg, szykany itp.) zgodnie z zasadami projektowania wypadów budowli piętrzących lub zastąpić przepust małym mostem.

Rys.3. 4. Typy umocnień poniżej przepustów i małych mostów: 1 – pryzma kamieni, 2 – narzut, bruk, płyty lub inne umocnienia dna, 3 – element kończący umocnienie.

3. 4. Światło małego mostu z dnem umocnionym

3.4.1. Przypadki obliczeniowe

W korycie cieku może panować ruch rwący (podkrytyczny) lub spokojny (nadkrytyczny). Metody obliczeń podane dalej nie obejmują przypadku, gdy mały most powoduje przejście z ruchu rwącego w spokojny powyżej obiektu. Zasady rozwiązań pozwalających na uniknięcie zmiany rodzaju ruchu przed mostem podane są w p. 3.2. 2. 2.

Dla małego mostu zbudowanego na cieku, w którym panuje ruch spokojny, mogą wystąpić dwa przypadki różniące się sposobem obliczeń. Kryterium podziału stanowi warunek:

gdzie: N – współczynnik zależny od kształtów przyczółków, dobierany z tabeli 3. 5,

H – głębokość wody spiętrzonej przed mostem równa różnicy rzędnej zwierciadła wody spiętrzonej z_s i rzędnej umocnionego dna pod mostem,

h_d – głębokość wody poniżej mostu równa różnicy rzędnej zwierciadła wody i rzędnej umocnionego dna pod mostem.

Jeżeli warunek [3. 38] jest spełniony, wytwarza się spiętrzenie przed mostem, głębokość pod mostem maleje do głębokości krytycznej, a za mostem powstaje niebezpieczeństwo silnych rozmyć związanych z przejściem do ruchu spokojnego.

Jeżeli warunek [3. 38] nie jest spełniony, przepływ w przekroju mostowym nie zmienia charakteru (ruch spokojny pozostaje spokojnym, a rwący – rwącym).

3. 4. 2. Wyznaczanie minimalnego światła mostu dla założonego spiętrzenia przed mostem

Po ustaleniu wysokości wzniesienia spiętrzonej wody nad umocnionym dnem pod mostem H, należy obliczyć prędkość w przekroju przed mostem po spiętrzeniu v_s oraz wysokość energii przed mostem H₀ = H + v_s²/2g.

Dla wybranego rodzaju przyczółków należy dobrać z tabeli 3. 5 wartość współczynnika N i sprawdzić warunek [3. 38].

Jeżeli jest on spełniony, to minimalne światło mostu L należy obliczać ze wzoru:

Jeżeli warunek [3. 38] nie jest spełniony, to minimalne światło mostu L jest równe:

Wartości współczynników m i μ dobiera się z tabeli 3. 5.

3.4.3. Wyznaczanie minimalnego światła mostu dla założonej prędkości pod mostem.

Prędkość dopuszczalną pod mostem v dobiera się w zależności od odporności podłoża na rozmycia (v_nr wg 2. 3. 1. 2.) lub zastosowanych umocnień (v_d wg 2. 3. 1. 3.).

Dla przypadku spełnienia warunku [3. 38] minimalne światło mostu należy obliczać z wzoru:

Jeżeli warunek [3. 38] nie jest spełniony, to minimalne światło mostu równe jest:

H₀ we wzorze [3. 42] oblicza się wstępnie dla warunków przepływu bez spiętrzenia.

Przed przyjęciem światła mostu nie jest możliwe określenie wartości H₀ i H, zatem warunek [3. 38] nie może być więc sprawdzony. Należy więc obliczyć L wzorem [3. 41], następnie określić H dla tego przypadku i sprawdzić warunek [3. 38]. Jeżeli warunek ten nie jest spełniony, obliczenia należy wykonać wzorem [3. 42].

3. 4. 4. Obliczanie głębokości wody spiętrzonej H przed mostem o przyjętym świetle L

Jeżeli warunek [3. 38] jest spełniony, to:

Ze względu na zależność v_s od głębokości H, obliczenie należy prowadzić metodą iteracyjną, przyjmując w pierwszym przybliżeniu v_s równe prędkości w przekroju bez spiętrzenia v₀.

Prędkość przepływu w przekroju mostowym należy obliczać z wzoru:

gdzie: k – współczynnik dobrany z tabeli 3. 5.

Jeżeli warunek [3. 38] nie jest spełniony, spiętrzenie przed mostem jest niewielkie i może być określone wg 2. 4.

3.4.5. Rozmycia za odcinkiem umocnionego dna oraz zasady kształtowania części wylotowej (wypadu) dla małego mostu przyjmuje się wg 3. 3.

Tabela 3.5. Współczynniki dla małych mostów

Załącznik nr 2

KLASY OBCIĄŻEŃ TABOREM SAMOCHODOWYM OBIEKTÓW INŻYNIERSKICH

1. Klasy obciążeń taborem samochodowym obiektów inżynierskich zależne od klasy drogi określa tabela:

2. Obiekty inżynierskie usytuowane w ciągach dróg krajowych, stanowiących część europejskiej infrastruktury drogowej, lub dróg o znaczeniu obronnym powinny być zaprojektowane:

1) nowo budowane – na klasę obciążenia A,

2) odbudowywane, rozbudowywane i przebudowywane – na klasę obciążenia co najmniej B.

3. Pomosty obiektów mostowych, o których mowa w ust. 2, powinny być zaprojektowane:

1) na klasę obciążenia A – w obiektach nowo budowanych oraz odbudowywanych, rozbudowywanych i przebudowywanych,

2) na obciążenie pojazdem specjalnym według załącznika nr 3 do rozporządzenia, ze współczynnikiem obciążenia ɣ_r = 1,35, w obiektach:

a) nowo budowanych – klasy 150,

b) odbudowywanych, rozbudowywanych i przebudowywanych – co najmniej klasy 100.

4. Do obliczeń sprawdzających konstrukcje nośne składanych obiektów mostowych powinny być przyjęte pionowe obciążenia taborem samochodowym klasy B ze współczynnikami jak dla układu wyjątkowego i klasy C ze współczynnikami jak dla układu podstawowego.

Załącznik nr 3

POJAZDY SPECJALNE WEDŁUG UMOWY STANDARYZACYJNEJ NATO (STANAG 2021)

1. Pojazd specjalny – klasa 150

Pojazd kołowy: – ciężar całkowity : Q = 1514 RN

Minimalny rozstaw kół i szerokości opon osi krytycznej:

oś wózka zwrotnego – szerokość opony 610 mm

Uwaga: wymiary podano w metrach.

2. Pojazd specjalny – klasa 100

Pojazd kołowy: – ciężar całkowity : Q = 1023 kN

Minimalny rozstaw kół i szerokości opon osi krytycznej:

– oś pojedyncza – szerokość opony 533 mm

– oś wózka zwrotnego – szerokość opony 457 mm

– oś pojedyncza – szerokość opony 533 mm

– oś wózka zwrotnego – szerokość opony 533 mm

Do obliczeń powinna być przyjęta oś wywołująca większe wartości sił wewnętrznych w konstrukcji pomostu.

Uwaga: wymiary podano w metrach.