Dziennik Ustaw - rok 2001 nr 28 poz. 301

1) w art. 104¹ w § 1 skreśla się pkt 3;

2) art. 129 otrzymuje brzmienie:

„Art. 129. § 1. Czas pracy nie może przekraczać 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym nie przekraczającym 3 miesięcy, z zastrzeżeniem przepisów art. 129⁴, 132 § 2 i 4 oraz art. 142.

§ 2. Praca w granicach nie przekraczających 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych.

§ 3. W razie rozwiązania umowy o pracę przed upływem okresu rozliczeniowego, pracownikowi przysługuje prawo do dodatkowego wynagrodzenia, obliczonego jak za pracę w godzinach nadliczbowych – przy odpowiednim stosowaniu przepisu § 2 – za czas przepracowany od początku okresu rozliczeniowego do dnia rozwiązania umowy o pracę.”

3) skreśla się art. 129¹–129³;

4) w art. 129⁴ w § 1 wyrazy „42 godzin” zastępuje się wyrazami „40 godzin”

5) w art. 129⁵ skreśla się wyrazy „129² i”

6) art. 129⁷ otrzymuje brzmienie:

„Art. 129⁷. Sposób ustalenia rozkładów czasu pracy, o którym mowa w art. 129, 129⁴ i 129⁶, określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie pracy.”

7) w art. 132 w § 5 użyte dwukrotnie wyrazy „129¹ § 2 i 3” zastępuje się wyrazami „art. 129 § 2 i 3”

8) w art. 154 § 3 otrzymuje brzmienie:

„§ 3. Dni wolnych od pracy, wynikających z rozkładu czasu pracy w pięciodniowym tygodniu pracy, nie wlicza się do urlopu.”

2. W okresie od dnia 1 stycznia 2002 r. do dnia 31 grudnia 2002 r. przeciętna tygodniowa norma czasu pracy w pięciodniowym tygodniu pracy nie może przekraczać 41 godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym. Praca w granicach nie przekraczających 8 godzin na dobę i przeciętnie 41 godzin na tydzień w przyjętym okresie rozliczeniowym nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych.

3. W celu zachowania przeciętnych tygodniowych norm czasu pracy w pięciodniowym tygodniu pracy, określonych w ust. 1 i 2, w okresie od dnia wejścia w życie ustawy do dnia 31 grudnia 2002 r. dobowy wymiar czasu pracy może być podwyższony, jeżeli jest to możliwe ze względu na organizację pracy, nie więcej niż do 10 godzin. Taka praca nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych.

4. Podwyższenie dobowego wymiaru czasu pracy przewidziane w ust. 3 nie dotyczy pracowników wymienionych w art. 129⁵ Kodeksu pracy; za czas niewykonywania pracy z tego powodu pracownicy zachowują prawo do wynagrodzenia obejmującego pełny tygodniowy wymiar czasu pracy.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: A. Kwaśniewski