Dziennik Ustaw - rok 2003 nr 85 poz. 784

Na podstawie art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 204, Nr 76, poz. 691, Nr 152, poz. 1266 i Nr 153, poz. 1271) zarządza się, co następuje:

1) w § 1 ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Ustala się wykaz specjalności lekarskich:

1) w podstawowych dziedzinach medycyny:

 2) w szczegółowych dziedzinach medycyny:

 2) w § 3:

a) w ust. 1:

– pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) formy pogłębiania i uzupełniania wiedzy teoretycznej oraz doskonalenia i nabywania umiejętności praktycznych, w tym:

a) kurs wprowadzający w pierwszym roku odbywania specjalizacji, z wyłączeniem lekarzy posiadających I stopień specjalizacji tożsamej ze specjalizacją aktualnie odbywaną, obejmujący w szczególności podstawy dobrej praktyki lekarskiej, w tym zasady praktyki opartej na wiarygodnych i aktualnych publikacjach, podstawy farmakoekonomiki, formalnoprawne podstawy doskonalenia zawodowego lekarzy oraz wprowadzenie do przedmiotów klinicznych objętych programem danej specjalizacji,

b) kursy szkoleniowe, w tym jednolity dla wszystkich specjalności kurs szkoleniowy w zakresie zdrowia publicznego – zakończony kolokwium, obejmujący w szczególności następujące zagadnienia:

– promocję zdrowia,

– prawo medyczne i bioetykę,

– ekonomikę zdrowia,

– poszerzony o kurs uzupełniający w zakresie problematyki promocji zdrowia specyficznej dla danej specjalizacji, kurs w dziedzinie onkologii w zakresie obejmującym daną dziedzinę medycyny oraz w dziedzinie medycyny rodzinnej

– kursy obejmujące następujące zagadnienia:

– wprowadzenie do medycyny rodzinnej; koncepcja medycyny rodzinnej w Polsce i na świecie,

– podstawy epidemiologii,

– relacja lekarz rodzinny – pacjent,

– organizacja i zarządzanie praktyką lekarza rodzinnego,

– jakość udzielanych świadczeń w medycynie rodzinnej,

c) samokształcenie, w tym przygotowywanie opracowań teoretycznych i napisanie pracy poglądowej lub opublikowanie w recenzowanym czasopiśmie medycznym pracy oryginalnej, której temat odpowiada programowi właściwej specjalizacji, zwanej dalej „pracą oryginalną”.

d) szkolenie i uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonywanie w ustalonej liczbie określonych zabiegów lub procedur medycznych:

– wykonywanych z asystą lub pod nadzorem kierownika specjalizacji albo lekarza specjalisty przez niego wyznaczonego – oznaczonych kodem „A”,

– w których lekarz uczestniczy jako pierwsza asysta – oznaczonych kodem „B”,

– w których lekarz uczestniczy jako druga asysta – oznaczonych kodem „C”,

e) staże kierunkowe obejmujące szczegółowo określony zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych wymagających zrealizowania w ramach danego stażu, w tym uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonywanie w ustalonej liczbie określonych zabiegów lub procedur medycznych, o których mowa w lit. d), a w szczególności:

– w specjalizacji w dziedzinie audiologii i foniatrii – staż kierunkowy w zakresie otorynolaryngologii, obejmujący okres pierwszych 24 miesięcy odbywania specjalizacji,

– w specjalizacji w dziedzinie neonatologii – staż kierunkowy w zakresie pediatrii, obejmujący okres pierwszych 30 miesięcy odbywania specjalizacji,

– w specjalizacji w dziedzinach: medycyny nuklearnej oraz onkologii klinicznej – staż kierunkowy w zakresie chorób wewnętrznych, obejmujący okres pierwszych 24 miesięcy odbywania specjalizacji,

– w specjalizacji w dziedzinach: ortopedii i traumatologii narządu ruchu oraz położnictwa i ginekologii – staż kierunkowy w zakresie chirurgii ogólnej, obejmujący okres pierwszych 12 miesięcy odbywania specjalizacji,

– w specjalizacji w dziedzinie otorynolaryngologii – staż kierunkowy w zakresie chirurgii ogólnej i w innych odpowiednich dziedzinach chirurgicznych, obejmujący okres pierwszych 12 miesięcy odbywania specjalizacji,

– w specjalizacji w dziedzinach: chirurgii klatki piersiowej oraz urologii – staż kierunkowy w zakresie chirurgii ogólnej, obejmujący okres pierwszych 24 miesięcy odbywania specjalizacji.

– w specjalizacji w dziedzinie kardiochirurgii – staż kierunkowy w zakresie chirurgii ogólnej oraz w innych odpowiednich dziedzinach chirurgicznych, obejmujący okres pierwszych 24 miesięcy odbywania specjalizacji, z zastrzeżeniem, że staż kierunkowy w zakresie chirurgii ogólnej nie może trwać krócej niż 12 miesięcy,

– w specjalizacji w dziedzinie chirurgii szczękowo-twarzowej – staże kierunkowe w zakresie chirurgii ogólnej, ortopedii i traumatologii narządu ruchu oraz otorynolaryngologii, obejmujące okres pierwszych 12 miesięcy odbywania specjalizacji, a w przypadku lekarza posiadającego wyłącznie prawo wykonywania zawodu lekarza – również w zakresie chirurgii stomatologicznej, ortodoncji, stomatologii dziecięcej i protetyki stomatologicznej, obejmujące okres 8 miesięcy odbywania specjalizacji, natomiast w przypadku lekarza posiadającego wyłącznie prawo wykonywania zawodu lekarza stomatologa – również w zakresie chorób wewnętrznych, chirurgii dziecięcej, intensywnej terapii i medycyny ratunkowej, psychiatrii, diagnostyki laboratoryjnej i transfuzjologii, obejmujące okres 11 miesięcy odbywania specjalizacji,

– w specjalizacji w dziedzinach: chirurgii stomatologicznej, ortodoncji, periodontologii, protetyki stomatologicznej, stomatologii dziecięcej oraz stomatologii zachowawczej z endodoncją – staże kierunkowe w zakresie innych niż dana specjalność dziedzin stomatologii, obejmujące okres co najmniej 12 miesięcy odbywania specjalizacji,

f) dyżury medyczne samodzielne lub towarzyszące w ramach realizacji programu odpowiedniej specjalizacji w komórkach organizacyjnych jednostek prowadzących specjalizacje lub staże kierunkowe, o których mowa w § 6 ust. 1 lub 2, przeznaczonych dla osób, których stan zdrowia wymaga udzielania całodobowych świadczeń zdrowotnych, w liczbie nie mniejszej niż 3 dyżury w miesiącu,”

– w pkt 3 lit. b otrzymuje brzmienie:

„b) w dziedzinach: medycyny rodzinnej, zdrowia publicznego oraz chirurgii stomatologicznej, ortodoncji, protetyki stomatologicznej – nie krótszy niż 4 lata, a w przypadku lekarzy albo lekarzy stomatologów posiadających odpowiednią specjalizację I stopnia lub specjalizację I i II stopnia lub tytuł specjalisty w odpowiedniej dziedzinie medycyny – nie krótszy niż 3 lata,”,

– w pkt 4 uchyla się lit. a,

– uchyla się pkt 6,

b) w ust. 2 pkt 1 otrzymuje brzmienie:

„1) elementy programu, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2 lit. b)–f), pkt 3 i 4 oraz pkt 7, z zastrzeżeniem pkt 2,”,

c) dodaje się ust. 3 w brzmieniu:

„3. Program jednolitego kursu szkoleniowego w zakresie zdrowia publicznego, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 lit. b), ustala zespół ekspertów, o którym mowa w § 4 ust. 7, powołany do opracowania programu specjalizacji w dziedzinie zdrowia publicznego; program kursu zatwierdza minister właściwy do spraw zdrowia.”;

3) w § 4:

a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Program specjalizacji w dziedzinach: balneologii i medycyny fizykalnej, geriatrii, medycyny paliatywnej i transfuzjologii w przypadku lekarza, który posiada wyłącznie specjalizację lub tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny rodzinnej, uwzględnia zakres wiedzy teoretycznej i umiejętności praktycznych lekarza oraz okres odbytej specjalizacji, z uwzględnieniem § 3 ust. 2 pkt 2.”,

b) ust. 8 otrzymuje brzmienie:

„8. Minister właściwy do spraw zdrowia powołuje zespół ekspertów, o którym mowa w ust. 7, na wniosek Dyrektora Centrum, spośród lekarzy posiadających specjalizację w dziedzinie medycyny, dla której ma być opracowany program specjalizacji, lub w dziedzinach pokrewnych, w szczególności spośród osób zgłoszonych przez konsultanta krajowego danej dziedziny medycyny oraz konsultantów krajowych dziedzin pokrewnych, stowarzyszenia lekarskie, zwane dalej „towarzystwem naukowym”, Centrum oraz Naczelną Radę Lekarską.”;

4) w § 6:

a) w ust. 1:

– pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3) zapewniają warunki merytoryczne i organizacyjne, umożliwiające realizację programu specjalizacji określonej liczbie lekarzy,”,

– pkt 5 otrzymuje brzmienie:

„5) zatrudniają lub posiadają pełniących służbę na stanowisku służbowym w oddziałach szpitalnych lub w komórkach organizacyjnych, o których mowa w pkt 1:

a) co najmniej dwóch lekarzy z tytułem specjalisty lub z II stopniem specjalizacji w odpowiedniej dziedzinie medycyny lub

b) co najmniej dwóch lekarzy z tytułem specjalisty lub II stopniem specjalizacji w dziedzinie pokrewnej – w przypadku specjalności, dla których przepisy obowiązujące przed dniem wejścia w życie rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów (Dz. U. Nr 31, poz. 302 i Nr 61, poz. 676 oraz z 2000 r. Nr 6, poz. 84) nie przewidywały uzyskania II stopnia specjalizacji lub tytułu specjalisty, lub

c) co najmniej jednego lekarza z tytułem specjalisty lub II stopniem specjalizacji w odpowiedniej dziedzinie stomatologii – w przypadku jednostek organizacyjnych lub komórek organizacyjnych realizujących specjalizację w dziedzinach stomatologii, z wyjątkiem chirurgii szczękowo-twarzowej,”,

– pkt 11 otrzymuje brzmienie:

„11) posiadają odpowiedni sprzęt dydaktyczny i posiadają albo zapewniają bazę dydaktyczną niezbędne do realizacji programu specjalizacji,”,

b) ust. 4a otrzymuje brzmienie:

„4a. Minister właściwy do spraw zdrowia na podstawie przedstawionej przez Dyrektora Centrum informacji i opinii zespołu ekspertów, o których mowa w ust. 3, dokonuje wpisu jednostki organizacyjnej na listę, o której mowa w ust. 1, oraz określa maksymalną liczbę miejsc szkoleniowych w zakresie danej specjalizacji dla lekarzy mogących odbywać tę specjalizację w komórce organizacyjnej wchodzącej w jej skład. Przed wpisaniem lub odmową wpisu jednostki na listę, o której mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw zdrowia może zwrócić się do konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny o wydanie dodatkowej opinii, na podstawie której może wpisać jednostkę na tę listę lub odmówić wpisu.”,

c) po ust. 4a dodaje się ust. 4b w brzmieniu:

„4b. W przypadku przekształcenia jednostki wpisanej na listę ministra właściwego do spraw zdrowia, o której mowa w ust. 1, przekształcona jednostka może zwrócić się do ministra właściwego do spraw zdrowia o warunkowe wpisanie jej na tę listę; minister właściwy do spraw zdrowia, po uzyskaniu pozytywnej opinii konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny na temat przedstawionych przez jednostkę informacji i opinii, o których mowa w ust. 1, może warunkowo wpisać ją na listę, o której mowa w ust.1, do czasu uzyskania pozytywnej opinii zespołu ekspertów, o którym mowa w ust. 3, nie dłużej jednak niż na okres 6 miesięcy.”,

d) ust. 7 otrzymuje brzmienie:

„7. Kursy szkoleniowe objęte programem danej specjalizacji mogą być prowadzone przez jednostki organizacyjne lub osoby fizyczne, o których mowa w art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza, po uzyskaniu pozytywnej opinii konsultanta krajowego w odpowiedniej dziedzinie medycyny i wpisu na listę prowadzoną przez Centrum, o której mowa w ust. 8.”,

e) po ust. 7a dodaje się ust. 7b w brzmieniu:

„7b. W przypadku kursów szkoleniowych, o których mowa w ust. 7a, trwających nie dłużej niż 5 dni, podmiot zamierzający prowadzić ten kurs zgłasza corocznie Centrum, w terminie do dnia 15 listopada roku poprzedzającego rozpoczęcie kursu, następujące informacje:

1) nazwę i siedzibę jednostki organizacyjnej lub imię, nazwisko i adres osoby fizycznej zamierzającej prowadzić kurs,

2) imię i nazwisko oraz kwalifikacje zawodowe osoby mającej być kierownikiem kursu,

3) program kursu szkoleniowego określający:

a) cel szkolenia,

b) wymagane kwalifikacje uczestników kursu,

c) zakres tematyczny i treść szkolenia teoretycznego i praktycznego,

4) sposób sprawdzenia nabytej wiedzy i umiejętności praktycznych,

5) sposób oceny organizacji i przebiegu szkolenia przez uczestników kursu,

6) termin, miejsce oraz liczbę osób mogących uczestniczyć w kursie.”;

5) w § 7 w ust. 2:

a) pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3) poszerzenia zajęć programowych dziennych studiów doktoranckich o program specjalizacji zgodny z kierunkiem tych studiów i udzielonego urlopu szkoleniowego lub urlopu bezpłatnego, a po ukończeniu tych studiów – w trybie określonym w pkt 1, 2, 4 lub 5,”,

b) dodaje się pkt 5 w brzmieniu:

„5) umowy cywilnoprawnej o szkolenie specjalizacyjne, zawartej z jednostką organizacyjną prowadzącą specjalizację; jednostka organizacyjna prowadząca specjalizację nie pobiera od lekarza opłat za to szkolenie.”;

6) w § 8 w ust. 2 pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) na podstawie umowy o pełnienie dyżurów, w określonej liczbie, z jednostką organizacyjną prowadzącą specjalizację lub staż kierunkowy, jeżeli lekarz odbywa specjalizację odpowiednio w trybie, o którym mowa w § 7 ust. 2 pkt 2, 3 i 5, albo na zasadach, o których mowa w § 7 ust. 4, albo odbywa staż szkoleniowy lub kierunkowy w tej jednostce w ramach urlopu szkoleniowego.”;

7) w § 9

a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Okres trwania specjalizacji odbywanej na zasadach, o których mowa w § 7 ust. 2 albo 4, może być przedłużony nie więcej niż o połowę okresu trwania specjalizacji, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.”,

b) dodaje się ust. 3 w brzmieniu:

„3. Okres trwania specjalizacji odbywanej na zasadach, o których mowa w § 7 ust. 2 i 4, ulega przedłużeniu o okres oczekiwania na miejsce szkoleniowe w innej jednostce, jeżeli jednostka szkoląca przestaje spełniać wymagania niezbędne do wpisu na listę, o której mowa w § 6 ust. 1.”;

8) w § 10:

a) ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Okres trwania specjalizacji w ramach rezydentury może ulec dodatkowo przedłużeniu:

1) o czas udzielonego przez pracodawcę urlopu wychowawczego na zasadach określonych w odrębnych przepisach, nie dłuższy jednak niż o rok,

2) o czas urlopu bezpłatnego, nie dłuższego niż rok, udzielonego przez pracodawcę w celu odbycia stażu zagranicznego zgodnego z programem odbywanej specjalizacji, po uzyskaniu zgody kierownika specjalizacji – w przypadku nieuzyskania zgody ministra właściwego do spraw zdrowia na uznanie tego stażu za równoważny ze zrealizowaniem odpowiedniej części programu specjalizacji, z zastrzeżeniem § 17 ust. 3–4a,

3) o czas oczekiwania na miejsce szkoleniowe w innej jednostce, jeżeli macierzysta jednostka szkoląca przestaje spełniać wymagania niezbędne do wpisu na listę, o której mowa w § 6 ust. 1, na skutek czego zostaje rozwiązana umowa o pracę.”,

b) ust. 7 otrzymuje brzmienie:

„7. Umowa o pracę w ramach rezydentury zawierana jest odpowiednio z dniem 1 marca albo 1 sierpnia każdego roku, z zastrzeżeniem § 13 ust. 6 oraz § 19 ust. 1 pkt 3.”,

c) ust. 9 otrzymuje brzmienie:

„9. Lekarz, z którym rozwiązano umowę o pracę w ramach rezydentury z przyczyn przez niego zawinionych, który nie kontynuuje odbywania specjalizacji lub nie ukończy jej w terminie, o którym mowa w § 9, zwraca koszty szkolenia specjalizacyjnego w wysokości i terminie ustalonych w decyzji ministra właściwego do spraw zdrowia do budżetu państwa, na rachunek wskazany w tej decyzji. O skreśleniu lekarza z rejestru, o którym mowa w § 14, i przyczynach tego skreślenia wojewódzki ośrodek informuje niezwłocznie ministra właściwego do spraw zdrowia.”,

d) dodaje się ust. 13 w brzmieniu:

„13. Lekarzowi, odbywającemu specjalizację w trybie § 7 ust. 2:

1) z którym została rozwiązana umowa o pracę, z wyjątkiem rozwiązania umowy w trybie art. 52 § 1 Kodeksu pracy, lub

2) który ukończył studia doktoranckie

– a do zakończenia specjalizacji pozostało mu nie więcej niż 1/3 okresu jej odbywania, minister właściwy do spraw zdrowia może przyznać na ten okres, na wniosek kierownika specjalizacji, etat rezydencki w celu dokończenia specjalizacji – w ramach posiadanych niewykorzystanych środków na rezydentury.”;

9) w § 11:

a) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. W celu przystąpienia do postępowania kwalifikacyjnego lekarz składa wniosek o rozpoczęcie specjalizacji w danej specjalności do działającej na podstawie odrębnych przepisów jednostki organizacyjnej podległej wojewodzie – wojewódzkiego centrum zdrowia publicznego, zwanego dalej „wojewódzkim ośrodkiem”, na którego obszarze działania ma zamiar odbywać specjalizację, w terminie do dnia 30 kwietnia albo do dnia 30 listopada każdego roku.”,

b) po ust. 7 dodaje się ust. 7a w brzmieniu:

„7a. W przypadku gdy lekarz ubiegający się o odbywanie specjalizacji w ramach rezydentury złożył więcej niż jeden wniosek, rozpatrzeniu podlega jedynie wniosek z tego ośrodka, w którym lekarz przystąpi do egzaminu testowego.”;

10) w § 12:

a) po ust. 3 dodaje się ust. 3a w brzmieniu:

„3a. W przypadku lekarzy objętych postępowaniem konkursowym, w skład którego wchodzi egzamin testowy, egzamin ten przeprowadzany jest w pierwszej kolejności i jego zaliczenie stanowi warunek przystąpienia lekarza do pozostałych części postępowania kwalifikacyjnego.”,

b) ust. 10 otrzymuje brzmienie:

„10. Egzamin testowy, o którym mowa w ust. 3 pkt 2, jest ustalany odrębnie:

1) dla postępowania konkursowego w specjalnościach lekarskich szczegółowych z zachowawczych dziedzin medycyny,

2) dla postępowania konkursowego w specjalnościach lekarskich szczegółowych z chirurgicznych dziedzin medycyny,

3) dla postępowania kwalifikacyjnego w specjalnościach lekarskich szczegółowych, dostępnych zarówno dla lekarzy posiadających tytuł specjalisty w podstawowej dziedzinie zachowawczej, jak i chirurgicznej.”,

c) po ust. 10 dodaje się ust. 10a w brzmieniu:

„10a. Kwalifikacji specjalności w dziedzinach zachowawczych lub chirurgicznych dla potrzeb egzaminów testowych, o których mowa w ust. 10, dokonuje Dyrektor Centrum Egzaminów Medycznych w porozumieniu z właściwymi konsultantami krajowymi.”,

d) ust. 14 otrzymuje brzmienie:

„14. Wojewódzki ośrodek kieruje wnioskodawcę do odpowiedniej komisji, o której mowa w ust. 13, na podstawie losowania przeprowadzonego w obecności przedstawiciela okręgowej rady lekarskiej.”;

11) w § 13 ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Wojewódzki ośrodek jest obowiązany skierować lekarza do odbycia specjalizacji realizowanej w trybie:

1) innym niż rezydentura – w okresie nie dłuższym niż 3 miesiące,

2) rezydentury – w okresie nie dłuższym niż 15 dni, a w uzasadnionych przypadkach w okresie nie dłuższym niż 3 miesiące

– od terminu zakończenia postępowania kwalifikacyjnego, o którym mowa w § 12 ust. 1.”;

12) w § 17:

a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Kierownik specjalizacji jest odpowiedzialny za ustalenie szczegółowego planu odbywania specjalizacji, w tym za ustalenie miejsc odbywania staży kierunkowych, w sposób zapewniający realizację programu specjalizacji, który lekarz odbywający specjalizację zobowiązany jest złożyć w terminie nie dłuższym niż 6 miesięcy od daty rozpoczęcia specjalizacji, do wojewódzkiego ośrodka, z zastrzeżeniem § 21 ust. 2.”,

b) po ust.1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

„1a. Kierownik specjalizacji, który nie dopełnił obowiązku ustalenia szczegółowego planu odbywania specjalizacji w terminie, o którym mowa w ust. 1, na wniosek wojewódzkiego ośrodka zostaje pozbawiony funkcji kierownika specjalizacji – przez kierownika jednostki, w porozumieniu z właściwym konsultantem wojewódzkim.”,

c) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Kierownik specjalizacji może wystąpić do ministra właściwego do spraw zdrowia, za pośrednictwem Centrum, z wnioskiem o uznanie za równoważne ze zrealizowaniem elementów określonych w programie danej specjalizacji stażu szkoleniowego – obejmującego szkolenie i uczestniczenie w wykonywaniu oraz wykonywanie zabiegów lub procedur medycznych, staży kierunkowych lub kursów szkoleniowych odbytych za granicą lub w kraju, w jednostce upoważnionej do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego, jeżeli okres od dnia ich ukończenia do dnia rozpoczęcia przez lekarza specjalizacji nie jest dłuższy niż 5 lat lub gdy staż szkoleniowy zrealizowany za granicą miał miejsce w okresie aktualnie odbywanej specjalizacji, oraz o odpowiednie skrócenie okresu odbywania tej specjalizacji. Wzór wniosku stanowi załącznik nr 12 do rozporządzenia.”,

d) po ust. 3 dodaje się ust. 3a w brzmieniu:

„3a. Kierownik specjalizacji może wystąpić najpóźniej na 3 miesiące przed upływem terminu, o którym mowa w § 21 ust. 2, o uznanie, o którym mowa w ust. 3.”,

e) ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Minister właściwy do spraw zdrowia, na wniosek Dyrektora Centrum, na podstawie opinii zespołu ekspertów, o którym mowa w § 31 ust. 4, może uznać staże i szkolenie, o których mowa w ust. 3, za równoważne ze zrealizowaniem części programu specjalizacji i skrócić lekarzowi czas odbywania specjalizacji, jednak o okres nie dłuższy niż 1/3 okresu jej trwania, natomiast w przypadku stażu szkoleniowego zrealizowanego za granicą w okresie aktualnie odbywanej specjalizacji, uznać staż w wymiarze nie dłuższym niż 1/3 okresu trwania tej specjalizacji.”,

f) po ust. 4 dodaje się ust. 4a w brzmieniu:

„4a. W przypadku uznania, o którym mowa w ust. 3 i 4, w tym uznania skutkującego skróceniem specjalizacji, łączny okres uznania nie może być dłuższy niż 1/3 okresu trwania specjalizacji.”;

13) w § 18 uchyla się ust. 3 i 4;

14) w § 19 w ust. 1 pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3) niepodjęcia przez lekarza szkolenia specjalizacyjnego w okresie 3 miesięcy od dnia wskazanego jako dzień rozpoczęcia specjalizacji na skierowaniu wystawionym przez wojewódzki ośrodek,”;

15) w § 21 ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:

„2. Dokumenty, o których mowa w ust. 1, wraz ze szczegółowym planem albo indywidualnym harmonogramem odbywania specjalizacji, lekarz może złożyć do dnia 31 lipca albo do dnia 31 grudnia, w terminie nie dłuższym niż 12 miesięcy od dnia zaliczenia szkolenia specjalizacyjnego przez kierownika specjalizacji.

3. Wojewódzki ośrodek po stwierdzeniu, że dokumenty, o których mowa w ust. 1, spełniają warunki formalne, przekazuje je, w ciągu 14 dni, Centrum Egzaminów Medycznych.”;

16) w § 23:

a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Przewodniczącego i członków Komisji każdorazowo powołuje i odwołuje Dyrektor Centrum Egzaminów Medycznych – spośród osób zaproponowanych przez Krajową Radę Egzaminów Lekarskich, w porozumieniu z właściwym konsultantem krajowym, właściwym towarzystwem naukowym oraz Naczelną Radą Lekarską – po zaakceptowaniu przez ministra właściwego do spraw zdrowia składu Komisji.”,

b) w ust. 4:

– pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) przedstawiciel lub przedstawiciele właściwych towarzystw naukowych dla dziedziny medycyny objętej egzaminem państwowym,”,

– pkt 4 otrzymuje brzmienie:

„4) przedstawiciel lub przedstawiciele uczelni medycznych, w tym Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, Centrum lub medycznych jednostek badawczo-rozwojowych.”;

17) § 24 otrzymuje brzmienie:

„§ 24. Do zadań Komisji lub wydzielonego spośród jej członków zespołu egzaminacyjnego, o którym mowa w § 25 ust. 4, należy:

1) podejmowanie decyzji o dopuszczeniu lekarza do egzaminu państwowego,

2) ustalenie listy lekarzy dopuszczonych do egzaminu państwowego w danym terminie,

3) ustalanie miejsca i terminów egzaminów: praktycznego, testowego i ustnego oraz ich przeprowadzanie,

4) dokonywanie oceny egzaminów praktycznego i ustnego,

5) przekazanie Centrum Egzaminów Medycznych kart testowych po przeprowadzeniu egzaminu testowego, z zachowaniem tajności procedury,

6) przekazanie Centrum Egzaminów Medycznych ocen z egzaminów praktycznego i ustnego oraz innej dokumentacji związanej z przeprowadzonym egzaminem państwowym.”;

18) w § 25:

a) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Egzamin testowy dla danej specjalności odbywa się jednocześnie w całym kraju w terminie ustalonym przez Centrum Egzaminów Medycznych w porozumieniu z właściwą Komisją.”,

b) po ust. 3 dodaje się ust. 3a w brzmieniu:

„3a. W uzasadnionych przypadkach minister właściwy do spraw zdrowia może, na wniosek Dyrektora Centrum Egzaminów Medycznych, wyrazić zgodę na odstąpienie od przeprowadzenia egzaminu testowego dla wszystkich lekarzy dopuszczonych do państwowego egzaminu w danej specjalności w określonym terminie, z zachowaniem pozostałych części egzaminu, lub zdecydować o przeprowadzeniu egzaminu państwowego jeden raz w roku – z zachowaniem wszystkich jego części, w terminach, o których mowa w ust. 1.”,

c) ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. W zależności od liczby lekarzy przystępujących do egzaminu państwowego egzaminy przeprowadza Komisja lub wyłonione spośród jej członków zespoły egzaminacyjne z zachowaniem reprezentacji wszystkich podmiotów wymienionych w § 23 ust. 4.”;

19) w § 32:

a) ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Minister właściwy do spraw zdrowia zapewnia corocznie środki finansowe niezbędne do odbywania specjalizacji w ramach rezydentury.”,

b) po ust. 5 dodaje się ust. 5a w brzmieniu:

„5a. Środki finansowe, o których mowa w ust. 5, mogą obejmować dofinansowanie określonych przez ministra właściwego do spraw zdrowia kosztów szkolenia w specjalizacjach uznanych za priorytetowe dla ochrony zdrowia, po uzyskaniu opinii właściwych konsultantów krajowych.”,

c) ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Środki finansowe niezbędne do odbywania specjalizacji w ramach rezydentury przez lekarzy, którzy zostali zakwalifikowani do jej odbywania lub odbywają ją w tym trybie, w ramach liczby miejsc szkoleniowych ustalonych przez ministra właściwego do spraw zdrowia, minister właściwy do spraw zdrowia określa i przekazuje na podstawie umowy zawartej z jednostką organizacyjną zatrudniającą tych lekarzy, o której mowa w § 7 ust. 1.”,

d) po ust. 6 dodaje się ust. 6a w brzmieniu:

„6a. Minister właściwy do spraw zdrowia określa wysokość środków finansowych, o których mowa w ust. 5a, i przekazuje je na podstawie umowy zawartej z jednostką prowadzącą szkolenie w specjalizacjach, o których mowa w ust. 5a.”,

e) ust. 7 i 8 otrzymują brzmienie:

„7. Środki finansowe, o których mowa w ust. 6, nie obejmują wynagrodzenia określonego w § 8 ust. 2 pkt 1 oraz pozostałych składników wynagrodzeń wynikających z układu zbiorowego pracy lub z regulaminu wynagradzania obowiązującego w jednostce zatrudniającej lekarza, o której mowa w § 7 ust. 1.

8. Środki finansowe, o których mowa w ust. 6 i 6a, powinny być wykorzystane zgodnie z ich przeznaczeniem, a w przypadku ich niewykorzystania zwrócone ministrowi właściwemu do spraw zdrowia w trybie określonym w umowie, o której mowa w ust. 6 i 6a.”;

20) w § 33 po ust. 1 dodaje się ust. 1a–1d w brzmieniu:

„1a. Lekarzowi, który uzyskał specjalizację II stopnia w zakresie medycyny ogólnej i udziela świadczeń w ramach podstawowej opieki zdrowotnej przynajmniej przez okres 6 lat oraz ukończył kurs, o którym mowa w ust. 1b, minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii konsultanta krajowego w dziedzinie medycyny rodzinnej, może uznać dotychczasowy dorobek zawodowy za równoważny ze zrealizowaniem szczegółowego programu specjalizacyjnego w zakresie medycyny rodzinnej i podjąć decyzję o dopuszczeniu tego lekarza do egzaminu państwowego. Termin i formę egzaminu minister właściwy do spraw zdrowia określa na podstawie wniosku komisji powołanej w trybie określonym w ust. 1c, po zasięgnięciu opinii Krajowej Rady Egzaminów Lekarskich.

1b. Zakres i czas trwania obowiązkowego – dla lekarza, o którym mowa w ust. 1a – uzupełniającego kursu informacyjnego z zakresu specyfiki świadczonych usług przez lekarza rodzinnego określa zespół ekspertów, o którym mowa w § 4 ust. 7–9.

1c. Dla przeprowadzenia egzaminu państwowego, o którym mowa w ust. 1a, minister właściwy do spraw zdrowia powołuje komisję egzaminacyjną spośród osób zaproponowanych przez Krajową Radę Egzaminów Lekarskich; w skład komisji egzaminacyjnej wchodzą lekarze posiadający tytuł specjalisty w dziedzinie medycyny rodzinnej:

1) konsultant krajowy lub jego przedstawiciel,

2) przedstawiciel lub przedstawiciele właściwych towarzystw naukowych,

3) przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej.

1d. Wniosek o dopuszczenie do egzaminu, o którym mowa w ust. 1a, lekarz może złożyć najpóźniej do dnia 31 grudnia 2003 r.”;

21) § 35 otrzymuje brzmienie:

„§ 35. 1. Lekarz posiadający stopień naukowy doktora habilitowanego i mający odpowiedni dorobek zawodowy w szczegółowej dziedzinie medycyny wymienionej w § 1 ust. 1 pkt 2, z wyjątkiem chirurgii naczyniowej, chirurgii onkologicznej, chirurgii plastycznej, ginekologii onkologicznej, otorynolaryngologii dziecięcej i urologii dziecięcej, może złożyć wniosek o skierowanie go, na wniosek właściwego konsultanta krajowego, do odbywania tej specjalizacji bez postępowania kwalifikacyjnego.

2. W przypadku lekarza, o którym mowa w ust. 1, kierownik specjalizacji może wystąpić, za pośrednictwem Centrum, do ministra właściwego do spraw zdrowia, o uznanie dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza za równoważny ze zrealizowaniem przez niego, w części lub w całości, szczegółowego programu właściwej specjalizacji.

3. W przypadku lekarza posiadającego stopień naukowy doktora habilitowanego i mającego odpowiedni dorobek zawodowy w szczegółowej dziedzinie medycyny, o której mowa w ust. 1, zakwalifikowanego do odbywania specjalizacji w trybie postępowania kwalifikacyjnego, kierownik specjalizacji w porozumieniu z właściwym konsultantem krajowym może wystąpić, za pośrednictwem Centrum, do ministra właściwego do spraw zdrowia, o uznanie dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza za równoważny ze zrealizowaniem przez niego, w części lub w całości, szczegółowego programu specjalizacji.

4. Minister właściwy do spraw zdrowia, na wniosek Dyrektora Centrum, sporządzony na podstawie opinii powołanego przez niego zespołu, w skład którego wchodzą: właściwy konsultant krajowy, kierownik specjalizacji, przedstawiciel właściwego towarzystwa naukowego i przedstawiciel Naczelnej Rady Lekarskiej posiadający tytuł specjalisty w danej dziedzinie medycyny i stopień naukowy doktora habilitowanego, może uznać dotychczasowy dorobek naukowy i zawodowy lekarza, o którym mowa w ust. 1 i 3, za równoważny ze zrealizowaniem przez niego w części lub w całości szczegółowego programu właściwej specjalizacji, a w przypadku uznania za równoważny w całości – podjąć decyzję o dopuszczeniu tego lekarza do egzaminu państwowego.”;

22) w § 36 ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Obowiązki kierownika specjalizacji minister właściwy do spraw zdrowia może powierzyć lekarzowi, o którym mowa w ust. 1, nie później niż do dnia 31 grudnia 2004 r.”;

23) w § 37:

a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Jeżeli przepisy w sprawie specjalizacji lekarskich, obowiązujące przed dniem wejścia w życie rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów, nie przewidywały uzyskania specjalizacji II stopnia lub tytułu specjalisty w określonej dziedzinie medycyny, konsultant krajowy może wystąpić do ministra właściwego do spraw zdrowia, za pośrednictwem Centrum, o uznanie dotychczasowego dorobku naukowego i zawodowego lekarza za równoważny ze zrealizowaniem szczegółowego programu właściwej specjalizacji i dopuszczenie tego lekarza do egzaminu państwowego.”,

b) po ust. 1a dodaje się ust. 1b i 1c w brzmieniu:

„1b. W przypadku gdy wniosek konsultanta krajowego, o którym mowa w ust. 1, dotyczy specjalności w szczegółowych dziedzinach medycyny – lekarz, którego ten wniosek dotyczy, musi posiadać specjalizację II stopnia lub tytuł specjalisty w odpowiedniej specjalności w podstawowej dziedzinie medycyny określonej w załączniku nr 2 do rozporządzenia.

1c. W przypadku gdy lekarzem, o którym mowa w ust. 1, jest konsultant krajowy w danej dziedzinie medycyny, w skład zespołu, o którym mowa w ust. 1a, Dyrektor Centrum powołuje konsultanta krajowego w pokrewnej dziedzinie medycyny.”,

c) ust. 3 otrzymuje brzmienie:

„3. Konsultant krajowy może złożyć wniosek o dopuszczenie do egzaminu państwowego w trybie, o którym mowa w ust. 1–1b, nie później niż do dnia 30 września 2003 r., z wyłączeniem specjalizacji w dziedzinach: ginekologii onkologicznej, hipertensjologii, neuropatologii, otorynolaryngologii dziecięcej i urologii dziecięcej, w których konsultant krajowy może złożyć wniosek o dopuszczenie do egzaminu państwowego nie później niż do dnia 30 września 2004 r.”;

24) w § 41 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. Lekarz, który na podstawie dotychczasowych przepisów rozpoczął specjalizację lub został zakwalifikowany do jej odbywania w podstawowej albo w szczegółowej dziedzinie medycyny, odbywa ją zgodnie z programem specjalizacji oraz okresem jej trwania, określonych na podstawie dotychczasowych przepisów, z zastrzeżeniem ust. 2 oraz § 17 ust. 3–4a.

2. Lekarz stomatolog, który na podstawie dotychczasowych przepisów rozpoczął specjalizację w dziedzinie stomatologii ogólnej, może po okresie 12 miesięcy jej odbywania i złożeniu kolokwium z zakresu dotychczas zrealizowanego programu specjalizacji u dotychczasowego kierownika specjalizacji, nie później jednak niż do dnia 30 listopada 2003 r., złożyć wniosek o rozpoczęcie specjalizacji, o którym mowa w § 11 ust. 2, w dziedzinie: chirurgii stomatologicznej, protetyki stomatologicznej, periodontologii, stomatologii dziecięcej i stomatologii zachowawczej z endodoncją, w ramach wolnych miejsc szkoleniowych na obszarze danego województwa, i zostać zakwalifikowany w pierwszej kolejności do jej odbywania bez postępowania kwalifikacyjnego, z zastrzeżeniem § 17 ust. 3–4a.”;

25) w § 42:

a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. Lekarz posiadający I stopień specjalizacji, który dotychczas nie został zakwalifikowany do odbywania właściwej specjalizacji, może ubiegać się, w terminie do dnia 30 listopada 2004 r., o skierowanie do odbycia specjalizacji i uzyskanie tytułu specjalisty bez postępowania kwalifikacyjnego, z zastrzeżeniem ust. 2–3.”,

b) po ust. 2 dodaje się ust. 2a w brzmieniu:

„2a. Lekarz, o którym mowa w ust. 1, posiadający specjalizację I stopnia w dziedzinie medycyny ogólnej, może ubiegać się o skierowanie do odbycia specjalizacji i uzyskanie tytułu specjalisty w dziedzinie medycyny rodzinnej, a lekarz stomatolog posiadający specjalizację I stopnia w dziedzinie stomatologii ogólnej w dziedzinie stomatologii zachowawczej z endodoncją.”,

c) ust. 6 otrzymuje brzmienie:

„6. Wniosek o rozpoczęcie specjalizacji w określonej dziedzinie medycyny podlega formalnej ocenie przez wojewódzki ośrodek oraz zaopiniowaniu przez konsultanta wojewódzkiego w odniesieniu do możliwości zrealizowania przez lekarza szczegółowego programu specjalizacji, z zastrzeżeniem ust. 3 i 11.”,

d) uchyla się ust. 7,

e) po ust. 10 dodaje się ust. 10a w brzmieniu:

„10a. Przepisów ust. 9 i 10 nie stosuje się do lekarzy, o których mowa w ust. 2a.”,

f) ust. 11 otrzymuje brzmienie:

„11. Lekarz, o którym mowa w ust. 1 i 2a, odbywa staż specjalizacyjny zgodnie z indywidualnym harmonogramem realizacji programu odpowiedniej specjalizacji, o którym mowa w § 4 ust. 1, 2, 4 i 7, ustalonym przez kierownika specjalizacji i zatwierdzonym przez konsultanta wojewódzkiego w danej dziedzinie medycyny.”,

g) ust. 12 otrzymuje brzmienie:

„12. Indywidualny harmonogram realizacji programu odpowiedniej specjalizacji lekarza, o którym mowa w ust. 11, jest dokumentem, który stanowi załącznik do skierowania do odbywania specjalizacji, o którym mowa w § 13 ust. 5, oraz jest podstawą wpisów w dokumentacji stanowiącej dowód odbycia specjalizacji, o której mowa w § 20.”;

26) po § 43 dodaje się § 43a i 43b w brzmieniu:

„§ 43a. 1. Lekarz, który na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów został zakwalifikowany do odbycia specjalizacji w dziedzinie stomatologii ogólnej i nie rozpoczął jej z powodu braku miejsc szkoleniowych na obszarze województwa, w którym ubiegał się o rozpoczęcie specjalizacji, może wystąpić do wojewódzkiego ośrodka, do dnia 30 listopada 2004 r., o wydanie skierowania do rozpoczęcia specjalizacji w dziedzinie chirurgii stomatologicznej, protetyki stomatologicznej, periodontologii, stomatologii zachowawczej z endodoncją – bez konieczności ponownego odbycia postępowania kwalifikacyjnego.

2. Lekarz uzyskuje skierowanie do odbywania specjalizacji, o którym mowa w ust. 1, w pierwszej kolejności w ramach przyznanych miejsc szkoleniowych dla danego województwa, z zastrzeżeniem § 41 ust. 2.

§ 43b. Lekarz, który został zakwalifikowany do odbywania specjalizacji w dziedzinie balneologii, a odbywa ją według programu w zakresie balneoklimatologii i medycyny fizykalnej, może na wniosek kierownika specjalizacji, zaopiniowany przez właściwego konsultanta krajowego, dołączony do dokumentacji, o której mowa w § 21, ubiegać się o dopuszczenie do egzaminu państwowego w zakresie balneologii i medycyny fizykalnej i po jego zdaniu otrzymać dyplom nadający tytuł specjalisty w zakresie balneologii i medycyny fizykalnej.”;

27) w § 44 ust. 2 i 3 otrzymują brzmienie:

„2. Jednostki, o których mowa w ust. 1, obowiązane są spełnić warunki określone rozporządzeniem w terminie do dnia 30 czerwca 2003 r.

3. Jednostki organizacyjne i osoby fizyczne prowadzące staże kierunkowe na podstawie dotychczasowych przepisów obowiązane są spełnić warunki określone rozporządzeniem w terminie do dnia 30 czerwca 2003 r.”;

28) § 45 otrzymuje brzmienie:

„§ 45. Minister właściwy do spraw zdrowia zatwierdzi programy specjalizacji opracowane na podstawie dotychczasowych przepisów w terminie do dnia 30 czerwca 2003 r.”;

29) w § 46 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Lekarze, którym minister właściwy do spraw zdrowia powierzył obowiązki specjalisty na podstawie § 34 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 25 marca 1999 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy stomatologów, pełnią nadal swoją funkcję wyłącznie w odniesieniu do kierowania specjalizacją lub prowadzenia staży kierunkowych.”;

30) załączniki nr 1–3, 6, 7 i 9 do rozporządzenia otrzymują brzmienie określone w załączniku nr 1 do niniejszego rozporządzenia;

31) dodaje się załącznik nr 12 do rozporządzenia w brzmieniu określonym w załączniku nr 2 do niniejszego rozporządzenia.

Minister Zdrowia: L. Sikorski

Załączniki do rozporządzenia Ministra Zdrowia
z dnia 4 kwietnia 2003 r. (poz. 784)

Załącznik nr 1

„Załącznik nr 1

SPECJALNOŚCI, W KTÓRYCH LEKARZ POSIADAJĄCY ODPOWIEDNIĄ SPECJALIZACJĘ I LUB I i II STOPNIA LUB TYTUŁ SPECJALISTY W ODPOWIEDNIEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY MOŻE UZYSKAĆ TYTUŁ SPECJALISTY W OKREŚLONEJ PODSTAWOWEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY PO ODBYCIU SPECJALIZACJI ZGODNIE Z PROGRAMEM, O KTÓRYM MOWA W § 4 UST. 2 ROZPORZĄDZENIA

„Załącznik nr 2

SPECJALNOŚCI, W KTÓRYCH LEKARZ POSIADAJĄCY ODPOWIEDNIĄ SPECJALIZACJĘ II STOPNIA LUB specjalizację W ZAKRESIE MEDYCYNY RODZINNEJ ALBO POSIADAJĄCY TYTUŁ SPECJALISTY W ODPOWIEDNIEJ PODSTAWOWEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY MOŻE UZYSKAĆ TYTUŁ SPECJALISTY W OKREŚLONEJ SZCZEGÓŁOWEJ DZIEDZINIE MEDYCYNY

„Załącznik nr 7

WYKAZ KODÓW SPECJALIZACJI W OKREŚLONYCH DZIEDZINACH MEDYCYNY

„Załącznik nr 9

CZAS TRWANIA SPECJALIZACJI W DZIEDZINIE MEDYCYNY RODZINNEJ DLA LEKARZY, KTÓRZY ROZPOCZNĄ TĘ SPECJALIZACJĘ W TERMINIE DO DNIA 31 GRUDNIA 2004 R.

Załącznik nr 2