Dziennik Ustaw - rok 2003 nr 175 poz. 1707

Na podstawie art. 25 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową (Dz. U. Nr 83, poz. 760) zarządza się, co następuje:

1) szczegółowy tryb postępowania w sprawach ustalania okoliczności i przyczyn wypadków, pozostających w związku z pełnieniem czynnej służby wojskowej;

2) tryb postępowania w razie ujawnienia chorób powstałych w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej;

3) szczegółowy tryb przyznawania i wypłaty odszkodowań, terminy postępowania w tych sprawach oraz przypadki, w których postępowanie w sprawie odszkodowania prowadzi się z urzędu, jak również sposób doręczania decyzji dotyczących odszkodowań;

4) wzory dokumentów sporządzanych w toku postępowania w sprawie ustalania okoliczności i przyczyn wypadków oraz postępowania o przyznanie i wypłatę odszkodowania;

5) tryb postępowania w sprawach przyznawania odszkodowań w szczególnie uzasadnionych przypadkach;

6) właściwość organów w sprawach, o których mowa w pkt 1–5.

1) dowódca jednostki wojskowej – dowódcę, szefa, komendanta jednostki organizacyjnej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, dyrektora, szefa komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej oraz dyrektora, kierownika innej jednostki organizacyjnej podległej lub nadzorowanej przez Ministra Obrony Narodowej;

2) żołnierz – żołnierza pełniącego czynną służbę wojskową, małoletniego kandydata na żołnierza zawodowego odbywającego naukę w szkole lub orkiestrze wojskowej, studenta szkoły wyższej odbywającego przeszkolenie wojskowe lub zajęcia wojskowe w studium wojskowym, a także osobę powołaną do odbycia czynnej służby wojskowej i zwolnioną z tej służby;

3) ustawa – ustawę z dnia 11 kwietnia 2003 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową;

4) odszkodowanie – odszkodowanie, o którym mowa w art. 10, 16 i 17 ustawy.

1) szefa wojewódzkiego sztabu wojskowego wyznaczonego przez dowódcę właściwego okręgu wojskowego – jeżeli wypadkowi uległ szef wojewódzkiego sztabu wojskowego lub jego zastępca;

2) wojskowego komendanta uzupełnień właściwego ze względu na miejsce wypadku osoby powołanej do odbycia czynnej służby wojskowej lub zwolnionej z tej służby, która uległa wypadkowi w drodze z miejsca zamieszkania do jednostki wojskowej lub w drodze powrotnej do miejsca zamieszkania;

3) kierownika studium wojskowego szkoły wyższej – jeżeli wypadkowi uległ student w związku z odbywaniem zajęć wojskowych w studium wojskowym szkoły wyższej;

4) dyrektora komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej w zakresie zabezpieczenia funkcjonowania tego ministerstwa – jeżeli wypadkowi uległ żołnierz, o którym mowa w art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy;

5) kierownika państwowej jednostki organizacyjnej poza resortem obrony narodowej – jeżeli wypadkowi uległ żołnierz wyznaczony do pełnienia służby w tej jednostce.

2. Przełożony po powzięciu wiadomości o wypadku melduje o tym dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni służbę.

2. W skład komisji powypadkowej wchodzą co najmniej 3 osoby, w tym:

1) jako przewodniczący – zastępca dowódcy jednostki wojskowej;

2) jako członkowie – inspektor do spraw bezpieczeństwa i higieny pracy oraz – odpowiednio do potrzeb – specjalista z dziedziny, w której nastąpił wypadek, albo lekarz.

3. W skład komisji powypadkowej nie mogą wchodzić osoby, które są zainteresowane wynikiem działania komisji, zwłaszcza gdy może mieć on wpływ na ich odpowiedzialność, oraz osoby będące świadkami wypadku.

4. Jeżeli wypadkowi uległ dowódca jednostki wojskowej, komisję powypadkową powołuje jego bezpośredni przełożony.

2. Komisja powypadkowa może:

1) dokonać oględzin miejsca wypadku oraz sporządzić szkic lub wykonać zdjęcia tego miejsca;

2) przesłuchać poszkodowanego żołnierza i inne osoby co do okoliczności dotyczących wypadku lub odebrać od nich pisemne oświadczenia;

3) zasięgnąć opinii specjalisty, w tym lekarza;

4) przeglądać akta postępowania karnego i innych postępowań oraz inne dokumenty dotyczące wypadku i jego następstw, z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z odrębnych przepisów;

5) zapoznać się z posiadaną przez poszkodowanego żołnierza dokumentacją medyczną;

6) zebrać inne dowody dotyczące wypadku.

3. Przed przesłuchaniem osób, z wyjątkiem poszkodowanego żołnierza, co do okoliczności dotyczących wypadku, uprzedza się te osoby o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań.

4. Z oględzin miejsca wypadku oraz przesłuchania poszkodowanego żołnierza lub innych osób sporządza się protokoły. Wzór protokołu oględzin miejsca wypadku, przesłuchania poszkodowanego żołnierza i świadka określają odpowiednio załączniki nr 1, 2 i 3 do rozporządzenia.

5. Jeżeli wypadek zdarzył się na terenie jednostki wojskowej stacjonującej w innym garnizonie, przewodniczący komisji powypadkowej może zwrócić się do dowódcy tej jednostki o dokonanie czynności określonych w ust. 2 pkt 1, 2 i 6 oraz nadesłanie zebranych materiałów.

6. Organy wojskowe oraz żołnierze i pracownicy jednostki wojskowej są obowiązani udzielać komisji powypadkowej wyjaśnień oraz dostarczać dokumenty i inne materiały dotyczące okoliczności wypadku.

1) stopień wojskowy, imię i nazwisko żołnierza, który uległ wypadkowi;

2) datę i miejsce wypadku;

3) opis okoliczności i przyczyn wypadku;

4) doznany przez żołnierza uszczerbek na zdrowiu, a jeżeli poniósł on śmierć – fakt śmierci;

5) pouczenie o prawie zgłoszenia zastrzeżeń do ustaleń zawartych w protokole;

6) podpisy członków komisji.

2. Dane dotyczące doznanego przez żołnierza uszczerbku na zdrowiu wpisuje się do protokołu powypadkowego na podstawie dokumentacji medycznej lub opinii lekarza.

3. W razie ustalenia przez komisję powypadkową, że:

1) wyłączną przyczyną wypadku było umyślne lub rażąco niedbałe działanie albo zaniechanie żołnierza naruszające obowiązujące przepisy lub rozkazy,

2) do wypadku w znacznym stopniu przyczyniło się zachowanie żołnierza spowodowane jego stanem nietrzeźwości albo zażyciem środków odurzających lub substancji psychotropowych,

3) uszczerbek na zdrowiu lub śmierć żołnierza zostały spowodowane przez niego umyślnie

– informację o tym wraz z opisem wskazujących na to okoliczności i dowodów podaje się w protokole powypadkowym.

4. W razie ustalenia, że wyłączną przyczyną wypadku były okoliczności wymienione w ust. 3 pkt 1, w protokole powypadkowym podaje się:

1) przepis lub rozkaz naruszony przez żołnierza;

2) czy i w jaki sposób przełożeni żołnierza zapewnili mu warunki odpowiadające właściwym przepisom lub rozkazom i czy sprawowali nadzór nad ich przestrzeganiem;

3) informację o posiadaniu lub braku umiejętności żołnierza, potrzebnych do wykonywania czynności związanych z wypadkiem, oraz informację o przeszkoleniu żołnierza w zakresie znajomości odpowiednich przepisów lub rozkazów.

5. Do protokołu powypadkowego dołącza się całość materiałów zebranych w toku postępowania powypadkowego, w szczególności: protokół oględzin miejsca wypadku, protokoły przesłuchań, oświadczenia, opinie specjalistów, notatki, szkice i fotografie.

6. Wzór protokołu powypadkowego określa załącznik nr 4 do rozporządzenia.

2. Członek komisji powypadkowej, który nie zgadza się ze stanowiskiem większości, może dołączyć do protokołu powypadkowego zdanie odrębne z podaniem uzasadnienia swojego stanowiska. W takim przypadku w protokole powypadkowym czyni się wzmiankę o zdaniu odrębnym.

1) jakie to były przedmioty;

2) stan tych przedmiotów przed wypadkiem (stopień zużycia) i ich przybliżoną wartość;

3) czy przedmioty te żołnierz utracił, czy też uległy one całkowitemu zniszczeniu lub tylko uszkodzeniu i w jakim stopniu.

2. Ustalenia, o których mowa w ust. 1, wpisuje się do protokołu powypadkowego.

2. W przypadku niesporządzenia protokołu powypadkowego w terminie, o którym mowa w ust. 1, przyczyny opóźnienia podaje się w tym protokole.

1) w terminie 3 dni ustosunkowuje się do ustaleń w nim zawartych;

2) może polecić dokonanie dodatkowych ustaleń, gdy uzna, że okoliczności i przyczyny wypadku nie zostały dostatecznie wyjaśnione.

2. W razie gdy w toku dodatkowych ustaleń wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności, sporządza się nowy protokół powypadkowy, który ponownie przedstawia się dowódcy jednostki wojskowej. Poprzedni protokół powypadkowy włącza się do materiałów postępowania powypadkowego.

3. Dowódca jednostki wojskowej podpisuje protokół powypadkowy, zamieszczając w nim swoje stanowisko wobec ustaleń komisji powypadkowej.

2. Jeżeli w protokole powypadkowym są zawarte informacje stanowiące tajemnicę państwową, doręcza się wyciąg z protokołu z pominięciem tych informacji, o czym czyni się wzmiankę w doręczanym protokole.

3. Żołnierz, który uległ wypadkowi, a w razie jego śmierci osoba, o której mowa w art. 12 ustawy, ma prawo wglądu do akt sprawy oraz sporządzania z nich notatek i odpisów. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.

2. Zastrzeżenia wnosi się do szefa wojewódzkiego sztabu wojskowego właściwego do ustalenia prawa do odszkodowania, za pośrednictwem dowódcy jednostki wojskowej, w której został sporządzony protokół powypadkowy.

2. Dowódca jednostki wojskowej, przesyłając protokół powypadkowy, dołącza jednocześnie:

1) zgłoszone zastrzeżenia do protokołu powypadkowego wraz ze swoim stanowiskiem co do tych zastrzeżeń;

2) informację o miejscu zamieszkania poszkodowanego żołnierza, a w razie jego śmierci – posiadane informacje o stanie rodzinnym żołnierza, ze wskazaniem imion, nazwisk, dat urodzenia oraz miejsc zamieszkania osób, o których mowa w art. 12 ustawy;

3) posiadaną dokumentację medyczną;

4) inne materiały zebrane w toku postępowania powypadkowego;

5) informację wskazującą właściwą dla danego żołnierza wojskową komisję lekarską.

2. Przewodniczący wojskowej komisji lekarskiej przesyła orzeczenie w sprawie ustalenia związku choroby ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej i stopnia uszczerbku na zdrowiu żołnierza szefowi wojewódzkiego sztabu wojskowego właściwego do ustalenia prawa do odszkodowania, zainteresowanemu żołnierzowi oraz dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz ten pełni służbę.

2. Przewodniczący wojskowej komisji lekarskiej przesyła orzeczenie w sprawie ustalenia, czy przyczyną śmierci żołnierza była choroba powstała w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej, szefowi wojewódzkiego sztabu wojskowego właściwego do ustalenia prawa do odszkodowania, dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz pełnił służbę, oraz członkowi rodziny, o którym mowa w art. 12 ustawy.

1) w której żołnierz pełnił służbę w dniu wypadku albo w dniu ustalenia przez wojskową komisję lekarską stopnia uszczerbku na zdrowiu wskutek choroby;

2) w której żołnierz pełnił ostatnio służbę, jeżeli stopień uszczerbku na zdrowiu wskutek choroby został ustalony lub śmierć wskutek choroby nastąpiła po zwolnieniu ze służby;

3) w której żołnierz wyznaczony do pełnienia służby w jednostce organizacyjnej poza resortem obrony narodowej otrzymywał zaopatrzenie wojskowe.

2. Jeżeli wypadkowi uległ szef wojewódzkiego sztabu wojskowego lub jego zastępca, dowódca okręgu wojskowego, w którego zasięgu działania znajduje się siedziba tego sztabu, wskazuje szefa innego wojewódzkiego sztabu wojskowego jako właściwego dla danej sprawy.

3. Właściwość szefa wojewódzkiego sztabu wojskowego do ustalenia prawa do odszkodowania w stosunku do osób, o których mowa w art. 22 ust. 2 pkt 2 ustawy, określa Minister Obrony Narodowej.

2. Szef wojewódzkiego sztabu wojskowego wszczyna postępowanie z urzędu w razie otrzymania:

1) protokołu powypadkowego;

2) orzeczenia wojskowej komisji lekarskiej stwierdzającego uszczerbek na zdrowiu albo śmierć żołnierza wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami lub warunkami służby wojskowej.

3. Szef wojewódzkiego sztabu wojskowego może wszcząć postępowanie z urzędu również przed otrzymaniem protokołu powypadkowego w razie powzięcia wiadomości o wypadku, którego okoliczności i przyczyny nie budzą wątpliwości, jeżeli żołnierz poniósł śmierć w tym wypadku lub doznał ciężkiego uszkodzenia ciała.

2. W razie śmierci żołnierza szef wojewódzkiego sztabu wojskowego ustala w szczególności, czy oprócz członków rodziny wymienionych w informacji nadesłanej przez dowódcę jednostki wojskowej nie ma innych osób uprawnionych do odszkodowania.

3. W razie potrzeby szef wojewódzkiego sztabu wojskowego może przeprowadzić postępowanie uzupełniające. Przepisy § 6 ust. 2–4 stosuje się odpowiednio.

2. Szef wojewódzkiego sztabu wojskowego przesyła wojskowej komisji lekarskiej posiadaną dokumentację medyczną oraz protokół powypadkowy.

2. Wzór decyzji, o której mowa w ust. 1, określa załącznik nr 5 do rozporządzenia.

2. Jeżeli żołnierz pełni czynną służbę wojskową, decyzję doręcza się również dowódcy jednostki wojskowej, w której żołnierz pełni służbę.

2. Odszkodowanie przysługujące osobom małoletnim wypłaca się do rąk ich prawnego przedstawiciela.

2. W szczególnie uzasadnionych przypadkach szef wojewódzkiego sztabu wojskowego może wystąpić do Ministra Obrony Narodowej o przyznanie jednorazowego odszkodowania osobom, o których mowa w art. 16 pkt 2 i 3 ustawy, w wysokości określonej w art. 13 ustawy, wskazując przemawiające za tym argumenty. Wystąpienie wnosi się za pośrednictwem dyrektora komórki organizacyjnej Ministerstwa Obrony Narodowej właściwej w zakresie zabezpieczenia funkcjonowania tego ministerstwa.

Minister Obrony Narodowej: J. Szmajdziński

¹⁾ Z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia traci moc rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 25 października 1976 r. w sprawie postępowania o odszkodowanie w razie wypadku lub choroby pozostającej w związku ze służbą wojskową (Dz. U. Nr 36, poz. 212), na podstawie art. 31 ustawy z dnia 11 kwietnia 2003 r. o świadczeniach odszkodowawczych przysługujących w razie wypadków i chorób pozostających w związku ze służbą wojskową (Dz. U. Nr 83, poz. 760).

Załącznik do rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej
z dnia 15 września 2003 r. (poz. 1707)

Załącznik nr 1

Załącznik nr 2

Załącznik nr 3

Załącznik nr 4

Załącznik nr 5