Dokonując wyboru pomiędzy ofertami turystycznymi często decydujące znaczenie ma jakość kwaterunku. Czy jest blisko stoku, jaki jest standard pokojów. Jeżeli na miejscu nasze wyobrażenia, budowane na zapewnieniach organizatora, rozbiją się o rzeczywistość zawsze możemy domagać się odszkodowania.
Ustawa o usługach turystycznych daje klientowi możliwość złożenia reklamacji, jeżeli organizator turystyki nie wywiązuje się z umowy. Reklamację taką możemy złożyć już w trakcie trwania wycieczki i przekazać na ręce pilota. Ten ma obowiązek potwierdzić klientowi przyjęcie reklamacji, a w przypadku jej niezałatwienia, niezwłocznie przekazać organizatorowi wyjazdu. Reklamacja może być złożona także po odbyciu wycieczki.
reklama
reklama
Jeżeli organizator nie ustosunkuje się w terminie 30 dni od dnia zakończenia wycieczki, a w przypadku gdy reklamację złożyliśmy po zakończeniu wyjazdu od dnia jej złożenia, wtedy zgodnie z ustawą uznaje się, że nasze zarzuty zostały uznane.
W reklamacji musimy wskazać jakiego odszkodowania się domagamy. Często jego określenie może stwarzać trudności. Ciężko jest określić, ile powinniśmy zażądać w przypadku, gdy nasz pokój nie spełnia standardów, o których zapewniał nas organizator. Za pomoc może nam posłużyć tzw. karta frankfurcka, która jest stosowana w Niemczech.
Zgodnie z nią wysokość odszkodowania jest określona w procentach, odnoszących się do ceny, jaką turysta zapłacił za wycieczkę. Przykładowo w przypadku zmiany oferowanego obiektu na inny odszkodowanie w wynosi od 10 do 25 proc. To, jakie odszkodowanie dostanie niemiecki turysta zależy od konkretnej sytuacji. Im zamiana obiektu jest drastyczniejsza tym odszkodowanie będzie większe.
Jeżeli nie jesteśmy zadowoleni z zimowych wakacji zawsze możemy wystąpić o odszkodowanie do organizatora. W konkretnym przypadku, jeżeli okazało się, że nasz kwaterunek nie posiada właściwości, o jakich nas zapewniano, przy określeniu wysokości sumy, jakiej będziemy żądać powinniśmy uwzględnić różnice między obiecywanym, a faktycznie zaoferowanym obiektem. Nasze żądania nie powinny przekraczać 25 proc. ceny wycieczki.
Nasze roszczenie będzie tym wyższe, im większa była różnica w standardzie zastępczego kwaterunku.
Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych.