Dziennik Ustaw - rok 1969 nr 21 poz. 151

Z okazji dwudziestopięciolecia Polski Ludowej,

mając na uwadze umocnienie Państwa Ludowego oraz wzrost poszanowania prawa, w celu umożliwienia osobom, które dopuściły się przestępstw, szybszego powrotu do normalnego życia,

stanowi się, co następuje:

1) przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 2 lub karą grzywny albo obiema tymi karami łącznie;

2) przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3 lub karą grzywny albo obiema tymi karami łącznie, popełnione:

a) przez kobiety, które do dnia wejścia w życie ustawy sprawowały nad dzieckiem w wieku do lat 16 pieczę, do której są obowiązani rodzice;

b) przez osoby, które do dnia wejścia w życie ustawy ukończyły - kobiety 50 lat, mężczyźni - 60 lat;

c) przez osoby, które w chwili popełnienia przestępstwa nie ukończyły lat 18;

3) występki skarbowe zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 2 lub karą grzywny albo obiema tymi karami łącznie;

4) wykroczenia oraz wykroczenia skarbowe.

2. Prawomocne orzeczenia o nawiązce, o przepadku majątku, o utracie prawa prowadzenia pojazdów mechanicznych, o utracie prawa wykonywania zawodu, o utracie praw rodzicielskich lub opiekuńczych, o degradacji, o przepadku narzędzi przestępstwa, przedmiotów, których posiadanie jest zakazane lub wymaga zezwolenia, oraz o przepadku innych przedmiotów przestępstwa, jak również kosztach zasądzonych na rzecz oskarżyciela prywatnego - podlegają wykonaniu.

3. W razie umorzenia postępowania organ stosujący amnestię orzeka przepadek narzędzi przestępstwa albo przedmiotów, których posiadanie jest zakazane lub wymaga zezwolenia, a ponadto może orzec przepadek innych przedmiotów przestępstwa.

1) daruje się karę pozbawienia wolności orzeczoną w rozmiarze do lat 2;

2) daruje się karę pozbawienia wolności orzeczoną w rozmiarze do lat 3:

a) kobietom, które do dnia wejścia w życie ustawy sprawowały nad dzieckiem w wieku do lat 16 pieczę, do której są obowiązani rodzice;

b) osobom, które do dnia wejścia w życie ustawy ukończyły - kobiety 50 lat, mężczyźni - 60 lat;

c) osobom, które w chwili popełnienia przestępstwa nie ukończyły lat 18;

3) daruje się karę grzywny w rozmiarze do 5.000 zł orzeczoną jako kara samoistna oraz karę grzywny w rozmiarze do 2.000 zł orzeczoną obok kary pozbawienia wolności, jak również wykonywane zastępcze kary pozbawienia wolności za grzywny orzeczone w tych rozmiarach;

4) daruje się karę aresztu domowego.

2. W razie darowania kary pozbawienia wolności orzeczonej w rozmiarze do 6 miesięcy albo samoistnej kary grzywny orzeczonej w rozmiarze do 5.000 zł lub kary grzywny w rozmiarze do 2.000 zł orzeczonej obok kary pozbawienia wolności w rozmiarze do 6 miesięcy, skazanie uważa się za niebyłe, a karty ulegają usunięciu z rejestru skazanych.

3. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio, gdy darowanie kary nie następuje z powodu jej wykonania.

2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy darowanie kary nie następuje z powodu jej wykonania.

2. Przepis art. 2 ust. 3 stosuje się odpowiednio. Sąd może ponadto orzec o innych karach dodatkowych wymienionych w art. 4.

1) łagodzi się o połowę karę pozbawienia wolności orzeczoną w rozmiarze powyżej lat 2 do lat 3;

2) łagodzi się o połowę karę pozbawienia wolności w rozmiarze powyżej lat 3 do lat 5, jeżeli orzeczona była za przestępstwo nieumyślne; nie dotyczy to kary pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwo określone w art. 230 § 1 Kodeksu karnego;

3) łagodzi się o połowę karę pozbawienia wolności orzeczoną w rozmiarze powyżej lat 3 do lat 5;

a) kobietom, które do dnia wejścia w życie ustawy sprawowały nad dzieckiem w wieku do 16 lat pieczę, do której są obowiązani rodzice;

b) osobom, które do dnia wejścia w życie ustawy ukończyły - kobiety 50 lat, mężczyźni - 60 lat;

c) osobom, które w chwili popełnienia przestępstwa nie ukończyły lat 18;

4) w innych wypadkach niż określone w pkt 1-3 karę pozbawienia wolności do lat 15 łagodzi się o ¹/₃.

1) do przestępstw określonych w dekrecie z dnia 31 sierpnia 1944 r. o wymiarze kary dla faszystowsko-hitlerowskich zbrodniarzy winnych zabójstw i znęcania się nad ludnością cywilną i jeńcami oraz dla zdrajców Narodu Polskiego (Dz. U. z 1946 r. Nr 69, poz. 377, z późniejszymi zmianami);

2) do przestępstw w zakresie sabotażu i szpiegostwa określonych w dekrecie z dnia 13 czerwca 1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa (Dz. U. Nr 30, poz. 192, z późniejszymi zmianami) oraz do przestępstw określonych w art. 83 Kodeksu karnego Wojska Polskiego;

3) do przestępstw określonych w art. 204 § 1, 225 § 1, 258 i 259 Kodeksu karnego oraz w art. 3 ustawy z dnia 18 czerwca 1959 r. o odpowiedzialności karnej za przestępstwa przeciw własności społecznej (Dz. U. Nr 36, poz. 228 z późniejszymi zmianami);

4) do przestępstw zagarnięcia mienia społecznego, jeżeli wyrządzona przestępstwem szkoda przekracza kwotę 100.000 zł, oraz do osób organizujących lub kierujących zagarnięciem mienia społecznego dokonanym w grupie przestępczej, bez względu na wysokość wyrządzonej szkody;

5) do popełnionych z winy umyślnej przestępstw dewizowych i przestępstw w zakresie ceł i obrotu towarowego z zagranicą, jeżeli wartość przedmiotu przestępstwa lub wysokość uszczuplonego cła przewyższa 100.000 zł;

6) do przestępstw określonych w art. 290 Kodeksu karnego, w art. 38 dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa (Dz. U. Nr 30, poz. 192, z późniejszymi zmianami) oraz w art. 136 Kodeksu karnego Wojska Polskiego - za które orzeczono karę pozbawienia wolności w rozmiarze powyżej 1 roku albo jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że należałoby za nie taką karę orzec;

7) do przestępstw polegających na umyślnym spowodowaniu pożaru;

8) do przestępstw drogowych, popełnionych w stanie nietrzeźwości, jeżeli w ich wyniku nastąpiła śmierć człowieka lub ciężkie uszkodzenie ciała albo ciężki rozstrój zdrowia;

9) do popełnionych w warunkach recydywy, a więc w ciągu 5 lat po odbyciu w całości lub przynajmniej w trzeciej części kary pozbawienia wolności, nie mniej jednak niż 3 miesięcy, orzeczonej za umyślne przestępstwa tego samego rodzaju lub z tych samych pobudek

- przestępstw, o których mowa w art. 3 i 5, za które orzeczono karę pozbawienia wolności w rozmiarze powyżej 1 roku albo jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że należałoby za nie taką karę orzec oraz

- przestępstw, o których mowa w art. 6.

Wyłączenia te nie dotyczą sprawców, którzy w chwili popełnienia ostatniego przestępstwa nie ukończyli lat 18;

10) do przestępstw o charakterze chuligańskim, chyba że sprawca w chwili popełnienia przestępstwa nie ukończył lat 18, a orzeczona kara nie przekracza 6 miesięcy pozbawienia wolności lub z okoliczności sprawy wynika, że należałoby orzec karę nie przekraczającą 6 miesięcy pozbawienia wolności.

2. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania, jeżeli sprawca przestępstwa, o którym mowa w tym przepisie, zgłosi się do organu powołanego do ścigania przestępstw nie później niż do dnia 31 grudnia 1969 r. i ujawni istotne okoliczności czynu oraz osoby, które z nim współdziałały w dokonaniu tego przestępstwa.

3. W wypadku, o którym mowa w ust. 2, stosując odpowiednio przepisy ustawy:

1) umarza się postępowanie karne w sprawach o przestępstwa zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 5;

2) w sprawach o przestępstwa zagrożone karą surowszą niż określona w pkt 1 w razie wymiaru kary do lat 5 kara ta, jak też orzeczona obok niej kara grzywny - podlegają darowaniu;

3) łagodzi się o połowę karę pozbawienia wolności w rozmiarze powyżej lat 5 do lat 15, jak też orzeczoną obok niej karę grzywny, a w szczególnie uzasadnionych wypadkach na wniosek prokuratora sąd może nawet sprawcę uwolnić od kary.

4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do popełnionych przed dniem 15 lipca 1969 r. przestępstw, które w myśl art. 7 pkt 2-10 nie podlegają amnestii, jak również do przestępstw trwałych, jeżeli sprawca zgłosi się do organu powołanego do ścigania przestępstw nie później niż do dnia 31 grudnia 1969 r. i ujawni istotne okoliczności czynu oraz osoby, które z nim współdziałały w dokonaniu tego przestępstwa.

2. Po zastosowaniu amnestii w miarę potrzeby orzeka się karę łączną na ogólnych zasadach.

2. Jeżeli w drodze łaski złagodzono jedynie karę łączną, uważa się, że kary wymierzone za poszczególne zbiegające się przestępstwa zostały złagodzone do wysokości złagodzonej kary łącznej.

2. W szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może odstąpić od zastosowania przepisu ust. 1.

3. Na poczet kary pozbawienia wolności zalicza się okres, przez który sprawca był już, do chwili zwolnienia go z aresztu śledczego lub zakładu karnego na podstawie amnestii, pozbawiony wolności w danej sprawie.

2. W stosunku do osób odbywających karę pozbawienia wolności, jeżeli nie zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej - amnestię stosuje sąd wojewódzki, w którego okręgu skazany odbywa karę, a w zakresie właściwości sądów wojskowych - sąd wojskowy; sąd orzeka na posiedzeniu niejawnym w składzie jednego sędziego.

3. W postępowaniu przygotowawczym amnestię stosuje prokurator.

4. W sprawach o przestępstwa skarbowe podlegające orzecznictwu organów finansowych oraz o wykroczenia amnestię stosuje właściwy organ administracji państwowej.

2. Na postanowienie w przedmiocie amnestii służy zażalenie. W wypadkach, o których mowa w art. 12 ust. 2, zażalenie rozpoznaje sąd wojewódzki lub sąd wojskowy w składzie trzech sędziów.

2. W razie złożenia wniosku o rozpoznanie sprawy postępowanie toczy się w dalszym ciągu na zasadach ogólnych; w razie uznania oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa podlegającego amnestii, stosuje się amnestię.

3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się w wypadku umorzenia postępowania na rozprawie po zamknięciu przewodu sądowego.

2. Sąd orzeka na posiedzeniu niejawnym, chociażby amnestię zastosowano w wyroku.

3. Na postanowienie sądu służy zażalenie.

1) w pierwszej kolejności podlegają zwolnieniu:

a) kobiety, które do dnia wejścia w życie ustawy sprawowały nad dzieckiem w wieku do 16 lat pieczę, do której są obowiązani rodzice;

b) osoby, które do dnia wejścia w życie ustawy ukończyły - kobiety 50 lat, mężczyźni - 60 lat;

c) osoby, które w chwili popełnienia przestępstwa nie ukończyły lat 18;

d) osoby tymczasowo aresztowane;

2) inne osoby niż wymienione w pkt 1 podlegają zwolnieniu w kolejności, którą organ stosujący amnestię określa stosownie do wysokości kary i warunków przystosowania do życia na wolności osoby zwalnianej, w każdym razie w okresie nie przekraczającym 1 miesiąca od dnia wejścia w życie ustawy.

Przewodniczący Rady Państwa: M. Spychalski

Sekretarz Rady Państwa: L. Stasiak