Jednym z istotnych elementów kary ograniczenia wolności jest obowiązek wykonywania przez skazanego nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne (art. 34 § 2 pkt 2 Kodeksu karnego). W przepisie art. 35 § 1 Kodeksu karnego uszczegółowiono i określono warunki świadczenia takiej pracy przez skazanego.
Dodatkowo świadczona praca ma charakter pracy nieodpłatnej i kontrolowanej. Nieodpłatność takiej pracy uniemożliwia domaganie się przez skazanego wynagrodzenia za jej wykonanie. Z kolei charakter kontrolowany tej pracy oznacza, że skazany wykonuje pracę pod nadzorem osoby uprawnionej, co oznacza że w pewnym zakresie wyłączona jest jego swoboda w wykonaniu pracy.
Obowiązek świadczenia pracy poddany jest ograniczeniom czasowym. Od skazanego można żądać świadczenia pracy w wymiarze miesięcznym od 20 do 40 godzin. Dłuższy wymiar pracy mógłby zyskać cechy niewolniczego charakteru tej kary.
Zobacz serwis: Sprawy karne
Obowiązek świadczenia pracy może być wykonany bez żadnego uszczerbku przez osoby bezrobotne, czy też te, które utraciły, na skutek popełnienia przestępstwa, pracę. W stosunku do osób, które posiadają zatrudnienie obowiązek pracy wynikający odbywanej kary ograniczenia wolności mógłby kolidować z wykonywaną pracą, a w ostateczności doprowadzić do utraty pracy przez skazanego.
Ustawodawca wprowadził możliwość zaniechania przez skazanego obowiązku świadczenia pracy na rzecz potrącania określonej kwoty z jego pensji na określony cel. Przepis art. 35 § 2 Kodeksu karnego stanowi bowiem, że w stosunku do osoby zatrudnionej sąd zamiast obowiązku, o którym mowa w art. 34 § 2 pkt 2, może orzec potrącenie od 10 do 25 % wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazany przez sąd; w okresie odbywania kary skazany nie może rozwiązać bez zgody sądu stosunku pracy.
Zobacz również: Bezpłatne porady prawne
Podstawa prawna: Art. 35 Kodeksu karnego