Aby mówić, że dany czyn został popełniony w ramach czynu ciągłego muszą być spełnione łącznie trzy kryteria: po pierwsze popełnienie więcej niż jednego zachowania w krótkich odstępach czasu, po drugie wykonanie zamiaru powziętego z góry w odniesieniu do wszystkich zachowań, po trzecie, jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste - tożsamość pokrzywdzonego.
Pierwsze kryterium oznacza konieczność ustalenia istniejącego u sprawcy z góry powziętego zamiaru, obejmującego realizację zamierzonego przestępstwa w dwu lub więcej zachowaniach. Wykonanie z góry powziętego zamiaru oznacza po pierwsze, że w skład czynu ciągłego mogą wchodzić wyłącznie zachowania umyślne (taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z 4 grudnia 2008 r., III KK 242/08, Biul. PK 2009, nr 1, s. 24). Po drugie, zamiar dotyczący ich wszystkich musi istnieć już przed podjęciem pierwszego z nich.
Drugie kryterium odnosi się do czasu popełnienia czynów. Aby mówić o czynie ciągłym każde z zachowań musi być podjęte w krótkim odstępie czasu. Jest to kryterium nieostre, którego nie da się jednoznacznie zdefiniować. W doktrynie prawniczej trwa spór co do określenia ram czasowych. Przyjmuje się, że czynem ciągłym mogą być zachowania podjęte zarówno w odstępie kilku dni jak i kilku miesięcy. "Nawet kilkumiesięczne przedziały czasowe pomiędzy kolejnymi zachowaniami sprawcy czynu ciągłego mogą być w określonych okolicznościach traktowane jako "krótkie odstępy czasu" w rozumieniu art. 12 k.k." (postanowienie SN z 9 marca 2006 r., OSNKW 2005, nr 5, poz. 50).
Jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem przyjęcia czynu ciągłego jest tożsamość pokrzywdzonego. W zakresie pojęcia dóbr osobistych należy się odnieść w głównej mierze do definicji przyjętej na gruncie prawa cywilnego.
Doktryna i orzecznictwo interpretują to pojęcie wąsko, przyjmując, że są nimi życie, zdrowie, cześć, nietykalność cielesna i wolność człowieka.
Czasem popełnienia czynu ciągłego jest okres od pierwszego zachowania składającego się na czyn ciągły do zakończenia ostatniego z nich. Bieg przedawnienia czynu ciągłego rozpoczyna się od dnia jego zakończenia, czyli od zakończenia ostatniego z zachowań.
Zobacz: Odpowiedź na akt oskarżenia
"Prawomocne skazanie za czyn ciągły (art. 12 k.k.) stoi na przeszkodzie, ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące elementami tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia, niezależnie od tego, jak ma się społeczna szkodliwość nowo ujawnionych fragmentów czynu ciągłego do społecznej szkodliwości zachowań uprzednio w ramach tego czynu osądzonych" (uchwała SN z 21 listopada 2001 r., I KZP 29/01, OSNKW 2002, nr 1, poz. 2)