Od dnia wyjazdu z Polski Podatniczka posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Wielkiej Brytanii. W tym państwie Podatniczka mieszka wraz z partnerem życiowym, legalnie pracuje, odprowadza należne podatki oraz składki na obowiązkowe ubezpieczenie. W Polsce Podatniczka nie pozostawiła żadnego majątku ruchomego bądź nieruchomego i nie planuje powrotu do tego państwa. W związku z powyższym należy uznać, iż pobyt Podatniczki na terytorium Zjednoczonego Królestwa nosi znamiona stałości, gdyż z dniem wyjazdu przeniosła swój ośrodek interesów życiowych do tego państwa.
Zatem od dnia wyjazdu z Polski Podatniczka podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Oznacza to, że Podatniczka podlega w Polsce opodatkowaniu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium RP na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy (gdyby taką świadczyła), bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium RP.
Interpretacja Ministra Finansów jest przykładem na to, jak organy podatkowe powinny prawidłowo interpretować pojęcie „ośrodek interesów życiowych”. Jest ono kluczowe dla Polaków pracujących w takich krajach, jak np. Anglia czy Islandia. Ich dochody z pracy za granicą za 2006 r. na mocy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania podlegają w Polsce opodatkowaniu według metody proporcjonalnego odliczenia. Oznacza to, że osoby pracujące za granicą muszą złożyć zeznanie PIT-36 za 2006 r. w Polsce i zapłacić tu podatek dochodowy, pomniejszając go o podatek zapłacony za granicą, o ile ich ośrodek interesów życiowych wskutek wyjazdu nie uległ zmianie i nadal znajduje się w Polsce.
Do momentu przekazania Ministrowi Finansów kompetencji do wydawania interpretacji dotyczących postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania organy podatkowe odpowiadając na zapytania podatników wydawały skrajnie różne interpretacje w identycznych stanach faktycznych. Brak jednolitej wykładni pojęcia ośrodka interesów życiowych powodował, że jedne organy podatkowe w takim stanie faktycznym, jak opisany w niniejszej interpretacji uznawały, że nastąpiło przeniesienie ośrodka interesów życiowych za granicę, a inne twierdziły, że pomimo to ośrodek pozostaje w Polsce (bo np. mieszkają tu członkowie rodziny (rodzice, rodzeństwo), pozostał niezlikwidowany rachunek bankowy itp.), a pobyt za granicą z uwagi na pracę ma charakter jedynie zarobkowy.
A przecież dla dokonania prawidłowej oceny przedmiotowego stanu faktycznego najistotniejsze jest, że w Polsce podatniczka nie pozostawiła żadnego majątku ruchomego bądź nieruchomego i nie planuje powrotu do Polski. Jej sytuacja życiowa jasno wskazuje, że nastąpiło przeniesienie ośrodka interesów życiowych z Polski do Wielkiej Brytanii. Podatek dochodowy za 2006 r. w tym przypadku powinna zapłacić tylko w Wielkiej Brytanii. Dlatego Minister Finansów postąpił prawidłowo potwierdzając, że podatniczka posiadająca miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Wielkiej Brytanii, gdzie mieszka, legalnie pracuje, odprowadza należne podatki oraz składki na obowiązkowe ubezpieczenie, nie musi składać w Polsce zeznania PIT-36 za 2006 r.
Należy zwrócić uwagę, że od 1 stycznia 2007 r. obowiązuje znowelizowana definicja miejsca zamieszkania w Polsce. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).
Interpretację skomentowała
Anna Welsyng
radca prawny, doradca podatkowy
STAN FAKTYCZNY I PYTANIE PODATNIKA
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Podatniczka po ukończeniu studiów w lipcu 2004 r. przeprowadziła się do Zjednoczonego Królestwa, gdzie zamieszkała wraz z partnerem życiowym, narodowości brytyjskiej. W tym państwie, w marcu 2005 r. Podatniczka podjęła legalną pracę, płaci podatek dochodowy oraz składki na obowiązkowe ubezpieczenie. Podatniczka jest osobą bezdzietną a w Polsce nie pozostawiła żadnego majątku ruchomego bądź nieruchomego.
Podatniczka oświadcza, iż z uwagi na stałe miejsce zamieszkania w Zjednoczonym Królestwie, legalną pracę i związanie swoich planów z tym państwem, centrum jej życiowych interesów zostało przeniesione do Zjednoczonego Królestwa. Wyłącznie z tym państwem Podatniczka wiąże swoje plany zawodowe i osobiste i nie planuje powrotu do Polski.
W związku z powyższym, zdaniem Podatniczki, jej dochód uzyskiwany w Zjednoczonym Królestwie nie podlega opodatkowaniu w Polsce. W opinii Podatniczki, prawidłowo postąpiła odprowadzając należny podatek dochodowy od tych dochodów w Zjednoczonym Królestwie.
INTERPRETACJA ORGANU PODATKOWEGO - ARGUMENTACJA
Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), udzielając interpretacji w zakresie postanowień umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 r., Nr 7, poz. 20), Minister Finansów uznał za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku w sprawie przeniesienia miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Zjednoczonego Królestwa. W uzasadnieniu Minister stwierdził co następuje.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).
Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy).
Zgodnie z art. 4a ustawy, art. 3 ust. 1 i ust. 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska.
Stosownie do art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza - z uwzględnieniem postanowień ustępów 2 i 3 tego artykułu - każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona; określenie to nie obejmuje osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.
Z powyższego wynika, iż definicja „miejsca zamieszkania” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.
W przepisach polskiego prawa podatkowego pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane. Definicja miejsca zamieszkania znajduje się w art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w określonej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli danej osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.
Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, Minister Finansów stwierdza, iż od dnia wyjazdu z Polski Podatniczka posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Zjednoczonego Królestwa. W tym państwie Podatniczka mieszka wraz z partnerem życiowym, legalnie pracuje, odprowadza należne podatki oraz składki na obowiązkowe ubezpieczenie. W Polsce Podatniczka nie pozostawiła żadnego majątku ruchomego bądź nieruchomego i nie planuje powrotu do tego państwa. W związku z powyższym należy uznać, iż pobyt Podatniczki na terytorium Zjednoczonego Królestwa nosi znamiona stałości, gdyż z dniem wyjazdu przeniosła swój ośrodek interesów życiowych do tego państwa.
W związku z powyższym, od dnia wyjazdu z Polski Podatniczka podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Podatniczka podlega w Polsce opodatkowaniu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 4a ustawy, przepis ten stosuje się z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji. Odpowiedź nie jest wiążąca dla podatnika, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.
Źródło: Interpretacja Ministra Finansów z 13 grudnia 2006 r., nr DD4/033-01455/JG/06/2272