Pierwszy kataster powstał w Rzymie w czasach cesarza Augusta (63 r.p.n.e. – 14 r.p.n.e.). Kataster oznaczał wtedy spis ludności, a konkretnie – same czynności spisowe. Kataster, na podstawie którego wprowadzony został podatek od nieruchomości, powstał we Francji, w oparciu o ustawę z dnia 15 września 1807 roku.
Obecnie kataster funkcjonuje od wielu lat w krajach tzw. Europy Zachodniej i w państwach tych stanowi znaczący element instytucjonalny. Ze względu na zasięg lub rodzaj informacji, które zawiera, jest on wykorzystywany zarówno przez administrację państwową i samorządową, jak i przez obywateli.
W Polsce podatek od nieruchomości został wprowadzony dekretem prezydenta RP z 14 stycznia 1936 roku. W granicach gmin miejskich opodatkowaniu podlegały wszystkie nieruchomości, które potencjalnie mogły przynosić dochód, w tym w szczególności nieruchomości budynkowe wraz z podwórkami i placami. Wyłączone z opodatkowania były grunty użytkowane jako pola uprawne, łąki, pastwiska, sady i ogrody oraz grunty w lasach i nad wodami. Zwolnione z obowiązku podatkowego były nieruchomości należące do Skarbu Państwa a także do związków samorządowych, instytucji ubezpieczeń społecznych, związków gmin wyznaniowych, instytucji naukowych i oświatowych, ponadto grunty pod torami i drogami publicznymi, nieruchomości zajęte na szpitale, a także nieruchomości nieużytkowane i niezamieszkane z powodu złego stanu technicznego. Zgodnie z postanowieniami dekretu podstawę wymiaru podatku stanowił czynsz z tytułu najmu lub czynsz dzierżawny, pobierany według stawek za rok poprzedzający dany rok podatkowy. Jeśli nieruchomość nie była wynajmowana, to za podstawę wymiaru podatku przyjmowano hipotetyczny czynsz możliwy do uzyskania z tej nieruchomości.
Więcej: Podatek katastralny a system opodatkowania nieruchomości w Polsce>>