Przepis art. 26 § 1 k.k. dotyczy stanu wyższej konieczności wyłączającego bezprawność czynu, który zachodzi wówczas, gdy dobro poświęcone przedstawia wartość niższą od dobra ratowanego. W art. 26 § 2 k.k. ujęty został stan wyższej konieczności wyłączający winę ze względu na anormalną sytuację motywacyjną sprawcy.
Konflikt dóbr
Wyłączenie winy ma miejsce w przypadku poświęcenia dobra tej samej wartości, co dobro ratowane lub wartości wyższej, ale nie oczywiście wyższej. Jeśli dobro ratowane będzie oczywiście mniejszej wartości od dobra poświęconego, brak będzie stanu wyższej konieczności i jedynie, w zależności od stopnia dysproporcji wartości kolidujących dóbr, może wchodzić w grę przekroczenie granic tego stanu. Określenie „oczywiście” oznacza tu taką dysproporcję wartości między dobrem poświęconym a ratowanym, która jest bezsporna, jaskrawa, znaczna.
Zobacz: Właściwość sądu w sprawach karnych
Wina
Z uwagi na bezpośrednie niebezpieczeństwo, w stanie wyższej konieczności występuje anormalna sytuacja motywacyjna, która nie pozwala na przypisanie sprawcy winy. Wina zostaje uchylona z powodu nacisku, jaki na decyzję sprawcy wywołało zagrożenie dla dobra przedstawiającego dla niego subiektywnie wyższą wartość (anormalna sytuacja motywacyjna).
Wyłączenie winy, wyłączenie bezprawności
Elementem wspólnym dla stanu wyższej konieczności występującego w funkcji kontratypu, jak i w funkcji okoliczności wyłączającej winę w postaci anormalnej sytuacji motywacyjnej, jest kolizja dóbr. W obu wypadkach zachodzi kolizja różnych wartości i sprawca poświęca jedną wartość, aby chronić inną.
Jednakże w wypadku anormalnej sytuacji motywacyjnej sprawca, dokonując wyboru dobra, które poświęca dla ratowania innego, nie kieruje się porównaniem społecznych wartości kolidujących dóbr i koniecznością wyboru dobra o mniejszej wartości jako tego, które ma być poświęcone.
W anormalnej sytuacji motywacyjnej chodzi o wartościowanie dóbr tylko z punktu widzenia subiektywnych kryteriów sprawcy. W przypadku stanu wyższej konieczności wyłączającego bezprawność zachowanie sprawcy jest społecznie pożyteczne.
Rozróżnienie sytuacji stanu wyższej konieczności na kontratyp i okoliczność wyłączającą winę nie pełni oczywiście jedynie funkcji porządkującej. W przypadku kontratypowego stanu wyższej konieczności dysponentowi dobra poświęcanego ani żadnej innej osobie nie przysługuje prawo do obrony koniecznej w stosunku do działającego w stanie wyższej konieczności.
Zobacz: Skład sądu w sprawie karnej
Obrona konieczna
Uzasadnia się to tym, że poświęcenie dobra prawnego nie jest bezprawnym zamachem na to dobro. Natomiast, gdy stan wyższej konieczności jest jedynie okolicznością wyłączającą winę, wówczas przeciwko działającemu w tym stanie służy obrona konieczna dla ratowania dobra poświęcanego.
Czyn popełniony w okolicznościach opisanych w art. 26 § 2 k.k. jest czynem bezprawnym i w związku z tym, może być odpierany w ramach obrony koniecznej. Zależności te można wyjaśnić na następującym przykładzie (za L. Gardockim): po katastrofie statku, jeden z rozbitków, ratując swoje życie kosztem życia drugiego rozbitka, odbiera mu przemocą kamizelkę ratunkową. Gdyby przyjąć, że rozbitek A odbierający kamizelkę ratunkową rozbitkowi B działa prawnie, to należałoby uznać, że ewentualny opór rozbitka B jest działaniem bezprawnym. Jeżeli natomiast zachodzi tu tylko wyłączenie winy rozbitka A, rozbitek B może stosować przeciwko jego niezawinionemu, ale bezprawnemu zamachowi – obronę konieczną.
Szczególny obowiązek ochrony dobra
Ponadto, o ile na stan wyższej konieczności uchylający bezprawność powoływać się może każdy, to na stan wyższej konieczności uchylający jedynie winę nie mogą powoływać się osoby, na których ciąży szczególny obowiązek prawny ochrony danego dobra, nawet z narażeniem się na niebezpieczeństwo osobiste (art. 26 § 4 k.k.). W sytuacji kontratypowej brak jest jakiegokolwiek uzasadnienia, aby taka osoba poświęcała swoje dobro wyższej wartości dla ratowania dobra niższej wartości.
Kasjer w banku, któremu bandyta grozi użyciem broni w wypadku niewydania pieniędzy, może spełniając żądanie, powołać się na stan wyższej konieczności Natomiast, jeśli dobro, które dana osoba ma szczególny obowiązek chronić, pozostaje w kolizji z jego dobrem osobistym i nie przedstawia w stosunku do tego dobra wartości niższej, to bez względu na zagrożenie dobra osobistego zobowiązany ma chronić dobro powierzone jego pieczy.
Reguła ta odnosi się do osób wykonujących pewne niebezpieczne zawody, np. do personelu służby zdrowia (szczególnie osób mających do czynienia z chorobami zakaźnymi), strażaków, policjantów, żołnierzy, kapitana statku.
Zobacz serwis: Kodeks karny