Ile można wpłacić na konto bez kontroli skarbówki? Jest konkretny limit

• Limit zgłoszenia – 15 000 euro, czyli około 65–70 000 zł
• Co się dzieje po przekroczeniu limitu wpłaty lub przelewu?
• Transakcje podejrzane – nawet poniżej limitu
• Zmiany od 2025 roku – kontrola także sum transakcji pieniężnych
• Wpłaty od osób prywatnych, darowizny i pożyczki
• Wpłata własnych oszczędności – czy trzeba się obawiać skarbówki?
• Limity dla przedsiębiorców – osobne zasady
• Co robi bank, gdy transakcja trafia do GIIF?
• Jak przygotować się do większej wpłaty?
• Co warto z tego wszystkiego zapamiętać?

Limit zgłoszenia – 15 000 euro, czyli około 65–70 000 zł

W polskim prawie nie istnieje przepis, który wprost określałby, ile pieniędzy można wpłacić na konto „bez kontroli”. Istnieje natomiast granica, po której przekroczeniu instytucje finansowe mają obowiązek poinformować Generalnego Inspektora Informacji Finansowej (GIIF) o dokonaniu dużej transakcji. Wynika to z ustawy z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu (tzw. ustawa AML).

Zgodnie z art. 72 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, każda transakcja przekraczająca równowartość 15 000 euro, bez względu na to, czy jest to wpłata gotówkowa, przelew czy inny transfer, musi zostać zgłoszona do GIIF. Oznacza to, że banki oraz inne instytucje finansowe są zobowiązane monitorować wszystkie operacje i raportować te, które przekraczają wskazany próg.

W praktyce, przy obecnych kursach walut, oznacza to kwotę rzędu 65–70 000 zł. Warto jednak pamiętać, że nie chodzi tu o gwarancję braku kontroli poniżej tej kwoty. Próg ten określa jedynie moment, w którym bank ma obowiązek automatycznie przekazać informacje o transakcji do systemu nadzoru finansowego.

Co się dzieje po przekroczeniu limitu wpłaty lub przelewu?

Jeśli dokonasz wpłaty lub przelewu przekraczającego 15 000 euro, bank nie zablokuje Twojej operacji. Pieniądze zostaną przyjęte, ale transakcja trafi do rejestru GIIF. Generalny Inspektor Informacji Finansowej analizuje te dane i może przekazać je do Krajowej Administracji Skarbowej (KAS), jeśli pojawi się podejrzenie, że środki pochodzą z nielegalnych źródeł lub nie są zgodne z deklarowanymi dochodami.

Warto zaznaczyć, że zgłoszenie nie jest równoznaczne z kontrolą podatkową. To jedynie forma nadzoru – większość takich operacji nie wzbudza dalszego zainteresowania, o ile pochodzenie środków jest logiczne i udokumentowane. Jeżeli jednak analiza GIIF wykaże nieprawidłowości, sprawa może zostać przekazana do urzędu skarbowego.

Transakcje podejrzane – nawet poniżej limitu

Choć próg 15 000 euro jest granicą formalną, banki monitorują również mniejsze operacje, jeśli uznają je za podejrzane. W tym zakresie mają obowiązek stosowania tzw. środków bezpieczeństwa finansowego określonych w art. 35 ustawy AML. Oznacza to, że mogą badać transakcje nie tylko pod względem kwoty, ale także częstotliwości, źródła środków oraz celu operacji.

Podejrzane dla banku mogą być między innymi:

• nietypowo wysokie wpłaty w stosunku do wcześniejszych wpływów na koncie,
• częste wpłaty gotówki od różnych osób,
• rozbijanie dużych kwot na mniejsze wpłaty, tuż poniżej progu zgłoszeniowego,
• brak uzasadnienia w tytule przelewu lub wpłaty,
• wpływy z nieznanych źródeł, bez dokumentacji.

W takich przypadkach bank ma prawo zażądać wyjaśnień lub dokumentów potwierdzających źródło środków. Jeżeli nie otrzyma satysfakcjonujących informacji, może samodzielnie zgłosić transakcję jako podejrzaną do GIIF, niezależnie od jej wartości.

Zmiany od 2025 roku – kontrola także sum transakcji pieniężnych

Od 2025 roku obowiązuje rozszerzony system analizy przepływów pieniężnych. Banki i instytucje finansowe mają obowiązek zgłaszać nie tylko pojedyncze transakcje przekraczające 15 000 euro, ale również analizować łączną wartość operacji wykonywanych w krótkim okresie przez tego samego klienta. W praktyce oznacza to, że kilka wpłat po 10 000 zł, wykonanych w krótkim czasie, może zostać potraktowanych jako jedna większa operacja i również trafić do GIIF.

Taki sposób raportowania ma na celu ograniczenie tzw. „dzielenia transakcji”, czyli prób ominięcia progu zgłoszeniowego poprzez rozbijanie dużej sumy na kilka mniejszych wpłat. W efekcie nawet pozornie bezpieczne kwoty mogą zostać objęte analizą, jeśli wystąpią regularnie i bez wyraźnego uzasadnienia.

Wpłaty od osób prywatnych, darowizny i pożyczki

Częstym źródłem problemów są wpłaty od innych osób – członków rodziny, znajomych czy kontrahentów. Jeśli urząd skarbowy uzna, że środki nie pochodzą z legalnych lub opodatkowanych źródeł, może zażądać wyjaśnień, a w niektórych przypadkach również naliczyć podatek.

Darowizny pieniężne podlegają pod ustawę o podatku od spadków i darowizn. Obowiązują w niej określone progi zwolnień w zależności od stopnia pokrewieństwa. Jeśli kwota przekracza limit zwolnienia (np. w I grupie podatkowej to 36 120 zł), należy zgłosić darowiznę w urzędzie skarbowym na formularzu SD-Z2. Brak zgłoszenia w terminie może skutkować koniecznością zapłaty podatku nawet w wysokości 20% wartości darowizny.

Podobne zasady dotyczą pożyczek między osobami prywatnymi. Aby nie wzbudzać wątpliwości, należy sporządzić pisemną umowę oraz wykazać, że środki faktycznie pochodzą od pożyczkodawcy – najlepiej przelewem z jego konta. Wpłata gotówki bez dokumentów może zostać potraktowana jako dochód nieujawniony.

Wpłata własnych oszczędności – czy trzeba się obawiać skarbówki?

Jeśli wpłacasz na konto swoje własne oszczędności, co do zasady nie musisz się martwić kontrolą, o ile potrafisz w razie potrzeby udokumentować ich pochodzenie. Urząd skarbowy może zapytać, z jakich środków pochodzi wpłata, zwłaszcza jeśli jej wysokość nie odpowiada Twoim deklarowanym dochodom. Wystarczy jednak przedstawić dowody potwierdzające źródło – np. umowy o pracę, PIT-y, umowy sprzedaży, wyciągi bankowe czy potwierdzenia wymiany walut.

Problem pojawia się dopiero wtedy, gdy nie jesteś w stanie wykazać, skąd pochodzą pieniądze. W takim przypadku urząd może uznać, że środki pochodzą z nieujawnionych źródeł i nałożyć 75-procentowy podatek od dochodu.

Limity dla przedsiębiorców – osobne zasady

W przypadku firm obowiązują dodatkowe ograniczenia dotyczące płatności gotówką. Zgodnie z art. 19 ustawy – Prawo przedsiębiorców, płatność między przedsiębiorcami o wartości przekraczającej 15 000 zł brutto musi zostać dokonana przelewem. Jeśli przedsiębiorca zapłaci gotówką więcej niż ten limit, nie może zaliczyć tej kwoty do kosztów uzyskania przychodu.

Od stycznia 2024 roku obowiązuje również dodatkowy limit – transakcje gotówkowe powyżej 8 000 zł nie mogą w pełni stanowić kosztu podatkowego. Oznacza to, że każda nadwyżka powyżej tego progu zostaje wyłączona z kosztów i zwiększa podstawę opodatkowania. Celem takiego rozwiązania jest ograniczenie obrotu gotówkowego wśród firm i uszczelnienie systemu podatkowego.

Co robi bank, gdy transakcja trafia do GIIF?

Procedura po stronie banku jest jasno określona. Po wykryciu transakcji przekraczającej próg lub uznanej za podejrzaną, bank przesyła zgłoszenie do GIIF z danymi klienta i charakterystyką operacji. GIIF analizuje zgłoszenie i porównuje je z innymi informacjami w swoim systemie. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości może przekazać dane do Krajowej Administracji Skarbowej lub zawiadomić inne służby finansowe.

Dla klienta oznacza to zwykle jedynie ewentualną prośbę o wyjaśnienia. W wyjątkowych przypadkach, gdy pojawiają się wątpliwości co do źródła pochodzenia pieniędzy, urząd może wszcząć kontrolę i poprosić o dodatkowe dokumenty.

Jak przygotować się do większej wpłaty?

Jeżeli planujesz wpłatę znacznej sumy na konto, najlepiej zadbać o komplet dokumentów potwierdzających pochodzenie środków. Mogą to być:

• umowa sprzedaży nieruchomości, pojazdu lub innych dóbr,
• potwierdzenia wypłaty lokaty lub rachunku oszczędnościowego,
• umowa darowizny lub pożyczki,
• wyciąg bankowy z innego konta, z którego pochodzi przelew.

Dobrze jest również nadać wpłacie czytelny tytuł, np. „darowizna od rodziców”, „sprzedaż samochodu”, „oszczędności – przelew własny”. W razie wątpliwości doradca podatkowy lub księgowy może pomóc ocenić ryzyko i przygotować właściwą dokumentację.

Co warto z tego wszystkiego zapamiętać?

Formalny limit, po którym bank ma obowiązek zgłosić transakcję do GIIF, wynosi 15 000 euro lub równowartość w złotych, czyli około 65–70 000 zł. Nie oznacza to jednak, że każda mniejsza wpłata jest „niewidzialna” dla fiskusa. Banki analizują również mniejsze operacje, jeśli ich charakter budzi wątpliwości.

Wpłaty od innych osób – w formie darowizn lub pożyczek – warto dokumentować, a większe sumy zgłaszać do urzędu skarbowego, aby uniknąć zarzutów o nieujawnione dochody. Przedsiębiorcy z kolei powinni pamiętać o ograniczeniach w płatnościach gotówkowych i o tym, że tylko przelew między rachunkami może stanowić pełnoprawny koszt podatkowy.

W praktyce najważniejsza zasada brzmi: jeśli środki mają legalne źródło, a dokumentacja jest kompletna, żadna wpłata nie powinna budzić obaw. Warto jednak znać przepisy i nie traktować progu 15 000 euro jako bezpiecznej granicy, lecz jako sygnał, że fiskus zawsze może zajrzeć głębiej – nawet przy mniejszych kwotach.

Podstawa prawna:

Ustawa z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (tekst jednolity: Dz.U. 2023 poz. 1124).
Ustawa z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (tekst jednolity: Dz.U. 2024 poz. 236).
Ustawa z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jednolity: Dz.U. 2024 poz. 1837).
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dziennik Ustaw - rok 2025 poz. 111).
Ustawa z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (tekst jednolity: Dziennik Ustaw - rok 2023 poz. 615).
Ustawa z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy (tekst jednolity: Dziennik Ustaw - rok 2024 poz. 628).