Wydatki na wykonywane z telefonów służbowych rozmowy prywatne pracowników, pokrywane przez urząd miasta, należy zaliczać do przychodów pracownika. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy pracownik zobowiązany jest do zwrotu tych wydatków. Abonamentu, do którego opłacenia zobowiązany jest urząd, nie należy – co do zasady – dzielić na części odpowiadające rozmowom służbowym i prywatnym.
Za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych; dalej: updof).
Pracownik – w przypadku wykorzystywania telefonu służbowego na potrzeby prywatne – uzyska nieodpłatne świadczenie.