Sprawa, która znalazła swój finał przed Sądem Najwyższym dotyczyła pracownicy powołanej na stanowisko dyrektora, która po miesiącu złożyła rezygnację wraz z wnioskiem o powierzenie jej pracy odpowiedniej do kwalifikacji i doświadczenia zawodowego. Starosta odwołał pracownicę ze stanowiska dyrektora a następnie czterokrotnie oferował jej różne stanowiska (w tym referenta), które ta konsekwentnie odrzucała. Ostatecznie starosta dokonał wypowiedzenia warunków umowy o pracę ( zmieniające ) z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia. W trakcie trwania okresu wypowiedzenia powierzono pracownicy nowe stanowisko, na którym pracę mogłaby kontynuować także po upływie trzech miesięcy, ponieważ jednak i tym razem propozycja starosty spotkała się z odmową, umowa o pracę uległa rozwiązaniu. Pracownica wniosła powództwo o przywrócenie do pracy lub odszkodowanie.
Jak ocenił Sąd Najwyższy, ocena zasadności proponowanych przez pracodawcę nowych warunków umowy o pracę, dokonywana jest indywidualnie w każdym przypadku wypowiedzenia zmieniającego (tak samo jak w przypadku wypowiedzenia definitywnego).
Przy dokonywaniu tejże oceny powinny być brane pod uwagę także słuszne interesy pracodawcy, a nie tylko okoliczności leżące po stronie pracownika. W powyższym przypadku starosta zastosował wypowiedzenie zmieniające będące środkiem mniej dolegliwym dla powódki. Zaproponował powódce taką pracę, do wykonywania której miała ona wystarczające kwalifikacje.
Co prawda pracownica mogła wykonywać pracę wymagającą wyższych kwalifikacji, ale w danym okresie pracodawca nie dysponował takim stanowiskiem. Zaproponował powódce taką pracę, jaką dysponował. Nie był on natomiast zobowiązany do podejmowania szczególnych czynności organizacyjnych, takich jak na przykład przenoszenie pracowników na inne stanowiska w tym celu, aby zapewnić powódce stanowisko w pełni odpowiadające jej kwalifikacjom.
Zaproponowanie pracownikowi w wypowiedzeniu zmieniającym nowej pracy poniżej jego kwalifikacji nie jest przeszkodą do uznania tego wypowiedzenia za uzasadnione - stwierdził Sąd Najwyższy.
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2010 r. - sygn. III PK 23/10