Wszyscy wiemy, że przyznawanie świadczenie wspierającego obciąża przewlekłość. Okres oczekiwanie na przyznanie punktów w ramach poziomu potrzeby wsparcia wynosi w skrajnych przypadkach rok. Na punkty czekają osoby niepełnosprawne w tak poważnych stanach (i sędziwym wieku), że część z nich umiera. Ostrzegano przed takimi sytuacjami jeszcze przed wprowadzeniem świadczenia wspierającego. Niestety te obawy się spełniły. W efekcie rodziny osób zmarłych idą do sądu bo świadczenie wspierające ... przepada. Przykład takiej sytuacji poniżej.
Rodziny przegrywają przed sądami sprawy o świadczenie wspierające w przypadku śmierci osoby niepełnosprawnej.
Przykładem jest postanowienie WSA w Łodzi z 28 sierpnia 2025 r. (III SAB/Łd 20/25). Parametry opisowe postanowienia:
1) Sędziowie Teresa Rutkowska /przewodniczący sprawozdawca/,
2) Link do postanowienia sądu,
3) Skarżony organ: "Zespół do Spraw Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności",
4) Wynik? Odrzucono skargę:
Dnia 28 sierpnia 2025 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Rutkowska po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2025 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. Ł. na bezczynność Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Łodzi w przedmiocie wydania decyzji ustalającej poziom potrzeby wsparcia p o s t a n a w i a : odrzucić skargę
Polecamy VAT 2025. Podatki część 2
Przepada świadczenie wspierające. Umierają kolejne osoby niepełnosprawne. Co na to sądy?
18 maja 2025 roku Ł.C. - złożył jako opiekun, w imieniu niepełnosprawnej babci – J. Ł. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na bezczynność Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Łodzi w przedmiocie wydania decyzji ustalającej poziom potrzeby wsparcia.
Sąd wezwał opiekuna osoby niepełnosprawnej do złożenie pełnomocnictwa do jej reprezentowania przed WSA. Z uwagi na śmierć osoby niepełnosprawnej było to niemożliwe. Opiekun przedstawił w sądzie odpisu skróconego aktu zgonu J. Ł., z którego wynika, że skarżąca zmarła 16 lipca 2025 roku.
Osoba niepełnosprawna nie może ustanowić pełnomocnictwo. To oczywista zasada, o której zapominają opiekunowie
Zgodnie z art. 57 § 1 p.p.s.a., skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym. Wymogi formalne pism składanych w postępowaniu sądowoadministracyjnym zostały uregulowane w art. 46 p.p.s.a Zgodnie z art. 46 § 1 pkt 4 p.p.s.a. każde pismo strony powinno zawierać podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika. W przypadku składania pisma przez pełnomocnika, zgodnie z art. 46 § 3 p.p.s.a., do pisma należy dołączyć pełnomocnictwo lub jego wierzytelny odpis, jeżeli pismo wnosi pełnomocnik, który w danej sprawie nie złożył jeszcze tych dokumentów przed sądem. Pełnomocnictwo z podpisem mocodawcy lub wierzytelny odpis pełnomocnictwa, pełnomocnik obowiązany jest złożyć do akt sprawy przy pierwszej czynności procesowej (art. 37 § 1 p.p.s.a.).
Natomiast w myśl art. 35 § 1 p.p.s.a. pełnomocnikiem strony może być adwokat lub radca prawny, a ponadto inny skarżący lub uczestnik postępowania, jak również małżonek, rodzeństwo, wstępni lub zstępni strony oraz osoby pozostające ze stroną w stosunku przysposobienia, a także inne osoby, jeżeli przewidują to przepisy szczególne. Braki w zakresie pisemnego dokumentu potwierdzającego istnienie pełnomocnictwa uprawniającego do reprezentowania strony w postępowaniu sądowoadministracyjnym podlegają uzupełnieniu na wezwanie, w trybie art. 49 p.p.s.a., który przewiduje, że jeżeli pismo strony nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych, przewodniczący wzywa stronę o jego uzupełnienie lub poprawienie w terminie siedmiu dni, pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania, chyba że ustawa stanowi inaczej (§ 1).
Dlatego sąd postanowił:
Z akt sprawy wynika, że skargę na bezczynność Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Łodzi w przedmiocie wydania decyzji ustalającej poziom potrzeby wsparcia w imieniu J. Ł. złożył wnuczek – Ł. C.. Pomimo doręczonego wezwania Ł. C., nie złożył pełnomocnictwa do reprezentowania skarżącej przed wojewódzkim sądem administracyjnym lub przed sądami administracyjnymi. Wobec powyższego sąd wezwał skarżącą do usunięcia braków formalnych skargi w terminie siedmiu dni, pod rygorem jej odrzucenia przez podpisanie skargi, bądź nadesłanie podpisanego egzemplarza skargi poświadczonego za zgodność z oryginałem. W chwili skierowanego do skarżącej wezwania z 22 lipca 2025 roku skarżąca już nie żyła. Jak wynika z przedstawionego odpisu skróconego aktu zgonu J. Ł. zmarła 16 lipca 2025 roku. Oznacza to, że skarga nie została skutecznie wniesiona w niniejszej sprawie.
Ponieważ przed doręczeniem wezwania do usunięcia braków formalnych skargi skarżąca zmarła, uniemożliwiło to uznanie skargi za skuteczne wniesioną i w konsekwencji nadanie skardze dalszego biegu. Wobec powyższego sąd zobligowany był do zastosowania art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a., zgodnie z którym sąd odrzuca skargę postanowieniem, gdy nie uzupełniono w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi. Postanowienie w tym przedmiocie może być wydane na posiedzeniu niejawnym (art. 58 § 3 p.p.s.a.).