Dotychczasowe orzecznictwo popierało stanowisko mówiące, iż osiągnięcie wieku emerytalnego połączone z nabyciem uprawnień emerytalnych nie stanowi przejawu dyskryminacji z art. 113 K.p. rozumianej jako bezprawne pozbawienie lub ograniczenie praw wynikających ze stosunku pracy albo nierównomierne traktowanie pracowników ze względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, narodowość, rasę, przekonania, zwłaszcza polityczne lub religijne oraz przynależność związkową, a także przyznanie z tych względów niektórym pracownikom mniejszych praw niż te, z których korzystają inni pracownicy, znajdujący się w tej samej sytuacji faktycznej i prawnej (I PKN 246/97). Jednakże w ostatnim czasie nastąpiła zmiana, która nie zezwala, aby dana sytuacja stanowiła wyłączną przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę. W przeciwnym wypadku, zostanie ona zakwalifikowana jako dyskryminacja ze względu na wiek.
Biorąc po uwagę naturalny proces fizjologiczny, jakim jest starzenie się organizmu człowieka, ustawodawca ustalił pewną granicę wieku, po przekroczeniu której, pracownik nabywa prawo do świadczenia emerytalnego, mającego pozwolić mu na samodzielne utrzymanie się po zakończeniu aktywnego życia zawodowego. Jest to jednak granica wyznaczona sztucznie i nie przesądza o tym, czy dany pracownik nadal może wydajnie wykonywać swoje obowiązki czy też nie, o czym świadczyć mogą wyjątki od przepisów K.p., które zmieniają wysokość wieku przejścia na emeryturę podwyższając go bądź zaniżając. W każdym razie osiągnięcie wieku emerytalnego wraz z uprawnieniami emerytalnymi nie stanowi powodu, dla którego pracownik miałby być automatycznie zwolniony. Jednakże we wcześniejszym orzecznictwie pojawiła się teza, iż obie te okoliczności łącznie mogą stanowić samoistną przyczynę rozwiązania umowy o pracę. Szczególnie podkreślano, jako niezwykle istotny, fakt równoczesnego nabycia uprawnień emerytalnych. Aczkolwiek, pomimo tego że przyczyny te uznawane były za uzasadnione, nie wykluczano możliwości oceny zasadności wypowiedzenia, pod względem innych elementów stanu faktycznego. Do takiej, a nie innej wykładni przepisów K.p. mogły skłonić sądownictwo aspekty społeczne związane z dużym bezrobociem w latach dziewięćdziesiątych, co wymagało racjonalizacji zatrudnienia, skutkiem czego uznawano potrzebę zwolnienia miejsca pracy przez osoby w pewien sposób zabezpieczone finansowo dzięki otrzymanemu świadczeniu.
Przykładem takiego poglądu jest m.in. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 1999 roku ( I PKN 31/99), gdzie sąd wprost stwierdza, że wypowiedzenie umowy o pracę kobiecie, która skończyła 60 lat i uzyskała świadczenie emerytalne, nie jest traktowane jako dyskryminujące, zwłaszcza, iż było ono zgodne z realizowaną przez pracodawcę polityką zatrudnienia w służbie zdrowia, mającej na celu umożliwienie młodym lekarzom odbycie stażu. Dodatkowo w uzasadnieniu sąd potwierdza jednoczesne wystąpienie dwóch przesłanek wypowiedzenia umowy, które miały miejsce w momencie, gdy powódka nie była już chroniona na mocy art. 39 K.p. Jednym z ostatnich orzeczeń potwierdzających daną argumentację jest wyrok SN z 14 stycznia 2008 roku (II PK 102/07). Sąd również w tym przypadku potwierdził, iż osiągniecie wieku emerytalnego wraz z nabyciem uprawnień stanowi wystarczające kryterium doboru pracowników do zwolnienia i jest usprawiedliwione społecznie.
Aczkolwiek aktualnie miała miejsce zmiana danego punktu widzenia i poprzedni pogląd ulega dezaktualizacji. Istotny jest wyrok z dnia 19 marca 2008 roku (I PK 219/07). Uzasadnienie odnosiło się głównie do faktu dyskryminacji ze względu na płeć. Innym ważnym punktem jest to, iż uzyskanie świadczeń emerytalnych odnosiło się do emerytury kolejowej, gdzie w przypadku kobiety do przejścia na emeryturę (wcześniejszą) wystarcza ukończenie 55 roku życia. Pomimo tego można jednak wysnuć pewne wnioski, które wyraźnie stwierdzają, że sam fakt nabycia uprawnień emerytalnych, poprzedzony osiągnięciem odpowiedniego wieku, nie może być wyłączną przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę. Wypowiedzenie takie musi być oparte na innych, dodatkowych przyczynach, które potwierdzać będą w danym, odosobnionym przypadku, iż dany pracownik nie jest w stanie wykonywać należycie swoich obowiązków.
Kolejnym etapem potwierdzającym zmianę w orzecznictwie jest uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 listopada 2008 roku (I PZP 4/08). Kwestia ta stała się również obiektem zainteresowania Rzecznika Praw Obywatelskich, który zadał Sądowi Najwyższemu pytanie prawne mające na celu określenie, czy osiągnięcie wieku emerytalnego i nabycie uprawnień jest wystarczającą, samoistną przesłanką wypowiedzenia umowy o pracę. SN w uchwale 7 sędziów z dnia 21 stycznia 2009 roku (II PZP 13/08) stwierdził, iż pracodawca, który w ten sposób motywuje wypowiedzenie umowy dopuszcza się dyskryminacji ze względu na wiek z art.113 K.p., w związku z czym potwierdzone zostało tym samym poprzednie orzeczenie.
Aktualnie należy więc podkreślić, iż osiągnięcie wieku emerytalnego i nabycie uprawnień do świadczenia emerytalnego nie stanowi dłużej samodzielnej przesłanki wypowiedzenia umowy o pracę, musi być poparta innymi powodami, wskazującymi na niemożność dalszego właściwego świadczenia pracy przez określonego pracownika. Jeśli wymagania te nie zostaną spełnione, pracodawca dopuszcza się dyskryminacji ze względu na wiek.