Zgodnie z powołanym przepisem - miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.
Na konstrukcję miejsca zamieszkania składają się dwa elementy: fizyczne przebywanie w danej miejscowości (corpus) i zamiar, wola stałego pobytu (animus). Powszechnie przyjmuje się, iż oba te elementy muszą występować łącznie. Dla ustalenia miejsca zamieszkania nie wystarczy zatem ani samo zamieszkiwanie w sensie fizycznym, jednak bez zamiaru stałego pobytu, choćby zamieszkiwanie trwało przez dłuższy czas, ani sam zamiar stałego pobytu w danej miejscowości niepołączony z przebywaniem w tej miejscowości.
Zobacz: Najem okazjonalny pomaga pozbyć się uciążliwego lokatora
Fizyczne przebywanie w danym miejscu nie musi mieć charakteru ciągłego. Musi mieć jednak charakter widoczny. Do zakresu woli stałego pobytu najczęściej zalicza się założenie tam ośrodka, centrum osobistych i majątkowych interesów danej osoby. Z powyższego – jak również z treści art. 28 kodeksu cywilnego wynika, że dana osoba może mieć tylko jedno miejsce zamieszkania.
Przerwa w przebywaniu spowodowana szczególnymi okolicznościami, takimi jak pobyt w szpitalu, wyjazd służbowy czy nawet odbywanie kary pozbawienia wolności, nie powoduje zmiany miejsca zamieszkania w znaczeniu prawnym.
Zobacz: Formy prawne najmuokazjonalnego
Nie każda osoba będzie mieć miejsce zamieszkania w rozumieniu powyższych przepisów. W doktrynie prawniczej wskazuje się, że osoba bezdomna, która utrzymuje się z prac dorywczych czy żebractwa, często zmieniając miejsce pobytu, sypiając w przypadkowych miejscach nie ma stałego miejsca zamieszkania.
Ustawodawca w sposób szczególny uregulował miejsce zamieszkania osób pozostających pod władzą rodzicielską.
Miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców albo tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska lub któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej.
Jeżeli władza rodzicielska przysługuje na równi obojgu rodzicom mającym osobne miejsce zamieszkania, miejsce zamieszkania dziecka jest u tego z rodziców, u którego dziecko stale przebywa. Jeżeli dziecko nie przebywa stale u żadnego z rodziców, jego miejsce zamieszkania określa sąd opiekuńczy.
Zgodnie z powszechnie panującym zapatrywaniem - samo zameldowanie, będące kategorią prawa administracyjnego, nie przesądza o miejscu zamieszkania w rozumieniu prawa cywilnego, choć niejednokrotnie stanowić będzie cenną wskazówkę przy ocenie istnienia przesłanek art. 25 (por. wyrok SN z dnia 8 maja 1970 r., I CR 208/69, OSNC 1971, nr 2, poz. 37; postanowienia SN: z dnia 26 marca 1973 r., I CZ 38/73, Lex, nr 7234; z dnia 3 maja 1973 r., I CZ 48/73, Lex, nr 7250; wyrok NSA z dnia 8 listopada 1988 r., III SA 428/88, ONSA 1988, nr 2, poz. 88).