Prawo uregulowało sytuację nasciturusa głównie w zakresie jego uprawnień do dziedziczenia. Zgodnie z art. 927 kc dziecko w chwili otwarcia spadku już poczęte może być spadkobiercą, jeżeli urodzi się żywe. Nasciturus może być również podmiotem zapisu testamentowego (art. 972 kc).
Ustawodawca w sposób szczególny chroni również sytuację dziecka poczętego, któremu w okresie ciąży wyrządzono szkodę. Zgodnie z art. 446[1] kc z chwilą urodzenia dziecko może żądać naprawienia szkód doznanych przed urodzeniem. W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że dziecku, które w okresie rozwoju płodowego doznało uszkodzenia ciała lub utraciło w tym czasie żywiciela, przysługują cywilnoprawne roszczenia odszkodowawcze w stosunku do osoby odpowiedzialnej za szkodę, zarówno w postaci renty (art. 444 § 2 i art. 446 § 2), jak i zadośćuczynienia (art. 445 § 1) lub odszkodowania (art. 446 § 3). Z zakresu tego uprawnienia wynika również prawo dochodzenia przez dziecko roszczenia w stosunku do matki, jeśli ta wyrządziła dziecku poczętemu krzywdę w okresie ciąży.
Przepisów odnoszących się do nasciturusa należy poszukiwać również w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym:
- art. 75, przewidujący możliwość uznania przez ojca dziecka poczętego, a jeszcze nieurodzonego,
- art. 142, uprawniający matkę dziecka jeszcze nieurodzonego do żądania wyłożenia przez mężczyznę, niebędącego mężem matki, którego ojcostwo zostało uwiarygodnione, odpowiedniej sumy - na koszty utrzymania dziecka przez pierwsze trzy miesiące po urodzeniu
- art. 182, stanowiący, że dla dziecka poczętego, lecz jeszcze nieurodzonego, ustanawia się kuratora, jeżeli jest to potrzebne do strzeżenia przyszłych jego praw.