Zgodnie z postanowieniami obowiązujących w krajach Unii Europejskiej rozporządzeń wspólnotowych w zakresie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób pracujących na własny rachunek oraz do członków ich rodzin- przemieszczających się w granicach Unii Europejskiej (Rozporządzenie (EWG) Rady Nr 1408/71 z dnia 14.06.1971 r. oraz Rozporządzenie (EWG) Rady Nr 574/72 z dnia 21.03.1972 r.) przy ustalaniu uprawnień do świadczeń emerytalno-rentowych i obliczaniu ich wysokości, uwzględnia się okresy ubezpieczenia przebyte przez wnioskodawcę w różnych państwach członkowskich.
Jeśli zatem osoba ubiegająca się o przyznanie polskiej emerytury ma okresy składkowe i nieskładkowe zbyt krótkie do nabycia uprawnień do tego świadczenia wówczas do polskich okresów ubezpieczenia dolicza się okresy ubezpieczenia przebyte we wszystkich innych państwach członkowskich, a zatem również okresy zatrudnienia przebyte we Włoszech. Taka osoba jeżeli jej okres pracy we Włoszech jest dłuższy niż 12 miesięcy, będzie mogła ubiegać się również o przyznanie świadczeń – na podstawie przepisów prawnych obowiązujących w tym kraju Jeżeli okresy ubezpieczenia w tym państwie są nie wystarczające do nabycia prawa do świadczenia, to instytucja ubezpieczeniowa tego państwa, uwzględni także pracę w Polsce.
Zasada uwzględniania okresów ubezpieczenia przebytych w innych państwach członkowskich powoduje, że świadczenie jest obliczane i wypłacane w wysokości częściowej, odpowiadającej proporcji okresów ubezpieczenia przebytych w danym państwie członkowskim do sumy okresów ubezpieczenia przebytych we wszystkich państwach członkowskich
Podstawa prawna: art. 8 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. nr 39, poz. 353 z późn. zm.)