Obowiązek naprawienia szkody jest środkiem karnym o funkcji przede wszystkim kompensacyjnej. Może być on orzeczony w przypadku skazania za następujące 8 rodzajów przestępstw:
- spowodowania śmierci
- spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu
- naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia
- przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji
- przestępstwa przeciwko środowisku mieniu
- przestępstwa przeciwko środowisku
- przestępstwa przeciwko obrotowi gospodarczemu
- przestępstwa przeciwko prawom osób wykonujących pracę zarobkową,
Pod pojęciem szkody można rozumieć zarówno szkodę materialną jak i niematerialną. W związku z powyższym również sam etap naprawienia szkody może przebiegać dwutorowo tj. może polegać na naprawieniu szkody przez uiszczenie danej kwoty pieniężnej (np. zwrotu wartości ukradzionego radia) albo na danej czynności (np. sprawca który jest szklarzem zamiast płacić za wymianę i kupno wybitej szyby sam może naprawić wybitą przez siebie szybę).
Obowiązek naprawienia szkody występuje w kilku konfiguracjach procesowych tj. może być orzekany na wniosek pokrzywdzonego (lub prokuratora), może być orzekany z urzędu (choć fakultatywnie) jako środek probacyjny przy wymierzeniu kary ograniczenia wolności (art. 36 p. 2 Kodeksu karnego) , jest orzekany w całości lub części przy warunkowym umorzeniu postępowania lub może nawet występować zamiast kary jako tzw. samoistny środek karny w przypadku określonym w art. 59 p. 1 Kodeksu karnego.
Z punktu widzenia procesu karnego najczęściej obowiązek naprawienia szkody będzie orzekany przy uwzględnieniu wniosku pokrzywdzonego. W myśl przepisu art. 49 a Kodeksu postępowania karnego wniosek o naprawienie szkody może zgłosić pokrzywdzony lub prokurator, z tym że musi to uczynić w nieprzekraczalnym terminie (tzw. prekluzyjnym) do końca pierwszego przesłuchania pokrzywdzonego na rozprawie. Podkreślenia wymaga fakt, iż samo złożenie tego wniosku w przypadku skazania oskarżonego zobowiązuje sąd do orzeczenia tego obowiązku w całości lub części.
Należy pamiętać o tym, że sam fakt złożenia wniosku o naprawienie szkody nie czyni pokrzywdzonego stroną procesu karnego (choć zabezpiecza jego roszczenia majątkowe), albowiem w myśl przepisów kodeksu postępowania karnego aby być stroną pokrzywdzony musi złożyć oświadczenie o przystąpieniu do procesu w charakterze oskarżyciela posiłkowego I to najpóźniej do czasu rozpoczęcia przewodu sądowego, czyli odczytania aktu oskarżenia (art. 54 p. 1 KPK).
Zobacz serwis: Odpowiedzialność karna
Ważne jest, i wymaga szczególnego podkreślenia fakt, iż obowiązek naprawienia szkody swoim zakresem obejmuje jedynie rozmiar szkody rzeczywiście wyrządzonej (tzw. damnum emergens), nie obejmuje zaś swoim zakresem odsetek ani utraconych korzyści (tzw. lucrum cessans). Elementów tych może dochodzić jednak w postępowaniu cywilnym, podobnie jak część szkody nie orzeczonej w wyroku sądu.
Powyższe oznacza, że jeżeli sprawca przykładowo popełni przestępstwo polegające na zniszczeniu taksówki, to w ramach obowiązku naprawienia szkody będzie musiał pokryć wysokość szkody np. kwotę naprawy szyb, wymiany silnika ale nie będzie musiał zwrócić taksówkarzowi rekompensaty za utraconą korzyść czyli za dni kiedy nie mógł pracować, ani nie będzie płacił odsetek z tytułu szkody. Tych roszczeń pokrzywdzony będzie mógł dochodzić w postępowaniu cywilnym.
Obowiązek naprawienia szkody może być orzeczony w stosunku do sprawców indywidualnie (np. każdy ze sprawców może być zobowiązany do oddania 1000 zł) lub solidarnie w częściach równych (lub nierównych). Solidarność obowiązku naprawienia szkody polega na tym, że pokrzywdzony może dochodzić pokrycia całości swoich roszczeń od jednego ze sprawców (w tym przez egzekucję w razie niewykonania przez sprawcę obowiązku w terminie) i uzyskanie od niego kwoty zaspokoi go w stosunku do pozostałych sprawców. Kwestia rozliczeń między sprawcami pozostanie wówczas ich wewnętrzną, oddzielną sprawą.
Jeżeli sąd nakazał łącznie zapłaty kwoty 7000 zł na 2 skazanych, i z tego tytułu nakazał A zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty łącznie 2000 zł, zaś od B 5000 zł, to pokrzywdzony może od A (lub od B) uzyskać całą kwotę łącznie 7000 zł, pozostawiając skazanym rozliczenie się między sobą.
W stosunku do obowiązku naprawienia szkody nie stosuje się przepisów cywilnych o przedawnieniu Oznacza to, że jeżeli nawet z punktu widzenia prawa cywilnego dane roszczenie jest przedawnione to pokrzywdzony może go dochodzić w procesie karnym. Przykładowo jeżeli najemca oszukał wynajmującego i nie zapłacił mu, a w myśl prawa cywilnego roszczenie o zapłatę byłoby przedawnione, to pokrzywdzony może i tak dochodzić w postępowaniu karnym.
W postępowaniu karnym nie stosuje się przepisów o rencie, co oznacza iż sąd karny nie jest władny wydawać takich decyzji jak o przyznaniu renty, jest to kompetencja wyłącznie sądu cywilnego.
W paragrafie drugim analizowanego przepisu wskazane jest, iż sąd fakultatywnie zamiast obowiązku naprawienia szkody może orzec na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę w celu zadośćuczynienia za ciężki uszczerbek na zdrowiu, naruszenie czynności narządu ciała, rozstrój zdrowia, a także za doznaną krzywdę. Należy jednak pamiętać, iż aby sąd miał możliwość wydania takiego rozstrzygnięcia, to musi być najpierw zgłoszony wniosek o naprawienie szkody w procesie karnym.
Podstawa prawna: Art. 46 Kodeksu karnego