Nie tylko pracownik uzyskuje przychód, gdy korzysta ze służbowego samochodu na potrzeby prywatne. Ale tylko w jego przypadku ten przychód określa się ryczałtowo. Co to oznacza i jak to prawidłowo policzyć?
Czy zleceniobiorca zapłaci podatek, gdy korzysta z samochodu?
Możliwość korzystania z samochodu służbowego dla celów prywatnych to benefit, na który liczy wielu pracowników. Jednak zgodnie z obowiązującymi przepisami przyznanie go pociąga za sobą określone skutki podatkowe. W art. 12 ust. 2a ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazano wprost, że w wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:
250 zł miesięcznie – dla samochodów:
a) o mocy silnika do 60 kW,
b) stanowiących pojazd elektryczny lub pojazd napędzany wodorem;
2) 400 zł miesięcznie – dla samochodów innych niż wymienione w pkt 1.
Za pracownika w takiej sytuacji uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy – ustawodawca doprecyzował to w art. 12 ust. 4 ustawy o PIT. Jak więc z tego wynika, reguła ta znajduje zastosowanie jedynie w odniesieniu do pracowników w ścisłym rozumieniu. Jednak czy to oznacza, że np. zleceniobiorca nie uzyska w takim przypadku przychodu?
Polecamy: Kalendarz 2026
Jak to prawidłowo policzyć?
Umowy cywilnoprawne są częścią rynku pracy i choć często są nazywane śmieciówkami, to w praktyce ich zawarciem często zainteresowane są obie strony. I nie jest wcale rzadkością to, że w przypadku, gdy strony łączy np. umowa zlecenia, zleceniobiorca ma szczególne prawa, w tym właśnie do wykorzystywania podczas realizacji usług samochodu stanowiącego własność zleceniodawcy. W takich przypadkach warto pamiętać o tym, że choć art. 12 ust. 2a ustawy o PIT odnosi się jedynie do pracowników, to w żadnym razie nie oznacza to, że zleceniobiorca wykorzystujący do celów prywatnych samochód zleceniodawcy, nie uzyskuje z tego tytułu przychodu. Jak bowiem jasno wynika z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami co do zasady są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. To właśnie z takim nieodpłatnym świadczeniem mamy do czynienia w tej sytuacji, a więc na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o PIT jego wartość pieniężną ustala się:
1) jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2) jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3) jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4) w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
art. 11, art. 12 ust. 2a ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 163)