Termin wypowiedzenia stosunku pracy
Okresy i terminy wypowiedzenia stosunku pracy uregulowane są w niemieckim Kodeksie cywilnym (Bürgeliches Gesetzbuch; skrót: BGB). Okres wypowiedzenia (Frist) jest czasem, po upływie którego stosunek pracy ustaje na skutek oświadczenia wypowiadającego umowę o pracę. Termin wypowiedzenia jest określonym dniem, w którym kończy się okres wypowiedzenia.
§ 622 ust. 1 BGB przewiduje, że stosunek pracy może by wypowiedziany w okresie czterech tygodni do piętnastego albo do końca miesiąca kalendarzowego. § 622 ust. 2 BGB uzależnia okres wypowiedzenia od długości przynależności zakładowej pracownika. Jeżeli stosunek pracy trwał dwa lata to okres wypowiedzenia wynosi jeden miesiąc do końca miesiąca kalendarzowego. Po pięciu latach dwa miesiące , po ośmiu latach trzy miesiące, po dziesięciu latach cztery miesiące, po dwunastu pięć miesięcy , po 15 latach sześć miesięcy i po 20 latach siedem miesięcy za każdym razem do końca roku kalendarzowego.
Okresy przewidziane w powyższym paragrafie są obowiązujące dla pracodawcy a nie dla pracownika. Związkowy Sąd Pracy (Bundesarbeitsgericht, Az.: 8 AZR 896/07) orzekł, że przedłużone terminy wypowiedzenia mogą być obowiązujące też dla pracowników, nawet jeżeli przewidziane to jest we wzorcu umowy o pracę. Dotychczas było to możliwe tylko przy indywidualnym porozumieniu między pracownikiem i pracodawcę w umowie o pracę.
§ 622 ust. 5 BGB przewiduje, że powyższe okresy wypowiedzenia mogą być skrócone tylko w indywidualnych umowach o pracę zawartych na okres nie dłuższy jak trzy miesiące albo w zakładach pracy nie zatrudniających więcej jak 20 pracowników.
Zobacz również: Jaki jest okres próbny w niemieckim prawie pracy?
Inny termin wypowiedzenia
Przepisy określające termin wypowiedzenia nie mogą być zmieniane na niekorzyść pracownika
Przepisy określające okresy wypowiedzenia poza powyższymi wyjątkami ( § 622 ust. 5 BGB) nie mogą zmienione na niekorzyść pracownika, chyba że zmiany tych okresów wymówienia zawarte są w zbiorowych układach pracy, co przewiduje też wyraźnie § 622 ust. 4 BGB.
Że to nie jest zawsze korzystne dla pracownika, pokazuje orzeczenie Związkowy Sąd Pracy (Bundesarbeitsgericht, Az.: 2 AZR 21/07). Sąd rozpatrywał przypadek ,w którym umowa o pracę przewidywała zastosowanie postanowień układu zbiorowego pracy dla przemysłu metalowego. Ten układ przewidywał skrócone terminy wypowiedzeń dla pracodawców zakładów pracy, którzy zatrudniają mniej jak dwudziestu pracowników. Okres wypowiedzenia wynosił cztery tygodnie przy sześciomiesięcznej i sześć tygodni do końca miesiąca przy dłuższej przynależności zakładowej. W tym przypadku 50-śięcioletni pracownik pracował ponad 30-ci lat w danym zakładzie pracy. Na podstawie § 622 ust. 2 BGB w tym wypadku przewidziany jest siedmiomiesięczny okres wypowiedzenia. Sąd uznał jednak , że terminy wypowiedzenia przewidziane w układzie są zgodne z prawem. Ten skrócony termin nie stanowi też dyskryminacji pracownika z powodu wieku.
Każdy stosunek pracy może być wypowiedziany z ważnego powodu w trybie natychmiastowym.
Forma pisemna
Wymówienie stosunku pracy może nastąpić tylko w formie pisemnej. Ustne wypowiedzenia stosunku pracy są prawnie nieważne.
Powództwo do sądu pracy z powodu niezachowania okresu albo terminu wypowiedzenia musi być wniesione w okresie trzech tygodni od momentu doręczenia wypowiedzenia.
Zobacz również serwis: Praca za granicą