Umieszczenie w izbie wytrzeźwień
Ustawa o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi przewiduje, że osoby w stanie nietrzeźwości, które:
1. swoim zachowaniem dają powód do zgorszenia w miejscu publicznym lub w zakładzie pracy,
2. znajdują się w okolicznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo zagrażają życiu lub zdrowiu innych osób,
mogą zostać doprowadzone do izby wytrzeźwień, zakładu opieki zdrowotnej lub innej właściwej placówki utworzonej lub wskazanej przez jednostkę samorządu terytorialnego. Jeżeli w danym miejscu nie ma izby wytrzeźwień osoby nietrzeźwe mogą zostać doprowadzone do jednostki Policji.
Osoby doprowadzone do izby wytrzeźwień lub jednostki Policji pozostają tam aż do wytrzeźwienia, nie dłużej jednak niż 24 godziny.
Osoby niepełnoletnie umieszcza się w odrębnych pomieszczeniach, oddzielnie od osób dorosłych.
O tym, że dana osoba została umieszczona w izbie wytrzeźwień należy powiadomić, w przypadku małoletnich – rodziców lub opiekunów oraz sąd opiekuńczy, a w przypadku innych osób – wskazane przez nie osoby (na ich żądanie).
Zobacz również serwis: Sprawy karne
Opłata za pobyt w izbie wytrzeźwień
Opłata za pobyt w izbie wytrzeźwień jest opłatą o charakterze publiczno-prawnym i stanowi dochód budżetu jednostki samorządu terytorialnego. W związku z tym, do tych opłat stosowane powinny być przepisy kodeksu postępowania administracyjnego oraz działu III Ordynacji podatkowej.
Wojewódzki sąd administracyjny orzekł, że do opłat powstałych przed 1 stycznia 2010 roku nie miały zastosowania przepisy Ordynacji podatkowej, natomiast do tych powstałych po tym terminie – już tak. Co to oznacza w praktyce? Że do opłat za pobyt w izbie wytrzeźwień nie stosuje się przepisów kodeksu cywilnego, które przewidują, że roszczenie przedawnia się po upływie 10 lat, a po 5 latach, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności (podobnie, jak podatek).