W niektórych jednak sytuacjach zachowanie się małżonka pozostaje bez wpływu na orzeczenie rozwodu.
Przedmiotem analizy Sądu Najwyższego w wyroku z dnia z dnia 21 marca 2003 r. w sprawie II CKN 1270/2000 było ustalenie czy nawiązanie przez żonę bliskiej znajomości z innym mężczyzną, ale już faktycznym rozpadzie związku ma wpływ na ustalenie współwiny żony za rozkład pożycia małżeńskiego.
Zobacz też: Podział majątku
W powołanym wyroku Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że zachowania małżonków w okresie, w którym rozkład pożycia małżeńskiego był już zupełny i trwały nie wpływa na orzeczenie o winie. Jednocześnie jednak Sąd wskazał, że takie zachowanie żony nie pozostaje całkowicie obojętne dla orzeczenia sądu rozwodowego.
Zdaniem Sądu takie zachowanie nie pozostaje jednak bez znaczenia dla oceny przesłanek rozwodowych określonych w art. 56 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.
Jeżeli małżonek, który nie wyraża zgody na rozwód i któremu w myśl art. 57 § 1 w zw. z art. 56 § 1 kro nie można przypisać winy rozkładu pożycia, po wystąpieniu rozkładu pożycia zachowuje się w stosunku do drugiego małżonka w sposób niewłaściwy i naganny, to należy rozważyć, czy w tych okolicznościach jego odmowa zgody na rozwód nie powinna być oceniona jako sprzeczna z zasadami współżycia społecznego w rozumieniu art. 56 § 3 kro.
Zobacz też: Rozwody