Stosownie do art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ubezpieczyciel powinien wypłacić odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego zawiadomienia o szkodzie.
Zasada: 30 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie.
Przepisy prawa przewidują również sytuacje wyjątkowe wskazując, iż w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie 30-dniowym okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności (tzn. z użyciem całego swojego aparatu organizacyjnego, technicznego i kadrowego) wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie.
Polecamy: Kodeks pracy 2018. Praktyczny komentarz z przykładami PREMIUM
Ostateczny termin: 90 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie.
Ubezpieczyciel, jeżeli nie może wypłacić odszkodowania w terminie 30-dniowym, powinien zawiadomić na piśmie uprawnionego dlaczego nie może dokonać wypłaty, jak również powinien poinformować o terminie zajęcia ostatecznego stanowiska. Pismo zakładu ubezpieczeń powinno zawierać pouczenie o możliwości dochodzenia roszczeń na drodze sądowej.
Jeżeli Ubezpieczyciel nie wypłaci odszkodowania w ustawowym terminie, bądź odmówi wypłaty odszkodowania poszkodowanemu przysługuje złożenie reklamacji (odwołania od decyzji ubezpieczyciela) lub pozew do Sądu cywilnego.
Do kiedy można ubiegać się o odszkodowanie za wypadek sprzed lat
Warto pamiętać o dodatkowym świadczeniu do odszkodowania i zadośćuczynienia za wypadek jakim są odsetki. Wnosząc pozew powinniśmy wtedy zawrzeć roszczenie o odsetki oraz odpowiednią argumentację prawą, jak również powołać się na orzecznictwo w podobnych sprawach
Orzecznictwo w sprawie zasądzania odsetek nie jest jednolite, lecz można przywołać przychylne dla poszkodowanych wyroki.
Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 9 czerwca 1995 r. orzekł iż zakład ubezpieczeń odpowiadający za sprawcę wypadku komunikacyjnego z tytułu odpowiedzialności cywilnej dopuszcza się zwłoki, jeżeli nie spełnia świadczenia na rzecz poszkodowanego w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku (III CZP 69/95, OSNC 1995/10/144).
Powyższe stanowisko aprobuje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2002 roku, sygn. akt V CKN 1331/00, niepublikowany, w którego tezie Sąd Najwyższy stwierdza: „Zakład ubezpieczeń odpowiadający za sprawcę wypadku komunikacyjnego z tytułu odpowiedzialności cywilnej dopuszcza się zwłoki, jeżeli nie spełnia świadczenia na rzecz poszkodowanego w terminie 30 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku”.
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2010 r. w sprawie II CSK 434/09, w którym Sąd Najwyższy stwierdził: „jest zatem zasada, że zarówno odszkodowanie, jak i zadośćuczynienie za krzywdę stają się wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez poszkodowanego do spełnienia świadczenia odszkodowawczego (art. 455 § 1 k.c.). Od tej zatem chwili biegnie termin do odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.).”
W obecnych realiach rynkowych funkcja odszkodowawcza odsetek przeważa nad ich funkcją waloryzacyjną. W tej sytuacji zasądzenie odsetek od daty wyrokowania prowadzi w istocie do ich umorzenia za okres przed datą wyroku i stanowi nieuzasadnione uprzywilejowanie dłużnika, skłaniając go niekiedy do jak najdłuższego zwlekania z opóźnionym świadczeniem pieniężnym, w oczekiwaniu na orzeczenie sądu, znoszące obowiązek zapłaty odsetek za wcześniejszy okres (por.: wyrok z dnia 24 lipca 2008 r., Sąd Apelacyjny w Katowicach, V ACa 252/08, Biuletyn SAKa 2008/4/30).
Polecamy serwis: Ubezpieczenia