Stwierdzenie u świadka określonych ułomności psychicznych czy uzależnień nie prowadzi automatycznie do zdyskredytowania wartości dowodowej zeznań takiego świadka, ani też nie nakłada na sąd bezwzględnego obowiązku przesłuchiwania świadka w obecności psychologa. Dowód z zeznań takiego świadka podlega takim samym regułom oceny, jak każdy dowód w sprawie, a wartości nabiera bądź ją traci w zależności od tego, w jakiej logicznej relacji pozostaje w stosunku do innych dowodów. Nie jest też bezwzględnym ustawowym wymogiem, w wypadku ujawnienia wątpliwości co do stanu psychicznego świadka, jego przesłuchiwanie z udziałem psychologa. W myśl art. 192 § 2 k.p.k. sąd bowiem może zarządzić przesłuchanie świadka z udziałem psychologa, a to nie jest równoznaczne z tym, by musiał tak uczynić.
Zobacz: Ograniczenia dotyczące zażaleń skazanych
Należy podkreślić, że zadaniem psychologa powołanego na podstawie art. 192 § 2 jest jedynie przedstawienie, po przeprowadzeniu stosownych badań, opinii co do osobowości świadka, a w szczególności co do jego rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania postrzeżeń, natomiast ocena wiarygodności zeznań takiego świadka należy wyłącznie do orzekającego w sprawie sądu.
Również sam fakt leczenia psychiatrycznego świadka nie może automatycznie przesądzać o niewiarygodności jego zeznań, zwłaszcza w sytuacji, w której w czasie przeprowadzonych w toku postępowania przygotowawczego i sądowego badań psychiatryczno-psychologicznych nie stwierdzono u świadka występowania tych chorób, które były przyczyną przeprowadzenia leczenia szpitalnego, a ponadto wtedy, gdy opinia biegłych nie stwarza podstaw do zakwestionowania zeznań świadka.
Jeśli natomiast Sąd podejmie decyzję o przesłuchaniu świadka w obecności psychologa to procedura wymaga obecności biegłego przy całym jego przesłuchaniu, a nie tyko jego fragmencie.