Podstawa prawna
Problematyka przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności została uregulowana w Kodeksie karnym wykonawczym (dalej: k.k.w.). Analiza art. 153 k.k.w. wskazuje, iż przerwa może być obligatoryjna jak również fakultatywna.
Obligatoryjna przerwa w wykonaniu kary pozbawienia wolności jest orzeka w przypadku choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonywanie tej kary. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że przerwa trwa do czasu ustania przeszkody (art. 153 § 1 k.k.w.).
Jeżeli chodzi o fakultatywną przerwę w odbywaniu kary, to może być ona orzeczona przez sąd penitencjarny jeżeli przemawiają za tym ważne względy rodzinne lub osobiste (art. 153 § 2 k.k.w.).
Wniosek o przerwę w karze może złożyć także dyrektor zakładu karnego.
Polecamy: Pracodawca w kryzysie
Opłata od wniosku
Składając wniosek o udzielenie przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności należy pamiętać o uiszczeniu opłaty w wysokości 60 złotych, która wynika z treści art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych.
Właściwy sąd i posiedzenie
Właściwym sądem penitencjarnym do rozpoznania wniosku o przerwę w wykonaniu kary jest sąd, w którego obszarze znajduje się jednostka penitencjarna. Mówiąc najprościej chodzi o wydział penitencjarny sądu okręgowego.
W przypadku, gdy zachodzi potrzeba kolejnego stosowania przerwy w karze, właściwym sądem, jest ten, który udzielił pierwszej przerwy (art. 153 § 5 k.k.w.).
Decyzja w przedmiocie przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności jest orzekana na posiedzeniu, w którym może wziąć udział skazany wraz z obrońcą, prokurator, a nadto kurator sądowy lub dyrektor jednostki, w przypadku gdy składali wniosek o przerwę w karze (art. 153a § 1 k.k.w.). Sąd po rozpoznaniu wniosku wydaje postanowienie o udzieleniu lub nieudzieleniu przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności, na które przysługuje zażalenie (art. 153a § 2 k.k.w.), przy czym, w sytuacji, gdy prokurator sprzeciwia się udzieleniu przerwy, to postanowienie staje się wykonalne z chwilą uprawomocnienia (art. 154 § 1 k.k.w.), zaś w sytuacji, gdy prokurator wniesie zażalenie, to podlega ono rozpoznaniu w terminie 14 dni (art. 154 § 2 k.k.w.).
Wymiar przerwy i obowiązki skazanego
Przerwa w karze może być udzielona kilkakrotnie na okres jednego roku. W przypadku kobiety ciężarnej oraz osoby skazanej samotnie sprawującej opiekę nad dzieckiem sąd może zarządzić przerwę w karze na okres do 3 lat po urodzeniu dziecka (art. 151 § 1 k.k.w.).
Przerwa biegnie od dnia wydania postanowienia w tym przedmiocie.
W trakcie przerwy w odbywaniu kary skazany może zostać zobowiązany przez sąd do podjęcia starań o znalezienie pracy zarobkowej, zgłaszania się do wskazanej jednostki Policji w określonych odstępach czasu lub poddania się odpowiedniemu leczeniu lub rehabilitacji, oddziaływaniom terapeutycznym lub uczestnictwu w programach korekcyjno-edukacyjnych (art. 151 § 4 k.k.w.). W tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż przepisy pozwalają na gromadzenie informacji dotyczących skazanego w drodze wywiadu środowiskowego przeprowadzonego przez kuratora sądowego a nawet ustalenia tożsamości skazanego przez Policję lub inne organy (art. 14 § 1 k.k.w.).
Nie można udzielić przerwy przed upływem roku od dnia ukończenia poprzedniej przerwy i powrotu po niej do zakładu karnego, chyba że zachodzi wypadek choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby skazanego albo inny wypadek losowy (art. 153 § 3 k.k.w.).
Odwołanie przerwy
Wprawdzie przerwa w odbywaniu kary jest udzielana z uwagi na konkretne przyczyny, to nie oznacza to, że skazany może robić wszystko. W sytuacji gdy ustaje przyczyna dla której udzielono przerwy lub, gdy skazany nie korzysta z przerwy w celu, w jakim została ona udzielona bądź rażąco narusza porządek prawny albo nie wykonuje obowiązków, jakie zostały wobec niego orzeczone w postanowieniu o udzieleniu przerwy (art. 156 § 1 k.k.w.), to wówczas sąd penitencjarny, który wydał postanowienie, może odwołać przerwę. W sytuacji, gdy powyższe przesłanki będą istnieć po udzieleniu skazanemu pisemnego upomnienia przez sądowego kuratora zawodowego, to wówczas sąd obligatoryjnie odwołuje przerwę, chyba, że zaistnieją ku temu szczególne względy.
Jeżeli w czasie przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności skazany został tymczasowo aresztowany, kara pozbawienia wolności, której odbywanie zostało przerwane, podlega wykonaniu z mocy prawa.
Warunkowe zwolnienie
W przypadku, gdy skazany odbył co najmniej 6 miesięcy kary, a przerwa w wykonaniu kary trwała co najmniej rok, to sąd może zwolnić warunkowo skazanego z odbycia reszty kary na zasadach określonych w art. 77 Kodeksu karnego (dalej: k.k.) czyli w sytuacji, gdy jego postawa, właściwości i warunki osobiste, okoliczności popełnienia przestępstwa oraz zachowanie po jego popełnieniu i w czasie odbywania kary uzasadniają przekonanie, że skazany po zwolnieniu będzie stosował się do orzeczonego środka karnego lub zabezpieczającego i przestrzegał porządku prawnego, i w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Takie zwolnienie może nastąpić w każdym czasie i wówczas nie stosuje się ograniczeń z art. 78 i 79 k.k. - tj. limitów dotyczących odbycia kary, które pozwalają na warunkowe zwolnienie skazanego. Warunkowe zwolnienie jest wydawane w formie postanowienia, na które przysługuje zażalenie. W tym miejscu należy zwrócić uwagę na treść art. 155 § 2 k.k.w. zgodnie z którym niniejszy przepis nie ma zastosowania do kary lub sumy kar pozbawienia wolności przekraczających 3 lata.
Polecamy serwis: Więziennictwo