Środki zabezpieczające, inaczej niż kary nie mają na celu wymierzania sprawiedliwości za popełniony czyn. Środki zabezpieczające nie są wyrazem potępienia sprawcy i jego czynu. Główną funkcją środków zabezpieczających jest zabezpieczenie społeczeństwa przed niebezpieczeństwem ze strony osób naruszających prawo karne.
Swoje zadanie środki zabezpieczające spełniają poprzez:
• usuwanie lub ograniczanie stanu niebezpieczeństwa sprawcy
• odseparowanie sprawcy od społeczeństwa
Zobacz serwis: Kodeks karny
Środki zabezpieczające dzieli się na lecznicze i nielecznicze (administracyjne). Istnieją środki zabezpieczające, które zastępują karę i takie, które uzupełniają karę. Można też podzielić je na bezpośrednie, dotykające samego sprawcę i pośrednie, dotykające pewnych przedmiotów, np. przepadek. Istotne jest, że niektóre środki zabezpieczające mają charakter obligatoryjny, zaś inne – fakultatywny.
Sąd może orzec środek zabezpieczający związany z umieszczeniem w zakładzie zamkniętym tylko wtedy, gdy jest to niezbędne aby zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawcę czynu zabronionego związanego z jego chorobą psychiczną, zaburzeniami preferencji seksualnych, upośledzeniem umysłowym lub uzależnieniem od alkoholu lub innego środka odurzającego.
Zobacz: Forum prawne
Należy tu zwrócić uwagę na ograniczoność stosowania tych środków, stosowane powinny być tylko w sytuacji rzeczywistej konieczności. Środki te nie mogą być nadużywane wobec ludzi znajdujących się w trudnej sytuacji zdrowotnej. Przed orzeczeniem środka zabezpieczającego związanego z umieszczeniem w zakładzie zamkniętym sąd wysłuchuje lekarzy psychiatrów oraz psychologa, a w sprawach osób z zaburzeniami preferencji seksualnych – także lekarza seksuologa. Sąd bez opinii tych specjalistów nie mógłby w żadnym razie stosować takich środków. Z art. 93 kodeksu karnego wynika, że chodzi o lecznicze środki zabezpieczające odnoszące się do sprawców niepoczytalnych, pedofilii oraz alkoholików i narkomanów.
Podstawa prawna: Art. 93 Kodeksu karnego