Dnia 11 lipca 2024 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wydał decyzję (Nr RBG-1/2024) w przedmiocie m.in. uznania zachowań Polskich Destylarni sp. z o.o. za praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów. Przedmiotowa sprawa była żywo dyskutowana w przestrzeni publicznej, w tym jako przykład druzgoczącej w skutkach dla inwestorów kampanii crowdfundingowej, w której inwestorzy zostali wprowadzeni w błąd, a istniejące mechanizmy prawne mające zabezpieczać ich interes, nie zadziałały w sposób prawidłowy.
Jednocześnie, pewne nadzieje na zapobieganie tego rodzaju problemom w przyszłości wiązane są z zastosowaniem Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2020/1503 z dnia 7 października 2020 r. w sprawie europejskich dostawców usług finansowania społecznościowego dla przedsięwzięć gospodarczych, które, wraz z uzupełniającą je ustawą o finansowaniu społecznościowym dla przedsięwzięć gospodarczych i pomocy kredytobiorcom („Rozporządzenie”), weszło w życie 10 listopada 2023 r.
- Kazus zbiórki Polskich Destylarni sp. z o.o. J.Palikota
- Zbiórka bez platformy crowdfundingowej jest mniej bezpieczna
- Wykaz nadzorowanych platform crowdfundingowych w Polsce
Kazus zbiórki Polskich Destylarni sp. z o.o. J.Palikota
W tym kontekście zbiórka prowadzona przez Polskie Destylarnie jawi się jako doskonałe tzw. case study, mogące w praktyce unaocznić specyfikę branży, zagrożenia które wiążą się z crowdfundingiem, oraz potencjalne luki w nowej regulacji. To właśnie do zabezpieczenia interesów inwestorów w takich przedsięwzięciach zostały zaprojektowane europejskie przepisy.
Od strony teoretycznej wybór finansowania crowdfundingowego dla omawianej spółki nie może bowiem dziwić. Miała ona wszystkie niezbędne atuty do wykorzystania pełnych możliwości tego rynku, w tym w szczególności powiązanie ze znanymi osobistościami świata mediów, biznesu i polityki, nośny społecznie produkt oraz, co bodaj najważniejsze, istotne synergie pomiędzy społecznością pożyczkodawców-inwestorów i konsumentów. Darmowy marketing przy okazji zbierania środków, pozafinansowe motywacje inwestujących czy też weryfikacja produktu przez społeczność – to korzyści crowdfundingu wprost wskazywane w preambule Rozporządzenia (por. motyw 4) oraz innych dokumentach wydanych przez unijne organy.
Jak ustalił Prezes UOKiK w toku sprawy Polskich Destylarni, powiązana z Januszem Palikotem spółka wprowadzała konsumentów w błąd, twierdząc w kierowanym do inwestorów przekazie między innymi, że:
1) posiada pozycję jednego z liderów rynku producentów alkoholu etylowego w Polsce, a do jej klientów zaliczają się producenci napojów alkoholowych, koncerny spożywcze, farmaceutyczne, chemiczne czy kosmetyczne, gdy tymczasem spółka nie generowała żadnych przychodów jeszcze w roku 2022,
2) prowadzony projekt pożyczkowy legitymują osiągnięcia innych przedsiębiorców powiązanych z Januszem Palikotem, gdy tymczasem podmioty te nie były bezpośrednio powiązane z projektem,
3) środki pozyskane w trakcie kampanii wydatkowane zostaną na nabycie nowych aktywów oraz praw, a także na określone cele biznesowe (w tym wprowadzenie produktów na rynki UE oraz USA), w sytuacji gdy rzeczywisty cel gospodarczy ww. kampanii zakładał przeznaczenie środków na spłatę zadłużenia.
Ujmując rzecz najbardziej ogólnie, spółka nie informowała inwestorów w sposób dostatecznie jasny, rzetelny i łatwo dostępny, o możliwych ryzykach związanych z inwestycją. Eksponowane były głównie korzyści wynikających z udzielenia pożyczki, bez rzetelnej informacji o możliwych stratach. O ryzykach spółka informowała w sposób niejednoznaczny, zarówno co do występowania jakichkolwiek ryzyk, jak i prawdopodobieństwa wystąpienia utraty powierzonych środków – informacje dotyczące ryzyk związanych ze „Skarbcem Palikota” przedstawiono wyłącznie w dokumentach bezpośrednio związanym z zawarciem Umowy Pożyczki.
Zbiórka bez platformy crowdfundingowej jest mniej bezpieczna
Aby opisać sposób zapobiegania tego rodzaju nieprawidłowościom w reżimie Rozporządzenia, w pierwszej kolejności warto zauważyć, że Polskie Destylarnie samodzielnie zbierały środki na swoją rzecz, bez korzystania w tym zakresie z usług wyspecjalizowanych podmiotów trzecich. Nie jest to sytuacja modelowa dla rynku crowdfundingu – jak czytamy bowiem w motywie 2 Rozporządzenia, świadczenie usług finansowania społecznościowego wiąże się na ogół z udziałem trzech rodzajów podmiotów:
1) właściciela projektu, który przedstawia projekt do sfinansowania,
2) inwestorów, którzy finansują przedstawiony projekt, oraz
3) organizacji pośredniczącej w formie dostawcy usług finansowania społecznościowego, który łączy właścicieli projektów i inwestorów za pomocą platformy internetowej.
Unijny ustawodawca zdecydował się na położenie głównego nacisku na regulację tego ostatniego podmiotu – platformy crowdfundingowej, która jest zobowiązana działać jako niezależna i zaufana strona trzecia, weryfikując właściciela projektu i projekt (art. 5), a także podlega nadzorowi właściwego organu (art. 3) – w Polsce jest to Komisja Nadzoru Finansowego (KNF).
Już zatem choćby z tego powodu, zbiórki organizowane w reżimie Rozporządzenia cechują się większym bezpieczeństwem – platforma musi działać uczciwie, rzetelnie i profesjonalnie zgodnie z najlepiej pojętym interesem swoich klientów i jest z tego rozliczana przez nadzorcę. Spółka handlowa zbierająca środki na swoją rzecz działa zasadniczo w interesie swoich właścicieli (zob. Wyrok SN z 5.11.2009 r., sygn. I CSK 158/2009) i nie jest zobowiązana troszczyć się o interes pożyczkobiorców, w zakresie jakkolwiek wyższym niż przewiduje łącząca strony adhezyjna umowa pożyczki.
Wszelkie informacje ujawniane przez platformę muszą być jasne, rzetelne i nie mogą wprowadzać w błąd (art. 19). Jest ona zobowiązana w szczególności do informowania inwestorów o braku objęcia inwestycji instytucjonalnymi systemami gwarancji, a przez to o możliwości utraty całości zainwestowanych środków, a także o nieodpowiedniości inwestycji, jeżeli zidentyfikowany zostanie w szczególności brak wiedzy lub doświadczenia inwestora (art. 21). Jednocześnie (art. 20), platforma jest zobowiązana corocznie publikować współczynniki niewykonania zobowiązań z tytułu udzielonych pożyczek, co tworzy silną motywację do niedopuszczania do finansowania projektów nierzetelnych, z wysokim prawdopodobieństwem skutkujących niewypłacalnością ich właściciela.
Co najważniejsze, ustawodawca unijny czyni starania celem zapobiegnięcia sytuacji, w której istotne informacje o ryzykach ukryte będą np. na ostatnich stronach obszernej dokumentacji projektowej. Właściciel projektu chcący zebrać środki na platformie jest zobowiązany do sporządzenia arkusza kluczowych informacji inwestycyjnych (AKII), w którym (art. 23) ujawnia się w sposób ustandaryzowany zarówno odpowiednie dane finansowe, jak i wyraźne informacje o ryzykach inwestycyjnych. Arkusz musi być sporządzony na zgodnym z prawem formularzu, powinien być rzetelny, jasny i nie może wprowadzać w błąd, a także nie może być dłuższy niż 6 stron A4. Zapobiega to przeładowaniu inwestora informacją lub ukrywaniu jakichkolwiek istotnych ujawnień na ostatnich stronach długich dokumentów. Zgodnie z przepisami ustawy o finansowaniu społecznościowym, arkusz jest udostępniany KNF do oceny – najpóźniej na 7 dni przed publikacją oferty. Nie jest on zatwierdzany przez nadzorcę jak prospekt inwestycyjny, niemniej Komisja może zgłosić uwagi do jego treści, które platforma winna uwzględnić.
Od strony organizacyjnej, platformy są zobowiązane do unikania konfliktów interesów, zarządzania nimi i (co jest nie mniej ważne, choć stanowi środek ostateczny) ujawniania zaistniałych konfliktów (art. 8). Niedopuszczalne jest przy tym umożliwianie jakimkolwiek podmiotom powiązanym zbierania środków w drodze crowdfundingu. Jeżeli takie podmioty inwestują na platformie, nie mogą być traktowane w sposób jakkolwiek preferencyjny i fakt ten musi zostać ujawniony pozostałym inwestorom. Regulacja tego rodzaju – znana z branży maklerskiej czy funduszy inwestycyjnych – stanowi istotny bezpiecznik chroniący inwestorów przed nierzetelnym przekierowywaniem ich środków do projektów preferowanych przez platformę (zob. także art. 3 ust. 3 Rozporządzenia).
W przypadku wystąpienia jakichkolwiek problemów, platformy są zobowiązane do rzetelnego, szybkiego i konsekwentnego rozpatrywania skarg inwestorów, w myśl art. 7 Rozporządzenia, regulacyjnych standardów technicznych wydanych na jego podstawie oraz przepisów ustawy z dnia 5 sierpnia 2015 r. o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego, o Rzeczniku Finansowym i o Funduszu Edukacji Finansowej, która w pełni znajduje do nich zastosowanie. Dzięki temu pokrzywdzony inwestor może skorzystać z pomocy Rzecznika Finansowego, na zasadach opisanych w przedmiotowej ustawie.
Rozporządzenie crowdfundingowe i uzupełniające je regulacje zabezpieczają zatem inwestorów przed kierowaniem do nich nierzetelnej komunikacji marketingowej, za pomocą szeregu instrumentów o charakterze prawnym, nadzorczym, a także czysto biznesowym. Należy mieć zatem nadzieje, że jakość projektów na polskim rynku crowdfundingowym będzie z czasem jedynie wzrastać, z uwzględnieniem specyfiki tego rynku jako finansowania wysokiego ryzyka.
Wykaz nadzorowanych platform crowdfundingowych w Polsce
Kazus spółki Polskie Destylarnie wykazał niedostatki regulacji w sytuacji samodzielnego zbierania środków przez właściciela projektu crowdfundingowego – w przypadku korzystania z usług wyspecjalizowanej platformy, ryzyka te są mitygowane. Wykaz nadzorowanych platform z siedzibą w Polsce prowadzi Komisja Nadzoru Finansowego pod linkiem: https://www.knf.gov.pl/podmioty/dostawcy_uslug_finansowania_spolecznosciowego_rejestr.
Katarzyna Majer-Gębska – Managing Counsel i Radca prawny w Dziale Prawa Rynku Kapitałowego Kancelarii Sadkowski i Wspólnicy
Mikołaj Górny – Prawnik w Dziale Prawa Rynku Kapitałowego Kancelarii Sadkowski i Wspólnicy