Emeryt mundurowy poskarżył się rządowi, że musi – pomimo posiadania potwierdzenia ze strony instytucji mundurowych – dowodzić niepełnosprawności także przed komisjami cywilnymi dla osób niepełnosprawnych. I pyta „Gdzie sens i gdzie logika, aby dwa razy wykonywać te czynności marnując mój czas oraz zasoby państwowe (przecież praca komisji kosztuje państwo, a zaoszczędzone pieniądze można byłoby przeznaczyć na pomoc osobom niepełnosprawnym).
Potraktujmy historię emeryta jako przykład:
Emeryt posiada status osoby niepełnosprawnej od 2007 r. Najpierw stopień lekki, a od 2009 stopień umiarkowany (bez rokowań poprawy zdrowia). Od 2007 r. nieprzerwanie staje na kolejne komisje średnio co dwa lata. Stan zdrowia się pogarsza, a on systematycznie zajmuje miejsca w kolejkach do lekarzy, a sporo ich o niego dba (z różnym skutkiem). W 2015 r. na komisji MSWiA otrzymał druga grupę inwalidzka (neurologia), częściowo niezdolny do pracy - na stale. Orzeczenie to nie jest brane pod uwagę na komisji o niepełnosprawność (choć zdrowie ulega pogorszeniu z roku na rok).
Polecamy VAT 2025. Podatki część 2
Żądanie emeryta: Dlaczego muszę wiele razy stawać na komisjach lekarskich w sprawie mojej niepełnosprawności
„Dzień dobry, pisze już kolejny raz bez oddźwięku, każdy rząd tak samo nas traktuje. Uprzejmie proszę o zrozumienie " mundurowych" w stanie spoczynku, na rencie i pomoc dla osób orzeczonych przez komisje lekarskie, a dokładnie powrót do stanu sprzed 1998 roku dotyczącego orzekania o niepełnosprawności mundurowych. Orzeczenia komisji MON, MSWiA o niepełnosprawności, wydane po 1 stycznia 1998 r. nie stanowią podstawy do zaliczenia do osób niepełnosprawnych. Osoby te, jeśli chcą posiadać status osoby niepełnosprawnej musza wystąpić z wnioskiem do powiatowego lub miejskiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności o ustalenie stopnia niepełnosprawności, gdzie są ponownie badane i orzekane. Rodzą się z tego powodu niepotrzebne kolejki do lekarzy różnych specjalności i spory, podważanie autorytetów lekarzy. Koszty tez są z tego powodu. Ponadto zazwyczaj orzeczenie jest krzywdzące ( tzw. niższa grupa ) i na czas określony - od roku do trzech lat. Przed 1998 rokiem były przepisywane stopnie niepełnosprawności i nie było żadnego problemu. To, ze orzeczenia komisji mundurowych nie są brane pod uwagę, to jawna dyskryminacja !!! Komisja owa składa się z trzech lekarzy specjalistów z danej dziedziny. Czym ta komisja jest gorsza? Po co tyle komisji? Brak spójności. Wystarczy cofnąć się do stanu sprzed 1998 roku żebyśmy znowu byli równi i zniknęły kolejki oraz niepotrzebne odpływy środków finansowych z NFZ których i tak jest mało."
Rząd odpowiada osobie niepełnosprawnej – po prostu mamy dwa systemy orzecznicze dla osób niepełnosprawnych
W tej sprawie Biuro Pełnomocnika Rządu ds. Niepełnosprawności poinformowało, że obecne rozwiązania dla osób niepełnosprawnych zostały wprowadzone jeszcze w ub. wieku, kiedy zaczęły funkcjonować dwa odrębne systemy:
• orzekania o niezdolności do pracy dla celów przyznawania świadczeń rentowych,
• orzekania o stopniu niepełnosprawności i niepełnosprawności, dla celów korzystania z ulg i uprawnień.
Sens tego komunikatu jest więc taki: "Problemy mundurowych osób niepełnosprawnych są wynikiem systemu funkcjonującego od 1998 r."
Orzecznictwo o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności nie łączy się z uzyskaniem prawa do świadczenia z ubezpieczeń społecznych, dlatego też określane jest mianem systemu poza rentowego.
W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 1998 roku niepełnosprawność (orzekana przez zespoły do spraw orzekania o niepełnosprawności) oraz inwalidztwo (orzekane przez komisje lekarskie służb mundurowych) to różne kategorie pojęciowe, uregulowane w odrębnych przepisach, służące odmiennym celom oraz podlegające odrębnym zasadom orzekania.
Dlatego wniosek o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności rozpatrywany jest z uwzględnieniem przepisów zawartych w ustawie o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. z 2021 r. poz. 857, ze zm.). Zgodnie z art. 2 pkt 10 ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych niepełnosprawność oznacza trwałą lub okresową niezdolność do wypełniania ról społecznych z powodu stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu, w szczególności powodującą niezdolność do pracy. Pojęcie niepełnosprawność obejmuje więc kategorię zdolności do pełnienia przez człowieka ról społecznych - adekwatnie do wieku. Zachodzi bowiem zależność pomiędzy ograniczeniem zdolności do realizacji oczekiwań, funkcji, zachowań i postaw wynikających z zajmowanej pozycji społecznej w różnych grupach społecznych a niepełnosprawnością. Niepełnosprawność, zgodnie z kryterium ustawowym, to niemożność efektywnego pełnienia ról społecznych tj. wypełniania zobowiązania wynikającego z zajmowanej pozycji społecznej przy korzystaniu przez osobę z przysługujących jej przywilejów i praw według bardziej lub mniej określonego wzoru, a więc niemożność bądź trudności w codziennej aktywności i uczestnictwie w życiu społecznym