Wejście Polski do Unii Europejskiej skutkuje tym, że Polacy przebywający w innych krajach Wspólnoty mogą bezpłatnie uzyskać pomoc lekarską na takiej samej podstawie i w takim samym zakresie jak obywatele danego państwa unijnego. Można więc będzie uzyskać pomoc ograniczoną jednak do poziomu bezpłatnego lecznictwa w danym państwie. Dokładne reguły pokrycia kosztów naszego leczenia na terytoriach UE reguluje prawo krajowe państwa, w którym będziemy poddawani leczeniu.
W świetle takich uregulowań prawa wspólnotowego, po wejściu do Unii Europejskiej, niektórzy obserwatorzy rynku przewidywali koniec ubezpieczeń turystycznych m.in. narciarskich, a szczególnie omawianej ich części - kosztów leczenia za granicą (KLZ). Po przeprowadzeniu głębszej analizy twierdzenia te wydały się zbyt daleko idące, gdyż istnieje szereg zagrożeń, z którymi - pomimo ochrony ze strony publicznej służby zdrowia potencjalny - poszkodowany może się spotkać, a skutkują one koniecznością pokrycia kosztów niektórych usług medycznych.
Po pierwsze, co jest z punktu widzenia potencjalnego poszkodowanego wyjątkowo istotne, to problematycznym pozostaje fakt, iż prawo unijne pozostawia istotną lukę w kwestii transportu poszkodowanego do miejsca zamieszkania lub miejsca dalszego leczenia, co może poszkodowanym nastręczać daleko idących trudności finansowych.
Po drugie, na co zwróciliśmy uwagę powyżej, zakres ochrony w państwach unijnych jest oferowany w bardzo zróżnicowanym standardzie, a polski obywatel za granicą będzie otrzymywał świadczenia medyczne takie jakie są przewidziane dla obywatela państwa zdarzenia.
Po trzecie, prawo unijne mówi o prawie do opieki zdrowotnej i udzielaniu tzw. świadczeń koniecznych w natychmiastowych sytuacjach, co powoduje, że nie wszystkie sytuacje zagrożenia zdrowia będą objęte ochroną w ramach pomocy publicznej służby zdrowia.
Po czwarte, w ramach środków publicznych nie wszystkie usługi medyczne są z nich pokrywane – w większości krajów unijnych są pobierane dodatkowe koszty nierefundowane z kasy publicznej. Są to zazwyczaj częściowe opłaty za usługi medyczne, czy inne opłaty pośrednio związane z leczeniem np. koszty związane z przewozem karetką pogotowia ratunkowego w niektórych krajach, koszt wybranych medykamentów, opłaty za pokój o wyższym standardzie w szpitalu, czy też koszty żywienia pacjenta.
Po piąte, należy również pamiętać, że wspomniane rozwiązania dotyczą leczenia w placówkach publicznych, natomiast część przypadków leczenia przebiega w placówkach niepublicznych, które są w pełni lub znacznej części odpłatne.
Po szóste, trzeba także zaznaczyć, iż na niektóre usługi w publicznej służbie zdrowia okres oczekiwania pozostaje wyjątkowo długi. Służba zdrowia niektórych państw unijnych nie jest w pełni wydolna i oczekiwanie na jej reakcje są podobne do polskich realiów. Podobnie sytuacja wygląda w bloku najnowszych członków Unii – Czech i Słowacji, gdzie często jeździmy zimą, a publiczna służba zdrowia pozostawia wiele do życzenia. Z tych względów w części przypadków będziemy zmuszeni do korzystania z usług sektora niepublicznego, za które będziemy zmuszeni płacić we własnym zakresie, jeżeli nie dysponujemy stosownym ubezpieczeniem.
Ponadto w tym miejscu szczególnie zwracamy uwagę osobom, które pragną skorzystać ze świadczeń publicznej służby zdrowia, że przed wyjazdem powinny bezwzględnie zaopatrzyć się w Oddziale Wojewódzkim NFZ lub jego delegaturze w odpowiedni dokument przeznaczony m.in. dla osób wyjeżdżających turystycznie, który w przypadku leczenia będzie stanowić podstawę do refundacji jego kosztów. Należy w tym celu złożyć wniosek o wydanie europejskiej karty ubezpieczenia zdrowotnego (tzw. EKUZ), który można pobrać na stronie internetowej NFZ oraz w siedzibach oddziałów i delegatur NFZ. Ponadto, szczegółowe informacje w zakresie refundowania kosztów leczenia w poszczególnych krajach unijnych można uzyskać na stronie internetowej Narodowego Funduszu Zdrowia lub pod numerem telefonu (0 22) 572 60 00.
Źródło: Biuro Rzecznika Ubezpieczonych