Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, wskazuje, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Przepis ten pozwala wyciągnąć wniosek, że za koszt uzyskania przychodu można uznać każdy poniesiony wydatek, pod warunkiem, że istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem go, a powstaniem lub zwiększeniem się przychodu z prowadzonej działalności. Kosztem poniesienia przychodu będzie również wydatek, który wiązał się z możliwością powstania przychodu. Dotyczy to więc nie tylko działań, które wiążą się z uzyskaniem konkretnych przychodów, ale i takich, których nie można powiązać z określonym przychodem, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do jego osiągnięcia. Ustawa enumeratywnie wymienia koszty, których nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, jednak auto powierzone pracownikowi nie znalazło się w tymże wyliczeniu.
Zobacz także: Podatkowe ułatwienia dla przedsiębiorców
Jeśli pracownik używa samochodu do celów służbowych, wykazujących związek z prowadzoną przez przedsiębiorcę działalnością gospodarczą, to choć nie będzie możliwe wykazanie konkretnego przychodu wynikającego z tego użytku, nie będzie można odmówić takiemu działaniu, a więc i jego kosztom, waloru działania, które wiązało się z możliwością powstania przychodu lub zmierzało do zabezpieczenia źródła przychodów.
Wobec powyższego, uznać można, że wydatki na przejazdy samochodem służbowym, związane z realizacją przez pracownika obowiązków służbowych, należy kwalifikować do kosztów podatkowych związanych z uzyskaniem przychodu.
Polecamy serwis: ABC małej firmy