Załatwienie sprawy co do zasady przez wydanie decyzji
W myśl art. 104 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (dalej jako: k.p.a.) organ administracji publicznej załatwia sprawę przez wydanie decyzji, chyba, że przepisy kodeksu stanowią inaczej.
Jeśli przepisy k.p.a. nie przywidują dla pewnej kategorii spraw administracyjnych drogi administracyjnego postępowania jurysdykcyjnego, organ administracyjny nie może wydać decyzji administracyjnej.
W tej kwestii Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 lutego 1981 r. stwierdził, że „Decyzja administracyjna wydana w sprawie, której załatwienia w formie decyzji przepisy nie przywidują, podlega stwierdzeniu nieważności jako wydana bez podstawy prawnej” (Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 lutego 1981 r., sygn. akt SA 109/81). Następnie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 października 1985 r. stwierdził, że „Stwierdzenie zawarte w art. 104 § 1 k.p.a., że załatwienie sprawy następuje przez wydanie decyzji, odnosi się tylko do sytuacji, gdy z mocy prawa przepisów prawa materialnego lub innych załatwienie sprawy powinno nastąpić w tej prawnej formie”. (Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 1985 r., sygn. akt. II CR 320/85, OSN CP 1968, nr 10, poz. 158.).
Polecamy: Seria 5 książek. Poznaj swoje prawa!
Nie każdy akt administracyjny jest decyzją
W teorii prawa administracyjnego decyzje są kwalifikowane jako jedna z grup aktów administracyjnych zewnętrznych. Każda decyzja jest aktem administracyjnym, ale nie każdy akt administracyjny jest decyzją, może być np. postanowieniem. Decyzja jako akt administracyjny jest aktem jednostronnym, władczym rozstrzygnięciem sprawy, nawet wówczas, gdy strona i organ w drodze wzajemnego przekonywania uzgodniły treść decyzji. Powyższa sytuacja występuje, gdy postępowanie z jakichkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, organ ma obowiązek wydać decyzję o umorzeniu postępowania (105 § 1 k.p.a.).
Decyzja jest oświadczeniem woli organu administracji państwowej, a to znaczy oświadczeniem woli w imieniu państwa.
Zgodnie z art. 104 § 2 k.p.a. w postępowaniu administracyjnym załatwienie sprawy może nastąpić w formie aktu administracyjnego tzn. rozstrzyga sprawę co do istoty w całości, np. orzeka o wywłaszczeniu, ustalając zarazem odszkodowanie.
Organ administracyjny ma obowiązek usuwania przeszkód na drodze do rozstrzygnięcia sprawy, temu służy możliwość sukcesywnego rozstrzygania decyzjami częściowymi, jak też wyjątkowy tryb rozstrzygania kwestii prejudycjalnej. Zakres i kształt czynności postępowania, a wyniku tego rozstrzygnięcia sprawy, tworzy organ administrujący i on ponosi odpowiedzialność za prawidłowość czynności procesowych i orzeczniczych. Szereg założeń i zasad orzecznictwa administracyjnego można wywieść z kryteriów i przesłanek weryfikacji decyzji w trybie zwykłym oraz w trybach nadzwyczajnych, a także z kryteriów kontroli stosowanych przez sąd administracyjny.
Obowiązek wydania decyzji administracyjnej formie pisemnej
Regułą jest pisemne załatwienie spraw, a więc przede wszystkim wydanie decyzji na piśmie, gdy przepisy przewidują obowiązek stosowania formy pisemnej, np. decyzje w sprawach lokalowych. Regułę tą określa zasada pisemności, którą wyraża art. 14 § 1 k.p.a., w którym zawarto, że sprawy należy załatwić w formie pisemnej. Sprawy mogą być załatwiane ustnie, gdy przemawia za tym interes strony np. gdy chodzi o drobną sprawę, stronie zależy na szybkości, a więc na załatwieniu odręcznym, a przepis prawny nie stoi temu na przeszkodzie. Treść oraz istotne motywy takiego załatwiania powinny być utrwalone w aktach w formie protokołu lub podpisanej przez stronę adnotacji. W tej kwestii wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 13 października 1997 r., który stwierdził, że „Ogłoszenie ustne decyzji administracyjnej, jako wyjątek od zasad pisemności, wymaga utrwalenia tej czynności na piśmie w drodze sporządzenia protokołu (art. 67 § 2 pkt. 5 k.p.a.), który powinien odpowiadać wymaganiom art. 68 i 107 K.p.a. w zakresie koniecznych elementów decyzji. Jeśli bowiem, to co znajduje się w aktach, jest jedynie podpisem decyzji (wydrukiem z komputera), to nie można stwierdzić, by doręczenie tego wydruku czyniło zadość obowiązkowi organu wynikającego z art. 109 § 1 K.p.a. Strona jest uprawniona do otrzymania dokumentu z własnoręcznym podpisem osoby reprezentującej organ”. (Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 października 1997 r., sygn. akt. FRK 13/97, ONSA 1998, nr 1, poz. 7., s. 60).
Zasada szybkości i prostoty
W myśl zasady szybkości i prostoty organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jego załatwienia (art. 12 k.p.a.). Zasadę szybkości i prostoty realizują art. 35-38 k.p.a. dotyczące terminów załatwienia spraw w postępowaniu jurysdykcyjnym oraz przepisy o terminach załatwiania sprzeciwu prokuratora (art. 185 k.p.a.), skarg (art. 237 k.p.a.), wniosków (art. 244 k.p.a.) oraz w wydania zaświadczeń (art. 217 § 3 k.p.a.).
Zasada efektywności a bezczynność organu
Zasada szybkości postępowania, która jest zawarta w art. 12 k.p.a. oraz art. 125 i art. 139 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, określa maksymalne terminy załatwienia spraw przez organy prowadzące postępowanie podatkowe i administracyjne. Terminy rozpoczynają swój bieg w momencie wszczęcia postępowania, w przypadku organu odwoławczego w chwili przekazania mu odwołania razem z aktami sprawy, a kończą ten bieg z chwilą wydania w danej instancji decyzji administracyjnej. W wymiarze Unii Europejskiej zasada efektywności oznacza obowiązek ustanowienia odpowiednich reguł nadzoru nad działaniami podmiotów wewnątrzpaństwowych. Sprawne, efektywne i terminowe działanie administracji jest przeciwieństwem bezczynności, która stanowi jeden z przejawów biurokracji. Bezczynność organu rozumiana, jako opieszałość czy też zupełny brak oczekiwanych przez obywatela działań administracji. Powszechnie jest uważana za jeden z przejawów biurokracji w ujęciu pejoratywnym, a więc za przejaw biurokratyzmu. Jest to zjawisko na wskroś niepożądane. Zagwarantowanie szybkiego działania administracji publicznej jest problemem trudnym do uregulowania prawnego.
Organ, który nie załatwił sprawy w terminie, obowiązany jest zawiadomić o tym strony, podając przyczyny zwłoki i wskazując nowy termin załatwienia sprawy. Obowiązek sygnalizacji stronom o niezałatwieniu sprawy w terminie ustawowym ciąży na organie administracyjnym również wówczas, gdy zwłoka załatwieniu sprawy nastąpiła z przyczyn niezależnych od organu. W tej kwestii wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 czerwca 1996 r. stwierdził, że „Nowy termin załatwienia sprawy może być uznany za skutecznie wyznaczony w trybie 36 § 1 k.p.a., jeżeli zostanie wskazany przez organ właściwy do załatwienia sprawy zgodnie z art. 57 k.p.a. (tj, w dniach, tygodniach lub miesiącach) i zachowaniem ogólnej zasady szybkości postępowania określonej a w art. 12 k.p.a.”(Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 1996 r., sygn. akt. I SAB 28/96, ONSA 1997, z. 2, poz. 97).
Bibliografia:
- Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1298)
- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 lutego 1981 r., sygn. akt SA 109/81;
- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 1985 r., sygn. akt. II CR 320/85, OSN CP 1968, nr 10, poz. 158;
- Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 października 1997 r., sygn. akt. FRK 13/97, ONSA 1998, nr 1, poz. 7., s. 60;
- Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 1996 r., sygn. akt. I SAB 28/96, ONSA 1997, z. 2, poz. 97;
- K. Muzyczka, Ochrona jednostki przed bezczynnością organu publicznego w Polsce, Państwo Prawne, nr 1(5), Warszawa 2015.
Polecamy serwis: Postępowanie administracyjne