Środka określonego w § 1 nie orzeka się, jeżeli sprawcę skazano na karę pozbawienia wolności przekraczającą 2 lata.
Czasu pobytu w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego nie określa się z góry; nie może on trwać krócej niż 3 miesiące i dłużej niż 2 lata. O zwolnieniu z zakładu rozstrzyga sąd na podstawie wyników leczenia, po zapoznaniu się z opinią prowadzącego leczenie. Na poczet kary sąd zalicza okres pobytu skazanego w zakładzie, o którym mowa w § 1 artykuł 96 kodeksu karnego.
Zobacz: Porada prawna
Środek zabezpieczający przewidziany w tym przepisie polegający na umieszczeniu sprawcy w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego ma charakter izolacyjno-leczniczy. Umieszczenie narkomana lub alkoholika w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego sąd może orzec, skazując sprawcę na karę bezwzględnego pozbawienia wolności nieprzekraczającą 2 lat, za przestępstwo popełnione w związku z uzależnieniem od alkoholu lub innego środka odurzającego, jeżeli zachodzi wysokie prawdopodobieństwo ponownego popełnienia przestępstwa związanego z uzależnieniem.
W odniesieniu do tej grupy sprawców czasu pobytu w zamkniętym zakładzie leczenia odwykowego nie określa się z góry. Nie może on trwać krócej niż trzy miesiące i dłużej niż dwa lata. O zwolnieniu z zakładu rozstrzyga sąd na podstawie wyników leczenia. Istotne jest to, że pobyt skazanego w zakładzie leczniczym zalicza się na poczet kary pozbawienia wolności.
Zobacz również serwis: Wykroczenia
Należy zwrócić uwagę, że obok środków określonych w artykule 96 kodeksu karnego stosowanych wobec alkoholików i narkomanów w związku z popełnionym przez nich przestępstwem, przewidziane są również środki lecznicze i leczniczo-rehabilitacyjne stosowane do tych osób niezależnie od czynu zabronionego. Przewidują je ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.
Na podstawie ustawy o przeciwdziałaniu alkoholizmowi można orzec obowiązek leczenia odwykowego w stacjonarnym lub niestacjonarnym zakładzie wobec osób, które w związku z nadużywaniem alkoholu powodują rozkład życia rodzinnego, demoralizację małoletnich, uchylają się od pracy albo systematycznie zakłócają spokój lub porządek publiczny. Jednak należy pamiętać, że nie jest to środek zabezpieczający w rozumieniu prawa karnego, gdyż nie orzeka się go w związku z popełnieniem czynu zabronionego przez prawo.
Zobacz również serwis: Sprawy karne
W przypadku narkomanów stosowanie leczenia i readaptacji jest w zasadzie dobrowolne, chyba że zostało określone w trybie określonym w kodeksie karnym jako środek zabezpieczający.
Podstawa prawna: Art. 96 Kodeksu karnego