Ustalenie indywidualnego czasu pracy następuję z inicjatywy pracownika, co oznacza, że pracodawca nie może narzucić go wbrew woli pracownika.
Wniosek o wprowadzenie indywidualnego czasu pracy
Art. 142 Kodeksu pracy wymaga, aby miał on formę pisemną. Przepisy nie określają treści wniosku, w związku z czym jego treść może być przez pracownika sformułowana dowolnie. Wniosek powinien jednak zawierać propozycję nowego rozkładu czasu pracy chociażby dlatego, że pracownik zna najlepiej swoje potrzeby. Pracownik we wniosku powinien również umotywować swoją prośbę tak, aby pracodawca przychylił się do wprowadzenia wobec niego indywidualnego czasu pracy.
Najczęściej wniosek pracownika o wprowadzenie indywidualnego czasu pracy dotyczy niestandardowych godzin rozpoczynania i kończenia pracy np. z powodu:
• obowiązków rodzinnych,
• opieki nad dzieckiem (w stosunku do pracownic karmiących piersią),
• trudności komunikacyjnych(takich jak : zmiana rozkładu jazdy pociągów, autobusów),
• podjęcia dodatkowego zatrudnienia przez pracownika,
• w stosunku do osób niepełnosprawnych.
Pracodawca nie ma obowiązku uwzględnić wniosku o indywidualny czas pracy.
Należy również pamiętać, że indywidualny rozkład czasu pracy nie może zmieniać systemu czasu pracy, w którym pracownik jest zatrudniony oraz naruszać zasad ochronnych dla niego charakterystycznych takich jak: przeciętnie 40-godzinnej normy czasu pracy, zakazu pracy w niedziele i święta, prawa do jednej na cztery tygodnie niedzieli wolnej od pracy, prawa do dobowego i tygodniowego odpoczynku, czy przeciętnie 5-dniowego tygodnia pracy. Ustalenie indywidualnego rozkładu czasu pracy możliwe jest wobec pracownika zatrudnionego w podstawowym systemie czasu pracy, jak i w równoważnym systemie czasu pracy.
Zobacz również serwis: Praca kobiet
Indywidualny rozkład czasu pracy wprowadzony przez pracodawcę
Ze względu na obowiązujące przepisy istnieją jednak sytuacje kiedy pracodawca jest zobowiązany zastosować indywidualny czas pracy. Przykładem jest Rozporządzenie Ministrów Pracy i Polityki Socjalnej oraz Edukacji Narodowej z dnia 11 marca 1999 r. w sprawie zwolnień od pracy lub nauki osób należących do kościołów i innych związków wyznaniowych w celu obchodzenia świąt religijnych nie będących dnami ustawowo wolnymi od pracy. Przepisy w/w Ustawy stanowią, iż w celu umożliwienia pracownikowi obchodzenia świąt religijnych, które nie są dniami ustawowo wolnymi od pracy, pracodawca na jego prośbę ustala dla niego indywidualny rozkład czasu pracy.
Zobacz również serwis: Zarobki
Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy ( Dz. U. z 1998 r., Nr 21 poz. 94)
Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej oraz Ministra Edukacji Narodowej z dnia 11 marca 1999 r. w sprawie zwolnień od pracy i nauki osób należących do kościołów i innych związków wyznaniowych w celu obchodzenia świąt religijnych nie będących dniami ustawowo wolnymi od pracy (Dz. U. z 1999r., Nr 26 poz. 235)