Przestępstwa są nagannymi, zabronionymi czynami. Ich popełnienie grozi określoną karą. Niemniej jednak sprawca nie zawsze będzie poddany karze. Co więcej, możliwa jest też sytuacja, w której takie zachowanie, choć wypełnia znamiona czynu określone w ustawie, to jednak w bardzo niewielkim stopniu narusza dobro chronione prawem i w konsekwencji nie będzie przestępstwem.
Brak odpowiedzialności karnej
Popełnienie zabronionego prawem karnym czynu niekoniecznie musi oznaczać w świetle prawa to, że osoba, która go dokonała, powinna ponieść karę. Może bowiem zaistnieć szereg różnych okoliczności, które będą skutkować wyłączeniem karalności czynu albo nawet i brakiem odpowiedzialności karnej. Przykładem może być całkowita niepoczytalność w momencie czynu, która wynikać może między innymi z choroby psychicznej. Nie można więc karać osoby, która była całkowicie niepoczytalna w momencie popełniania czynu zabronionego.
Jeszcze innym przykładem jest popełnienie czynu zabronionego w czasie, kiedy nie był on zabroniony w ustawie. Odpowiedzialność karną można ponieść tylko wtedy gdy dopuszczono się takiego czynu, który jest zabroniony przepisem ustawy.
Na szczególną uwagę zasługuje kwestia znikomego stopnia społecznej szkodliwości czynu. Zgodnie bowiem z przepisem art. 1 § 2 Kodeksu karnego:
Nie stanowi przestępstwa czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma.
Wspomniany przepis odnosi się do każdego przestępstwa, także i tych unormowanych poza Kodeksem karnym, w innych ustawach. Na mocy tej regulacji znikoma społeczna szkodliwość czynu w danym przypadku skutkuje tym, że przestępstwa nie popełniono, a więc przyjmuje się w prawie karnym, że tego czynu nigdy nie było. Nie dotyczy to więc tylko wyłączenia karalności itp., ale także uznania, że nic złego się nie wydarzyło.
W tym miejscu warto przytoczyć postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2006 roku (II KK 242/05), zgodnie z którym:
„Samo formalne naruszenie przepisu nie jest wystarczające do przypisania odpowiedzialności karnej. Dla uznania jakiegoś czynu za przestępstwo konieczne jest wykazanie, że narusza on istotne wartości społeczne, stając się przez to czynem karygodnym.”
Dla przyjęcia odpowiedzialności karnej wymagane jest coś więcej niż tylko określone zakazane zachowanie, które posiada poszczególne cechy wymienione w ustawie karnej. Musi ono naruszać pewne wartości, normy przyjęte w społeczeństwie. Powinno wywoływać dezaprobatę, oburzenie wśród społeczeństwa.
W powyższym kontekście należy więc podkreślić, iż zachowanie, które co prawda ma określone prawem cechy przestępstwa, w danym przypadku może nie być przestępstwem. Jeżeli bowiem nie wywołuje krzywd, cierpień, ani oburzenia wśród ludzi, a jednocześnie może być oceniane przez wielu ludzi w stylu, iż „nic takiego się nie stało”, to niewykluczone, iż będzie mieć bardzo mały, tj. znikomy stopień społecznej szkodliwości. W związku z tym owe zachowanie nie będzie żadnym przestępstwem, mimo że zawiera jego cechy.
Ocena stopnia społecznej szkodliwości musi odbyć się w sposób określony przepisami prawa. Zawsze dotyczy ona określonego czynu popełnionego przez daną osobę w ustalonym czasie i miejscu. Ten sam czyn popełniony w innej sprawie może już bowiem być mocno szkodliwy społecznie.
Według postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2003 roku, V KK 222/03:
„Jest oczywiste, że ustalenie braku społecznej szkodliwości dotyczy zawsze czynu, który wyczerpuje ustawowe znamiona dyspozycji normy sankcjonowanej... Wymaga w tym miejscu podkreślenia fakt, że przedmiotem oceny stosującego prawo może być jedynie konkretny czyn, a więc przykładowo konkretna kradzież – a nie typ zachowania, a więc kradzież w ogóle.”
Ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu
Stopień społecznej szkodliwości czynu może być różny. Jeżeli jest znikomy, to nie ma przestępstwa. Gdy jest średni albo wysoki to sprawca poniesie odpowiedzialność karną. Dokonując oceny tego stopnia należy wziąć pod uwagę różne czynniki, które zostały wymienione w przepisie art. 115 § 2 Kodeksu karnego. Są nimi:
- rodzaj i charakter naruszonego lub zagrożonego dobra,
- rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody,
- sposób i okoliczności popełnienia czynu,
- wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków,
- postać zamiaru,
- motywację sprawcy,
- rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.
Czynniki te stanowią katalog zamknięty, czyli żadna inna, niewymieniona w tym przepisie okoliczność nie może wpływać na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu.
W tym kontekście warto przytoczyć wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2013 roku, III KK 59/13, według którego:
„Do kręgu ustawowych kryteriów determinujących ocenę stopnia społecznej szkodliwości nie należą okoliczności, które wystąpiły zwłaszcza po popełnieniu czynu zabronionego. Odnosi się to niewątpliwie do takich zachowań jak: przyznanie się do winy, wyrażenie żalu, naprawienie szkody spowodowanej przestępstwem, pogodzenie się z pokrzywdzonym.”
Okoliczności w postaci naprawienia szkody, pogodzenia się się z pokrzywdzonym mogą wpływać na niższy wymiar orzeczonej kary, ale nie są brane pod uwagę przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego.
Ocena stopnia społecznej szkodliwości wymaga dokładnej analizy różnych czynników. Nie zawsze musi być oczywista. Warto w tym miejscu wskazać na postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2007 roku, III KK 122/07, w którym sąd ten stwierdził,:
„Sama tylko okoliczność, iż osoba, której podpis podrobiono, wyraziła na to zgodę, nie wyłącza bezprawności czynu ani jego karygodności.”
Podsumowanie
Nie zawsze popełnienie przestępstwa jest równoznaczne z dokonaniem zachowania, które jest opisane w konkretnym przepisie określającym poszczególny czyn zabroniony. Zachowanie to musi być także społecznie szkodliwe, a więc naruszać pewne normy, wartości, wywoływać dezaprobatę w społeczeństwie. Jeżeli dany czyn cechuje znikomy stopień społecznej szkodliwości to nie jest to przestępstwo, a tym samym nie ma odpowiedzialności karnej.
Przepisy dokładnie określają według jakich czynników należy ustalać stopień społecznej szkodliwości czynu. Ocena ta wcale nie zawsze musi być łatwa i oczywista.
Co ważne, umorzenie postępowania w sprawie karnej z uwagi znikomy stopień społecznej szkodliwości czynu, nie wyklucza możliwości dochodzenia uprawnień na gruncie postępowania cywilnego.
Autor: Radca prawny dr Kamil Lorek
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (j. t. Dz. U. z 2025 r., poz. 383)
Orzecznictwo:
1. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2013 roku, III KK 59/13
2. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2007 roku, III KK 122/07
3. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2006 roku, II KK 242/05
4. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2003 roku, V KK 222/03
Polecamy: Darowizny, testamenty, spadki. Prawidłowe zapisy. Przykładowe wzory