Dostarczania środków utrzymania może zażądać małżonek który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w stanie tzw. niedostatku. Stan ten oznacza, że nie jest on w stanie własnymi siłami zaspokoić swoich usprawiedliwionych potrzeb w całości czy choćby w części. Może wtedy żądać od drugiego małżonka pomocy finansowej w zakresie odpowiadającym jego usprawiedliwionym potrzebom z uwzględnieniem możliwości zarobkowych i majątkowych drugiego małżonka. Obowiązek ten nie jest ograniczony żadnymi ramami czasowymi i może trwać przez całe życie małżonków.
Zobacz: Orzeczenie separacji na zgodne żądanie małżonków – dla kogo?
Pan Kowalski przed orzeczeniem separacji nie pracował od wielu lat, zajmował się domem, ponadto posiada podstawowe wykształcenie. Jego małżonka pracowała i osiągała wysokie dochody umożliwiające utrzymanie rodziny na wysokim poziomie. Wskutek separacji pan Kowalski popadł w stan ubóstwa, gdyż stracił źródło utrzymania jakim była pensja żony i nie ma środków do życia. W takim stanie rzeczy pan Kowalski może żądać aby sąd obciążył jego żonę alimentami na jego rzecz gdyż popadł on w stan niedostatku i nie ma możliwości utrzymania się we własnym zakresie.
W wypadku gdy zapadnie wyrok orzekający separację z wyłącznej winy jednego z małżonków, drugi małżonek może wystąpić do sądu z żądaniem zasądzenia alimentów od małżonka winnego na jego rzecz. Podstawą żądania oprócz wykazania winy w rozpadzie małżeństwa jest wykazanie, że separacja pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego. W takim wypadku sąd może orzec, że małżonek uznany za winnego rozpadu małżeństwa ma obowiązek przyczyniania się do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego.
Zobacz serwis: Rozwody