Spełnienie świadczenia może polegać na działaniu (np. przeniesienie prawa własności, wydanie rzeczy, wykonanie określonej usługi) lub zaniechaniu, czyli powstrzymaniu się od prawnie dozwolonych działań (np. korzystania ze wspólnej części nieruchomości).
Wynik świadczenia polegający na działaniu może mieć dwojaki charakter: albo dłużnik zobowiązuje się do uzyskania określonego wyniku, np. zapłaty określonej sumy pieniężnej (zobowiązanie rezultatu), albo tylko do dołożenia wszelkich starań w celu uzyskania rezultatu, np. lekarz, który podejmuje się leczenia, ale nie wyleczenia pacjenta (czyli zobowiązanie użycia środków do osiągnięcia rezultatu).
Świadczenie może być jednorazowe (np. uszycie płaszcza lub zapłata umówionej ceny, również w ratach) lub ciągłe (np. świadczenie wynajmującego wobec najemcy, czyli zapłata czynszu najmu).
Do świadczeń ciągłych zbliżone są świadczenia okresowe (periodyczne), polegające na dawaniu określonej sumy pieniędzy lub innych rzeczy zamiennych w regularnych odstępach czasu, jednak w ten sposób, że nie składają się one na jedno świadczenie (np. renty, odsetki, czynsze, ale nie raty z tytułu sprzedaży ratalnej).
Świadczenia dzieli się również na podzielne (możliwe do spełnienia bez zmiany istoty lub wartości ich przedmiotu) i niepodzielne (brak takiej możliwości, np. wydanie żywego zwierzęcia).
Świadczenie musi być oznaczone: co do tożsamości (zindywidualizowane, np. papier z papierni w K.) lub co do gatunku (np. papier określonego gatunku).
Z ekwiwalentnością świadczenia mamy do czynienia w przypadku zobowiązań, gdzie świadczenie jednej strony stanowi odpłatę za świadczenie drugiej strony.