Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe
Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, a więc i na ubezpieczenie chorobowe pracowników zatrudnionych w Polsce, oddelegowanych do pracy za granicą, stanowi przychód pomniejszony o kwotę odpowiadającą równowartości diet przysługujących z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu (z uwzględnieniem wyłączeń, o których mowa w tym rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe). Dodatkowo, podstawa wymiaru składek nie może być niższa od kwoty prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na dany rok kalendarzowy.
Przychód uwzględniany w podstawie zasiłku
Podstawę wymiaru zasiłku dla wykonujących pracę za granicą stanowi przychód, stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu potrąconych przez pracodawcę składek na ubezpieczenia społeczne.
Zobacz również: Jak bezpiecznie wyjechać do pracy za granicę?
Z uwagi na fakt, iż do podstawy wymiaru składek tych pracowników nie wchodzi cała kwota przychodu, z podstawy zasiłków nie wyłączamy:
- składników, których zasady wypłaty nie przewidują pomniejszania za okres nieobecności w pracy (np. nagród uznaniowych),
- składników przysługujących do określonego terminu (np. dodatku za pracę w warunkach szkodliwych, przysługującego na określony czas).
Przy obliczaniu podstawy wymiaru zasiłku powinien zostać jednak wyłączony ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.
Ustalanie podstawy zasiłku przy nieprzepracowanych w pełni miesiącach
W przypadku, gdy zarobki wykonujących pracę za granicą są pomniejszane z przyczyn usprawiedliwionych (np. choroba), przy ustalaniu podstawy zasiłków mają zastosowanie ogólne zasady dotyczące wszystkich pracowników.
Zobacz również serwis: Praca za granicą
A więc:
- nie wchodzi do obliczenia podstawy zasiłku wynagrodzenie za miesiące, w których pracownik przepracował mniej niż połowę obowiązującego go czasu pracy,
- do podstawy zasiłku przyjmuje się wynagrodzenie za miesiące, w których zatrudniony przepracował co najmniej połowę obowiązującego go czasu pracy, po uprzednim uzupełnieniu,
- jeżeli zatrudniony w każdym miesiącu z przyczyn usprawiedliwionych wykonywał pracę przez mniej niż połowę obowiązującego go czasu pracy, należy przyjąć wynagrodzenie za wszystkie miesiące, po uprzednim uzupełnieniu.
Podstawa prawna:
- Ustawa z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2005 r. nr 31, poz. 267 z poźn. zm.);
- Ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 205, poz. 1585 z późn. zm.);
- Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. nr 161, poz. 1106 z poźn. zm.)