Wymienione w § 1 obowiązek lub zakazy orzeka się bez określenia terminu; sąd uchyla obowiązek lub zakazy, jeżeli ustały przyczyny ich orzeczenia.
Omawiany przepis dotyczy środków zabezpieczających o charakterze administracyjnym (nielecznicze środki zabezpieczające). Wobec sprawcy, który dopuścił się czynu zabronionego w stanie niepoczytalności, sąd może orzec tytułem środka zabezpieczającego:
1. zakaz zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu lub prowadzenia działalności gospodarczej (art. 39 pkt 2 Kodeksu karnego),
2. zakaz prowadzenia działalności związanej z wychowaniem, leczeniem, edukacją małoletnich lub opieką nad nimi (art. 39 pkt 2 k.k.),
3. obowiązek powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, zakaz kontaktowania się z określonymi osobami lub zakaz opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu (art. 39 pkt 2b k.k.),
4. zakaz wstępu na imprezę masową (art. 39 pkt 2c Kodeksu karnego) lub
5. zakaz prowadzenia pojazdów (art. 39 pkt 3 k.k.), oraz przepadek (art. 39 pkt 4 k.k.), jeżeli jest to konieczne ze względu na ochronę porządku prawnego.
Zobacz: Bezpłatna porada prawna
Zakazy stanowiące środek zabezpieczający orzeka się na czas nieoznaczony, a jego uchylenie sąd zarządza niezwłocznie, gdy ustaną przyczyny, które zdecydowały o jego orzeczeniu. Przede wszystkim nastąpi to wówczas, gdy ustąpi stan psychiczny sprawcy, który powodował niepoczytalność w czasie popełnienia czynu. Mogą jednak o tym zdecydować również innego rodzaju okoliczności, świadczące, że utrzymywanie zakazu nie jest konieczne ze względu na ochronę porządku prawnego.
Środki zabezpieczające określone w art. 39 pkt. 2,3 kodeksu kodeksu karnego są środkami, stanowiącymi środki karne, które w tym wypadku nie mogą być orzeczone ze względu na niepoczytalność sprawcy uchylającą winę.
Zobacz również serwis: Sprawy karne
Pozbawienie praw, obowiązki, zakazy orzeka się bezterminowo, jednakże sąd orzeka o przywróceniu tych praw lub uchyleniu obowiązku lub zakazu, gdy ustaną przyczyny, dla których je zastosowano.
Podstawa prawna: Art. 99 Kodeksu karnego