Istota
Umowa faktoringu ma dwustronny charakter. Jest umową nienazwaną i w dużej mierze powstała w oparciu o zasadę swobody umów.
Faktoring polega na wykupieniu przez bank lub wyspecjalizowanego w tej kwestii przedsiębiorcę od faktoranta jego przyszłych wierzytelności, jakie powstaną z tytułu sprzedaży lub świadczenia usług podmiotowi trzeciemu. Faktoring polega de facto na odroczeniu terminu płatności.
Umowa faktoringu ma silny związek z kredytem kupieckim. Faktor (np. bank) odkupuje od faktoranta (przedsiębiorcy) jego faktury i wypłaca mu jakiś procent ich wartości. Pozostała część wartości - minus koszty faktoringu - trafiają do przedsiębiorcy w momencie zapłaty za usługę przez klienta przedsiębiorcy.
Faktor może wykonywać następujące czynności – finansuje bezsporne i niewymagalne należności oraz egzekwuje należności przy czym przejmuje ryzyko wypłacalności odbiorcy.
Rodzaje faktoringu
Wyróżnia się kilka typów faktoringu. Najpopularniejszy jest faktoring pełny, który powoduje, że wraz z cesją wierzytelności, na faktora przechodzi pełne ryzyko niewypłacalności dłużnika przedsiębiorcy.
Kolejny rodzaj to faktoring niepełny, często określany również regresowym. Polega on na tym, że ryzyko niewypłacalności dłużnika nie przechodzi na faktora i cały czas pozostaje po stronie przedsiębiorcy.
Kolejny rodzaj to faktoring mieszany. Jego istotą jest to, że faktor przejmuje ryzyko niewypłacalności dłużnika, ale tylko w pewnym zakresie. Przeważnie jest to oznaczona w umowie kwota pieniędzy.
Zobacz: Pułapki w umowach przedwstępnych
Klauzule umowne
Umowa faktoringu przeważnie składa się z dwóch części. Pierwsza z nich określa postanowienia standardowe. Dotyczą one rodzaj zawieranego faktoringu oraz określają kto ponosi odpowiedzialność, gdy dłużnik okaże się niewypłacalny.
Druga część zawiera postanowienia szczegółowe. W szczegółach często zawarte są różne klauzule. Jedną z nich jest klauzula wyłączności. Stanowi ona, że faktor będzie jedynym faktorem przedsiębiorcy i wykupuje w całości wierzytelności przedsiębiorcy.
Kolejną klauzulą jaka może być zawarta w umowie faktoringu jest klauzula del credere. Mówi ona, że to na faktorze spoczywa odpowiedzialność za niespełnienie świadczenia przez dłużnika. Odpowiedzialność faktora następuje wtedy do wysokości kwoty wartości nabytych wierzytelności przez dłużnika pomniejszonej o prowizję dla faktora.
Ostatnim rodzajem klauzuli jaka może znaleźć się w tej umowie to klauzula eksportowa. Oznacza ona, że faktor i przedsiębiorca umawiają się co do ograniczeń w eksporcie. Ograniczenia te mogą dotyczyć państw, do których przedsiębiorca będzie eksportować swoje towary, jak również mogą dotyczyć określonego rodzaju towarów.
Klauzula eksportowa to ukłon w kierunku faktora, np. banku. Pozwala ona na działanie w państwach, w których egzekucja będzie dla banku łatwiejsza oraz unika państw, gdzie egzekucja wierzytelności może być znacznie utrudniona.
Zobacz serwis: Umowy